Memoirs of a Vampire

Τι ωραία που είναι να σε νέος! Γεμάτος όνειρα, φιλοδοξίες για το μέλλον σου και φυσικά ορμές. Σεξουαλικές καλέ. Τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο δρόμο σου. Τίποτα απολύτως... Με αυτό το πλευρό να κοιμάσαι.

Γυρνώντας από το μέσα στην τρελή χαρά από την έξοδο σου στο σπίτι, μαθαίνεις τα κακά μαντάτα. Ήρθε το χαρτί που παρουσιάζεσαι φαντάρος, μιας και η "μαμά πατρίδα" σε καλεί να πας να την υπηρετήσεις και να χάσεις 12 ή και παραπάνω μήνες από την ζωή σου. Αφού συνέλθεις από το πρώτο σοκ αρχίζεις να ετοιμάζεσαι για να μπεις στο στρατόπεδο. Ρούχα, ξυριστικά, τα απαραίτητα κινητά και είσαι έτοιμος. Αφού φιλήσεις την μητέρα σου που κλαίει με μαύρο δάκρυ λες και πας στον πόλεμο και τον περήφανο πατέρα σου που ο γιόκας του πάει να υπηρετήσει την πατρίδα του, μπαίνεις στο ΚΤΕΛ και πας στο στρατόπεδο.

Με το που μπαίνεις παίρνεις, άθελα σου βέβαια, μέρος σε ένα πραγματικό θέατρο του παραλόγου. Φωνές, τρεχάματα, άγχος, και άλλες φωνές και περισσότερο άγχος κάνουν την πρώτη σου μέρα πραγματική κόλαση. Βέβαια θα μου πεις έτσι σε ψήνουν για να γίνεις... τι είπαμε γίνεσαι στο στρατό;... Α, ναι. ΑΝΤΡΑΣ!! Μετά από τις απαραίτητες εξετάσεις και... gulp... ενέσεις που σου κάνουν μην κολλήσεις και τίποτα μέσα στην βρόμα που θα είσαι τόσο καιρό, μπαίνεις στον θάλαμο όπου το μοιράζεσαι μαζί με άλλα 10 περίπου αγόρια. Η χαρά της αγάμητης αδελφής με λίγα λόγια. Για να μην μιλήσω για τα ντους και με κόψει η λογοκρισία!

Και εκεί που ξαπλώνεις να ηρεμήσεις και σκέφτεσαι "όλα ένα όνειρο είναι, θα περάσει" ΤΣΟΥΠ αρχίζουν οι φωνές και οι υστερίες κι εσύ πετάγεσαι έντρομος νομίζοντας πως έπιασε κάπου φωτιά. Μέχρι να συνέλθεις και καταλάβεις που βρίσκεσαι, έχεις φάει ήδη 2 μέρες κράτηση επειδή άργησες να σηκωθείς από το κρεβάτι σου! Τελικά ο εφιάλτης συνεχίζεται...

Οι μέρες κυλούν μέσα στην τρέλα και στην παράνοια. Και ενώ εσύ προσπαθείς να καταλάβεις πια η διαφορά μεταξύ ΕΠ' ΩΜΟΥ και ΕΠΟΠ, να σου και το μάθημα του να στρώνω το κρεβάτι μου. Γιατί αγάπη μου, όπως και να το κάνουμε, ο σωστός ο φαντάρος δεν βγαίνει να πολεμήσει τον εχθρό αν πρώτα δεν κάνει σωστούς "φακέλους" και "υποφακέλους" στο κρεβάτι του. Όλα κι όλα. Δεν παίρνει το όπλο για να βγει έξω και να σκοτώνει κόσμο και κοσμάκι μέχρι να στρώσει το κρεβάτι του τέλεια. Τυχερή η γυναίκα που θα τον πάρει. Βέβαια το θέατρο του παραλόγου έχει και συνέχεια. Και να σου η καθαριότητα στις τουαλέτες, και ναααα το σκατό να πέφτει σύννεφο (τόσο σκατό δεν θα δείτε ποτέ μαζεμένο σε όλη σας την ζωή). Και να σου και το μάζεμα της γόπας -- όχι καλέ του ψαριού, αλλά του τσιγάρου -- γιατί αγάπη μου, όπως και να το κάνουμε πρέπει η αλάνα, που είναι γεμάτη σκόνη και πέτρες, να είναι καθαρή... από την σκόνη!

Και έρχεται το πρώτο επισκεπτήριο. Εκεί που επιτέλους θα δεις τους αγαπημένους σου, γονείς και φίλους, για να σου πουν πόσο ωραία περνάνε εκεί έξω κι εσύ να τους πεις πόσο ωρ... Whatever... Περιμένεις στον θάλαμο σου μαζί με τα άλλα παιδιά, ενώ έρχονται και φωνάζουν τα ονόματά σας έναν έναν για να πάτε να δείτε τα αγαπημένα σας πρόσωπα που σας περιμένουν σε ένα τραπεζάκι ενώ τριγύρω υπάρχουν Λογαχοί και άλλοι βαθμοφόροι που επιβλέπουν την κατάσταση. Αν το όλο σκηνικό σας θυμίζει ολίγον τι από φυλακή δεν πέσατε και έξω.

Η ορκωμοσία δεν είναι μακριά. Μετά από μέρες εντατικής εκπαίδευσης στην παρέλαση, όπου ούτε τα παιδιά του δημοτικού τέτοιο βήμα -- άλλου πατώ κι αλλού βρίσκομαι ένα πράγμα, ήρθε επιτέλους η μεγάλη μέρα. Και πάντα πως γίνεται εκείνη την μέρα να κάνει αφόρητη ζέστη, είτε είναι καλοκαίρι είτε είναι χειμώνας, ποτέ δεν το έχω καταλάβει. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα πολύ κόσμος να λιποθυμάει και να πέφτει κάτω σαν τα κοτόπουλα. Τσουπ να σου ο ένας... Α, να κι όλος πιο δίπλα. Καθώς γίνεται αυτό, κάποιοι άλλοι στρατιώτες έρχονται και μαζεύουν τα... πτώματα για να υπάρχει χώρος για τη παρέλαση, που έτσι όπως πάει 5-6 άτομα θα την κάνουν μόνο.

Φεύγοντας από εκεί με την άδεια ορκωμοσίας, νομίζεις πως ο εφιάλτης έλαβε τέλος. Αλλά δυστυχώς μετά αρχίζουν τα δύσκολα. Αχ, ναι ο στρατός σε κάνει άντρα. Και πάνω από όλα σε κάνει ετοιμοπόλεμο έτσι ώστε να είσαι έτοιμος με το που μπουν οι εχθροί να τους κατατροπώσουμε!! Yeah, right...


Αφιερωμένο σε μια ψυχή που μπήκε πριν λίγο καιρό σε αυτό το "θέατρο του παραλόγου"... :)