Memoirs of a Vampire

Ξυπνώντας ένα όμορφο, ηλιόλουστο θαρρώ, πρωϊνό για να πάω στην δουλειά, ακούω μια συζήτηση μεταξύ των γονιών μου όπου πήρε το αυτί μου την λέξη emo κι αμέσως μετά από λίγο την λέξη trendy. Λέω δεν μπορεί μάλλον είμαι από τον ύπνο και παράκουσα. Έντρομος, κι αρκετά περίεργος παράλληλα, για το πως οι γονείς μου μάθανε τέτοιες κακές λέξεις, πήγα και τους ρώτησα ευθέως για το που ακούσανε αυτές τις λέξεις μαζί, πόσο μάλλον που μπόρεσαν να τις χρησιμοποιήσουν σε μια πρόταση. Μου είπαν απλά πως έχει γίνει βούκινο στην τηλεόραση (αμ, που άλλου - η πηγή όλων των κακών) για τον πόλεμο που υπάρχει μεταξύ των emo και των trendy.

Στην αρχή δεν τους πίστεψα, αλλά μετά από λίγο ακούω κι εγώ ένα παρτσακλό παιδάκι να κλαίγεται μπροστά στην κάμερα για το ότι η ζωή του είναι άδικη και του αρέσει που είναι δυστυχισμένος. Από εκείνο το σημείο και μετά όλοι, μα όλοι, είχαν μάθει για το τι είναι emo και τι είναι trendy. Ακόμα και μια θεία μου πάνω σε κάτι κατσικοχώρια μου είπε ότι το παιδί του μπαρμπα-Μίτρου δίπλα της το έβλεπε πολύ δυστυχισμένο, άρα πρέπει να ήταν emo.

Τι είναι όμως οι emo; Αποφάσισα να το ψάξω και να μάθω περισσότερα για την μυστηριώδη ζωή τους. Από που προήλθαν; Που ζουν; Πως ζευγαρώνουν; Κι άλλα τέτοια... Πήγα σε μάγισσες, σε χαρτορίχτρες και στην βιβλιοθήκη αλλά τίποτα. Κανείς τους δεν μπόρεσε να με βοηθήσει. Έτσι κι εγώ (σαν νέο παιδί - δεν θέλω σχόλια) είπα να δοκιμάσω και την μεγαλύτερη βιβλιοθήκη του κόσμου: το ίντερνετ. Μετά από πολύωρο ψάξιμο, κι ατέλειωτα σάντουιτς, ανακάλυψα τελικά ένα λήμμα για την σημασία της λέξης emo:

Το emo (είδος homo melancholius klapsomoutrius) είναι ένα είδος ανθρωποειδών το οποίο έκανε την εμφάνισή του κάπου μέσα στον 21ο αιώνα μ.Χ.. Έχει σαν κύριο χαρακτηριστικό το μαλλί του, που συνήθως συναντάται στο στυλ του "κορακί-φρατζολί". Θα μπορούσε επίσης να πει κανείς ότι το τρίχωμα του επάνω μέρους της κεφαλής τους παρουσιάζει ομοιότητες με το τρίχωμα ενός ακούρευτου πεκινουά. Χαρακτηριστικά γνωρίσματα των emo είναι η φράντζα (σιδερωμένη φυσικά), τρύπες παντού ΕΚΤΟΣ απ' τα αυτιά, κλαψομ.... εεεε, κλαψιάρικη φάτσα, καθώς και παπούτσια αμφιβόλου ποιότητας (και αισθητικής). Επιπλέον, χαρακτηριστικό των αρσενικών emo είναι το θεόστενο παντελόνι (δανεισμένο συνήθως από συγγενείς α' βαθμού λόγω cool-ο-αντίληψης/cool-ο-φάνειας/cool-ο-πάθειας), ενώ τα θυληκά συναντώνται με κοντή φούστα με πολύχρωμη κάλτσα μέχρι το μπούτι. Απαραίτητο αξεσουάρ είναι το eyeliner, κυρίως για τα emo αγόρια, και φυσικά ο καλύτερος φίλος του emo, το πιστό ξυράφι.

Αυτό ήταν. Έπρεπε να συναντήσω ένα emo. Με είχε φάει η περιέργια. Έπρεπε να δω από κοντά τι σημαίνει το να ζεις σαν κι αυτούς. Έτσι, όπως θα έκανε κάθε καλός ρεπόρτερ που σέβεται τον εαυτό του, αναγκάστηκα να γίνω σαν κι αυτούς για να τους πλησιάσω. Ντύθηκα κι εγώ με eyeliner και φόρεσα ότι μάυρο είχα πάνω μου. Έφτιαξα την φράτζα μου να πέφτει πάνω στο μάτι μου και ετοιμάστηκα να βγω έξω. Η μητέρα μου, βλέποντας με, έκανε τον σταυρό της ενώ το χέρι της ετοιμαζόταν να πάρει τηλέφωνο (μάλλον τον Παπά-Λάμπρο να μου κάνει αγιασμό) και έφυγα. Αυτό που χρειάζονταν τώρα ήταν να ψάξω να βρω κάποιον που να είναι emo και να τον ακολουθήσω στην αγέλη του. Ευτυχώς το ψάξιμό μου δεν διήρκεσε πολύ ώρα.

Με το που βγήκα από το σπίτι μου, δεν πρόλαβα να στρίψω στην γωνία και τσουπ(!) να σου ένα emo να περπατάει αμέριμνο στο δρόμο. Η αδρεναλίνη μου άρχισε να χτυπάει κόκκινο. "Ηρέμησε Χρήστο", είπα από μέσα μου και πήγα σιγά σιγά προς το μέρος του. Με το που με είδε μου είπε:
-Ρε φίλε, μήπως σου βρίσκετε κανένα eyeliner γιατί εγώ το ξέχασα σπίτι και θα βρω την κοπέλα μου; Δεν θέλω να με δει σ' αυτά τα χάλια.
Κι εγώ ο βλάκας χωρίς να σκεφτώ είπα:
- A, λεσβία είσαι;
- Ορίστε; μου απαντάει με ένα βλέμα γεμάτο απορία.
Παραλίγο να σκατώσω την αποστόλη. Ευτυχώς όμως απάντησα αμέσως:
- Ναι, έχω πολλά. Να δες: Clinique, Yves Saint Laurent... Ι never leave home without it, είπα και χαμογέλασα. Έχω και ξυραφάκια για τρελό γλέντι, είπα.
- Πολύ περίεργος είσαι αδερφάκι μου. Για να χαμογελάς πρέπει να είσαι από τους καινούργιους, μου είπε.
- Ε, όχι έχω λίγο καιρό, είπα. Aυτοκτονία 4ever, Tokyo Hotel rule κ.τλ. (δεν με έπαιρνε να κάνω άλλα λάθη, σκέφτηκα, αλλιώς πάει το cover up μου).

Ευτυχώς δεν μιλήσαμε και πολύ έπειτα από αυτό. Φτάσαμε στα κοντινά Starbucks και αυτό που είδα με άφησε πραγματικά άναυδο και γεμάτο δέος παράλληλα: στην είσοδο του καφέ μας περίμεναν άλλοι 5-6 emo, όλοι στο ίδιο ντύσιμο και με την δυστυχία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Επιτελους θα μάθαινα από πρώτο χέρι τα μυστικά των emo. Άραγε τι εκπλήξεις με περίμεναν;

To be continued...