Θυμάμαι...
Θυμάμαι...
1990... Εγώ μόλις είχα φύγει με τον αδερφό μου και πηγαίναμε από την Γκράβα προς το σπίτι μας και συναντάμε έναν φίλο του αδερφού μου παρέα με ένα άγνωστο παιδί. Αφού είπαμε τις γνωστές βλακείες μας, ο φίλος του αδερφού μου γυρνάει σε μένα και μου λέει: "Αχ, ρε παιδιά ξέχασα να σας συστήσω...". Πετάγεσαι εσύ τότε και μου δίνεις το χέρι σου με ένα χαμόγελο στα χείλι σου και να μου λες: "Γιάννης". "Χρήστος, χάρηκα" απαντώ εγώ κάπως πιο διστακτικά και σου δίνω το χέρι μου. Εσύ τότε μόλις είχες αρχίσει το Γυμνάσιο, ενώ εγώ πήγαινα ήδη στην δεύτερη τάξη. Μιλάγαμε για κάμποση ώρα και αμέσως κατάλαβα ότι άρχισε να δημιουργείτε μια απίστευτη χημεία μεταξύ μας. Γίναμε αμέσως φίλοι. Τότε μπορεί να μην το ήξερα, αλλά αυτό ήταν το ξεκίνημα μιας πραγματικά υπέροχης φιλίας.
Θυμάμαι...
Την πρώτη μέρα με κάλεσες σπίτι σου, ήταν 2 μέρες αφότου είχαμε γνωριστεί. Έμενες λίγη ώρα πιο πάνω από μένα και ήρθα μόλις σχολάσαμε από το σχολείο. Η μητέρα σου έλειπε για δουλειά και αμέσως πήγαμε στον υπολογιστή και καθόμασταν και παίζαμε παιχνίδια. Εγώ, αν και με το άγχος που δεν είχα πάει σπίτι για φαγητό και σίγουρα θα με κατσάδιαζαν, ένοιωθα υπέροχα μαζί σου και περνούσα πραγματικά απίστευτα. Γυρνώντας σπίτι, όπως το περίμενα, τα άκουσα από τον πατέρα μου που πάω σε αγνώστους τέτοια ώρα. Αλλά εμένα δεν με ένοιαζε γιατί πραγματικά είχα βρει έναν υπέροχο φίλο...
Θυμάμαι...
Τις μέρες που περνάγαμε μαζί. Το γέλιο και τα αστεία που κάναμε. Το παιχνίδι και τις ατελείωτες ώρες πάνω από το PC σου. Τις ώρες που περνάγαμε μιλώντας στο τηλέφωνο για βλακείες που κατέληγε σε έναν υπέρογκο λογαριασμό. Τις ατελείωτες ώρες παιχνιδιού που περνάγαμε την εποχή των καταλήψεων. Τα RPG που παίζαμε με την παρέα μας... Όλα αυτά και ακόμα περισσότερα.
Θυμάμαι...
Την ημέρα των γενεθλίων σου που μπήκαμε στο λεωφορείο και με το που καθίσαμε μου ανακοινώνεις ότι θα μετακομίσετε εσύ και η μητέρα σου σε ένα άλλο σπίτι. Εγώ τρελάθηκα. Πίστευα ότι δεν θα σε ξαναδώ και θα χάσω τον καλύτερό μου φίλο. Αλλά εσύ με καθησύχασες και μου είπες ότι πάτε λίγο πιο κάτω. Αλλά είπες και κάτι άλλο που πραγματικά με έκανε να σε νιώσω κάτι περισσότερο από φίλο. Να σε νιώσω σαν αδερφό μου. Μου είπες: "Θα έρχεσαι να με βλέπεις εκεί που θα πάμε; Είσαι ο μοναδικός μου πραγματικός φίλος και δεν θέλω να σε χάσω...". Και σου απάντησα: "Και στην άκρη του κόσμου να πας, εγώ θα έρχομαι να σε βλέπω γιατί είσαι σαν αδερφός μου", και μου χαμογέλασες. Εκείνη την ημέρα πήγαμε στα Goody's και η μητέρα σου με έκανε να νιώσω σαν μέρος της οικογένειά σας εκείνη την μέρα.
Θυμάμαι...
Οκτώβριος 1993... Ήταν από τις τελευταίες ώρες στο σχολείο και σε βλέπω από μακριά να φεύγεις νωρίτερα εκείνη την μέρα. Το βράδυ, γυρνώντας σπίτι από το φροντιστήριο, μαθαίνω από την μητέρα μου ότι μπήκες στο νοσοκομείο. Εγώ αμέσως τρόμαξα πως ήταν κάτι το σοβαρό. Πήρα αμέσως τηλέφωνο στο σπίτι σου και η μητέρα σου μου είπε να μην ανησυχώ γιατί θα κάνεις μια απλή επέμβαση στο μάτι. Σε πήρα και στο νοσοκομείο και μιλήσαμε. Δεν έδειχνες να φοβάσαι. Πάντα ήσουν ο πιο γενναίος από τους δυο μας. Οι γονείς μου δεν με άφησαν να έρθω να σε δω για να μην σε στενοχωρηθείς για το πως θα σε δω.
26 Οκτωβρίου 1993... Εκείνη την Τρίτη το πρωί είχαμε την πρώτη ώρα Αρχαία. Η καθηγήτριά μας μπαίνει μέσα με δάκρυα στα μάτια και μας λέει ότι ένα παιδί από ένα άλλο τμήμα πέθανε χτες. Δεν μου πέρασε από το μυαλό τίποτα... Αλλά με το που χτύπησε το κουδούνι για διάλλειμα έτρεξα αμέσως στην τάξη σου και όλους τους είδα χαρούμενους, οπότε πίστεψα ότι όλα είναι μια χαρά. Δυστυχώς όμως έκανα λάθος... Λίγο αργότερα μαθαίνω ότι το παιδί που πέθανε, αυτή η αθώα ψυχή που χάθηκε, ήσουν εσύ. Έχασα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου, αλλά δεν έκλαψα. Νόμιζα απλά πως ήταν ένα αστείο σου απλά και μόνο να με τρομάξεις. Έτσι έλεγα στο εαυτό μου μέχρι που πήγα σπίτι και με είδε η μητέρα μου και με μια απάθεια να τις λέω ότι: "Μαμά, ο Γιάννης πέθανε....". Η μητέρα μου δεν το πίστευε και προσπάθησε να με καθησυχάσει αλλά της έλεγα πως είμαι ΟΚ. Έμαθα ότι πέθανες από ανακοπή καρδιάς στην ανάρρωση. Αν είναι ποτέ δυνατόν...
Την επόμενη μέρα πήγα στην κηδεία σου όπου και πάλι δεν έκλαψα. Ο αδερφός μου είχε λιποθύμησε από το κλάμα κι εγώ, ο καλύτερός σου φίλος, δεν έχυσα ούτε ένα δάκρυ. Ήμουν απάνθρωπος τελικά; Κάποιος χωρίς ούτε ένα ίχνος ευαισθησίας; Μίσησα τον ευατό μου που δεν μπόρεσα να σε θρηνήσω, που δεν μπόρεσα να σου πω ένα πρέπον αντίο....
5 χρόνια πέρασαν, και όλα αυτά τα χρόνια είχα κλειστεί στον ευατό μου περιμένοντας απλά κάποιος να μου πει ότι όλα αυτά ήταν μια καλοστημένη φάρσα και ότι ήσουν ζωντανός. Ότι θα έρθεις πάλι και θα παίξουμε παρέα τα αγαπημένα μας adventures.... Μάταια όμως. Θυμάμαι πως μια μέρα πως ένας κοινός μας φίλος με πήρε τηλέφωνο να μου πει να έρθω σπίτι του γιατί μου έχει μια έκπληξη. Θα φανεί τρελό, αλλά πίστευα πως η έκπληξη ήσουν εσύ. Έτρεξα σπίτι του σκεφτόμενος όλη την ώρα ότι θέλω να σε σφίξω στην αγκαλιά μου. Φτάνοντας είδα ότι αγόρασε ένα καινούργιο βιβλίο που ήθελα να διαβάσω κι εγώ... Δεν ήξερα πως να αντιδράσω και απλά έριξα ένα χαμόγελο. Τελικά λίγο πριν πάω για σπουδές στην Αγγλία αποφάσισα να πάω να σε χαιρετήσω. Χρειάστηκε απίστευτη δύναμη αλλά το έκανα. Και όταν είδα την φωτογραφία σου πάνω από μια σκληρή και κρύα ταφόπλακα, τότε κατάλαβα πως όλα είναι αληθινά... Και τότε αφέθηκα... Και έκλαψα όσο δεν είχα κλάψει ποτέ στην ζωή μου.
14 χρόνια κοντεύουν να περάσουν από τότε και πραγματικά δεν σε έχω ξεχάσει. Από την πρώτη στιγμή που βρεθήκαμε, μέχρι και την τελευταία στιγμή που είδα το πρόσωπό σου, το χαμόγελο σου, όλα αυτά έχουν μείνει απαράλλαχτα στο μυαλό μου. Αλλά μετανιώνω για κάποια πράγματα που δεν σου έχω πει και δεν είχα κάνει εκείνο τον καιρό. Που δεν σου έχω πει ότι ήσουν ο καλύτερος φίλος - όχι φίλος, αδερφός καλύτερα - που θα μπορούσα να έχω, που δεν μπόρεσα να δω την μητέρα σου αφότου πέθανες και να την αγκαλιάσω και να της συμπαρασταθώ... Για αυτά και για άλλα πολλά μετανιώνω...
Αλλά σε θυμάμαι και θα σε θυμάμαι για πάντα, μέχρι να σε ξαναδώ μια μέρα... Φίλε μου.
10 ουρλιαχτά:
πολύ όμορφο κείμενο. έχοντας ζήσει κάτι παρόμοιο στο Λύκειο, ανέτρεξα σε δικές μου εικόνες και αναμνήσεις. Είμαι σίγουρος πως οι φίλοι που σε συντροφεύουν σήμερα θα αισθάνονται πολύ τυχεροί στο πλευρό σου :-)
Δυσκολεύομαι να γράψω επειδή τα δάκρυα θολωνουν τα μάτια μου... Κι ο τίτλος του τραγουδιού που "ανέβασες" κατάλληλος πιστεύω...
νομίζω οι παρακάτω στίχοι από το ποίημά μου ταιριάζουν
Χάθηκες.
Μα κράτησα τα μάτια σου
λίμνες ανεξιχνίαστες να τις κοιτάζω
με απορία κι έκπληξη.
Έφυγες.
Μα κράτησα τα χέρια σου
μαριονέτες ακούραστες να κινούνται
όλο νεύρο κι επίπληξη.
Σε αγάπησα.
Μα κράτησα την αγάπη μου
αγνή από τη βαβέλ των αισθήσεων
και της παρανοϊκής φαντασίας.
Σε ξέχασα.
Μα είναι ποτέ δυνατόν
μιας και δε θέλησα να ξεφύγω
απ’ την παγίδα μιας χαμένης ουτοπίας.
Την Ουτοπια την ειχα γραψει με αφορμη ερωτικη, μα νομιζω οτι σχεδον ταιριαζει και στην αφηγηση σου.
Δεν προλαβες να κολυμπησεις στην λιμνη του κολλητου σου και να την εξιχνιασεις. Χαθηκε. Κρατησες μηχανικα την θυμηση του στα χερια σου. Τον αγαπησες μα το παρανοϊκο του θανατου του δεν σε κατεβαλλε. Για σενα ηταν ακομη εκει. Περασαν τα χρονια, δεν τον ξεχασες ομως... (παραλάσσοντας ελαφρώς το νοημα)
Σε ευχαριστω που με διεγειρες να θυμηθω κατι παρομοιο δικο μου. Θανατος δεν ειναι μονο ο σωματικος, αλλα κι οταν καποιος φευγει μακρια και χανεστε....
@ethanακο
Εγώ αισθάνομαι τυχερός που τους έχω στο πλευρό μου. Τους φίλους μου τους έχω κορώνα στο κεφάλι μου. Νιώθω τιμή μου που με έχουν αγαπήσει και με έχουν δεχτεί γι'αυτό που είμαι. Τους υπεραγαπώ πραγματικά....
@equilibrium
Πραγματικά σε ευχαριστώ για το υπέροχό σου ποιήμα. Τα λόγια σου άκρως συγκινητικά.... :*
ti na pw...
eimai ligaki anaydh apo to keimeno..
htan toso dynato...
sou stelnw apla ena fili kai olh thn agaph mou
Kαλό μου, μην μετανιώνεις για όσα δεν ειπώθηκαν. Είμαι σίγουρη ότι ο φίλος σου τα γνώριζε και στο έδειχνε με την φιλία του και με τα μάτια του.
Το ότι τον θυμάσαι σε τιμά, το ότι δεν έκλαψες στην κηδεία του, δεν δείχνει άνθρωπο αναίσθητο, το αντίθετο θα έλεγα. Είναι παράλογο αυτό που λέω αλλά και λογικό. (Οι περισσότεροι που κλαίνε στις κηδείες το κάνουν όχι επειδή στεναχωρήθηκαν αλλά επειδή βλέπουν τους άλλους και συγκηνούνται.)
Δυνατό κείμενο όπως είπε και η moodygirl.
Λιγο πολυ, ολοι μας εχουμε περασει/περνάμε κάποιες παρόμοιες καταστάσεις και πιστευω πως το κείμενό σου πραγματικά αντιπροσωπεύει αυτο το συναίσθημα της απώλειας. Μένω στην τελευταία σου φράση "θα σε θυμάμαι για πάντα" γιατι η ανάμνηση είναι ο,τι πιο όμορφο και ανθρώπινο μπορούμε να προσφέρουμε σ'αυτα τα αγαπημένα μας πρόσωπα.
@moody girl
Σε ευχαριστώ πολύ moody μου :***
@lampirella
Απλά μετάνιωσα γιατί ήθελα να τα ακούσει το τι σημαίνει για μένα. Είμαι σίγουρος ότι το ήξερε αλλά είναι ωραίο να το ακούς που και που... Και για το κλάμα, εκείνη την περιόδο ήμουν σε φάση άρνησης γι' αυτό δεν μπόρεσα να κλάψω. Για να φανταστείς πως μια μέρα πως ένας κοινός μας φίλος με πήρε τηλέφωνο να μου πει να έρθω σπίτι του γιατί μου έχει μια έκπληξη. Πίστευα πως η έκπληξη ήταν αυτός... Απλά όταν επιτέλους το δέχτηκα τότε έκλαψα και έκλαψα πολύ....
@s
Συμφωνώ με αυτό που λες. Εξάλλου, λένε, ότι πραγματικά έχει πεθάνει κάποιος όταν παύει να τον θυμούνται. :)
Δεν υπάρχει τίποτα που θα μπορούσα να πω... Θα ήταν πολύ λίγο...
Καλή δύναμη στη ζωή σου....
...............................................................................................................................................................................
Πολύ συγκινητικό...
Post a Comment