Memoirs of a Vampire

Χτες έχασα έναν φίλο μου. Από τους καλύτερούς μου φίλους για να είμαι ακριβής. Αποφάσισε μόνος του πως οι δρόμοι μας έπρεπε να χωρίσουν για πάντα. Έτσι απλά. Σκέφτηκε λογικά και κατάλαβε πως εμείς δεν θα μπορούσαμε ποτέ να γίνουμε φίλοι μιας και πριν είμασταν κάτι παραπάνω. Όπως καταλάβατε είναι ένας άνθρωπος που το πιο δυνατό του σημείο είναι το μυαλό του. Ένας άνθρωπος που πορεύεται και λειτουργεί με άξονα την λογική του. 1+1=2 και δεν υπάρχει άλλη λύση. Από την άλλη πλευρά, εγώ. Κάποιος που προσπαθούσε να του δώσει να καταλάβει πως υπάρχουν και άλλοι δρόμοι για την λύση του προβλήματος αν υπάρχει αγάπη και θέληση κι από τους δύο. Ένας άνθρωπος που το δυνατό του σημείο είναι η καρδιά του και είναι ευαίσθητος.

Ο αντίλογος μας μεγάλος. Το μυαλό προσπαθεί να υπερτερήσει της καρδιάς και το αντίθετο. Η λογική εναντίον της ευαισθησίας. Μια διαμάχη που κρατά αιώνες ξαφνικά να ξεσπάει σε ένα καφέ στο κέντρο της Αθήνας μια Κυριακή απόγευμα. Αφότου χωρίσανε οι δρόμοι μας, αναρωτήθηκα: η λογική και η ευαισθησία αν και δύο τελείως αντιδιαμετρικά αντίθετα μεταξύ τους πράγματα θα μπορούσαν να συνυπάρξουν στο ίδιο χώρο ή τότε θα είχαμε μια ολοκληρωτική καταστροφή; Κι στον πόλεμο των σχέσεων τι είναι αυτό που υπερισχύει; Ε;

Από τότε που γεννηθήκαμε αυτομάτως μαθαίνουμε να χρησιμοποιούμε το μυαλό μας. Να επεξεργαζόμαστε όλα τα δεδομένα που λαμβάνουμε καθημερινά, να τα βάζουμε σε μια σειρά, να τα υπολογίζουμε και να βγάζουμε ένα αποτέλεσμα/συμπέρασμα σαν ένας υπολογιστής, όσο ψυχρό και καταθλιπτικό κι αν ακούγεται αυτό. Έτσι, πολλοί συνεχίζουν να έχουν και ένα παρόμοιο τρόπο σκέψης για αποφάσεις που αφορούν την ζωή τους και τις σχέσεις τους με τους άλλους ανθρώπους. Άνθρωποι που φοβούνται να ανοιχτούν για να μην πληγωθούν. Από την άλλη όμως υπάρχουν και αυτοί που μαθαίνουν να ξεφεύγουν από τα όρια της λογικής και να ακούν την καρδιά τους. Πολλοί το κατάφεραν με μεγάλη δυσκολία ξέροντας τους κινδύνους που παραμονεύουν. Αυτοί που είναι οι πιο ρομαντικοί και αυτοί που πιστεύουν πως "all you need is love". Άνθρωποι που φοβούνται την ψυχρότητα και την μαθηματική ακρίβεια του μυαλού.

Χτες έχασα έναν φίλο μου. Από τους καλύτερούς μου φίλους για να είμαι ακριβής. Κι αυτό επειδή επικράτησε η λογική αντί του συναισθήματος. Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν συνέβαινε το αντίθετο και μάλλον δεν θα το μάθω ποτέ. Πολλές φορές χρησιμοποιούμε το μυαλό μας αντί την καρδιά μας σε πολλά πράγματα. Το θεωρούμε σωστό και πιο ασφαλές. Είναι σαν ένα μαξιλαράκι προστασίας που μας βοηθάει στο να μην πληγωθούμε από διάφορες καταστάσεις σε αντίθεση με κάποιον άλλον που ανοίγει την καρδιά του. Λένε πως ο πιο σκληρός μυς του ανθρώπινου σώματος είναι η καρδιά. Τότε γιατί είναι αυτή που πληγώνεται πιο εύκολα από οτιδήποτε άλλο; Ίσως όταν καταφέρουμε εμείς οι ίδιοι να εξισορροπήσουμε την λογική και το συναίσθημα να γίνουμε καλύτεροι και στην ζωή μας αλλά και στις σχέσεις με τους γύρω μας. Ίσως καταλάβουμε πως το ένα μόνο του δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς το άλλο. Ως τότε όμως κάποιοι από εμάς θα πληγώνονται και κάποιοι άλλοι θα είναι αυτοί που θα μπήγουν το μαχαίρι βαθιά στη καρδιά για να μην πληγωθούν οι ίδιοι...

Καθώς έγραφα τα παραπάνω μια φίλη μου μου θύμισε ένα quote από τον Μικρό Πρίγκηπα του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ: "One sees clearly only with the heart. Anything essential is invisible to the eyes". Απλά, τροφή για σκέψη...