Όταν Η Πέννα Γίνεται Πιο Δυνατή Από Το Σπαθί
Πάνε αρκετοί μήνες από τότε που έχασα την δουλειά μου λόγω της οικονομικής κρίσης. Μια δουλειά που μπορώ να πω πως δεν μου άρεσε και τόσο. Απλά βοηθούσε να βγάζω τα προς το ζην χωρίς να μου προσφέρει τίποτα παραπάνω. Ειδικά δε τις τελευταίες μέρες απλά δεν ήθελα να πατήσω το πόδι μου στο γραφείο. Έτσι, όταν επιτέλους έφυγα από εκεί, παρόλο τις δύσκολες εποχές που περνάμε, το θεώρησα απλά ευλογία.
Γενικότερα είμαι ένας άνθρωπος που του αρέσει να ονειρεύεται και να κάνει σχέδια για το μέλλον του. Ανάμεσα σε αυτά θα ήταν να έχω βρει μια δουλειά που θα μου άρεσε, θα ήμουν ο καλύτερος που θα μπορούσα να είμαι και φυσικά στο τέλος της ημέρας θα ένοιωθα πως κάτι έχω προσφέρει κι εγώ σε τούτο αυτόν τον κόσμο. Έτσι με αυτό το σκεπτικό, αποφάσισα να μπω να ακολουθήσω το όνειρό μου και να μπω σε κάποια εφημερίδα ή περιοδικό μιας και μου αρέσει αρκετά να γράφω – το να εκφράζω τα συναισθήματα και τους προβληματισμούς μου στο χαρτί μου φαινόταν πάντα πιο εύκολο από τα να τα εκφράζω με τον λόγο – παρόλο που έχω ακούσει πως όσο ειδυλλιακή κι αν ακούγεται αυτή σαν δουλειά είναι αρκετά δύσκολη και αγχωτική. Πίστευα πως αφού και η κουτσή Μαρία έχει καταφέρει να μπει σε κάποιο από τα μυριάδες περιοδικά κι εφημερίδες που κυκλοφορούν στην Αθήνα, θα ήταν και για μένα ένα παιχνιδάκι. Πόσο αδαής ήμουν τότε...
Όταν πρωτοξεκινάς κάτι στην ζωή σου πάντα, ή σχεδόν πάντα, είσαι γεμάτος με αισιοδοξία κι ελπίδες για τον συγκεκριμένο στόχο που έχεις βάλει. Εφοδιασμένος κι εγώ με όλα αυτά ξεκίνησα να στέλνω βιογραφικά και δείγματα γραφής στους υπευθύνους των περιοδικών περιμένοντας κάποια απάντησή τους. Και περίμενα... Και περίμενα και λίγο παραπάνω... Βλέποντας πως απάντηση δεν έπαιρνα, αποφάσισα να πάω να τους βρω στα γραφεία τους αφήνοντας τους εκεί το βιογραφικό μου και φυσικά, αν είμαι και τυχερός, να μου τα πούμε. Βέβαια περισσότερες πιθανότητες έχεις να πετύχεις το λόττο παρά να μιλήσεις με κάποιος αρχισυντάκτη.
Σε ένα από τα πολλά γραφεία που πήγα, λίγο πριν από εμένα είχε φτάσει μια νεαρή κοπέλα όπου μιλούσε με την γραμματέα της συγκεκριμένης εφημερίδας ζητώντας της να δει τον κ. Αρχισυντάκτη. Η γραμματέας, αφού την κοίταξε από την κορυφή μέχρι τα νύχια, την ρώτησε με ένα περίεργο υφάκι αν έχει κλείσει κάποιο ραντεβού μαζί του. Η κοπέλα απάντησε αμέσως πως έχει έρθει εκ μέρους του κ. τάδε για να μιλήσουν έτσι ώστε να μπει στην συντακτική ομάδα. Αμέσως το ύφος και η συμπεριφορά της γραμματέως άλλαξαν και αφού της έδειξε τον δρόμο για το γραφείο του πήγα και της μίλησα. Της ζήτησα, αν γινόταν, κι εγώ να μπορέσω να μιλήσω με τον κ. αρχισυντάκτη για μια δουλειά στην εφημερίδα. Αφού η ίδια με “σκάναρε” και με ρώτησε αν έχω κλείσει κάποιο ραντεβού μαζί του (όπου έλαβε μια αρνητική απάντηση από εμένα φυσικά), μου είπε να αφήσω το βιογραφικό μου μαζί της και αυτή θα το προωθήσει στον αρμόδιο. Αφού της το άφησα, φεύγοντας, σκέφτηκα πως ο μόνος αρμόδιος που θα έβλεπε το βιογραφικό μου θα ήταν ο σκουπιδιάρης όταν θα μάζευε τα σκουπίδια από τον κάδο.
Φυσικά, προσπάθησα ξανά... Και ξανά... Αλλά πάντα οι προσπάθειές μου ήταν άκαρπες. Τότε κατάλαβα πως όχι μόνο δεν είναι τόσο εύκολο να μπεις σε κάποιο περιοδικό αλλά, στην κυριολεξία, πρέπει να έχει μπάρμπα από την Κορώνη για να το καταφέρεις. Ένοιωθα σαν τον Δαυίδ που τα έβαζε με τον Γολιάθ και έχανε γιατί απλά είχα χάσει την σφεντόνα μου, που στην προκειμένη περίπτωση είναι οι γνωριμίες. Μπορεί εγώ, και αρκετοί άλλοι στην θέση μου, να μην έχω κάνει την σωστές γνωριμίες, να μην έχω μπει στους σωστούς κύκλους ή να έχω πηδήξει τα σωστά άτομα για να τους βάλουν αμέσως σε κάποια ανάλογη θέση, όπως έχω προσέξει, έχουν κάνει μερικοί, αλλά προσπαθούμε για να πάρουμε αυτή την μια ευκαιρία που όλοι δικαιούνται αξιοκρατικά. Χα! “Αξιοκρατία”. Μια λέξη που μάλλον σε λίγο καιρό θα έχει λείψει από το λεξιλόγιο πολλών εργοδοτών, κι όχι μόνο, μιας και στις περισσότερες εργασιακές θέσεις αυτής της χώρας μόνο με το σπαθί σου δεν μπαίνεις...
Λένε πως ο αγώνας δεν τελειώνει όταν χάνεις, παρά μόνο όταν τα παρατάς. Κι εγώ, από την δική μου πλευρά τουλάχιστον, δεν καταθέτω τόσο εύκολα τα όπλα. Τώρα ποιος θα βγει ο χαμένος από όλη αυτή την ιστορία, θα το δείξει το μέλλον.
11 ουρλιαχτά:
Όπως είπες, να μην καταθέσεις τα όπλα.. ο επιμένων νικά λένε.. μπορεί να ακούγεται δύσκολο κάποιες φορές αλλά δεν είναι και ακατόρθωτο..
Ωραίο το έκανες το μπλόγκ! Καλημέρα!!!
Κι εγώ πίστευα ότι ήταν εύκολο να γράψεις σε περιοδικό... Τώρα με έβαλες σε σκέψεις...
Δυστυχώς λόγω της κρίσης πολλοί βρίσκονται στην ίδια θέση με σένα δυστυχώς...
Δεν σε γνωρίζω τόσο καλά αλλά αν θέλεις τη συμβουλή μου: θα το σκεφτόμουν κι εγώ ως καριέρα αν το επίπεδο της δημοσιογραφίας δεν ήταν τόσο χαμηλό και δεν υπήρχαν τόσες πολλές εξαρτήσεις από διαφημιστές, επιχειρηματίες, πολιτικούς κτλ. Έτσι όπως λειτουργεί στην Ελλάδα απλά δεν αξίζει τον κόπο...
Οπότε βρες κάτι που μπορεί να σου εξασφαλίσει τα προς το ζην χωρίς να εγκαταλείψεις το γράψιμο. Γι' αυτό υπάρχει το μπλογκ :-)
Και πού ξέρεις, αν είσαι τυχερός μέσω του μπλογκ μπορεί και να σου παρουσιαστεί και η ευκαιρία που αναζητάς!
δυστυχώς είναι η πραγματικότητα. παρόλα αυτά, εγώ λέω να μην παρατήσεις το όνειρό σου. δυστυχώς θα δουλεύουμε για πολλά χρόνια ακόμα, που σημαίνει πως αν η δουλειά μας δεν μας ικανοποιεί έστω και λίγο, τότε είμαστε σε λάθος χώρο.. οπότε συνέχισε :)
Euxomai na pane ola kala kai bravo pou de to vazeis kato! poli omorfi kai i nea emfanisi tou blog! filia polla kai kalo weekend! :)
βάλε τον εαυτό σου στην θέση ενός εργοδότη και σκέψου τα κριτήριά σου επιλογής του προσωπικού της επιχειρήσεώς σου. Πάντως αξιοκρατικά σπανίως θα διάλεγες. Λόγοι που η αξιοκρατική επιλογή δεν είναι η συνήθης, είναι η ανασφάλεια του εργοδότη ή του προϊσταμένου και οι σχέσεις εξαρτήσεως και φιλίας από όσους τους συστήνουν ανθρώπους γιά πρόσληψη.
Οντας εργοδότης γιά αρκετά χρόνια και μην έχοντας σχεδόν καθόλου ανασφάλεια (εάν προσελάμβανα ένα πιό αξιόλογο στέλεχος από εμένα), έχω σοβαρή δυσκολία να προσλάβω προσωπικό εδώ και αρκετό καιρό. Ο κύριος λόγος είναι τα χαμηλά προσόντα και η εξαιρετικά χαμηλή παραγωγικότητα των περισσοτέρων. Πριν λίγους μήνες ζητούσα μέσω έντυπης και ηλεκτρονικής αγγελίας, γραμματέα (άντρα ή γυναίκα), είδα 125 υποψηφίους, τους ζήτησα να κάνουν μεταφράσεις εύκολων κειμένων από και σε ελληνικά-αγγλικά, να κάνουν κάποιους πίνακες σε excel, να συντάξουν μία ευχαριστήρια επιστολή σε κάποιον υποτιθέμενο πελάτη και να διαχειριστούν ένα υποτιθέμενο επείγον παράπονο πελάτη. το 65% αρνήθηκε να συζητήσει όλα τα τεστ, μόνον τις μεταφράσεις προσπάθησε να κάνει με μέτρια αποτελέσματα κυρίως όταν μετέφρασε από τα ελληνικά στα αγγλικά, το 30% είχε εξαιρετικά χαμηλή βαθμολογία στα περισσότερα τεστ και 5% έδωσε απαντήσεις ικανές να περιληφθούν σε ανθολογία γέλιου.
γιά να βοηθήσω όσους μου φάνηκαν πιό ικανοί και γιά να βρω κάποιον γιά την θέση, έκανα μία δελεαστική κατά την γνώμη μου προσφορά: δεσμεύτηκα με άμεση κανονική πρόσληψη και ανέλαβα την καταβολή των διδάκτρων γιά 6 μήνες σε εντατικά σεμινάρια αγγλικών και office. Στο τέλος του 6μήνου ζήτησα την δέσμευση του εργαζομένου γιά νέα αξιολόγηση όσων έμαθε και υποσχέθηκα την συνέχιση της προσλήψεως, εάν το επίπεδο των γνώσεων είχε γίνει ικανοποιητικό ή την απόλυση εάν το σεμινάριο δεν είχε προσφέρει καμμία βελτίωση. Ο εργαζόμενος έστω και εκείνος που θα απολυόταν στο 6μηνο, θα είχε κερδίσει τον μισθό του 6 μηνών, τα νατίσοτιχα ένσημά του και πληρωμένη ενατική εκαπίδευση. Τι απαντήσεις πήρα από το 100% των υποψηφίων? "δεν έχουμε καμμία διάθεση να ξανανοίξουμε τα βιβλία και να διαβάσουμε"
έτσι προσέλαβα έναν 30άρη (που μου σύστησε μία πελάτης), που είχε απολυθεί από μία εταιρεία που έκλεισε πριν λίγο καιρό.
θέλω δηλαδή να εξηγήσω ότι δεν πρέπει να θεωρούμε αυτονόητη την υποχρέωση να μας προσλάβει κάποιος αν δεν έχουμε πράγματι να δείξουμε κάτι καλό στην εκπαίδευσή μας και στα ταλέντα μας, που να μπορεί να αξιολογηθεί θετικά και από τον κακόπιστο κριτή.
γιαυτό πρέπει να εκπαιδευόμαστε διαρκώς, να ψάχνουμε να αναπτύξουμε ειδικές δεξιότητες και να αυξάνουμε τον βαθμό της αυτοπεποίθησής μας - έτσι θα πετύχουμε, γιατί οι επιχειρήσεις έχουν ανάγκή όχι μόνο τους διεκπαιρεωτικούς εργαζομένους αλλά όσους δημιουργούν αξία με την εργασία τους.
ελπίζω να σε βοηθώ να κερδίσεις την επομένη καλή εργασία σου.
@anonymous
Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο, αλλά έχω να πω δυο-τρια πραγματάκια πάνω σε αυτά που είπες. Όσο αφορά για το θέμα της αξιοκρατίας που αναφέρθηκες κι εσύ, αν αυτός που σου σύστησαν πληρεί της προϋποθέσεις για την θέση και με το παραπάνω τότε πάω πάσο. Αλλά αν εσύ ή γενικά κάποιος άλλος εργοδότης παίρνει παίρνει για μια θέση κάποιον απλά και μόνο γιατί του τον σύστησαν και δεν ξέρει που παν τα τέσσερα τότε, συγγνώμη, αλλά είναι αδικία στους υπόλοιπους.
Επίσης, δεν ανέφερα πουθενά πως κατάφερα και μίλησα με κάποιον εργοδότη (στην προκειμένη περίπτωση αρχισυντάκτη) για να μου πάρει μια συνέντευξη και να μου δώσει έστω μια ευκαιρία να του πω δυο λόγια για μένα και τις ικανότητές μου. Εσύ (και συγγνώμη για τον ενικό, ελπίζω να μου επιτρέπεις), και ο κάθε άλλος εργοδότης μπορεί να είδε τουλάχιστον κάποια άτομα και μίλησε μαζί του. Δεν εκφράζω την πικρία μου που δεν με πήραν σε κάποιο περιοδικό, αλλά την πικρία μου για το ότι δεν κατάφερα να μιλήσω έστω με κάποιον υπεύθυνο. Φυσικά και δεν περιμένω με το που θα μου πάρουν μια συνέντευξη να με δεχτούν και στην δουλειά με ανοιχτές τις αγκάλες.
Τέλος ΟΚ, δεν έχω σπουδάσει δημοσιογραφία (πληροφορική τελείωσα), αλλά έχω ένα μεράκι για το γράψιμο. Τώρα αν μου δοθεί η ευκαιρία και μιλήσω έστω με κάποιον αρχισυντάκτη θα είμαι ευχαριστημένος. :)
πληροφορική τελείωσες? πες μου περισσότερα, εξειδικευμένες γνώσεις, εμπειρία.Είμαι σ' αυτόν τον κλάδο.
(φυσικά στον ενικό γράφε μου)
- νομίζεις ότι ένας εργοδότης θα πάρει και κυρίως θα κρατήσει στην θέση του κάποιον που το μόνο του προσόν είναι η σύσταση που έχει από κάποιον?
είτε θα αποδειχθεί ικανός γιά την θέση κι έστι θα μείνει στην εταιρεία
είτε αυτός που τον συστήνει είναι ένας σημαντικός πελάτης και η εταιρεία μπορεί να "χρεώσει" τον μηνιαίο μισθό του υπαλλήλου στις υπηρεσίες/προϊόντα που πουλά σ' αυτόν τον πελάτη, αν ο υπάλληλος είναι ακατάλληλος.
Ιδιωτική εταιρεία δεν κρατά ακατάλληλους, γιατί έχει κόστος και χαλάνε και το εργασιακό περιβάλλον, όρους κ.λπ.
αυτά γίνονται στον δημόσιο τομέα.
το είχα καταλάβει ότι δεν είδες τον αρχισυντάκτη, ότι δεν είχες την ευκαιρία να παρουσιάσεις τις ικανότητές σου.
όμως και το βιογραφικό δεν είναι μία ευκαιρία παρουσιάσεώς σου?Αυτό εννοούσα γιά την ανάγκη να υπάρχει εξειδίκευση, γνώσεις κ.λπ.
η γνωριμία με ένα υποψήφιο εργαζόμενο ξεκινά από το βιογραφικό, που ορίζει την εικόνα και προδιαθέτει γιά την στάση.
ακόμη και η μικρή συνομιλία που κάνεις με την γραμματέα που της αφήνεις το βιογραφικό σου γιά να το δώσει στον αρχισυντάκτη, είναι μέρος της ικανότητάς σου να παρουσιάσεις τον εαυτό σου.
μπορείς να πετύχεις την συνέντευξη αν πείσεις γιά την αξία που έχεις.
βέβαια δεν είναι όλοι έτοιμοι να πειστούν αλλά σε βεβαιώνω ότι είναι πολλοί που χρειάζονται έναν ικανό, παραγωγικό συνεργάτη.
επομένως: σκέψου τι πουλάς από εσένα, πρόβαλλε την μοναδικότητά σου, φτιάξε το βιογραφικό σου, οπλίσου με αυτοπεποίθηση και όρμα να γίνεις το υποκείμενο της εργασιακής πλειοδοσίας!!
(σου γράφω πολλά γιά το θέμα αλλά από την ανάγνωση του blog σου, νομίζω ότι στον εργασιακό τομέα αδικείς τον εαυτό σου και μειώνεις τις ευκαιρίες.)
@anonymous
Δυστυχώς δεν ισχύει πάντα αυτό στον ιδιωτικό τομέα (το να πάρει κάποιος κάποιον μόνο και μόνο επειδή του τον σύστησε κάποιος πολύ καλός του φίλος π.χ.). Ξέρω περιπτώσεις που αποδεικνύουν, δυστυχώς, περίτρανα το αντίθετο.
Το βιογραφικό, ναι συμφωνώ, είναι ένα είδος αυτοπαρουσίασης σου στον κάθε αρμόδιο. Αρκεί φυσικά να φτάνει στα χέρια του κάθε αρμόδιου. Απλά πολύ φοβάμαι πως μερικές φορές, κυρίως στις εφημερίδες/περιοδικά, είναι δύσκολο. Μου έχουν πει πως υπάρχει μεγάλη κλίκα και αν δεν ξέρεις κάποιον δύσκολο (όχι ακατόρθωτο βέβαια) να μιλήσεις με κάποιον. Ελπίζω πραγματικά να είναι έτσι όπως τα λες και όλα τα βιογραφικά να διαβάζονται.
Τέλος όσο αφορά για τις γνώσεις μου στην πληροφορική email me :)
Ο επιμένων νικά, λένε. Φαντάζομαι ότι λειτουργεί συνήθως.
Οπότε ό,τι καλύτερο εύχομαι! Είναι ωραίο να κυνηγάς τα όνειρά σου.
Εμένα μου το πέταξαν στα μούτρα: ‘σε θεωρώ καλύτερη αλλά με τον Χ είμαστε συγγενείς’ και μένω σε μια μικρή πόλη (χωρίς να είμαι αποδώ) όπου όλοι είναι συγγενείς. Κάποιες φορές βρίσκομαι σε απόγνωση, συνήθως όταν μου φέρνουν να διορθώσω την δουλειά συναδέλφων αλλά να μη μαθευτεί τίποτα γιατί: ‘καταλαβαίνεις με τον Χ, Ψ, Ω είμαστε συγγενείς, παιδικοί φίλοι, γνωστοί κλπ’.
Post a Comment