Memoirs of a Vampire

Κάποιος δικός σου άνθρωπος αρρωσταίνει; Είναι μια ακόμα ευκαιρία για την πολυαγαπημένη σου οικογένεια να βρεθεί και πάλι όλη μαζί. Βοήθειά μας!

Τα νοσοκομεία έχουν καταντήσει να είναι πλέον τα πιο in μέρη για οικογενειακές συγκεντρώσεις. Με το που μαθαίνουν ότι κάποιος συγγενής αρρώστησε, σύσσωμη η οικογένεια τρέχει στο νοσοκομείο να τον δει. Μακρινές θείες εμφανίζονται από του πουθενά, ξαδέρφια που δεν έχεις ξαναδεί αλλά και, κυρίως, άτομα που ευχόσουν να μην ξανάβλεπες ποτέ έρχονται για να σου συμπαρασταθούν στις δύσκολες αυτές ώρες που περνάς. Και κυρίως για να χλαπακιάσει και να κουτσομπολέψει.

Οι συγγενείς είναι ένα περίεργο είδος. Σαν βρικόλακες συναισθημάτων όπου τρέφονται από την δυστυχία και την κατάντια των άλλων καθώς προσπαθούν να νιώσουν καλύτερα για τον ίδιο τους τον εαυτό. Η αρχή είναι πάντα η ίδια: τρελή χαρά και τα φιλιά δίνουν και παίρνουν ενώ οι τυπικές ερωτήσεις, του τύπου "τι κάνεις τώρα; που δουλεύεις; γκόμενα έχεις; πότε θα παντρευτείς εσύ; τα μισά ξαδέρφια σου ήδη το έχουν κάνει και περιμένουν και παιδί!" είναι τα πρώτα δείγματα του ότι οι μέρες που έρχονται σίγουρα δεν θα είναι και οι πιο εύκολες για σένα.

Αφού καταφέρεις να γλυτώσεις από τις τυπικότητες καθώς η απειλή ότι "εμείς δεν τελειώσαμε ακόμη" να πλανάται στον αέρα, πας να κάτσεις στην αίθουσα αναμονής για να περιμένεις να ακούσεις κάποια νέα από τον γιατρό. Εκεί έχουν μαζευτεί οι γυναίκες, όπου έχουν αρχίσει ήδη να κλαίνε τον άρρωστο και να μοιρολογούν, λες και έχει πεθάνει. Ανάμεσα στα μοιρολόγια, σαν μια εύθυμη νότα, έρχονται οι ιστορίες για άλλες αρρώστιες και περιστατικά που η καθεμιά τους έχει ζήσει. "Τα έμαθες για την κόρη της κ. Χρυσούλας; Ε, έπαθε μηνιγγιτιδοκοκκική μηνιγγίτιδα!" "Α, στο διάολο! Κρίμα το κορίτσι! Και ήταν τόσο μα τόσο νέα!!" Και όλες, αφού κουνήσουν συγκαταβατικά το κεφάλι τους, αρχίζουν ξανά το μοιρολόι.

Αποφασίζεις, την ώρα που απορυθμίζουν τα συμπτώματα της ασθένειας και νομίσεις πως κι εσύ έχεις κολλήσει από δαύτη, να την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια και να πας στο κυλικείο του νοσοκομείου για να φας κάτι και να πιείς ένα δροσιστικό χυμό. Για κακή σου τύχη, έχουν στρατοπευδέσει όλοι οι άντρες και πριν προλάβεις να κρυφτείς σε κανένα φορείο που περνάει από δίπλα σου σε φωνάζουν να κάτσεις δίπλα τους. Προσπαθούν να σου φέρουν όσο πιο ανώδυνα γίνεται, το γεγονός ότι ο ασθενής υπάρχει περίπτωση να αποβιώσει και ότι πρέπει να φανείς δυνατός για σένα αλλά, προπάντων, για την ίδια σου την οικογένεια. Εσύ πρέπει να αναλάβεις πλέον τις ευθύνες και να τους συντηρείς όλους γιατί, όπως λένε με μεγάλη σοφία, "η οικογένεια είναι πάνω από όλα".

Κι εκεί που σκέφτεσαι ότι δεν θα βρεις αυτόν που είπε τέτοια μαλακία και σε ταλαιπωρεί για να τον βρίσεις, κρατάς τα νεύρα σου και το μόνο που κάνεις είναι να κουνάς το κεφάλι σου και να λες ένα ξερό "ναι". Αφού τελειώσει το μάθημα περί ευθυνών και τα συναφή, νομίζεις το κεφάλι σου πως πάει να σπάσει. Πάς έξω να πάρεις λίγο καθαρό αέρα και ο χρόνος κυλά χωρίς να το πάρεις χαμπάρι. Επιστρέφοντας στην αίθουσα αναμονής για να κάτσεις και να περιμένεις το πότε θα τελειώσει αυτή η μέρα, που μοιάζει σαν αιώνας, αρχίζεις να ακούς τα χίλια μύρια επειδή έλειπες τόση ώρα και νόμιζαν πως έπαθες κάτι (φυσικά κανείς τους δεν σκέφτηκε να σε πάρει τηλέφωνο στο κινητό όλη αυτή την ώρα) και δεν ήσουν δίπλα στην οικογένειά σου. Το μόνο που κάνεις είναι να περιμένεις, υπομονετικά πάντα, το τέλος της εγχείρησης μπας και καταφέρεις να πας σπίτι σου επιτέλους και να ξεφύγεις από αυτό τον ζωντανό εφιάλτη.

Ευτυχώς όμως, τα καλά νέα έρχονται επιτέλους και τα χαμόγελα επιστρέφουν στα πρόσωπα των περισσοτέρων στην αίθουσα, αρχίζει και δεύτερος γύρος κουτσομπολιού για το τι συμβαίνει με τον καθέναν μέσα στην αίθουσα. "Άκουσες; Στην εντατική τον έβαλαν τον άντρα αυτηνής απέναντι." "Ποιάς μωρή; Αυτής;""Μη δείχνεις μωρή ζαβρακιασμένη. Ναι, αυτηνής. Κρίμα και φαίνεται τόσο νέα". Και αφού πάρουνε τα απαραίτητα αποθέματα ευχαρίστησης από την μιζέρια του άλλου που κάθεται δίπλα τους, σηκώνονται, φιλιούνται, ανταλλάζουνε τις ευχές μας και δίνουνε ραντεβού σύντομα σε κάποιο άλλο νοσοκομείο, σε κάποιου άλλου την δυστυχία να ξαναμαζευτούνε σαν οικογένεια και να περάσουν ακόμα μια ευχάριστη μέρα.

Ευχαριστώ… Δεν θα πάρω…

Τα παιδιά είναι το μέλλον και η ελπίδα αυτού του τόπου. Θέλουμε να τους παρέχουμε την καλύτερη δυνατή παιδεία έτσι ώστε αργότερα, όταν μεγαλώσουν, να έχουν την υποδομή και τις γνώσεις να συμβάλουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στην καλυτέρευση αυτής εδώ της χώρας… Στο παρακάτω βίντεο που ακολουθεί θα δείτε μερικά από τα "καμάρια" μας. Πρόκειται για ένα τηλεπαιχνίδι trivia ερωτήσεων, σε ένα τοπικό κανάλι στα Χανιά της Κρήτης, όπου παίρνουν μέρος παιδιά από διάφορα Λύκεια του νησιού.



Σίγουρα, και σε καμία περίπτωση, δεν βάζω όλα τα παιδιά στο ίδιο καζάνι, αλλά αυτό που παρακολούθησα ήταν όντως ανησυχητικό. Τα σχόλια δικά σας.

==================================================

Δυό υπέροχα κομμάτια από το soundtrack μου για το Σαββατοκύριακο. Enjoy.

Regretting: E.S. Posthumus - Nara



Long night alone: Celine Dion – All by Myself

(σ.σ. Διαβάζοντας το παρακάτω ποστ, βάλτε και ακούστε το κομμάτι “One Summer’s Day”, που έχω δίπλα στο music player, του Joe Hisaishi από το αριστούργημα του Hayao Miyazaki “Spirited Away”.)

I never had any friends later on like the ones I had when I was twelve. Jesus, does anyone?

Ήταν ένα πανέμορφο Κυριακάτικο καλοκαιρινό πρωινό, εκεί στις αρχές του Ιουνίου που δεν είχαν αρχίσει ακόμα οι πολλές ζέστες. Είχα κλείσει μόλις το τηλέφωνο και, γεμάτος χαρά, ετοιμαζόμουν να έρθω να σε βρω. Οι γονείς μου δεν πρόλαβαν καν να με ρωτήσουν που πήγαινα και είχα ήδη κλείσει την πόρτα πίσω τους. Δεν με ενδιέφερε τι θα νόμιζαν απλά ήθελα να βρεθώ κοντά σου για να ξεχαστώ, να ξεφύγω από μια δύσκολη βδομάδα που μόλις είχε τελειώσει, να τα πούμε, να παίξουμε. Κατέβηκα σαν τρελός τις σκάλες και σε είδα να με περιμένεις στο γνωστό σημείο. Μου χαμογέλασες και το ανταπέδωσα με ένα χαμόγελο το ίδιο ζεστό όσο και το δικό σου. Ένιωθα ίσως από τους πιο τυχερούς ανθρώπους στην γη που σε είχα για φίλο μου…

Είναι τόσο όμορφο να θυμάσαι τους φίλους σου και τις στιγμές που περάσατε μαζί.

Η φιλία είναι ένα εξαιρετικό και οικουμενικό συναίσθημα που μας ακολουθεί από τα πρώτα βήματά μας. Οι φίλοι μας είναι ότι πολυτιμότερο έχουμε στην ζωή μας και είναι αυτοί που μας στηρίζουν στις διάφορες αποφάσεις που παίρνουμε, σε αυτούς θα απευθυνθούμε στα δύσκολα, μας αγαπούν και μας δέχονται για αυτό που είμαστε χωρίς περιορισμούς και λυπούνται με τις λύπες μας αλλά, προπάντων, χαίρονται με τις χαρές μας.

… Ήταν μια μέρα ηλιόλουστη. Ξαπλώσαμε στο γρασίδι στο πάρκο μας. Το πάρκο που ερχόμασταν κάθε φορά που νιώθαμε μόνοι και χρειαζόμασταν ο ένας τον άλλον. Χρειαζόμασταν έναν φίλο. Χαζεύαμε τον καταγάλανο ουρανό, καθώς το δροσερό αεράκι μας χτυπούσε στο πρόσωπο. Μιλάγαμε περί ανέμων και υδάτων και γελάγαμε με ό,τι βλακεία ξεστόμιζε ο ένας ή ο άλλος. Μιλάγαμε για τα όνειρά μας, για το πώς θα είμαστε όταν πια θα έχουμε μεγαλώσει. Λέγαμε για τις καλοκαιρινές διακοπές μας και για το πόσο καιρό θα λείπαμε. Το μισούσα που θα αναγκαζόμουν να φύγω από την Αθήνα έστω και για λίγες μέρες και να ακολουθούσα τους γονείς μου σε κάποιο μέρος που δεν ήθελα, χάνοντας έτσι, έστω και λίγες, στιγμές μακριά σου…

Οι φιλίες που έχουμε μικροί είναι πιο δυνατές από αυτές που δημιουργούμε όταν μεγαλώσουμε; Μικροί πάντα βλέπουμε τα πράγματα αλλιώς. Δεν γνωρίζαμε καν την σημασία της λέξης ζήλιας και φθόνου κι έτσι η φιλία έρχεται πιο αβίαστα. Δρούμε περισσότερο αυθόρμητα και, κυρίως, από ένστικτο. Το μόνο που μας ενδιαφέρει στον άλλον είναι να έχει κάποια κοινά ενδιαφέροντα με μας έτσι ώστε να μπορούμε, τουλάχιστον στην αρχή, να μιλάμε και να κάνουμε παρέα. Είμαστε και πιο αγνοί και ανοιχτοί απ’ όταν μεγαλώσουμε και η φιλία μας στηρίζεται πάνω στον αλληλοσεβασμό και την αγάπη που τρέφουμε ο ένας για τον άλλον, κι δεν μας περνάει καν από το μυαλό να χρησιμοποιήσουμε τον άλλον για να πετύχουμε κάποιον δικό μας στόχο κι άλλες τέτοιες μικρότητες. Μεγαλώνοντας οι ρυθμοί της ζωής μας, μας κάνουν πιο αποξενωμένους, αρχίζουμε να βλέπουμε κάποια πράγματα με άλλο μάτι, είμαστε πιο καχύποπτοι και έτσι μερικές φιλίες χάνονται στο πέρασμα του χρόνου. Μόνο μια γλυκιά ανάμνηση μένει κάθε φορά που αναπολούμε πρόσωπα και καταστάσεις από την παιδική μας ηλικία.

… Οι ώρες περνούσαν γρήγορα, και τον καταγάλανο πρωινό ουρανό τον διαδέχτηκε ο χρυσαφένιος ουρανός του καλοκαιρινού κυριακάτικου απογεύματος. Χωρίς να το καταλάβουμε ήρθε η ώρα όπου έπρεπε να φύγουμε και να πάμε σπίτια μας. Μια ώρα που πραγματικά δεν ήθελα ποτέ να φτάσει. Μπορεί για σήμερα να έπρεπε να χωριστούμε, αλλά η ώρα που θα σε ξανάβλεπα δεν θα αργούσε να φτάσει. Και σίγουρα θα είχαμε ακόμα περισσότερα να πούμε και να ονειρευτούμε παρέα. Όνειρα που κανείς δεν θα τολμούσε να καταστρέψει…

Τι κάνει όμως μια φιλιά δυνατή και να αντέξει στο πέρασμα και τις δυσκολίες του χρόνου; Αμοιβαίος σεβασμός. Αμοιβαία ειλικρίνεια. Αμοιβαία κατανόηση. Έτσι δημιουργούνται οι βάσεις για μια μακροχρόνια και δυνατή σχέση. Μιας σχέσης που ίσως κατορθώσει να διαρκέσει για πάντα. Με την δύναμη της φιλίας μπορούμε σαν άνθρωποι να ξεπεράσουμε πολλές δυσκολίες στην ζωή. Οι σωστοί και καλοί φίλοι θα είναι αυτοί που θα μας συμπαρασταθούν στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μας γιατί ο χρόνος μπορεί να φέρνει ρυτίδες στο δέρμα, αλλά η έλλειψη φιλίας φέρνει ρυτίδες στην ψυχή μας.

… Εις το επανιδείν φίλε μου.


Αφιερωμένο στον καλύτερο μου φίλο.

Η moody με ΠΟΛΛΑ νεύρα!!!


Don't mess up with her... :P