Memoirs of a Vampire

Επιτρέψτε μου να σας συστηθώ. Ονομάζομαι Χρήστος, είμαι 29 χρονών και μένω στην Αθήνα. Έχω τελειώσει Πληροφορική στην Αγγλία (τρομάρα μου) και ναι είμαι gay.... Όλα, πλην του τελευταίου, τα ήξεραν πολύ καλά η οικογένειά μου. Κι αυτό μέχρι χτες. Ναι, χτες ήταν μια από τις πιο δύσκολες μέρες που πέρασα γενικότερα στην μικρή αυτή και, αν μη τι άλλο, τιποτένια ζωή μου. Πάνω εκεί που η μια εποχή τελειώνει κι αρχίζει κάποια άλλη, ένιωσα κι εγώ την δική μου ζωή να αλλάζει. The end of an era... Αλλά ας τα πάρουμε από τα πράγματα από την αρχή.

Στο σπίτι μου, για να σας δώσω να καταλάβετε, δεν μπορεί να μείνει κάποιος σε ένα δωμάτιο χωρίς να μην υπάρχει κάποιου είδους κίνηση. Εκτός κι αν είναι βράδυ κι όλοι έχουν πέσει για ύπνο. Και τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση όταν δεν έχω το δικό μου δωμάτιο και το μοιράζομαι με τον αδερφό μου. Χτες που λέτε, καθόμουν ήρεμα και ήσυχα και μιλούσα με το αγόρι μου στο τηλέφωνο για αρκετή ώρα θα έλεγα. Έρχεται, κάποια στιγμή, μέσα ο αδερφός μου - ο οποίος είχε καταλάβει αρκετά πράγματα εδώ και πολύ καιρό και πετούσε σπόντες την μια πίσω από την άλλη - και άρχισε να βρίζει χυδαία εμένα και τον φίλο μου στα καλά του καθουμένου. Φυσικά ο φίλος μου τα άκουγε αυτά και είχε μείνει άφωνος. Αν και του είχα εξηγήσει την κατάσταση με τον αδερφό μου, μια άλφα (μην σας πω και βήτα) φρίκη την έφαγε.

Αφού τον έκλεισα όπως όπως, τσακώθηκα άγρια με τον αδερφό μου και έφυγα από το σπίτι. Δεν πρόλαβα να κλείσω καλά καλά την πόρτα και βρύσες άνοιξαν και δεν σταμάταγαν με τίποτα. Μίλησα ξανά με το αγόρι μου και ακούγοντας με έτσι στεναχωρήθηκε αρκετά. Τότε ένοιωσα πραγματικά χάλια γιατί τον έκανα να στεναχωρηθεί. Τον έκανα να δακρύσει. Και ενώ τώρα ΕΓΩ έπρεπε να ήμουν αυτός που θα του έδινε δύναμη (μιας και είναι στρατό), άρχισε να μου δίνει αυτός. Αφού ηρεμίσαμε και οι δυο πήγα για μια βόλτα. Φυσικά κατάλαβα πως δεν γίνεται να συνεχίσει αυτό το βιολί. Πρέπει να φύγω και μάλιστα όσο το δυνατόν πιο γρήγορα από εκεί μέσα. Ευτυχώς σε κάτι τέτοιες στιγμές καταλαβαίνεις ότι έχεις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ. Φίλους που σε νοιάζονται και θα είναι δίπλα σου ό, τι και να συμβεί. Προθυμοποιηθήκαν αρκετοί να με φιλοξενήσουν εκείνο το βράδυ και τελικά έμεινα σε έναν φίλο μου.

Ο συγκεκριμένος φίλος μου, αν και straight, δεν τον ένοιαξε ούτε στο ελάχιστο που εγώ ήμουν gay. Μια αγκαλιά, καμιά φορά, ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις. Και πόσο μάλλον όταν την χρειάζεσαι, όσο τίποτε άλλο, αυτή την αγκαλιά του φίλου σου για να σου δείξει ότι όλα θα πάνε καλά. Όλα θα φτιάξουν...

Γυρνώντας το πρωΐ σπίτι, είχα μια κουβεντούλα με την μητέρα μου όπου μου είπε τα εξής καλά και "μητρικά" λογάκια: ότι έχω πάρει τον "στραβό τον δρόμο" (ποτέ στην όλη κουβέντα δεν χρησιμοποίησε την λέξη gay) και ότι αν όντως συμβαίνει αυτό, δεν την νοιάζει που είμαι παιδί της, θα με ξεγράψει λεει από γιό της γιατί δεν ανέχεται τα ρεζιλίκια στο σπίτι. Αν, είπε, εμένα δεν με νοιάζει να περπατώ και να μου "κρεμούν κουδούνια" δεν την νοιάζει.

Να πω την αλήθεια, δεν την αδικώ που σκέφτεται έτσι. Αν κάθε μέρα η τηλεόραση την κατακλύζει με εικόνες όπου οι gay είναι οι άντρες που βρίσκονται ένα βήμα πριν την εγχείρηση για να γίνουν γυναίκες, τότε λογικό το βρίσκω. Εν μέρη... Από την άλλη μου είπε ότι όλοι αυτοί θα καταλήγουν να μείνουν μόνοι στην ζωή τους. Βέβαια έχει ξεχάσει ότι τα πράγματα στην σήμερον ημέρα έχουν αλλάξει δραματικά και ότι 1 στους 4 γάμους καταλήγουν σε διαζύγιο. Ίσως και παραπάνω, δεν είμαι σίγουρος. Και το απόλυτο παράλογο; Ο αδερφός μου σήμερα έκανε λες και χτες δεν συνέβει τίποτα!! Απόλυτα φισιολογικά να μου κάνει αστεία και να με ρωτάει διάφορα. Τελικά, τον εξορκιστή τον χρειάζεται.


Θα μου πείτε κι από εδώ και πέρα τι; Δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι τελικά η οικογένεια δεν είναι αναγκαία η βιολογική σου η οικογένεια, αλλά καμιά φορά είναι και αυτή που φτιάχνεις. Οι φίλοι σου... Που πάντα θα είναι δίπλα σου και θα σε στηρίζουν. Και όπως είπε η Carrie από το "Sex and the City":

The most important thing in life is your family. There are days you love them, and others you don't. But, in the end, they're the people you always come home to. Sometimes it's the family you're born into and sometimes it's the one you make for yourself.

Επιτρέψτε μου να σας ξανασυστηθώ. Ονομάζομαι Χρήστος, είμαι 29 χρονών και μένω στην Αθήνα. Έχω τελειώσει Πληροφορική στην Αγγλία (τρομάρα μου) και ναι είμαι gay και για πρώτη φορά, ίσως, στην μικρή και τιποτένια μου ζωή ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ. Όλα, πλην του τελευταίου, τα ξέρουν πολύ καλά η "βιολογική" οικογένειά μου. Και το τελευταίο, μάλλον, δεν θα το μάθουν, ή δεν θα το καταλάβουν, ποτέ.....

Αυτό τον καιρό τυχαίνει και μου στέλνουν το ένα γελοίο βίντεο πίσω από το άλλο. Εδώ έχουμε την πανέξυπνη Αμερικανίδα Miss South Carolina για τον διαγωνισμό ομορφιάς Miss Teen USA. Η ερώτηση που της έκαναν απλή: "Πρόσφατες έρευνες έδειξαν ότι το 1/5 των Αμερικανών δεν μπορούν να βρουν την Αμερική στον παγκόσμιο χάρτη. Γιατί νομίζεται πως συμβαίνει αυτό;" Δείτε τι απάντησε...



Εμ, αν είναι όλοι σαν εσένα, φυσιολογικότατο το κόβω.

Σήμερα πήγα κι εγώ στην πλατεία Συντάγματος για να διαμαρτυρηθώ για τις φωτιές που κατέπνιξαν την χώρα μας φέτος το καλοκαίρι. Η προσέλευση του κόσμου, όπως και τότε με την Πάρνηθα, ήταν πραγματικά ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ!! Χαίρομαι που ο Έλληνας έχει συνείδηση και νοιάζεται για κάποια πράγματα. Παρακάτω βάζω κάποιες φωτός που τράβηξα σήμερα. Δεν είναι τίποτα σπουδαίο, αλλά δείχνουν πολλά...

Αφιερωμένο. Για τους 2 υπέροχους μήνες που ήμαστε μαζί...

Never knew I could feel like this
Like I've never seen the sky before
Want to vanish inside your kiss
Every day I love you more and more
Listen to my heart, can you hear it sings
Come back to me, and forgive everything
Seasons may change, winter to spring
But I love you until the end of time

Come what may
Come what may
I will love you until my dying day

Suddenly the world seems such a perfect place
Suddenly it moves with such a perfect grace
Suddenly my life doesn't seem such a waste
It all revolves around you
And there's no mountain too high
No river too wide
Sing out this song and I'll be there by your side
Storm clouds may gather
And stars may collide
But I love you until the end of time

Come what may
Come what may
I will love you until my dying day

Oh, come what may, come what may
I will love you, I will love you
Suddenly the world seems such a perfect place

Come what may
Come what may
I will love you until my dying day





Θα με πείτε πολύ ρομαντικό. Oh well. :)

OMG!! Το παρακάτω είναι τόσο μα τόσο γελοίο που έπρεπε να μπει! Το θερμόμετρο του προεκλογικού πυρετού έχει ανέβει για τα καλά. Τόσο πολύ μάλιστα, που μερικοί παραμιλούν.



Τώρα ξέρετε ποιόν να... σταυρώσετε στις φετινές εκλογές!!

Και σήμερα δεν νιώθω καλά. Από την μια οι 63 νεκροί μέχρι στιγμής από τις πυρκαγιές, από την άλλη η καταστροφή της Αρχαίας Ολυμπίας και οι καταστροφή του φυσικού πλούτου της Πελοποννήσου. Προσπαθώ να διώξω τον θυμό που νιώθω γιατί, όπως πολύ σωστά είπε ο orestis, ο θυμός και το μίσος είναι δηλητήριο για την ψυχή. Δύσκολο βέβαια με όσα ακούω να γίνονται τις τελευταίες μέρες.

Ανοίγεις τα παράθυρα και το μόνο που μυρίζεις είναι καμένο. Μια μυρωδιά θανάτου πλανάτε στην ατμόσφαιρα και ποτέ στην ζωή μου δεν έχω νιώσει τόσο απροστάτευτος σαν πολίτης αυτής της χώρας. Πυρκαγιές να ξεσπούν η μια μετά την άλλη, ο αριθμός των θυμάτων ολοένα και αυξάνεται κι απλά σε κάνει να αναρωτιέσαι. Ποιοί είναι αυτοί που θέλουν την "καταστροφή" (χρησιμοποιώ αυτή την λέξη, όσο κι αν υπερβολική φαντάζει στο άκουσμά της, γιατί δεν μπορώ να βρω κάτι άλλο που να χαρακτηρίζει αυτό που ζούμε) της Ελλάδας; Τι θα αποκομίσουν από όλο αυτό; Βίλλες; Χρήματα; Καινούργια ξενοδοχειακά συγκροτήματα; Τι; Πόσοι ΜΑΛΑΚΕΣ υπάρχουν τελικά σε αυτό τον τόπο; Και δεν μιλάω μόνο για τους πολιτικούς.

Και μιας και αναφέρθηκα στους πολιτικούς, τα "καμάρια μας", σαν να μην έφτανε αυτό, τους είχαμε να λέει ο καθένας το μακρύ και το κοντό του. Να επιρρίπτει ευθύνες ο ένας στον άλλον και ο χορός καλά κρατεί. Προσωπικά τους σιχάθηκα. Ακούγοντας τα λόγια τους και το πως προσπαθούσαν να εκμεταλλευτούν αυτό το γεγονός ο καθένας προς όφελός τους, ήταν πραγματικά απαράδεκτο. Όποια και να είναι η νέα κυβέρνηση με τις εκλογές τις 16ης Σεπτεμβρίου νομίζω πως δεν θα γίνει καμία απολύτως αλλαγή. Ο καθένας τους θα προσπαθήσει να φάει όσο το δυνατόν περισσότερα από τον πολίτη και το θλιβερό αυτό γεγονός που έπληξε την χώρα μας αυτές τις μέρες θα ξεχαστεί, για άλλη μια φορά, γρήγορα.

Tέλος, γενικά, αυτές τις μέρες ακούγεται πολύ και η λέξη "τρομοκρατία". Λέτε να μας χτυπάνε οι Ταλιμπάν και να μην το πήραμε είδηση ρε παιδιά; Αλλά θα μου πείτε τον ύπνο του δικαίου που κοιμάται ο Έλληνας και του "ωχαδερφισμού" που τον διακατέχει, φυσικό είναι μετά να μην πάρει χαμπάρι τι γίνεται λίγα μέτρα έξω από το σπίτι του. Σίγουρα όλο αυτό που έγινε ήταν κάτι το πολύ καλά οργανωμένο. Αλλά για άλλη μια φορά ο κρατικός μηχανισμός δεν λειτούργησε. Δεν είχαν παρθεί τα κατάλληλα μέτρα, έτσι ώστε να αποφύγουμε τέτοιου είδους "εθνικές καταστροφές" - όπως διαβάζω στις λεζάντες των ειδήσεων που μας πολιορκούν κι αυτά με τις δικές τους καταστροφολογίες και θεωρίες συνομωσίας - και η ολιγωρία μερικών έκαναν τις φωτιές να είναι τώρα εκτός ελέγχου.

Και όλα αυτά σε μια Ελλάδα εν έτη 2007, σε μια Ελλάδα μ.ΟΑ (μετά Ολυμπιακών Αγώνων) και σε μια Ελλάδα που πίστευες ότι ήταν ικανή να ανταπεξέλθει σε δύσκολες περιπτώσεις....

Πιστεύετε πως θα καλυτερέψουν τα πράγματα; Αμφιβάλλω...

Χωρίς λόγια... Χωρίς σχόλια...

... but I'll love you forever.

Κάπως έτσι λένε οι Enigma σε ένα από τα τραγούδια τους. Αλλά όχι, εδώ δεν θα μιλήσουμε για τα ερωτικά εγκλήματα, αλλά για κάτι που υπάρχει μέσα σε όλους μας και το εξωτερικεύουμε άλλοι λιγότερο ενώ άλλοι περισσότερο. Το μικρό πράσινο τερατάκι που λέγεται ζήλεια. Σήμερα είχα μια ενδιαφέρουσα συζήτηση περί ζήλειας, και κυρίως περί ερωτικής ζήλειας, με ένα φιλαράκι μου και το πόρισμα που βγήκε από αυτή την μικρή κουβέντα που είχαμε ήταν αρκετά ενδιαφέρον.

Αν ήταν η ζήλεια ψώρα, θα κόλαγε όλη η χώρα...

Όλοι μας, λίγο πολύ, έχουμε ζηλέψει το έτερόν μας ήμιση είτε γιατί φλέρταρε με κάποιον, είτε γιατί ένα αμόρε από τα παλιά κάνει την εμφάνισή του από το πουθενά, είτε γιατί είμαστε μακριά και δεν μπορούμε να τον "επιβλέψουμε" κ.α. Τι κι αν το παίζουμε τις περισσότερες φορές αρκετά κουλ και λέμε ότι δεν μας πειράζει, είναι μαζί μου και δεν πρόκειται να γίνει κάτι με τον άλλον, πάντα - μα πάντα - κάτι μας τρώει τα σωθικά. Κάτι μας τρώει να μάθουμε και να θέλουμε να επιβεβαιώσουμε ότι εμείς ήμαστε αυτοί που πραγματικά ενδιαφέρεται κι όχι ο άλλος που μόλις έκανε τα γλυκά μάτια (μερικές φορές παραπάνω από ότι έπρεπε). Άρα, αυτό το μικρόβιο που λέγεται ζήλεια είναι κάτι που ίσως αρχίζει να με την έλλειψη εμπιστοσύνης, μιας εμπιστοσύνης που χτίζεται σταδιακά και με κόπο στα ζευγάρια.

Άρα η ζήλεια υπάρχει σε μεγαλύτερο βαθμό στα νέα ζευγάρια απ' ότι στα παλιά; Προσωπικά δεν το νομίζω. Έχω γνωρίσει και ζευγάρια με αρκετά χρόνια στην πλάτη τους να υπάρχουν στιγμές που να ζηλεύουν ο ένας τον άλλον. Μπορεί, θα μου πείτε, να είναι η εξαίρεση στον κανόνα. Αλλά σκεφτείτε κι αυτό: πόσοι από εσάς, όσος καιρός κι αν περάσει, υπήρχαν στιγμές που ζηλέψατε έστω και για λίγο το έτερον σας ήμιση. Κι εδώ μπαίνει κι άλλη μια ερώτηση. Άραγε η ένδειξη ζήλειας είναι και ένδειξη αγάπης; Σίγουρα, για μένα, είναι ένδειξη ενδιαφέροντος και αγάπης. Αν και ο φίλος μου πιστεύει πως άλλο ζήλεια κι άλλο αγάπη, θα ήθελα να επισημάνω το εξής: ότι όποιος αγαπάει, πέραν του ότι παιδεύει, ζηλεύει κιόλας. Ποιός ο λόγος τότε να ζηλέψουμε κάποιον αν δεν τον αγαπάμε; Αν, έστω βρε παιδί μου, να μας ενδιαφέρει; Νομίζω κανένας.


Τι γίνεται όμως, αν η ζήλεια πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις; Αρχίζουμε να γινόμαστε παρανοϊκοί και να θεωρούμε τους πάντες και τα πάντα απειλή για την αγάπη μας; Πως μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτό το "σκοτεινό μέρος"; Άραγε ο χωρισμός είναι το καλύτερο αντίδοτο στην προκειμένη περίπτωση; Εδώ είχαμε και την μεγαλύτερη διαφωνία μας. Ο ίδιος πίστευε πως αν έβλεπε κάτι τέτοιο από την αγάπη του θα χώριζε αμέσως. Μπορεί να νιώθει κολακευμένος όταν βλέπει να τον ζηλεύουν (και ποιός δεν νιώθει άλλωστε;) αλλά την υπερβολική ζήλεια δεν θα μπορούσε να την αντέξει. Εγώ από την άλλη, αν πραγματικά ενδιαφερόμουν για τον άλλον, θα έμενα και θα προσπαθούσα να το καταπολεμήσω. Το πως δεν το γνωρίζω να πω την αλήθεια, αλλά δεν θα τον άφηνα έτσι γιατί ίσως τότε έδινα και περισσότερη τροφή στην ζήλεια του. Μην ξεχνάμε ότι η ζήλεια έχει παρομοιαστεί σαν το "πράσινο αδηφάγο τέρας" που τρέφεται από τις καχυποψίες.

Ουφ! Μπορεί κάποιος να το διαβάσει και να αγχωθεί με όλα τα παραπάνω... Κακώς. Το να αγαπάς και να αγαπιέσαι είναι ότι το πιο όμορφο μπορείς να νιώσεις στην ζωή σου. Η ζήλεια θα είναι μέρος της σχέσης σου. Πως να το κάνουμε δηλαδή; Όποιος αγαπά ζηλεύει... Είναι το αλατοπίπερο μιας σχέσης. Προσοχή μόνο μην σας βγει ξινό.

Και όπως λένε και οι Melee στο "Built to Last"

cause this is real, and this is good
it warms the inside just like it should
but most of all
most of all, it's built to last

Σήμερα, που καθάριζα λίγο το PC μου από την τρελή σαβούρα που έχει μαζέψει, έπεσα πάνω σε ένα text αρχείο όπου είχα σώσει πριν κάμποσους μήνες. Εκεί μέσα, λοιπόν, βρήκα ένα message που είχα λάβει στις 9 Μαρτίου και ώρα 2:01 το βράδυ στο γαϋδάρ. Το βρήκα αρκετά αστείο μέσα στην απελπισία του και είπα να το ποστάρω εδώ. Μια μικρή γεύση το τι κυκλοφορεί εκεί έξω... Το παρακάτω μήνυμα παρουσιάζεται αυτούσιο ακριβώς όπως το έλαβα. Μόνο το όνομα λείπει για ευνόητους λόγους.


Sent Friday 9 March 2007 02:01

KALISPERA FILE .
THELLO NA KANO MIA GNORIMIA
MEENAKALOATOMO.KAI EFOSON TERIAKSOYME
OLA NA THA PANE KALA.
AN OXI DEN PEIRAZEI .
PREPEI NA RISKAROYME STIN ZOI ,GIA NA KERDIZOYME
PRAGMATA KAI KATASTASEIS
MOY ARESEI TO XIOYMOR
EIMAI OPEN MIND
BISEXUAL
EIMAI ZOOFILOS KAI AGAPO THN FYSH ALLA KAITH THALASSA.
EIMAI 26 ETON
1.75 78K MELAXRINOS
ARENOPOS EMFANISIMOS
EILIKRINA .
MENO *********.
KENTRO ATHINAS
AN ENDIAFERESAI GIA GNORIMIA H KATI ALLO
STEILEMHNYMA.EDO H STO EMAIL

2
--------------------------------------------------------------------------------

OI FOTOS SOY EINAI KAYLOTIKES
ELPIZO NA EISAI ENERGITIKOS
KAI ANTRAS
OXI THILIPREPEIS
MARESEIS
THA EINAI MIA SYNANTHSH MAN TO MAN
ALLA ESY THA EXEIS TO CONTROL
THA SOY DOSO 100 EYRO!!
ANTI NA TA DOSO ALLOY.
EILIKRINA
EFOSON APODEIKSEIS
OTI TO AKSIZEIS
KAI OTAN PROSFEREIS PREPEI NA ANTAMEIBESAI.
THES NA SYNANTHTHOYME KAPOY
KAFE BAR KSENODOXEIO.
KAI AN SOY ARESO
APOFASIZOYME
AN DEN SOY ARESO DEN PEIRAZEI
ANTEXO STIS ATYXIES.
EIMAI ARENNOPOS.
MHN TO KATHYSTEROYME
TO THEMA FILE
PES MOY TI THELEIS POY .POTE KAI POS?
EIMAI SAFESTATOS
DEN BRISKO EYKOLA EYKAIRIES.
DEN EXO FOTOS ALLA SE DIABEBAIONO
OTI EIMAI NORMAL STA FYSIOLOGIKA EPIPEDA
OMORFOS KAI NTYNOMAI KALA KAI EIMAI KATHAROS
KAI EXEMYTHOS. "MEGALA LOGIA ALLA ALITHINA"
EXO 3 ADERFIA AGORIA GAMIADES
EGO ETYXE NA MHN EIMAI SAN AYTOYS.
EINAI RATSISTES KAI DEN THELOYN
NA EXOYN TO MAYRO PROBATO.
DEN THA TOYS KANO THN XARH
THA KANO OTI THELLO
ME OPOION THELLO!
STEILE MOY TO KINHTO SOY
SE PARAKALO
NA EXOYME MIA
PROTH HXHTIKH EPAFH!

KALHSPERA
EGO PISTEYO
OTI DEN EINAI EGKLHMA
NA DOSEIS SE KAPOION XRHMATA
GIANA SOY KANEI SEX.
THN STIGMH POY OI OMOFILOFILOI DEN EINAI
APODEKTOI APO THN KOINONIA TO ETOS 2007
KAI MHN MOY PEIS TO ANTITHETO.
GIATI ENA ZEYGARI ANDRAS-GYNAIKA MPOROYN NA PANE
SE OPOIA KAFETERIA KAI MPAR KAI DHMOSIO XVRO
KAI NA AGGALIASTOYN NA DVSOYN ENAFILHAGAPHSHEROTIKO.KAI OSOI TOYS DOYN TO 50% THA ADIAFORISOYN TO 45% THA AISTHNTHOYN THETIKA GIA TI EIDAN ENA AGAPHMENO ZEYGARI
KAI ISOS ENA 5% ZHLIARIDON H POYRITANON ATHROPON
NA NIOSOYN ARNHTIKA GIA AYTO POY EIDAN.
---AN--- OMOS ENA ----ZEYGARI-- OMOFYLOFYLO-- TOLMHSEI--- NA KANEI TA IDIA ME TO {PROIGOYMENO STRAIGHT ZEYGARI}
TOTE TO 99 % TON ANTHROPON POY THA TOYS DOYN
THA NIOSOYN ARNHTIKA KAI MONON ISOS
ENA 1% OPENMIND PROXORHMENON ATOMON ,NA NIOSOYN THETIKA GIA AYTO TO IDIAITERO ZEYGARI.

STEILE MOY
ENA THLEFONO SOY
NA SE KALESO.
DEN THA SE ENOXLISO
PES MOY POIES ORES
MPORO NA SE KALESO.
GIATI EGO MENO ME ALLA 2 ADERFIA.
KAI DEN THELLO NA MATHOYN TIPOTA.
H AN DEN MPOREIS.
ESTO ENA EMAIL SOY.
KAI KANONIZOYME .
EYXARISTO.

3 Αυγούστου - ΓΙΟΥΠΙΙΙΙΙΙΙ... Επιτέλους Αύγουστος αγαπημένο μου ημερολογιάκι!! Επιτέλους διακοπές!!! Σήμερα ξεκίνησα να πάω στην Μυτιλήνη μαζί με τις 3 πολυαγαπημένες μου φίλες την Πέγκυ, την Ζήνα και την Γαβριέλα. Φτάσαμε στο τσακ στο πλοίο γιατί άργησα να μαζέψω τα ρουχαλάκια μου. Πήρα μαζί μου 4 βαλίτσες επείδη ήμουν αναποφάσιστη με το αν θα χρειαστώ το XS μπικίνι μου ή το XXXXXXS μπικίνι μου. Τελικά τα πήρα και τα δυο αφού γέμισα τις βαλίτσες με τα απολύτως απαραίτητα. Ξέρεις: ρούχα, ρούχα, ρούχα, ρούχα, ρούχα και καλλυντικά... Α, ναι! Και ρούχα φυσικά. Αφού έβαλα τον σοφέρ να τα κουβαλήσει κάτω και να τα βάλει στην πολυτελέστατη μου Πόρσε που μου έκανε δώρο πρόσφατα ο Τέλη (τον σούταρα αμέσως γιατί ήταν πολύ μαμούχαλος) έφυγα για Πειραιά. Φτάνοντας το καράβι ήταν έτοιμο να σαλπάρει αλλά ευτυχώς η Πέγκυ έκανε πως έχασε τον φακό επαφής της και ήταν στα τέσσερα να τον ψάχνει. Όλοι οι άντρες την κοιτούσαν και προσπαθούσαν να την βοηθήσουν να τον βρει. (Από μένα ημερολογιάκι μου τα έμαθε αυτά τα κόλπα. Χρόνια τώρα στο κλαρί, καταλαβαίνεις!)

Στο καράβι μέσα γινόταν ο πανικός... Απαπα. Τέτοιο συνωστισμό ούτε και στις εκπτώσεις του ΖARA. Φοβόμουν μην σπάσω και κανένα νύχι μιας και είχα πάει πρωί πρωί στον Ζαν Πιέρ για να τα φτιάξω. 2 μηνιάτικα του μπαμπακουλιλίνι μου έδωσα για την φουλ περιποίηση. Όλα κι όλα τα προσέχω εγώ τα νύχια μου. Εν τω μεταξύ, πολλές γυναίκες έβλεπα να πηγαίνουν στο νησί. Girl power νησί θα είναι και γουστάρω ζουζου-ημερολόγιό μου.

Μετά από 10 ώρες, σχεδόν, ταξιδιού φτάσαμε στο λιμάνι της Μυτιλήνης. Καλέ, δεν θα το πιστέψεις ημερολογιάκι μου, αλλά στην αρχή μπερδεύτηκα. Είδα το Άγαλμα της Ελευθερίας εκεί και νόμιζα πως είχαμε μπει σε λάθος πλοίο και φτάσαμε Νέα Υόρκη. Αλλά 10 ώρες για Νέα Υόρκη, και μάλιστα με πλοίο, μου φάνηκαν πολύ λίγο. Ευτυχώς η Ζήνα με διόρθωσε... Φτάσαμε στο ξενοδοχείο, το Σαπφώ (από ότι είπαν η Ζήνα και η Γαβριέλα ήταν το καλύτερο για μας τα κορίτσια -- νόμιζα πως έδιναν δωρεάν ταμπόν εγώ και χάρηκα) και μπήκαμε στα δωμάτια μας - εγώ με την Πέγκυ και οι άλλες δυο μαζί. Ήμασταν πτώμα από το ταξίδι και αποφασίσαμε να κοιμηθούμε και να ξυπνήσουμε νωρίς αύριο να πάμε στην Ερεσσό που θέλανε οι κοπέλες.

4 Αυγούστου - Ξυπνήσαμε αρκετά νωρίς και πήγαμε στα ΚΤΕΛ να πάρουμε το λεωφορείο για την Ερεσσό. Μέσα μπήκαμε και ήταν γεμάτο γυναίκες. Παραξενεύτηκα και ρώτησα διακριτικά την Ζήνα αν εκεί που πάμε θα έχει κανένα ωραίο τεκνό για να κάνω κάτι. Όχι τίποτα δηλαδή αλλά είχα φορέσει και το ΧΧΧΧΧΧS μπικίνι μου. Μου είπε ότι έχει αλλά όχι πολλά γιατί εκεί είναι μέρος για κορίτσια μόνο. Είπα ένα τέσπα και φύγαμε. Φτάσαμε μετά από 2μιση ώρες ημερολογιάκι μου. 2μιση ώρες άκουγα τραγούδια όπως το "Τα Κορίτσια Ξενυχτάνε με Ένα Μυστικό... Ωωωωω... Έτσι Είμαι κι Εγώ" και το "Girls Just Wanna Have Fun" κ.α. Αχ, το τι τραγούδι είπα. Άσε ημερολογιάκι μου. Με το που έφτασα σκοντάφτω με το τακούνι του Dolce & Cabbana και πέφτω πάνω σε μια πολύ καλή κυρία, την Σούλα από την Καρδίτσα. Πήγε να με βρίσει αλλά όταν είδε τα παπούτσια με έκανε ΘΕΑ. Αχ, να και άλλη κοπέλα με καλό γούστο όπως εγώ στα παπούτσια.

Η Ζήνα και Γαβριέλα είχαν εξαφανιστεί, η Πέγκυ είχε πάει μαζί με κάτι άλλες να παίξουν κάτι... πλακωτό(;)... κάτι τέτοιο μου είπε κι εγώ έμεινα με την Σούλα. Μου είπε ότι είχε έρθει εδώ με μια φίλη της, την Μιρέλα, αλλά την άφησε πίσω στο ξενοδοχείο στην Μυτιλήνη μόνη της να φάει λουκουμάδες και να σκάσει κι αυτή ήρθε να δει τα αξιοθέατα. Όταν είπε τα "αξιοθέατα" άρχισε να με κοιτάζει πάνω κάτω λες και είχα κάτι. Α, να χαθεί με τρόμαξε! Αλλά κι εγώ ημερολογιάκι μου ήμουν πολύ καλή μαζί της. Άρχισαν να της χτενίζω τα μαλλιά, να της βάζω λάδι και να της κάνω μασάζ. Ε, αφού μου το ζήτησε να μην το έκανα; Και μετά από όλα αυτά, την βλέπω να βγάζει τελείως το μαγιό της και μου είπε "Έλα να χαρείς την θάλασσα της Λέσβου!" Εκεί την διόρθωσα. Μυτιλήνη είμαστε, κι όχι Λέσβος. Η Λέσβος είναι ένα μυθικό νησί όπου γεννιούνται οι λεσβίες... Και γέλασε. Μα γιατί ημερολογιάκι μου, τι είπα; Τέσπα, το προσπέρασα αυτό και μπήκα κι εγώ.

Φάγαμε, ήπιαμε και πέρασε γρήγορα η ώρα. Έτσι έπρεπε να γυρίσουμε πίσω. Η Σούλα μου είπε ότι έμεναν κι αυτές στο Σαπφώ με την Μιρέλα και αν ήθελα να πάω να τις δω. Κι έτσι το βραδάκι κανόνισα να πάω από το δωμάτιό τους να τους πω ένα γεια. Η Πέγκυ εξάλλου είχε γνωρίσει μια κυρία από την Γερμανία, την Beatrix, μια αρκετά μεγαλόσωμη γυναίκα που έμοιαζε σαν άντρας... Μπλιαχ! Και η Ζήνα και η Γαβριέλα άφαντες. Λες να τις έπιασαν τίποτα άντρες και να περνάνε καλά; Αχ, το σκέφτομαι και κολάζομαι ημερολογιάκι μου. Έχω καιρό να κάνω κάτι μετά τον πούστη που μου έτυχε...

Πήγα που λες στο δωμάτιο της Σούλας αλλά έκανε μπάνιο. Η Μιρέλα είπε είχε φύγει γιατί μύρισε λέει κάτι λαχανοντολμάδες και την έπιασε λιγούρα, κάτι τέτοιο. Εκεί που περίμενα την βλέπω να έρχεται με μια πετσέτα μόνο γύρω από την μέση της, με το βυζί όλο έξω! Εγώ κυρία. Με ξέρεις εμένα εξάλλου ημερολογιάκι μου. Έρχεται κάθεται δίπλα μου και βγάζει και την πετσέτα της... Άρχισε να μου μιλάει για κάτι και σιγά σιγά να μου χαϊδεύει το φρέσκο από την χαλάουα μπούτι μου. Την ρώτησα: "Σουλίτσα μου, δεν θα πας να φορέσεις κι εσύ κάτι ξέκωλε να πάμε να βρούμε τίποτα αγόρια να μας πηδήξουν;" Και μου λέει τότε: "Αγόρια; Αγόρια; Μα μωρό μου έχω ό,τι χρειάζομαι εδώ μαζί μου." Και ανοίγει το διπλανό συρτάρι και να δει η γλυκιά σου, πανέξυπνη και πάνω από όλα, πανέμορφη φιλενάδα σου ημερολογιάκι μου; Δονητές, λιπαντικά και στραπ-ον!! Την κοιτάζω έκπληκτη ημερολογιάκι μου και μου λέει: "Γδύσου και κάνε μου έρωτα στο όνομα της Σαπφούς!" "Του ξενοδοχείου;" ρωτάω εγώ και με αρπάζει τότε και με βιάσε ημερολογιάκι μου.

Μου έκανε περίεργα πράγματα που ντρέπομαι να τα γράψω... Αλλά... Ήταν ωραία. Ντρέπομαι που το λέω αλλά μου άρεσε!! Πήγα στο δωμάτιο έντρομη και κοιμήθηκα γιατί δεν μπορούσα να σκεφτώ τι έγινε μόλις πριν λίγο...

5 Αυγούστου - Κατάφερα να βγω έξω μόνο το απόγευμα. Αν και το κινητό χτύπησε αρκετές φορές, δεν το σήκωσα. Η Πέγκυ γύρισε και της είπα τι έγινε. Μου λέει "Welcome to LesBos dear" και με φίλησε στο στόμα. Καλέ τι γίνεται; Όλες γίνονται έτσι; Όπως στην ταινία που είχα δει πριν λίγες μέρες με τον Τέλη που προς το τέλος φασωθήκαμε γιατί αρχίσαμε να βαριόμαστε, με κάτι εξωγήινους που μπαίνουν στο σώμα των ανθρώπων. Ούρλιαξα. Άρχισα να φωνάζω "ΕΞΩΓΗΙΝΟΣ!! ΕΞΩΓΗΙΝΟΣ!!" και με κοιτούσαν όλοι. Έφυγα σαν την τρελή και μπήκα στο δωμάτιο και κλειδώθηκα. Κοιτάχτηκα στον καθρέπτη και η περμανάντ μου είχε γίνει χάλια. Γαμώτο...

Φοβόμουν μην έρθουν και πάρουν κι εμένα και με κάνουν έναν από αυτούς. Δεν άνοιξα παρόλο που χτύπαγαν. Έπεσα και κοιμήθηκα έντρομη... Είχα και ένα ποτήρι νερό δίπλα μου καλού κακού γιατί ο Mel Gibson είχε πει πως με το νερό πεθαίνουν οι εξωγήινοι στην ταινία του... Το καλύτερο όπλο λοιπόν. Νεράκι...

6 Αυγούστου - Μέρα που έπρεπε να φύγουμε. Μάζεψα τις βαλίτσες μου γρήγορα και την έκανα για το λιμάνι όπου και περίμενα. Μπήκα γρήγορα στο πλοίο χωρίς να περιμένω τις φιλενάδες μου. Πως να πω στους γονείς τους ότι σκοτώθηκαν από εξωγήινους; Πρέπει να βρω το κουράγιο ημερολογιάκι μου και να τους το πω. Μου έστειλαν και ένα απειλητικό sms στο κινητό μου ότι αυτές θα έμεναν εδώ και ότι θα τα λέγαμε πίσω στην Αθήνα... (ΜΕΝΤAL NOTE: Όταν γυρίσω Αθήνα αλλάζω κλειδαριές, όνομα και περιοχή... Όχι περιοχή γιατί λατρεύω τα Β. Π. και δεν μετακομίζω στα μπανάλ Ν. Π.)

Στο γυρισμό άρχισα να σκέφτομαι και την Σούλα και ότι έγινε μεταξύ μας. Λες να γίνομαι gay; Είναι κολλητικό ημερολογιάκι μου; Υπάρχει κάποιο αντίδοτο γι' αυτό; Να πάω στον γιατρό αν είναι. Κι εκεί που το σκεφτόμουν αυτό βλέπω δυο τεκνά απέναντι να με κοιτάνε. Δεν χρειάστηκα και πολύ καμάκι και βρέθηκα στην καμπίνα τους να το κάνουμε.

Αχ, τελικά είμαι καλά! Ευτυχώς ημερολογιάκι μου δεν έχω τίποτα, αλλά καλού κακού θα πάω στον γιατρό για καμιά εξέταση....

Και επειδή είναι μέρα για γέλιο η σημερινή (ναι, σήμερα θέλω να είμαι όσο το δυνατόν πιο χαρούμενος γίνεται...), είπα να σας δείξω 2 video αστεία και τραγικά παράλληλα. Το ένα έχει να κάνει όταν η μέρα σου δείχνει από την αρχή ότι μάλλον θα είναι πολύ στραβή...




Το δεύτερο πρόκειται, για άλλη μια φορά, για την παράνοια του Ε. Σ.




Εnjoy...

Σας έχουν πει ότι στο βιογραφικό σας πρέπει να γράφετε την αλήθεια, όποια και να είναι αυτή; Ένας 17χρονος στην Φλόριντα των Η.Π.Α. όταν συμπλήρωσε την αίτηση για δουλειά στα McDonalds έγραψε τα παρακάτω. Απολαύστε...

NAME: Greg Bulmash.
SEX: Not yet. Still waiting for the right person.
DESIRED POSITION: Company’s President or Vice President. But seriously, whatever’s available. If I was in a position to be picky, I wouldn’t be applying here in the first place.
DESIRED SALARY: $185,000 a year plus stock options and a Michael Ovitz style severance package. If that’s not possible, make an offer and we can haggle.
EDUCATION: Yes.
LAST POSITION HELD: Target for middle management hostility.
SALARY: Less than I’m worth.
MOST NOTABLE ACHIEVEMENT: My incredible collection of stolen pens and ‘post-it’ notes.
REASON FOR LEAVING: It sucked.
AVAILABLE FOR WORK: Of course. That’s why I’m applying.
PREFERRED HOURS: 1:30 – 3:30pm., Monday, Tuesday and Thursday.
DO YOU HAVE ANY SPECIAL SKILLS?: Yes, but they’re better suited to a more intimate environment.
MAY WE CONTACT YOUR CURRENT EMPLOYER?: If I had one, would I be here?
DO YOU HAVE ANY PHYSICAL CONDITIONS THAT WOULD PROHIBIT YOU FROM LIFTING UPTO 50lbs?: 50lbs. of what?
DO YOU HAVE A CAR?: I think the appropriate question here would be “Do you have a car that runs?”
HAVE YOU RECEIVED ANY SPECIAL AWARDS OR RECOGNITION?: I may already be the winner of the Publishers Clearinghouse Sweepstakes.
DO YOU SMOKE?: On the job, no, on my breaks, yes.
WHAT WOULD YOU LIKE TO BE DOING IN FIVE YEARS?: Living in the Bahamas with a fabulously wealthy dumb blond supermodel who thinks I’m the greatest thing since sliced bread. Actually, I’d like to be doing that now.
DO YOU CERTIFY THAT THE ABOVE IS TRUE AND COMPLETE TO THE BEST OF YOUR KNOWLEDGE?: Yes. Absolutely.
SIGN HERE: Aries.

352 και σήμερα...

Η Αττική φλαίγεται για άλλη μια φορά και ο κρατικός μηχανισμός "τον παίζει" άγρια. Η Πυροσβεστική άργησε να δράσει και ο Πρωθυπουργός το μόνο που σκέφτεται είναι οι εκλογές... Ακολουθούν κάποια ενδιαφέροντα άρθρα από το in.gr και ΤΑ ΝΕΑ για τις καταστροφηκές πυρκαγές τις Αττικής και τις επιπτώσεις που θα έχουν στο μέλλον...


Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε σήμερα στο in.gr.

Συχνότερους και μεγαλύτερης διάρκειας καύσωνες, περισσότερους ρύπους και ξηρασίες περιμένουν οι επιστήμονες, καθώς μετά την καταστροφή της Πάρνηθας η φωτιά στην Πεντέλη δίνει το τελειωτικό χτύπημα στο μικροκλίμα της Αττικής. Κινδυνεύουν από πλημμύρες τα βόρεια προάστια... Ο συνδυασμός των δύο πυρκαγιών σε Πεντέλη και Πάρνηθα αποδεικνύεται καταστροφικός για την Αττική. «Και αυτό διότι τα δάση που χάσαμε ρύθμιζαν τη θερμική ισορροπία της Αττικής» λέει στην εφημερίδα Τα Νέα ο περιβαλλοντολόγος-πρόεδρος της οικολογικής εταιρείας ανακύκλωσης Φίλιππος Κυρκίτσος. «Μέχρι πρότινος είχαμε δυτικά έναν πνεύμονα πρασίνου, την Πάρνηθα, και ανατολικά έναν άλλο, την Πεντέλη, οι οποίοι δημιουργούσαν καλύτερο μικροκλίμα για τους κατοίκους της Αττικής».

Από πλευράς του, ο δασολόγος- περιβαλλοντολόγος Νίκος Χλύκας επισημαίνει ότι «το φετινό καλοκαίρι το περιβάλλον της Αττικής υπέστη βαρύ χτύπημα. Οι πυρκαγιές σε Πάρνηθα, Πεντέλη και Υμηττό άλλαξαν δραματικά το περιβαλλοντικό ισοζύγιο στο βόρειο μέτωπο της Αττικής». Ο ίδιος σημειώνει ότι οι συνέπειες από τη φωτιά της Πεντέλης είναι πολύ μεγάλες, όχι τόσο γιατί η Αθήνα έχασε άλλον έναν πνεύμονα πρασίνου, όσο γιατί αυτήν τη φορά η καταστροφή θα είναι ανεπανόρθωτη. Σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις, περίπου 40% της έκτασης που είχε καεί έως αργά το απόγευμα της Πέμπτης είχε γίνει ξανά κάρβουνο στο παρελθόν. «Αυτό σημαίνει ότι η φυσική αναγέννηση του δάσους αποκλείεται. Τα μεσογειακά οικοσυστήματα διαθέτουν δικούς τους μηχανισμούς προσαρμογής ως προς τη φωτιά» λέει ο δασολόγος.

Ο ίδιος επισημαίνει πως όταν καούν δέντρα μικρής ηλικίας -όπως ήταν αυτά της Πεντέλης- τότε χάνονται και οι σπόροι. «Οι εκτάσεις με τα πευκάκια που κάηκαν θα μετατραπούν σε ξερότοπο. Η μόνη λύση είναι η τεχνητή αναδάσωση. Σε ένα έδαφος όμως απογυμνωμένο, κανείς δεν εγγυάται ότι μια τέτοια ενέργεια θα πετύχει» αναφέρει. Ο κ. Χλύκας τονίζει ακόμη ότι η κάπνα και η σκόνη θα ταλαιπωρούν για πολύ καιρό τους Αθηναίους. Θα υπάρχει περισσότερη σκόνη και αύξηση των μικροσωματιδίων. Μεγάλη είναι η καταστροφή και για τη χλωρίδα και την πανίδα της Αττικής μετά τη νέα φωτιά. Λαγοί, αλεπούδες, χελώνες, πουλιά θα κινδυνεύσουν, καθώς δεν θα έχουν πλέον καταφύγιο, τονίζει στα Νέα ο Κώστας Σφήκας, επίτιμος πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Προστασίας της Φύσης. Εκατοντάδες ήταν τα πτηνά που είχαν καταφύγει στην Πεντέλη μετά τη φωτιά της Πάρνηθας. Αυτά τώρα είτε χάθηκαν, είτε θα αναζητούν μάταια νέα καταφύγια.

Διάβρωση του εδάφους και έντονα πλημμυρικά επεισόδια αναμένουν οι ειδικοί μετά την καταστροφική πυρκαγιά στην Πεντέλη. «Τα Μελίσσια, τα Βριλήσσια, η Πεντέλη, το Μαρούσι και η Κηφισιά κινδυνεύουν με πλημμύρες εάν δεν υπάρξουν αντιπλημμυρικά έργα. Όμως πότε θα αρχίσουν και πότε θα προλάβουν να γίνουν; Πότε θα δούμε αν τα ρέματα είναι καθαρά και σε πόσα από αυτά έχουν συσσωρευτεί καμένα ξύλα, κούτσουρα και λάσπη;» διερωτάται ο καθηγητής Γεωλογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Ευθ.Λέκκας.

«Η περίοδος που εκδηλώθηκε η πυρκαγιά είναι η πλέον ακατάλληλη. Δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για την κατασκευή αντιπλημμυρικών έργων. Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα υπάρχει περίπτωση να αρχίσουν τα πρωτοβρόχια. Η πρώτη βροχή θα ξεπλύνει το έδαφος, θα παρασύρει χώμα, σπόρους, στάχτη. Θα αφήσει πίσω γυμνό βράχο» συμπληρώνει, σύμφωνα με Τα Νέα. Ουσιαστικά ολόκληρο το βόρειο μέτωπο της Αθήνας είναι έρμαιο των πλημμυρών. Μετά τους Θρακομακεδόνες, τα Λιόσια, τη Χασιά, τη Φυλή, το Μενίδι, όλα τα βόρεια προάστια θα ζουν με τον εφιάλτη μιας δυνατής βροχής, αναφέρει ο δασολόγος-περιβαλλοντολόγος Νίκος Χλύκας.

Και από την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ...

Τι ωραία που είναι να σε νέος! Γεμάτος όνειρα, φιλοδοξίες για το μέλλον σου και φυσικά ορμές. Σεξουαλικές καλέ. Τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο δρόμο σου. Τίποτα απολύτως... Με αυτό το πλευρό να κοιμάσαι.

Γυρνώντας από το μέσα στην τρελή χαρά από την έξοδο σου στο σπίτι, μαθαίνεις τα κακά μαντάτα. Ήρθε το χαρτί που παρουσιάζεσαι φαντάρος, μιας και η "μαμά πατρίδα" σε καλεί να πας να την υπηρετήσεις και να χάσεις 12 ή και παραπάνω μήνες από την ζωή σου. Αφού συνέλθεις από το πρώτο σοκ αρχίζεις να ετοιμάζεσαι για να μπεις στο στρατόπεδο. Ρούχα, ξυριστικά, τα απαραίτητα κινητά και είσαι έτοιμος. Αφού φιλήσεις την μητέρα σου που κλαίει με μαύρο δάκρυ λες και πας στον πόλεμο και τον περήφανο πατέρα σου που ο γιόκας του πάει να υπηρετήσει την πατρίδα του, μπαίνεις στο ΚΤΕΛ και πας στο στρατόπεδο.

Με το που μπαίνεις παίρνεις, άθελα σου βέβαια, μέρος σε ένα πραγματικό θέατρο του παραλόγου. Φωνές, τρεχάματα, άγχος, και άλλες φωνές και περισσότερο άγχος κάνουν την πρώτη σου μέρα πραγματική κόλαση. Βέβαια θα μου πεις έτσι σε ψήνουν για να γίνεις... τι είπαμε γίνεσαι στο στρατό;... Α, ναι. ΑΝΤΡΑΣ!! Μετά από τις απαραίτητες εξετάσεις και... gulp... ενέσεις που σου κάνουν μην κολλήσεις και τίποτα μέσα στην βρόμα που θα είσαι τόσο καιρό, μπαίνεις στον θάλαμο όπου το μοιράζεσαι μαζί με άλλα 10 περίπου αγόρια. Η χαρά της αγάμητης αδελφής με λίγα λόγια. Για να μην μιλήσω για τα ντους και με κόψει η λογοκρισία!

Και εκεί που ξαπλώνεις να ηρεμήσεις και σκέφτεσαι "όλα ένα όνειρο είναι, θα περάσει" ΤΣΟΥΠ αρχίζουν οι φωνές και οι υστερίες κι εσύ πετάγεσαι έντρομος νομίζοντας πως έπιασε κάπου φωτιά. Μέχρι να συνέλθεις και καταλάβεις που βρίσκεσαι, έχεις φάει ήδη 2 μέρες κράτηση επειδή άργησες να σηκωθείς από το κρεβάτι σου! Τελικά ο εφιάλτης συνεχίζεται...

Οι μέρες κυλούν μέσα στην τρέλα και στην παράνοια. Και ενώ εσύ προσπαθείς να καταλάβεις πια η διαφορά μεταξύ ΕΠ' ΩΜΟΥ και ΕΠΟΠ, να σου και το μάθημα του να στρώνω το κρεβάτι μου. Γιατί αγάπη μου, όπως και να το κάνουμε, ο σωστός ο φαντάρος δεν βγαίνει να πολεμήσει τον εχθρό αν πρώτα δεν κάνει σωστούς "φακέλους" και "υποφακέλους" στο κρεβάτι του. Όλα κι όλα. Δεν παίρνει το όπλο για να βγει έξω και να σκοτώνει κόσμο και κοσμάκι μέχρι να στρώσει το κρεβάτι του τέλεια. Τυχερή η γυναίκα που θα τον πάρει. Βέβαια το θέατρο του παραλόγου έχει και συνέχεια. Και να σου η καθαριότητα στις τουαλέτες, και ναααα το σκατό να πέφτει σύννεφο (τόσο σκατό δεν θα δείτε ποτέ μαζεμένο σε όλη σας την ζωή). Και να σου και το μάζεμα της γόπας -- όχι καλέ του ψαριού, αλλά του τσιγάρου -- γιατί αγάπη μου, όπως και να το κάνουμε πρέπει η αλάνα, που είναι γεμάτη σκόνη και πέτρες, να είναι καθαρή... από την σκόνη!

Και έρχεται το πρώτο επισκεπτήριο. Εκεί που επιτέλους θα δεις τους αγαπημένους σου, γονείς και φίλους, για να σου πουν πόσο ωραία περνάνε εκεί έξω κι εσύ να τους πεις πόσο ωρ... Whatever... Περιμένεις στον θάλαμο σου μαζί με τα άλλα παιδιά, ενώ έρχονται και φωνάζουν τα ονόματά σας έναν έναν για να πάτε να δείτε τα αγαπημένα σας πρόσωπα που σας περιμένουν σε ένα τραπεζάκι ενώ τριγύρω υπάρχουν Λογαχοί και άλλοι βαθμοφόροι που επιβλέπουν την κατάσταση. Αν το όλο σκηνικό σας θυμίζει ολίγον τι από φυλακή δεν πέσατε και έξω.

Η ορκωμοσία δεν είναι μακριά. Μετά από μέρες εντατικής εκπαίδευσης στην παρέλαση, όπου ούτε τα παιδιά του δημοτικού τέτοιο βήμα -- άλλου πατώ κι αλλού βρίσκομαι ένα πράγμα, ήρθε επιτέλους η μεγάλη μέρα. Και πάντα πως γίνεται εκείνη την μέρα να κάνει αφόρητη ζέστη, είτε είναι καλοκαίρι είτε είναι χειμώνας, ποτέ δεν το έχω καταλάβει. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα πολύ κόσμος να λιποθυμάει και να πέφτει κάτω σαν τα κοτόπουλα. Τσουπ να σου ο ένας... Α, να κι όλος πιο δίπλα. Καθώς γίνεται αυτό, κάποιοι άλλοι στρατιώτες έρχονται και μαζεύουν τα... πτώματα για να υπάρχει χώρος για τη παρέλαση, που έτσι όπως πάει 5-6 άτομα θα την κάνουν μόνο.

Φεύγοντας από εκεί με την άδεια ορκωμοσίας, νομίζεις πως ο εφιάλτης έλαβε τέλος. Αλλά δυστυχώς μετά αρχίζουν τα δύσκολα. Αχ, ναι ο στρατός σε κάνει άντρα. Και πάνω από όλα σε κάνει ετοιμοπόλεμο έτσι ώστε να είσαι έτοιμος με το που μπουν οι εχθροί να τους κατατροπώσουμε!! Yeah, right...


Αφιερωμένο σε μια ψυχή που μπήκε πριν λίγο καιρό σε αυτό το "θέατρο του παραλόγου"... :)

Είστε straight ή gay (top ή vers) και έχετε προβλήματα με τους εραστές σας; Ποιός τους γαμ***!! Δεν τους χρειάζεστε για να περάσετε καλά. Κάντε sex και χωρίς αυτούς. Ακολουθήστε αυτά τα 7 βήματα και δεν θα χάσετε :


1. Πήγαινετε στο μπάνιο και πάρτε μία πετσέτα φρεσκοπλυμένη και καθαρή μεσαίου μεγέθους (Με άρωμα λουλουδιών ή ότι γουστάρει ο καθένας).
2. Διπλώστε την στην μέση.
3. Βρείτε ένα λαστιχένιο γάντι κατά προτίμηση ροζ (από αυτά των πολλαπλών χρήσεων (ποτέ δεν φαντάστηκα αυτή τη χρήση)) και ακουμπήστε το πάνω στην πετσέτα, όπως στο σχήμα.


4. Τυλίξτε την πετσέτα γύρω από το γάντι, όπως δείχνει το σχήμα. Τεντώστε την κάτω άκρη του γαντιού και γυρίστε την πάνω από την πετσέτα. Χτυπίστε την πετσέτα με την γροθιά σας για να «μαλακώσει».


5. Πάρτε ένα μαξιλάρι (πουπουλένιο κατά προτίμηση), καλύτερα όχι αυτό που κοιμάστε .
6. Διπλώστε το στην μέση.


7. Βάλτε ανάμεσα την πετσέτα με το γάντι, όπως ακριβώς δείχνει το σχήμα, και τυλίξτε γύρω γύρω ένα σκοινάκι.


Καλή διασκέδαση και με το μαλακό ε, μην το παρακάνετε!

ΥΓ. Σκέφτηκε κανείς ότι το γαμήσι αυτό δεν έχει όρια; Αντί για άσπρο μαξιλάρι, μπορείς να βάλεις μαύρο (Να η αραπίνα ή ο αράπης - ό,τι προτιμάτε), μπορείτε να παίξετε με τα αρώματα, μπορείτε πάνω από το γάντι, να βάλετε και ένα ακόμα, πιο μικρό (2 πόρτες έχει η ζωή - για εραστές της πίσω πόρτας) κλπ κλπ...

Νέο τραγούδι. Νέα μεγάλη επιτυχία. Από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα οι Maroon 5 και το Wake Up Call. Kαλοκαίρι είναι και είπα να ακουστούν όσο το δυνατόν περισσότερο καλοκαιρινά κομμάτια για να γεμίσουν τα ζεστά αυγουστιάτικα βράδια. Kisses to all...

Τραγούδια σαν αυτό είναι λίγα. Τραγούδια σαν κι αυτό μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά σου. Η μουσική... Τα λόγια... Όλα.

"Τι υπάρχει μέσα στην καρδιά μου κανείς δεν μπορεί να ξέρει,
Αυτή την καρδιά που περπατεί τον δρόμο μοναχή της...
Τι υπάρχει μέσα στην καρδιά μου κανείς δεν μπορεί να ξέρει,
Η λύπη εκείνου που πάντοτε είναι μόνος..."

Το τραγούδι της Therru, από την ταινία "Gedo Senki" -- ή αλλιώς "Tales from Earthsea" -- όταν αποχωρίζεται τον αγαπημένο της είναι πραγματικά αρκετά συγκινητικό. Το λάτρεψα από την πρώτη στιγμή που το άκουσα και είπα να το μοιραστώ μαζί σας.



Και οι στίχοι στα αγγλικά...

Σκεφτείτε το παρακάτω σκηνικό. Εσείς και η κοπέλα σας (φτου κακά) αγοράζετε ένα σπίτι στην μέση του πουθενά για να ζήσετε τον έρωτα σας, και να κάνετε μια μεγάλη χαρούμενη οικογένεια. Τρια-λα-λι-τρια-λα-λο μέχρι εδώ. Τι γίνεται όμως αν αρχίζατε να βλέπετε παντού άντρες ντυμένους σαν τους Village People των 70's στο σπίτι σας, όπου και σας φωτογράφιζαν γυμνό, σας έδειχναν τους κώλους τους και χόρευαν στους ρυθμούς του Rasputin των Boney M; Αμ, και το χειρότερο σας το είπα; Δεν σας το είπα. Μόνο εσείς μπορούσατε να τους δείτε!

"Μήπως είμαι τρελός; Μήπως τα χω χαμένα;" αρχίζετε να αναρωτιέστε. "Ή - για να πέσω τώρα να πεθάνω ΤΩΡΑ, γιατί δεν με βαστουν τα πόδια μου - γίνομαι... GAY;;" Άπαπαπα. Τι θα πει η γυναίκα σας, ο πεθερός σας και ο καλύτερος σας φίλος; Πρέπει κάτι να κάνετε. Πρίν αρχίσετε να χτυπάτε αλύπητα τον πεθερό σας γιατί πιστέψατε ότι ήταν ένα από τα φαντάσματα που σας παρενοχλούν σεξουαλικά, καλό είναι να πάτε να δείτε έναν ψυχολόγο. Να του πείτε βρε αδερφέ τα πάντα γύρω από τα παιδικά σας χρόνια, για το αν σας άρεσε να βλέπετε τα άλλα παιδιά στο γυμναστήριο να αλλάζουν και άλλα τέτοια.

Αν πάλι βλέπετε ότι δεν σας κάνει τίποτα αυτό, τότε σας συνιστώ να το αποδεχτείτε. Στο κάτω κάτω τι έχετε να χάσετε; Βάλτε τα καλά σας, πηγαίνετε σε ένα gay club και αρχίστε να μιλάτε με τους θαμώνες. Το πολύ πολύ να σας κάτσει τίποτε καλό και να δουν και λίγο χαρά τα σκέλια σας. Αλλά προσοχή μην μπερδέψετε τις έννοιες "ενεργητικός" και "παθητικός" γιατί σας περιμένει μια δυσάρεστη έκπληξη! Αν και πάλι ούτε εδώ δεν βλέπετε αποτελέσματα, ε τότε μιλήστε με τα φαντάσματα που σας έχουν κάνει την ζωή μαύρη (ανάθεμα την ώρα και την στιγμή που αποφασίσατε πως ΤΩΡΑ είναι η ώρα να γίνω ανεξάρτητος από τους γονείς μου) και ακούστε τι έχουν να σας πουν. Που ξέρετε, και με την βοήθεια ενός εξορκιστή μπορείτε να τους στείλετε από εκεί που ήρθαν.

Αν όλα αυτά σας φαίνονται κάπως τραβηγμένα τότε που να δείτε τι πέρασε και ο κακόμοιρος Marc στην ταινία "Poltergay". Αχ, φιλενάδα... Όλα βγαλμένα από την ζωή είναι.

4 μέρες και πολύ ήταν; Μάλλον όχι... Πέρασα ένα υπέροχο τετραήμερο στην πραγματικά πανέμορφη Μυτιλήνη. Το ταξίδι, αν και μεγάλο, περάσαμε πολύ ωραία με την παρέα μου, με χαβαλέ, αστεία και πολύ μα ποοοοολύ Nintendo DS. Σταματήσαμε για 1 ώρα περίπου στην Χίο, όπου κατέβηκε αρκετός κόσμος και μετά συνεχίσαμε το ταξίδι μας. Φτάσαμε στο λιμάνι της Μυτιλήνης κατά τις 22:00 (από τις 21:00 όπου ήταν προγραμματισμένο). Με το που κατέβηκα από το πλοίο τον είδα. Εκεί, να με περιμένει... Μια γλυκιά φατσούλα να ξεπροβάλει πίσω από ένα νεαρό παιδί και να μου χαμογελάει. Ένα χαμόγελο που πραγματικά με έκανε να ξεχάσω την οποιαδήποτε ταλαιπωρία είχα περάσει τις τελευταίες ώρες. Μια εικόνα που με γεμίζει ενέργεια όσο καμία άλλη.

Αφού πήγαμε στο ξενοδοχείο μας, ένα υπέροχα αρχοντικά διακοσμημένο σπίτι στο κέντρο της πόλης, φρεσκαριστήκαμε και πήγαμε σε ένα club λίγο πιο έξω από την πόλη στα "Κοχύλια". Ωραία λάτιν μουσική με πολύ ωραία και καλοκαιρινή διακόσμηση δίπλα στην παραλία. Αν και ξεραθήκαμε μετά στον ύπνο, ξυπνήσαμε σχετικά νωρίς για να προλάβουμε το ΚΤΕΛ για να πάμε στον Μόλυβο. Ένα μέρος 1μιση ώρα έξω από την πόλη της Μυτιλήνης όπου τα σοκάκια του θυμίζουν χωριό του Πηλίου. Το ερωτεύτηκα!! Εκεί, είχαμε προγραμματίσει να πάμε και στο Κάστρο αλλά δυστυχώς ήταν κλειστό λόγω συντήρησης. Δείτε παρακάτω κάποιες φωτογραφίες από τον Μόλυβο...



Καθώς πλησίαζε η Δευτέρα, όπου και το αγόρι έπρεπε να μπει στο στρατόπεδο, ήθελα να περνάω ολοένα και περισσότερο χρόνο μαζί του. Έτσι και την Κυριακή πρωί πετάχτηκα ως το σπίτι του όπου και γνώρισα τους γονείς του. Φυσικά δεν ξέρουν τίποτα για τον ίδιο, απλά με παρουσίασε σαν φίλο του. Τους συμπάθησα και με συμπάθησαν αρκετά. Αρκετά καλό σημάδι να σε συμπαθούν τα "πεθερικά" σου :P Οι τελευταίες ώρες μαζί ήταν αρκετά μα ΑΡΚΕΤΑ δύσκολες. Όσο δύσκολο ήταν όταν αποχωριστήκαμε την προηγούμενη βδομάδα άλλο τόσο δύσκολο ήταν όταν έφυγε από την αγκαλιά μου το βράδυ της Κυριακής. Υπήρχε έντονη συναισθηματική φόρτιση όπως και την προηγούμενη φορά, και αυτό βάρυνε ακόμα περισσότερο την ατμόσφαιρα.

Η Δευτέρα πέρασε απλά με τον να τον σκέφτομαι κάθε ώρα, κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο. Είχε και συννεφιά αρκετή και το όλο κλίμα βοηθούσε στην κατάθλιψη που με είχε πιάσει εκείνη την ώρα. Το βράδυ, καθώς το πλοίο άρχισε να σαλπάρει, και να βλέπω την πόλη της Μυτιλήνης να γίνεται ολοένα και πιο μικρή, η καρδιά μου γίνονταν χίλια κομμάτια. Τότε άρχισα να καταλαβαίνω ότι τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Τώρα είναι όπου πρέπει να φανώ δυνατός, όσο μπορώ τουλάχιστον.

Το ταξίδι της επιστροφής κύλισε ήρεμα. Τίποτα το συγκλονιστικό. Εγώ δεν είχα και πολύ όρεξη και αυτό φαίνονταν. Το μυαλό μου ταξίδευε στις υπέροχες αυτές μέρες που περάσαμε μαζί. Μέρες που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Μέρες που περιμένω πως και πως να ξαναζήσω μαζί του...

Και όπως μου είπε ο αδερφούλης μου την τελευταία μέρα που είμασταν μαζί με το αγόρι μου: