Memoirs of a Vampire

Ένιωθα αμήχανα, αλλά προσπαθούσα να μην το δείξω. Δεν ήθελα να μυρίσουν τον φόβο μου και με ανακαλύψουν. Αφού συστηθήκαμε με τα παιδιά, μπήκαμε μέσα στο μαγαζί και κάτσαμε. Εκεί έμαθα ότι είχαν γνωριστεί από το νετ και συγκεκριμένα από ένα site όπου έλεγαν τις ιστορίες τους και έβγαζαν μετά πόρισμα για το ποιόν είχε αδικήσει η ζωή περισσότερο. Όταν με ρώτησαν εμένα για την δικιά μου δακρύβρεχτη ιστορία, τους είπα απλά πως έγινα emo γιατί ποτέ δεν μου πετύχαινε η μπεσαμέλ στο παστίτσιο. Το θεωρούσα μεγάλη αδικία από το Θεό. Τότε, προς μεγάλη μου έκπληξη, ο διπλανός μου με αγκάλιασε και μου ψιθύρισε στο αυτί "Σε καταλαβαίνω φίλε. Αφέσου... Κλάψε αν θες...". Ε, αφού του είπα ότι έκλαιγα όλη μέρα σπίτι για το θέμα αυτό και είπα να βγω λίγο να ξεσκάσω με άφησε.

Είχα μεγάλη περιέργεια για να μάθω πως οι emo ξεκινούν την μέρα τους. Πως οι emo περνάνε την μέρα τους και πως τελειώνει. Πετάχτηκα λοιπόν κι εγώ καθώς τους έβλεπα όλους σε κατάσταση "γιατί δεν περνάει καμιά μπουλντόζα τώρα να με κάνει λιώμα;" και τους ρώτησα. Όλοι πάνω κάτω μου είπαν το ίδιο: ξυπνάνε στο τυπικό δωμάτιο ενός emo με μαύρους και μωβ τοίχους (ένας επιτάφιος ένα πράγμα), φοράνε τα φουτεράκια τους - GAP κατά προτίμηση - και τα all starακια τους. Αφού πλυθούν και κοιτάξουν πως η φράντζα τους είναι καλά κρεμασμένη με το να ξοδεύουν μισό μπουκάλι λακ, πάνε σχολείο χωρίς να χαιρετίσουν τους γονείς τους, παρά μόνος τους βλέπουν και κλαίνε. Στο σχολείο, στα διαλείμματα κλαίνε. Γυρίζουν σπίτι και πριν φάνε κλαίνε. Κάνουν ένα μικρό διάλλειμα από το κλάμα για να γνωρίσουν κι άλλα παιδιά στο ίντερνετ και μετά ξανακλαίνε επειδή αυτά είναι περισσότερο emo απ' οτι αυτοί και φτου από την αρχή την επόμενη μέρα.

Καθώς άκουγα αποχαυνωμένος και στο μυαλό μου κυκλοφορούσαν σκέψεις για το αν ξέχασα τον θερμοσίφωνα και την κουζίνα ανοιχτούς πριν φύγω από το σπίτι, ο δίπλα μου με σκούντηξε και έτσι επανήλθα στην σκληρή πραγματικότητα του να είσαι emo. Έπρεπε να βρω τρόπο να φύγω. Έπρεπε να βρω τρόπο να γυρίσω στην κανονική ζωή μου. Και τότε συνέβη... Μέσα στην καφετέρια μπήκε μια παρέα 3-4 ατόμων και ακούστηκε η παρακάτω φράση:
- OMG και 3 LOL μαζί ρε μαλάκα. ROFL δηλαδή...!!
Οι trendy έκαναν την εμφάνισή τους και έπρεπε να φύγω πριν γίνει η Νύχτα του Αγ. Βαρθολομαίου εδώ. Αφού ζήτησα συγγνώμη πως έπρεπε να παω τουαλέτα για να ξαναβάλω eyeliner γιατί μου έφυγε από το κλάμα, σηκώθηκα και πήγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα στη τουαλέτα. Μπαίνοντας μέσα άνοιξα το παράθυρο και έφυγα τρέχοντας. Ποτέ μου δεν γύρισα να κοιτάξω πίσω ούτε στιγμή.

Βλέποντας τους trendy κατάλαβα πως ήρθε η ώρα να μάθω περισσότερα πράγματα γι' αυτούς, και που καλύτερο μέρος για να βρω trendy άτομα από τα B.Π. (βορείων προαστίων) από το να πάω εκεί που μαζεύονται όλα σαν μαστουρωμένα: στο The Mall! Το δεύτερο μέρος της αποστολής μου είχε μόλις ξεκινήσει. Ήθελα να μάθω γιατί τα αγοράκια trendy είναι πιο λαπάδες ακόμα κι από τα κορίτσια και τους αρέσει πολύ να ξυρίζουν τα πόδια τους; Ετοιμάστηκα, πήρα το τρένο και κατέβηκα Νερατζιώτισσα για να πάω στο Mall στην Μέκα του trendy πολιτισμού. Εκεί, στην είσοδό του, περίμενε μια παρέα από trendy αγόρια και κορίτσια που μάλλον περίμεναν κι άλλους. Και τότε είδα πραγματικά κάτι το συγκλονιστικό! Είδα να τους πλησιάζουν 3 κοπέλες ντυμένες όσο πιο trendy γίνεται αλλά και ανάμεσα τους ήταν μια... emo!! Μια την ρώτησε:

- ROFL!! Μωρή, τι ντύθηκες;
- Emo... Αφού είναι trendy!

Άρχισα να μπερδεύομαι. Οι emo είναι τελικά εκκολαπτόμενοι trendy και οι trendy γίνονται emo επειδή είναι trendy να ντύνεσαι emo;

Χμμμ... The plot thickens....

To be concluded...