Memoirs of a Vampire

... but I'll love you forever.

Κάπως έτσι λένε οι Enigma σε ένα από τα τραγούδια τους. Αλλά όχι, εδώ δεν θα μιλήσουμε για τα ερωτικά εγκλήματα, αλλά για κάτι που υπάρχει μέσα σε όλους μας και το εξωτερικεύουμε άλλοι λιγότερο ενώ άλλοι περισσότερο. Το μικρό πράσινο τερατάκι που λέγεται ζήλεια. Σήμερα είχα μια ενδιαφέρουσα συζήτηση περί ζήλειας, και κυρίως περί ερωτικής ζήλειας, με ένα φιλαράκι μου και το πόρισμα που βγήκε από αυτή την μικρή κουβέντα που είχαμε ήταν αρκετά ενδιαφέρον.

Αν ήταν η ζήλεια ψώρα, θα κόλαγε όλη η χώρα...

Όλοι μας, λίγο πολύ, έχουμε ζηλέψει το έτερόν μας ήμιση είτε γιατί φλέρταρε με κάποιον, είτε γιατί ένα αμόρε από τα παλιά κάνει την εμφάνισή του από το πουθενά, είτε γιατί είμαστε μακριά και δεν μπορούμε να τον "επιβλέψουμε" κ.α. Τι κι αν το παίζουμε τις περισσότερες φορές αρκετά κουλ και λέμε ότι δεν μας πειράζει, είναι μαζί μου και δεν πρόκειται να γίνει κάτι με τον άλλον, πάντα - μα πάντα - κάτι μας τρώει τα σωθικά. Κάτι μας τρώει να μάθουμε και να θέλουμε να επιβεβαιώσουμε ότι εμείς ήμαστε αυτοί που πραγματικά ενδιαφέρεται κι όχι ο άλλος που μόλις έκανε τα γλυκά μάτια (μερικές φορές παραπάνω από ότι έπρεπε). Άρα, αυτό το μικρόβιο που λέγεται ζήλεια είναι κάτι που ίσως αρχίζει να με την έλλειψη εμπιστοσύνης, μιας εμπιστοσύνης που χτίζεται σταδιακά και με κόπο στα ζευγάρια.

Άρα η ζήλεια υπάρχει σε μεγαλύτερο βαθμό στα νέα ζευγάρια απ' ότι στα παλιά; Προσωπικά δεν το νομίζω. Έχω γνωρίσει και ζευγάρια με αρκετά χρόνια στην πλάτη τους να υπάρχουν στιγμές που να ζηλεύουν ο ένας τον άλλον. Μπορεί, θα μου πείτε, να είναι η εξαίρεση στον κανόνα. Αλλά σκεφτείτε κι αυτό: πόσοι από εσάς, όσος καιρός κι αν περάσει, υπήρχαν στιγμές που ζηλέψατε έστω και για λίγο το έτερον σας ήμιση. Κι εδώ μπαίνει κι άλλη μια ερώτηση. Άραγε η ένδειξη ζήλειας είναι και ένδειξη αγάπης; Σίγουρα, για μένα, είναι ένδειξη ενδιαφέροντος και αγάπης. Αν και ο φίλος μου πιστεύει πως άλλο ζήλεια κι άλλο αγάπη, θα ήθελα να επισημάνω το εξής: ότι όποιος αγαπάει, πέραν του ότι παιδεύει, ζηλεύει κιόλας. Ποιός ο λόγος τότε να ζηλέψουμε κάποιον αν δεν τον αγαπάμε; Αν, έστω βρε παιδί μου, να μας ενδιαφέρει; Νομίζω κανένας.


Τι γίνεται όμως, αν η ζήλεια πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις; Αρχίζουμε να γινόμαστε παρανοϊκοί και να θεωρούμε τους πάντες και τα πάντα απειλή για την αγάπη μας; Πως μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτό το "σκοτεινό μέρος"; Άραγε ο χωρισμός είναι το καλύτερο αντίδοτο στην προκειμένη περίπτωση; Εδώ είχαμε και την μεγαλύτερη διαφωνία μας. Ο ίδιος πίστευε πως αν έβλεπε κάτι τέτοιο από την αγάπη του θα χώριζε αμέσως. Μπορεί να νιώθει κολακευμένος όταν βλέπει να τον ζηλεύουν (και ποιός δεν νιώθει άλλωστε;) αλλά την υπερβολική ζήλεια δεν θα μπορούσε να την αντέξει. Εγώ από την άλλη, αν πραγματικά ενδιαφερόμουν για τον άλλον, θα έμενα και θα προσπαθούσα να το καταπολεμήσω. Το πως δεν το γνωρίζω να πω την αλήθεια, αλλά δεν θα τον άφηνα έτσι γιατί ίσως τότε έδινα και περισσότερη τροφή στην ζήλεια του. Μην ξεχνάμε ότι η ζήλεια έχει παρομοιαστεί σαν το "πράσινο αδηφάγο τέρας" που τρέφεται από τις καχυποψίες.

Ουφ! Μπορεί κάποιος να το διαβάσει και να αγχωθεί με όλα τα παραπάνω... Κακώς. Το να αγαπάς και να αγαπιέσαι είναι ότι το πιο όμορφο μπορείς να νιώσεις στην ζωή σου. Η ζήλεια θα είναι μέρος της σχέσης σου. Πως να το κάνουμε δηλαδή; Όποιος αγαπά ζηλεύει... Είναι το αλατοπίπερο μιας σχέσης. Προσοχή μόνο μην σας βγει ξινό.

Και όπως λένε και οι Melee στο "Built to Last"

cause this is real, and this is good
it warms the inside just like it should
but most of all
most of all, it's built to last