Άλλος Για Χίο Τράβηξε Κι Εγώ Για Μυτιλήνη
4 μέρες και πολύ ήταν; Μάλλον όχι... Πέρασα ένα υπέροχο τετραήμερο στην πραγματικά πανέμορφη Μυτιλήνη. Το ταξίδι, αν και μεγάλο, περάσαμε πολύ ωραία με την παρέα μου, με χαβαλέ, αστεία και πολύ μα ποοοοολύ Nintendo DS. Σταματήσαμε για 1 ώρα περίπου στην Χίο, όπου κατέβηκε αρκετός κόσμος και μετά συνεχίσαμε το ταξίδι μας. Φτάσαμε στο λιμάνι της Μυτιλήνης κατά τις 22:00 (από τις 21:00 όπου ήταν προγραμματισμένο). Με το που κατέβηκα από το πλοίο τον είδα. Εκεί, να με περιμένει... Μια γλυκιά φατσούλα να ξεπροβάλει πίσω από ένα νεαρό παιδί και να μου χαμογελάει. Ένα χαμόγελο που πραγματικά με έκανε να ξεχάσω την οποιαδήποτε ταλαιπωρία είχα περάσει τις τελευταίες ώρες. Μια εικόνα που με γεμίζει ενέργεια όσο καμία άλλη.
Αφού πήγαμε στο ξενοδοχείο μας, ένα υπέροχα αρχοντικά διακοσμημένο σπίτι στο κέντρο της πόλης, φρεσκαριστήκαμε και πήγαμε σε ένα club λίγο πιο έξω από την πόλη στα "Κοχύλια". Ωραία λάτιν μουσική με πολύ ωραία και καλοκαιρινή διακόσμηση δίπλα στην παραλία. Αν και ξεραθήκαμε μετά στον ύπνο, ξυπνήσαμε σχετικά νωρίς για να προλάβουμε το ΚΤΕΛ για να πάμε στον Μόλυβο. Ένα μέρος 1μιση ώρα έξω από την πόλη της Μυτιλήνης όπου τα σοκάκια του θυμίζουν χωριό του Πηλίου. Το ερωτεύτηκα!! Εκεί, είχαμε προγραμματίσει να πάμε και στο Κάστρο αλλά δυστυχώς ήταν κλειστό λόγω συντήρησης. Δείτε παρακάτω κάποιες φωτογραφίες από τον Μόλυβο...
Καθώς πλησίαζε η Δευτέρα, όπου και το αγόρι έπρεπε να μπει στο στρατόπεδο, ήθελα να περνάω ολοένα και περισσότερο χρόνο μαζί του. Έτσι και την Κυριακή πρωί πετάχτηκα ως το σπίτι του όπου και γνώρισα τους γονείς του. Φυσικά δεν ξέρουν τίποτα για τον ίδιο, απλά με παρουσίασε σαν φίλο του. Τους συμπάθησα και με συμπάθησαν αρκετά. Αρκετά καλό σημάδι να σε συμπαθούν τα "πεθερικά" σου :P Οι τελευταίες ώρες μαζί ήταν αρκετά μα ΑΡΚΕΤΑ δύσκολες. Όσο δύσκολο ήταν όταν αποχωριστήκαμε την προηγούμενη βδομάδα άλλο τόσο δύσκολο ήταν όταν έφυγε από την αγκαλιά μου το βράδυ της Κυριακής. Υπήρχε έντονη συναισθηματική φόρτιση όπως και την προηγούμενη φορά, και αυτό βάρυνε ακόμα περισσότερο την ατμόσφαιρα.
Η Δευτέρα πέρασε απλά με τον να τον σκέφτομαι κάθε ώρα, κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο. Είχε και συννεφιά αρκετή και το όλο κλίμα βοηθούσε στην κατάθλιψη που με είχε πιάσει εκείνη την ώρα. Το βράδυ, καθώς το πλοίο άρχισε να σαλπάρει, και να βλέπω την πόλη της Μυτιλήνης να γίνεται ολοένα και πιο μικρή, η καρδιά μου γίνονταν χίλια κομμάτια. Τότε άρχισα να καταλαβαίνω ότι τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Τώρα είναι όπου πρέπει να φανώ δυνατός, όσο μπορώ τουλάχιστον.
Το ταξίδι της επιστροφής κύλισε ήρεμα. Τίποτα το συγκλονιστικό. Εγώ δεν είχα και πολύ όρεξη και αυτό φαίνονταν. Το μυαλό μου ταξίδευε στις υπέροχες αυτές μέρες που περάσαμε μαζί. Μέρες που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Μέρες που περιμένω πως και πως να ξαναζήσω μαζί του...
Και όπως μου είπε ο αδερφούλης μου την τελευταία μέρα που είμασταν μαζί με το αγόρι μου:
(Το Άγαλμα της Ελευθερίας στην πόλη της Μυτιλήνης -- Επιτέλους θα μπορώ να λέω ότι το είδα, αν και σε μικρογραφία...)
3 ουρλιαχτά:
οπλίσου με θάρρος, δύναμη και κυρίως κουράγιο για να αντιμετωπίσεις κάποια (απολύτως φυσιολογικά) ξεσπάσματα του, απόρροια της πιεστικής νέας κατάστασης που αναγκάζεται να ζήσει. Αν αυτό που μοιράζεστε αξίζει, θα κρατήσει στο χρόνο να είσαι σίγουρος γι'αυτό. Έχεις όλη την θετική μου ενέργεια στο πλευρό σου
:*
Σε ευχαριστώ πολύ γλυκέ μου... :)
Υπομονή!! Ένας χρόνος είναι θα περάσει...
P.S.: Και εγώ Μυτιλήνη πήγα φέτος, πραγματικά άψογη!
Post a Comment