Memoirs of a Vampire

Κάποιος δικός σου άνθρωπος αρρωσταίνει; Είναι μια ακόμα ευκαιρία για την πολυαγαπημένη σου οικογένεια να βρεθεί και πάλι όλη μαζί. Βοήθειά μας!

Τα νοσοκομεία έχουν καταντήσει να είναι πλέον τα πιο in μέρη για οικογενειακές συγκεντρώσεις. Με το που μαθαίνουν ότι κάποιος συγγενής αρρώστησε, σύσσωμη η οικογένεια τρέχει στο νοσοκομείο να τον δει. Μακρινές θείες εμφανίζονται από του πουθενά, ξαδέρφια που δεν έχεις ξαναδεί αλλά και, κυρίως, άτομα που ευχόσουν να μην ξανάβλεπες ποτέ έρχονται για να σου συμπαρασταθούν στις δύσκολες αυτές ώρες που περνάς. Και κυρίως για να χλαπακιάσει και να κουτσομπολέψει.

Οι συγγενείς είναι ένα περίεργο είδος. Σαν βρικόλακες συναισθημάτων όπου τρέφονται από την δυστυχία και την κατάντια των άλλων καθώς προσπαθούν να νιώσουν καλύτερα για τον ίδιο τους τον εαυτό. Η αρχή είναι πάντα η ίδια: τρελή χαρά και τα φιλιά δίνουν και παίρνουν ενώ οι τυπικές ερωτήσεις, του τύπου "τι κάνεις τώρα; που δουλεύεις; γκόμενα έχεις; πότε θα παντρευτείς εσύ; τα μισά ξαδέρφια σου ήδη το έχουν κάνει και περιμένουν και παιδί!" είναι τα πρώτα δείγματα του ότι οι μέρες που έρχονται σίγουρα δεν θα είναι και οι πιο εύκολες για σένα.

Αφού καταφέρεις να γλυτώσεις από τις τυπικότητες καθώς η απειλή ότι "εμείς δεν τελειώσαμε ακόμη" να πλανάται στον αέρα, πας να κάτσεις στην αίθουσα αναμονής για να περιμένεις να ακούσεις κάποια νέα από τον γιατρό. Εκεί έχουν μαζευτεί οι γυναίκες, όπου έχουν αρχίσει ήδη να κλαίνε τον άρρωστο και να μοιρολογούν, λες και έχει πεθάνει. Ανάμεσα στα μοιρολόγια, σαν μια εύθυμη νότα, έρχονται οι ιστορίες για άλλες αρρώστιες και περιστατικά που η καθεμιά τους έχει ζήσει. "Τα έμαθες για την κόρη της κ. Χρυσούλας; Ε, έπαθε μηνιγγιτιδοκοκκική μηνιγγίτιδα!" "Α, στο διάολο! Κρίμα το κορίτσι! Και ήταν τόσο μα τόσο νέα!!" Και όλες, αφού κουνήσουν συγκαταβατικά το κεφάλι τους, αρχίζουν ξανά το μοιρολόι.

Αποφασίζεις, την ώρα που απορυθμίζουν τα συμπτώματα της ασθένειας και νομίσεις πως κι εσύ έχεις κολλήσει από δαύτη, να την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια και να πας στο κυλικείο του νοσοκομείου για να φας κάτι και να πιείς ένα δροσιστικό χυμό. Για κακή σου τύχη, έχουν στρατοπευδέσει όλοι οι άντρες και πριν προλάβεις να κρυφτείς σε κανένα φορείο που περνάει από δίπλα σου σε φωνάζουν να κάτσεις δίπλα τους. Προσπαθούν να σου φέρουν όσο πιο ανώδυνα γίνεται, το γεγονός ότι ο ασθενής υπάρχει περίπτωση να αποβιώσει και ότι πρέπει να φανείς δυνατός για σένα αλλά, προπάντων, για την ίδια σου την οικογένεια. Εσύ πρέπει να αναλάβεις πλέον τις ευθύνες και να τους συντηρείς όλους γιατί, όπως λένε με μεγάλη σοφία, "η οικογένεια είναι πάνω από όλα".

Κι εκεί που σκέφτεσαι ότι δεν θα βρεις αυτόν που είπε τέτοια μαλακία και σε ταλαιπωρεί για να τον βρίσεις, κρατάς τα νεύρα σου και το μόνο που κάνεις είναι να κουνάς το κεφάλι σου και να λες ένα ξερό "ναι". Αφού τελειώσει το μάθημα περί ευθυνών και τα συναφή, νομίζεις το κεφάλι σου πως πάει να σπάσει. Πάς έξω να πάρεις λίγο καθαρό αέρα και ο χρόνος κυλά χωρίς να το πάρεις χαμπάρι. Επιστρέφοντας στην αίθουσα αναμονής για να κάτσεις και να περιμένεις το πότε θα τελειώσει αυτή η μέρα, που μοιάζει σαν αιώνας, αρχίζεις να ακούς τα χίλια μύρια επειδή έλειπες τόση ώρα και νόμιζαν πως έπαθες κάτι (φυσικά κανείς τους δεν σκέφτηκε να σε πάρει τηλέφωνο στο κινητό όλη αυτή την ώρα) και δεν ήσουν δίπλα στην οικογένειά σου. Το μόνο που κάνεις είναι να περιμένεις, υπομονετικά πάντα, το τέλος της εγχείρησης μπας και καταφέρεις να πας σπίτι σου επιτέλους και να ξεφύγεις από αυτό τον ζωντανό εφιάλτη.

Ευτυχώς όμως, τα καλά νέα έρχονται επιτέλους και τα χαμόγελα επιστρέφουν στα πρόσωπα των περισσοτέρων στην αίθουσα, αρχίζει και δεύτερος γύρος κουτσομπολιού για το τι συμβαίνει με τον καθέναν μέσα στην αίθουσα. "Άκουσες; Στην εντατική τον έβαλαν τον άντρα αυτηνής απέναντι." "Ποιάς μωρή; Αυτής;""Μη δείχνεις μωρή ζαβρακιασμένη. Ναι, αυτηνής. Κρίμα και φαίνεται τόσο νέα". Και αφού πάρουνε τα απαραίτητα αποθέματα ευχαρίστησης από την μιζέρια του άλλου που κάθεται δίπλα τους, σηκώνονται, φιλιούνται, ανταλλάζουνε τις ευχές μας και δίνουνε ραντεβού σύντομα σε κάποιο άλλο νοσοκομείο, σε κάποιου άλλου την δυστυχία να ξαναμαζευτούνε σαν οικογένεια και να περάσουν ακόμα μια ευχάριστη μέρα.

Ευχαριστώ… Δεν θα πάρω…

Τα παιδιά είναι το μέλλον και η ελπίδα αυτού του τόπου. Θέλουμε να τους παρέχουμε την καλύτερη δυνατή παιδεία έτσι ώστε αργότερα, όταν μεγαλώσουν, να έχουν την υποδομή και τις γνώσεις να συμβάλουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στην καλυτέρευση αυτής εδώ της χώρας… Στο παρακάτω βίντεο που ακολουθεί θα δείτε μερικά από τα "καμάρια" μας. Πρόκειται για ένα τηλεπαιχνίδι trivia ερωτήσεων, σε ένα τοπικό κανάλι στα Χανιά της Κρήτης, όπου παίρνουν μέρος παιδιά από διάφορα Λύκεια του νησιού.



Σίγουρα, και σε καμία περίπτωση, δεν βάζω όλα τα παιδιά στο ίδιο καζάνι, αλλά αυτό που παρακολούθησα ήταν όντως ανησυχητικό. Τα σχόλια δικά σας.

==================================================

Δυό υπέροχα κομμάτια από το soundtrack μου για το Σαββατοκύριακο. Enjoy.

Regretting: E.S. Posthumus - Nara



Long night alone: Celine Dion – All by Myself

(σ.σ. Διαβάζοντας το παρακάτω ποστ, βάλτε και ακούστε το κομμάτι “One Summer’s Day”, που έχω δίπλα στο music player, του Joe Hisaishi από το αριστούργημα του Hayao Miyazaki “Spirited Away”.)

I never had any friends later on like the ones I had when I was twelve. Jesus, does anyone?

Ήταν ένα πανέμορφο Κυριακάτικο καλοκαιρινό πρωινό, εκεί στις αρχές του Ιουνίου που δεν είχαν αρχίσει ακόμα οι πολλές ζέστες. Είχα κλείσει μόλις το τηλέφωνο και, γεμάτος χαρά, ετοιμαζόμουν να έρθω να σε βρω. Οι γονείς μου δεν πρόλαβαν καν να με ρωτήσουν που πήγαινα και είχα ήδη κλείσει την πόρτα πίσω τους. Δεν με ενδιέφερε τι θα νόμιζαν απλά ήθελα να βρεθώ κοντά σου για να ξεχαστώ, να ξεφύγω από μια δύσκολη βδομάδα που μόλις είχε τελειώσει, να τα πούμε, να παίξουμε. Κατέβηκα σαν τρελός τις σκάλες και σε είδα να με περιμένεις στο γνωστό σημείο. Μου χαμογέλασες και το ανταπέδωσα με ένα χαμόγελο το ίδιο ζεστό όσο και το δικό σου. Ένιωθα ίσως από τους πιο τυχερούς ανθρώπους στην γη που σε είχα για φίλο μου…

Είναι τόσο όμορφο να θυμάσαι τους φίλους σου και τις στιγμές που περάσατε μαζί.

Η φιλία είναι ένα εξαιρετικό και οικουμενικό συναίσθημα που μας ακολουθεί από τα πρώτα βήματά μας. Οι φίλοι μας είναι ότι πολυτιμότερο έχουμε στην ζωή μας και είναι αυτοί που μας στηρίζουν στις διάφορες αποφάσεις που παίρνουμε, σε αυτούς θα απευθυνθούμε στα δύσκολα, μας αγαπούν και μας δέχονται για αυτό που είμαστε χωρίς περιορισμούς και λυπούνται με τις λύπες μας αλλά, προπάντων, χαίρονται με τις χαρές μας.

… Ήταν μια μέρα ηλιόλουστη. Ξαπλώσαμε στο γρασίδι στο πάρκο μας. Το πάρκο που ερχόμασταν κάθε φορά που νιώθαμε μόνοι και χρειαζόμασταν ο ένας τον άλλον. Χρειαζόμασταν έναν φίλο. Χαζεύαμε τον καταγάλανο ουρανό, καθώς το δροσερό αεράκι μας χτυπούσε στο πρόσωπο. Μιλάγαμε περί ανέμων και υδάτων και γελάγαμε με ό,τι βλακεία ξεστόμιζε ο ένας ή ο άλλος. Μιλάγαμε για τα όνειρά μας, για το πώς θα είμαστε όταν πια θα έχουμε μεγαλώσει. Λέγαμε για τις καλοκαιρινές διακοπές μας και για το πόσο καιρό θα λείπαμε. Το μισούσα που θα αναγκαζόμουν να φύγω από την Αθήνα έστω και για λίγες μέρες και να ακολουθούσα τους γονείς μου σε κάποιο μέρος που δεν ήθελα, χάνοντας έτσι, έστω και λίγες, στιγμές μακριά σου…

Οι φιλίες που έχουμε μικροί είναι πιο δυνατές από αυτές που δημιουργούμε όταν μεγαλώσουμε; Μικροί πάντα βλέπουμε τα πράγματα αλλιώς. Δεν γνωρίζαμε καν την σημασία της λέξης ζήλιας και φθόνου κι έτσι η φιλία έρχεται πιο αβίαστα. Δρούμε περισσότερο αυθόρμητα και, κυρίως, από ένστικτο. Το μόνο που μας ενδιαφέρει στον άλλον είναι να έχει κάποια κοινά ενδιαφέροντα με μας έτσι ώστε να μπορούμε, τουλάχιστον στην αρχή, να μιλάμε και να κάνουμε παρέα. Είμαστε και πιο αγνοί και ανοιχτοί απ’ όταν μεγαλώσουμε και η φιλία μας στηρίζεται πάνω στον αλληλοσεβασμό και την αγάπη που τρέφουμε ο ένας για τον άλλον, κι δεν μας περνάει καν από το μυαλό να χρησιμοποιήσουμε τον άλλον για να πετύχουμε κάποιον δικό μας στόχο κι άλλες τέτοιες μικρότητες. Μεγαλώνοντας οι ρυθμοί της ζωής μας, μας κάνουν πιο αποξενωμένους, αρχίζουμε να βλέπουμε κάποια πράγματα με άλλο μάτι, είμαστε πιο καχύποπτοι και έτσι μερικές φιλίες χάνονται στο πέρασμα του χρόνου. Μόνο μια γλυκιά ανάμνηση μένει κάθε φορά που αναπολούμε πρόσωπα και καταστάσεις από την παιδική μας ηλικία.

… Οι ώρες περνούσαν γρήγορα, και τον καταγάλανο πρωινό ουρανό τον διαδέχτηκε ο χρυσαφένιος ουρανός του καλοκαιρινού κυριακάτικου απογεύματος. Χωρίς να το καταλάβουμε ήρθε η ώρα όπου έπρεπε να φύγουμε και να πάμε σπίτια μας. Μια ώρα που πραγματικά δεν ήθελα ποτέ να φτάσει. Μπορεί για σήμερα να έπρεπε να χωριστούμε, αλλά η ώρα που θα σε ξανάβλεπα δεν θα αργούσε να φτάσει. Και σίγουρα θα είχαμε ακόμα περισσότερα να πούμε και να ονειρευτούμε παρέα. Όνειρα που κανείς δεν θα τολμούσε να καταστρέψει…

Τι κάνει όμως μια φιλιά δυνατή και να αντέξει στο πέρασμα και τις δυσκολίες του χρόνου; Αμοιβαίος σεβασμός. Αμοιβαία ειλικρίνεια. Αμοιβαία κατανόηση. Έτσι δημιουργούνται οι βάσεις για μια μακροχρόνια και δυνατή σχέση. Μιας σχέσης που ίσως κατορθώσει να διαρκέσει για πάντα. Με την δύναμη της φιλίας μπορούμε σαν άνθρωποι να ξεπεράσουμε πολλές δυσκολίες στην ζωή. Οι σωστοί και καλοί φίλοι θα είναι αυτοί που θα μας συμπαρασταθούν στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μας γιατί ο χρόνος μπορεί να φέρνει ρυτίδες στο δέρμα, αλλά η έλλειψη φιλίας φέρνει ρυτίδες στην ψυχή μας.

… Εις το επανιδείν φίλε μου.


Αφιερωμένο στον καλύτερο μου φίλο.

Η moody με ΠΟΛΛΑ νεύρα!!!


Don't mess up with her... :P

Τετάρτη απόγευμα. Περπατούσα αμέριμνος στην Ερμού, στο κέντρο της Αθήνας, όταν ξαφνικά άκουσα μια να φωνάζει απεγνωσμένα "ΜΑ, ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ;" Ο κόσμος γύρω της, για μια στιγμή, σάστισε και την κοίταξε με βλέμμα γεμάτο απορία, ίσως γιατί ούτε οι ίδιοι να είχαν την απάντηση σε αυτή την κραυγή απόγνωσης μια νεαρής γυναίκας. Αφού πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα ξαφνικής σιγής στο κέντρο της Αθήνας, όλοι συνεχίσαμε τις δουλειές μας. Αλλά, όπως συμβαίνει συνήθως με μένα, άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί οι γυναίκες την σήμερον ημέρα έχουν απηυδήσει τόσο πολύ ώστε να αρχίζουν τις φωνές μέρα μεσημέρι.

Είναι πλέον επιστημονικά αποδεδειγμένο πως οι άντρες αρχίζουν να εξαφανίζονται, με αριθμητική πρόοδο, από προσώπου Γης. Υπάρχουν βέβαια και μερικοί καλοί, οι οποίοι όμως καπαρώνονται αμέσως και όσοι από αυτούς χωρίζουν πάντα υπάρχει μια στην επόμενη γωνία, και πριν από σένα, για να τον αρπάξει. Και όσοι μένουν είτε είναι gay, είτε είναι φίλοι των gay – που κατά ένα μεγάλο ποσοστό, είναι και οι ίδιοι gay. Η λειψυδρία έχει φτάσει σε τόσο μεγάλα επίπεδα που οι γυναίκες, φίλοι μου, έχουν βγει και κυνηγάνε τον άντρα με το δίκαννο.

Βέβαια, πολλοί θα μου πείτε, πως και οι γυναίκες είναι λίγο υπαίτιες γι’ αυτό που συμβαίνει. Το ένα τους βρωμάει, το άλλο τους ξινίζει και γενικότερα έχουν ανεβάσει το πήχη πολύ ψηλά. Θέλουν τον άντρα να είναι ωραίος, ρομαντικός, να μην βλέπει ποδόσφαιρο, να θυμάται τα γενέθλια και την γιορτή τους, να έχει λεφτά, να είναι πετυχημένος επαγγελματικά και φυσικά να έχει δικό του σπίτι και αυτοκίνητο και να μένει μακριά από την μαμά του. Υπάρχει βέβαια κι αυτός ο μύθος που ακούγεται σε γενιές και γενιές πως τέτοια δείγματα ανδρών εμφανίζονται κατά καιρούς, όταν μέσα στο μήνα έχεις δύο ολόγιομα φεγγάρια και οι τρεις μεγάλοι πλανήτες έρχονται σε απόλυτη ευθυγράμμιση, αλλά αυτό είναι τόσο σπάνιο όσο και να πέσει κομήτης και να εξαφανίσει όλη την ανθρωπότητα. Και βέβαια υπάρχει και αυτή η περίφημη πλέον κρεβατομουρμούρα που έχει κάνει τους άνδρες να παραμιλούν "καλύτερα μόνος παρά μαζί σου και δολοφόνος".

Μήπως, όμως, ο κυριότερος λόγος είναι ότι οι γυναίκες αρχίζουν να γίνονται ολοένα και πιο "αντράκια"; Ακόμα και στις σχέσεις οι γυναίκες έχουν σε πολλά πράγματα το πάνω χέρι. Στις περισσότερες σχέσεις οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί. Το βλέπουμε καθημερινά εξάλλου. Οι γυναίκες είναι αυτές σήμερα που πηγαίνουν και την πέφτουν στους άντρες, αυτές είναι που παίρνουν τις μεγάλες αποφάσεις σε μια σχέση και διαχειρίζονται τα λεφτά. Ο άντρα νιώθει ευνουχισμένος. Ο ρόλος του στην σχέση έχει μειωθεί και απλά κάθεται και παρακολουθεί αμέτοχος στην γωνίτσα του. Είναι, τελικά, αυτές όμως οι αιτίες που πολλοί άντρες έχουν απογοητευτεί από τις γυναίκες σήμερα και είτε το έχουν γυρίσει σε ομοφυλοφιλικές σχέσεις ή απλά σκέφτονται καλύτερα μόνοι;

Υπάρχει όμως και η επιστημονική πλευρά. Σύμφωνα με μελέτες που έχουν γίνει κατά καιρούς, τα διάφορα συντηρητικά στα φαγητά που τρώμε, κάνουν τους άντρες να γίνονται πιο… θηλυπρεπείς και να αλλάζουν γούστα. Και όχι, δεν το άκουσα στον Ευαγγελάτο. Άρα, σύμφωνα με το ρητό "είμαστε ό,τι τρώμε", σε λίγο καιρό οι άντρες θα υπάρχουν πια μόνο σαν εκθέματα σε μουσεία μέσα σε φορμόλες για να τους βλέπουν οι επόμενες γενεές. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Όμως, οι γυναίκες έχουν περάσει στην αντεπίθεση. Δεν το αφήνουν να περάσει έτσι. Πόλεμο θέλουν; Θα τον έχουν. Μπορεί ο δρόμος για την καρδιά ενός άντρα να περνά από το στομάχι του κάποιες δεκαετίες πριν, αλλά τώρα περνάει πρώτα από την στρογγυλή θεά – την μπάλα. Αρχίζουν να μαθαίνουν κι αυτές για ποδόσφαιρο. Όπως μου είπε και μια φίλη μου "αν δεν μπορείς να τους νικήσεις, πήγαινε μαζί τους". Έτσι ολοένα και περισσότερες γυναίκες αρχίζουν να συμμετέχουν σε συζητήσεις περί ποδοσφαίρου προσπαθώντας να εντυπωσιάσουν τους άντρες με τις γνώσεις τους. Όλες προσεύχονται ότι μια μέρα θα μοιάσουν στην κοπέλα μιας διαφήμισης καφέ, όπου απαντάει με απόλυτη ηρεμία σε ερωτήσεις για το EURO και καταφέρνει να εντυπωσιάσει και να ρίξει και τους δυο φίλους μαζί.

Άντε και με την νίκη!!

…να ξυπνάς στην αγκαλιά μου, να με κοιτάς και να μου χαμογελάς. Έστω και για μια στιγμή ένιωσα τον χρόνο να σταματάει και το δωμάτιο να φωτίζεται. Ήθελα να σου πω ότι σ’ αγαπώ αλλά δεν τόλμησα να χαλάσω την στιγμή αυτή. Μου λείπεις πάρα πολύ.

Το όλο εγχείρημα είναι μια πρωτοβουλία του Gay Super Hero.


Στην Ελλάδα οι γκέι, οι λεσβίες και οι τρανσέξουαλ γνωρίζουν από διακρίσεις. Τις αντιμετωπίζουν καθημερινά στην οικογένεια, την κοινωνική ζωή και τον επαγγελματικό στίβο.

Καμιά φορά όμως φτάνει μια σταγόνα για να ξεχειλίσει το ποτήρι.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα του τύπου το Υπουργείο Δικαιοσύνης ετοιμάζεται να καθιερώσει ένα 'συμβόλαιο συμβίωσης' ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για τα ετερόφυλα ζευγάρια. Δεν θεωρούμε ότι ένα απλό 'συμβόλαιο' μπορεί να λύσει τα ζητήματα των ζευγαριών ίδιου φύλου, ούτε να εξασφαλίσει την ισότιμη μεταχείρισή τους. Πιστεύουμε όμως ότι η προτεινόμενη διάκριση είναι κατάφωρα αντίθετη τόσο με το ελληνικό Σύνταγμα όσο και με τις ευρωπαϊκές συνθήκες για τα δικαιώματα του ανθρώπου. Πόσο μάλλον όταν 18 ευρωπαϊκές χώρες ήδη παρέχουν νομική κατοχύρωση στα ζευγάρια ίδιου φύλου.

Σκοπός αυτής της πρωτοβουλίας είναι να ενημερωθούν σχετικά οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, οι οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ιστοσελίδες και ιστολόγια σε όλο τον κόσμο. Αυτό που ζητάμε είναι ίσα δικαιώματα για όλους. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.

Αυτή τη φορά δεν θα μείνουμε σιωπηλοί. Αυτή τη φορά δεν θα κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΠΛΟΓΚΕΡ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΝ


In Greece gays, lesbians and transexuals know about discrimination. They face it daily from their families, in their social lives and in the professional field.

But sometimes, all it takes is a single straw to break the camel's back.

According to press reports, the greek government is preparing to introduce a domestic partnership 'contract' EXCLUSIVELY for unmarried heterosexual couples. We do not believe that a mere 'contract' can resolve the issues same-sex couples face or ensure their fair treatment under the law. However this discriminatory proposal is a direct contravention of the greek Constitution, as well as european human rights treaties. Especially since same-sex couples already enjoy legal rights in 18 european nations.

The aim of this intervention is to make sure that european institutions, human rights organisations, websites and weblogs from around the world learn about these proposals. What we ask for is equal rights for all. Nothing more and nothing less.

This time around we will not sit idly by. This time around we will not keep silent.

GREEK BLOGGERS AGAINST DISCRIMINATION

Είναι ίσως από τις λίγες διαφημίσεις που πραγματικά βρήκα ευρηματική. Κυκλοφόρησε εδώ και αρκετό καιρό στο internet αλλά πρόσφατα άρχισε να παίζει και στην τηλεόραση. Αναφέρομαι στην καινούργια διαφήμιση της Aegean Airlines, όπου μια κυρία περνάει τον δρόμο συνάμενη κουνάμενη. Εκεί την κορνάρει ένα αυτοκίνητο και… η συνέχεια επί της οθόνης.

Τελικά πιο γρήγορα πας από Αθήνα - Λονδίνο παρά από Γαλάτσι - Κέντρο με το αυτοκίνητο, εδώ που τα λέμε.

==================================================

Άντε και τελειώνουμε σιγά σιγά. Κι άλλα δυο κομμάτια από το soundtrack μου.

Flashback: Madonna – This Used to be My Playground



Happy dance: Frankie Valli & The Four Seasons – Beggin’

Λάκης Λαζόπουλος. Ένας άνθρωπος που έχει συνδέσει το όνομά του με την σάτιρα στην ελληνική τηλεόραση. Κάθε εκπομπή του, πλέον, γίνεται λόγος να μαζευτεί όλη η οικογένεια μπροστά από την τηλεόραση και να περάσει ένα quality time όλοι μαζί, αλλά και ενίοτε τροφή για συζήτηση σε διάφορες εκπομπές. Καταφέρνει, με τα λεγόμενά του, να πιάσει το πως νιώθουν οι περισσότεροι έλληνες για πολλά πράγματα που τους αφορούν άμεσα, κι έτσι έχει καταφέρει να μπει ακόμα και στο τελευταίο νοικοκυριό της κ. Κατίνας σε κάποιο κατσικοχώρι. Σαν νέος "Ζορρό" και προστάτης των πάντων και αδυνάτων σε αυτή εδώ την χώρα, ο κ. Λαζόπουλος επιτίθεται, συγγνώμη "σατιρίζει" ήθελα να πω, σε αυτούς που είναι ενάντια στα συμφέροντα αυτής της χώρας και των πολιτών της (a.k.a. αντιπολίτευση, επίσης a.k.a. ΠΑΣΟΚ και ποτέ την κυβέρνηση, a.k.a. ΝΔ, ή το ΚΚΕ ή Σύριζα – μη πέσει φωτιά να μας κάψει) αλλά και σε όσους του ασκούν σκληρή κριτική, κι όλα αυτά στο όνομα πάντα της σάτιρας. Γιατί, πως να το κάνουμε δηλαδή, στην σάτιρα τα πάντα είναι επιτρεπτά. Σωστά;… Χμ.

Προσωπικά να πω ότι λάτρευα τους 10 Μικρούς Μήτσους. Ήταν μια εκπομπή πραγματικά σατιρική και ευχάριστη. Το Αλ Τσαντίρι άρχισα να το βλέπω από πέρσι, λίγο πριν τελειώσει η σεζόν του. Απλά έτυχε και είχα αφήσει το κανάλι εκεί. Εκεί, ο κ. Λαζόπουλος, σαν ένας σύγχρονος τηλεοπτικός ιεροκήρυκας έτοιμος να βγάλει το λόγο του στους πιστούς του τηλεθεατές, αρχίζει να σατιρίζει για διάφορα γεγονότα της επικαιρότητας. Αν και την εκπομπή του την είδα πραγματικά ευχάριστα, μου άφησε στο τέλος μια περίεργη αίσθηση. Σε πολλές εκπομπές του χρησιμοποιούσε το βήμα που είχε να κάνει προσωπική επίθεση σε διάφορα πρόσωπα, άλλες φορές έχοντας κάποιο λόγο κι άλλες φορές έτσι, για χάρη της τηλεθέασης. Φυσικά πάντα μιλάμε για σάτιρα. Και ο κόσμος, κι εγώ (γιατί δεν βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω) τον πιστεύαμε. Αλλά αυτό συνέχιζε και συνέχιζε για αρκετές εκπομπές και σιγά σιγά την σάτιρα άρχισαν να την διαδέχονται η κατινιά και η μικροπρέπεια.

Για μένα, η αρχή έγινε με τον Καρβέλα. Είδα, έκπληκτος, να βάζει μια φωτογραφία του στο πρόσωπο ενός είδους πιθήκου, τον γνωστό σε όλους πλέον μακάκα, που τον έδειχνε να αυνανίζεται. Και φυσικά το γέλιο έπεφτε σύννεφο. Μάλλον ο κ. Λαζόπουλος έχει χάσει λίγο το μέτρο του τι είναι σάτιρα και τι όχι. Αυτόματα ένιωσα θεατής πολύ χαμηλού επιπέδου και φυσικά το γέλιο μου κόπηκε μαχαίρι. Κι εγώ που δεν συμπαθώ καθόλου τον συγκεκριμένο αηδό και μουσικοστιχουργό, δεν το βρήκα στο ελάχιστο αστείο το να ξεφτιλίζετε στην τηλεόραση κάποιος για χάρη και μόνο τηλεθέασης. Και φυσικά η απάντηση ήρθε σαν καταπέλτης από την αντίπερα πλευρά και τότε τα μηχανάκια της AGB χτύπησαν κόκκινο. Πώς να μην γίνει άλλωστε αφού τέτοιο είναι το επίπεδο του έλληνα τηλεθεατή σήμερα; Όπου γάμος και γιορτή… Και φυσικά δεν σταμάτησε εκεί. Κι άλλοι πολλοί πέρασαν από το στόμα του και δη την εκπομπή του.

Από την σάτιρά του, φυσικά, δεν ξέφυγαν και οι ομοφυλόφιλοι. Στην τελευταία του εκπομπή, που παίχτηκε την προηγούμενη Τρίτη, έδειξε κάποια βιντεάκια τα οποία πραγματικά "στόλισε" με ομοφοβικά αστεία τα οποία έκαναν τον κόσμο να γελά ενώ άκουσα, από το σπίτι μου, να λένε "κοίτα ρε τον πούστη πως κουνιέται!! Χαχαχαχα!!" Στην σημερινή Ελλάδα, όσο και να λέμε ότι τα πράγματα είναι καλύτερα για τους ομοφυλόφιλους σε σχέση με κάμποσα χρόνια πριν, υπάρχουν και αρκετά προβλήματα, κυρίως ρατσιστικά, τα οποία δεν έχουν εκλείψει ακόμα, που δεν ξέρω κατά πόσο τα γνωρίζει ο κ. Λαζόπουλος. Αλλά για μια τέτοια εκπομπή που την παρακολουθεί πάνω από το 60% των ελλήνων τηλεθεατών, θα έπρεπε μερικά πράγματα τουλάχιστον να τα αντιμετωπίσει με κάποιο τακτ. Έτσι, κοροϊδεύοντας τους gay, κάνει την κάθε κ. Κατίνα που ο γιος της πει ότι είναι gay να νομίζει πως σύντομα θα του κρεμάσουν κουδούνια και θα βγει στη Συγγρού ή, ακόμα χειρότερα, θα τον πιάσει στο στόμα του ο Λάκης και μετά ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε.

Θα μου πείτε μήπως ρε συ γίνεσαι λιγάκι υπερβολικός; Μήπως δεν είναι δουλειά της κάθε σατιρικής εκπομπής να διαμορφώνει συνειδήσεις και τις αντιλήψεις του καθενός μας; Μπορεί, αλλά σίγουρα για μια εκπομπή με τέτοια τηλεθέαση, όπου ο κόσμος επηρεάζεται εν μέρη από αυτή (γιατί σίγουρα θα έχετε ακούσει ότι ο Λαζόπουλος είπε αυτό και έδειξε εκείνο από κάποιον φίλο ή συγγενή σας) καλό θα ήταν να βάλει ένα λιθαράκι όσο αφορά στο θέμα αξιοπρέπεια στην ελληνική τηλεόραση αλλά και του πολίτη. Μακάρι ο Λαζόπουλος να καταλάβει τα λάθη του και ότι ξεφεύγει μερικές φορές με τις εμμονές του, για διαφόρους λόγους, και να προσπαθήσει να τα διορθώσει γιατί πραγματικά είναι ένας καλός ηθοποιός. Αλλά… φωνή βοώντος εν τη ερήμω…

Ίσως τελικά να είμαι ο μοναδικός "ανώμαλος" εδώ μέσα που τα πιστεύει αυτά; Ποιός ξέρει...

Διαβάστε επίσης, όσοι θέλετε, και το ποστ του πιτσιρίκου με τίτλο "Ο Σωματοφύλακας".

Είσαστε τρομοκράτης; Βαρεθήκατε να πηγαίνετε σε ανατινάξεις κτηρίων και σε συνάξεις μαζικής αυτοκτονίας συνέχεια με τα ίδια ρούχα; Αν και είστε άντρας, νιώθετε πως έχετε και μια θηλυκή πλευρά έτοιμη να ξεπροβάλει με την πρώτη ευκαιρία; Μη φοβάστε. Η Gay-o-Market σας σκέφτηκε. Τώρα, και λίγες μέρες μόνο, μπορείτε να προμηθευτείτε το νέο σικάτο συνολάκι με υπογραφή διάσημου μόδιστρου. Έρχεται σε πάρα πολλά μεγέθη (ακόμα και XXL για σας τους ευτραφής κυρίους) και σε πολλά χρώματα. Μην είσαστε μπανάλ. Γίνετε femme fatal!! Κι αν τηλεφωνήσετε ΤΩΡΑ και για τα επόμενα 15 λεπτά, δώρο το τουρμπάνι κι ένα ζευγάρι ασορτί γόβες. Προλάβετε αυτή την μοναδική προσφορά. Τηλεφωνήστε τώρα…!!


==================================================

Και για το τριήμερο, άλλα δυο βιντεοκλίπ από το soundtrack μου. :)

Learning a lesson: Crash Test Dummies – Mmm Mmm Mmm Mmm



Deep thought: Enigma - Sadness

Και μιας χτες αναφέρθηκα για έρωτες, γάμους και λουλούδια είπα να κλείσω αυτό το κεφάλαιο με κάτι πιο ανάλαφρο.

Η Disney αυτοσαρκάζεται και γενικότερα σατιρίζει τις all singing, all dancing ταινίες με την ταινία της "Enchanted". Τι έχουμε να κάνουμε εδώ; Μια ερωτοχτυπημένη πριγκίπισσα πέφτει από τον μαγικό κόσμο της Ανδαλουσίας στον σκληρό και άκαρδο κόσμο της Νέας Υόρκης. Περιμένει τον πρίγκιπά της να έρθει να την σώσει από αυτό τον περίεργο καινούργιο τόπο αλλά, από ότι θα ανακαλύψει στην συνέχεια, ο δρόμος για το happily ever after δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Η Disney για άλλη μια φορά μεγαλουργεί. Εντάξει λίγο υπερβολικό το παραπάνω σχόλιο, αλλά η ταινία καταφέρνει να συνδυάσει κινούμενα σχέδια και live action με μοναδικό τρόπο.

H Amy Adams είναι απλά υπέροχη στο ρόλο της πριγκίπισσας ενώ ήταν και υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα. Τα τραγούδια των πολυβραβευμένων Alan Menken και Stephen Schwartz σου φτιάχνουν την διάθεση ενώ τρια από αυτά ήταν υποψήφια για Oscar. Στο That's How You Know, στο Central Park, καταφέρνει με μοναδικό τρόπο να ενώσει κόσμο από διάφορες φυλές και κουλτούρες στην αναζήτηση ενός ευτυχισμένου φινάλε. Άφθονες σκηνές γέλιου ενώ με το υπέροχο κλίμα της θα σε κάνει να νιώσεις για άλλη μια φορά παιδί και να σε κάνει να πιστέψεις ότι μερικά παραμύθια αξίζει να βγουν αληθινά.

Παρακάτω ακολουθεί το βίντεο με το τραγούδι That's How You Know που πραγματικά δεν μπορεί να ξεκολλήσει από το μυαλό μου. Απολαύστε το...

Αφορμή για το συγκεκριμένο ποστ είναι πολλά. Λίγο του ότι άκουσα χτες πως υπάρχει περίπτωση ο γάμος να αντικατασταθεί, εν μέρει, και πως δύο άτομα θα είναι παντρεμένα με το που βάζουν την "τζούφρα" τους σε ένα χαρτί – το ίδιο θα ισχύει και με άτομα του ίδιου φύλου – ενώ το ίδιο εύκολα θα μπορούν και να χωρίζουν μιας και αλλάζουμε τους εραστές μας/συντρόφους μας πιο συχνά και από πουκάμισα. Λίγο, επίσης, και η πρωινή κουβεντούλα που είχα με έναν γνωστό μου για το αν τελικά υπάρχει πραγματικά αγάπη στον κόσμο αυτό. Για το αν, αν θέλετε, μερικοί είμαστε απλά τυχεροί να βρούμε κάποιον που να μας αγαπάει για αυτό που είμαστε ενώ άλλοι απλά είμαστε καταδικασμένοι να βρισκόμαστε πάντα σε μια δίνη κακών σχέσεων και περιστασιακού σεξ. Λίγο του ότι χτες έμαθα από ένα παιδί, που πραγματικά συμπαθώ πάρα πολύ και το έχω σε εκτίμηση, ότι χώρισε και μάλιστα μέσω sms.

Από την πρώτη στιγμή που ο άνθρωπος πάτησε το πόδι του σε αυτό τον πλανήτη ήθελε να έχει κάποιον δίπλα του. Από τον Αδάμ, που βαριόταν μόνος του και ο Θεός έκανε την Εύα για να δει κι αυτός λίγο χαρά, μέχρι και σήμερα, όλοι μας θέλουμε αυτόν τον κάποιον να μας κρατάει ζεστά τις κρύες νύχτες του χειμώνα και στα μάτια του/της να βλέπουμε τον κόσμο όλο. Από μικρούς μας μάθαιναν ότι ο πρωταρχικός ρόλος του ανθρώπου είναι να κάνει οικογένεια, με ό, τι συνεπάγεται αυτό. Τα κορίτσια, δε ειδικά, από μικρά έπαιζαν την νύφη και ονειρεύονταν τον τέλειο γάμο και τον πρίγκιπα που θα έρθει να τις πάρει με το κατάλευκό του άλογο. Όνειρα θερινής νυχτώς…


Υπάρχουν πολλοί από μας, που τυχαίνει με το που γνωρίζουμε κάποιον, αμέσως να κάνουμε σχέδια για το μέλλον. Σκεφτόμαστε ότι με αυτόν/ην θα καταλήξουμε να ζούμε για την υπόλοιπη ζωή μας. Και φυσικά και ένα σχέδιο είναι και ο γάμος. Χωρίς να γνωριζόμαστε καλά καλά, φοράμε τα καλά μας, πάμε στην εκκλησία και, πριν το καταλάβουμε, βρισκόμαστε παντρεμένοι με σύζυγο και σπιτικό να συντηρήσουμε. Και πριν λίγους μήνες, να φανταστείτε, το μόνο που μας ένοιαζε είναι για το αν η Britney Spears μπήκε για 4η ή 5η φορά για αποτοξίνωση. Γιατί τρέχουμε με την πρώτη ευκαιρία σε μια εκκλησία; Αύτη είναι και ίσως η πιο εύκολη απάντηση που μπορώ να δώσω. Φοβόμαστε. Ναι, φοβόμαστε μη μείνουμε μόνοι μας και τώρα που βρήκαμε έναν ας τον καπαρώσουμε για να είμαστε και σίγουροι βρε αδερφέ. Η μοναξιά είναι πολύ δύσκολο πράγμα. Κανείς μας δεν θέλει να μείνει μόνος του και πόσο μάλλον αργότερα στα γεράματα που είναι και πολύ πιο δύσκολα.

Αλλά δεν παύουμε όμως να είμαστε άνθρωποι. Και από την φύση του, ο άνθρωπος, βαριέται εύκολα. Και φυσικά, με τις τόσες επιλογές εκεί έξω, σύντομα από εκεί που πριν λίγο καιρό ακούγαμε "ντιν - ντον", τις καμπάνες της εκκλησιάς, τώρα ακούμε κάποιες φωνούλες στο μυαλό μας να αποδράσουμε από το "αδιέξοδο" της σχέσης, που μας πνίγει κάθε μέρα και πιο πολύ, και να τρέξουμε πιο γρήγορα σαν σπρίντερ των 100 μ. στο κοντινότερο μπαρ να γνωρίσουμε τον επόμενο ή την επόμενη. Είναι φαινόμενο της εποχής μας πλέον. Σχέσεις διαλύονται η μια πίσω από την άλλη, άλλοτε αφήνοντας μόνο κάποιες ελάχιστες ζημιές που επουλώνονται εύκολα με τον χρόνο και άλλοτε οι επιπτώσεις ενός χωρισμού είναι πραγματικά καταστροφικές, τόσο γι’ αυτούς που χωρίζουν, όσο και για τους γύρω τους.

Όταν χωρίσουμε έρχεται το τέλος; Και φυσικά όχι. Προς Θεού! Σίγουρα στην αρχή μας φαίνεται βουνό, αλλά σύντομα ξαναβρίσκουμε το παλιό καλό εαυτό μας και είμαστε έτοιμοι για άλλοι μια φορά να ξαναφάμε τα μούτρα μας. "Έρως ανήκατε μάχαν" έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Τελικά ήταν όντως πολύ ρομαντικοί οι αρχαίοι ημών... Τώρα ο έρωτας όχι απλά νικιέται αλλά και τον ποδοπατούμε, του βγάζουμε τα φτερά και τον κάνουμε και στιφάδο άμα λάχει. Οι περισσότεροι φοβούνται να εκδηλώσουν τα συναισθήματά τους και ο υπόλοιπος που τα εκδηλώνει, το μετανιώνει γιατί έφαγε απόρριψη επειδή το έκανε, αλλά όλοι δεν παύουμε να ψάχνουμε την ιδανική και τέλεια αγάπη που θα διαρκέσει μια ζωή. Ελπίδες μάταιες; Μπορεί έτσι να φαίνεται. Αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Και πιστέψτε με, κανείς μας δεν έχει τελικά το κοκκαλάκι της νυχτερίδας γιατί αν σε έναν πλανήτη που όλοι αποζητούμε την αγάπη, οι πιθανότητες να βρούμε κάποιον να μας δεχτεί και να μας αγαπήσει γι’ αυτό που είμαστε, είναι με το μέρος μας.

Μπήκε η άνοιξη και ήδη love is in da air man... Αχχ...!! Ο ethan, λοιπόν που λέτε, ξεκίνησε ένα καινούργιο παιχνιδάκι για να βάλουμε δυο τραγούδια που θα λέγαμε σ' αγαπώ σε κάποιον. Το ένα με ανδρικά και το άλλο με γυναικεία φωνητικά. Μετά από πρόσκληση του Hfaistiwna και του Coming Through, είπα να βάλω κι εγώ τα δικά μου κομμάτια. Το πρώτο είναι του Josh Croban με τίτλο For Always και είναι από την ταινία A.I. - Artificial Intelligence, σε μουσική του, "θεού" για μένα, John Williams. Στο βίντεο είναι σε ντουέτο με την Lara Fabian.



Lyrics

I close my eyes
and there in the shadows I see your light
You come to me out of my dreams across
the night

You take my hand
though you may be so many stars away
I know that our spirits and souls are one
We've circled the moon and we've touched the sun
So here we'll stay

For always, forever
Beyond here and on to eternity
For always, forever

For us there's no time and no space
No barrier love won't erase
Wherever you go
I still know
In my heart you will be
With me

From this day on I'm certain that I'll never be alone
I know what my heart must have always known
That love has a power that's all its own

And for always, forever
Now we can fly
And for always and always
We will go on beyond goodbye

For always, forever
Beyond here and on to eternity
For always and ever
You'll be a part of me

And for always, forever
A thousand tomorrows may cross the sky
And for always and always
We will go on
beyond goodbye


Το κομμάτι με γυναικεία φωνητικά είναι το Without You της Mariah Carey...



Lyrics

No I can't forget this evening Or your face as you were leaving But I guess that's just the way The story goes You always smile but in your eyes Your sorrow shows Yes it shows

No I can't forget tomorrow When I think of all my sorrow When I had you there But then I let you go And now it's only fair That I should let you know What you should know

I can't live If living is without you I can't live I can't give anymore I can't live If living is without you I can't give I can't give anymore

Well I can't forget this evening Or your face as you were leaving But I guess that's just the way The story goes You always smile but in your eyes Your sorrow shows Yes it shows

I can't live If living is without you I can't live I can't give any more I can't live If living is without you I can't give I can't give anymore

Καλό μήνα σε όλους. Ελπίζω η άνοιξη να σας μπήκε καλά. Κι αν όχι, έχετε καιρό... Μιας και διανύουμε περίοδο αποκριάς, είπα να ανεβάσω 2 φωτογραφίες μου από όταν ήμουν μικρούλης, τόσο δα, και οι γονείς μου με είχαν ντύσει για να πάμε στο καρναβάλι. Όντως, όπως θα δείτε, ήμουν για τα καρναβάλια... Στην πρώτη φωτογραφία, είμαι ντυμένος διαστημάνθρωπος με ένα αστέρι ΝΑΑΑ, μετά συγχωρήσεως, στο κεφάλι μου. Εναλλακτικά θα μπορούσα να λεγόμουν και η Αστέρω. Ο φίλος μου ο Anubis, είπε ότι μοιάζω στον Verka Serduchka, στην Eurovision πέρσι. Και έχει δίκιο. Θα καταγγείλω τον κύριο Serduchka που μου έκλεψε το πάτερν... Αλλά για την ώρα απολαύστε και σχολιάστε την φώτο. (Take it easy on me........)

Τελικά οι γονείς μου κάτι ήξεραν από τότε και με έβαλαν να ντυθώ με στο ασήμι και τα στρας. Το κιτς σε όλο του το μεγαλείο. Moving on, είδαν και απόειδαν οι γονείς μου, που με το ζόρι αποχωρίστηκα την στολή, και με έντυσαν και σε κάτι πιο "μπρουτάλ". Αλλά cute non the less. Ένας μικρός Ζορρό ξεπρόβαλε από δειλά δειλά εκείνη την Αποκριά. Βέβαια τα άλλα παιδάκια με κορόιδευαν για το ψεύτικο μουστάκι που είχα αλλά δεν πειράζει. Τους κυνηγούσα όλους με το σπαθί μου για να τους κάνω το σήμα του Ζορρό στον πισινό τους. Τώρα το σήμα ήθελα να κάνω εκεί, κάτι άλλο δεν θυμάμαι και θα σας γελάσω και δεν θέλω. Ορίστε και το τελευταίο πειστήριο του εγκλήματος "Το Κιτς της Αποκριάς".

Φέτος δεν ξέρω τι να ντυθώ. Ακούω προτάσεις.... Καλά να περάσετε ό,τι και να κάνετε αυτές τις μέρες!!!

156 και σήμερα...