Memoirs of a Vampire

Τι τραβάνε κι αυτοί οι δημοσιογράφοι για ένα κομμάτι ψωμί! Τρέχουν πρωί – μεσημέρι – βράδυ για να μας ενημερώσουν για το τι συμβαίνει εκεί έξω ακόμα, πολλές φορές, και με κίνδυνο την ίδια τους την ζωή. Κάπως έτσι έχουν και τα γεγονότα στην νέα ισπανική ταινία τρόμου [•Rec]. Μια δημοσιογράφος ενός τοπικού καναλιού της Βαρκελώνης, κάνει ένα ρεπορτάζ για το πως περνάνε τα βράδια τους οι πυροσβέστες (όχι, λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω αλλά δεν πρόκειται για ταινία gay πορνό). Κι εκεί που ετοιμάζονταν να βαρέσει ενέσεις από την βαρεμάρα, χτυπάει ο συναγερμός για μια αποκλεισμένη γυναίκα στο διαμέρισμά της σε μια πολυκατοικία. Θα ανακαλύψουν κάτι πολύ παραπάνω από αυτό που περίμεναν, ενώ την βαρεμάρα και την ανία σύντομα θα την ακολουθήσουν ο τρόμος και ο αγώνας για επιβίωση.

Επιτέλους μια αξιόλογη ταινία τρόμου μετά τα κάτω του μετρίου The Ruins και Pathology. Η ταινία είναι γυρισμένη εξ ολοκλήρου με hand held camera προσπαθώντας έτσι να κάνει πιο αληθοφανή τα γεγονότα. Οι χαρακτήρες – η γιαγιάκα με την ρόμπα, η μητέρα που προστατεύει το παιδί της, οι Κινέζοι που με το ζόρι προσπαθείς να συνεννοηθείς μαζί τους – τρέχουν πανικόβλητοι πάνω κάτω και από δωμάτιο σε δωμάτιο προσπαθώντας να ξεφύγουν, μη ξέροντας τις περισσότερες φορές τι τους περιμένει στην γωνία (όντως οι ηθοποιοί δεν ήξεραν πολλά πράγματα για το σενάριο και οι αντιδράσεις τους τις περισσότερες φορές είναι πραγματικές!). Ο κάμεραμαν, από την άλλη, είναι αρκετά πιστικός στο λόγο που πρέπει πάση θυσία να μαγνητοσκοπεί τα γεγονότα καθώς πρέπει να τρέχει να σώσει την ζωή του, αν και οι περισσότερες ταινίες τέτοιου τύπου δεν καταφέρνουν να πείσουν τον θεατή.

Η σκηνοθεσία των Jaume Balagueró και Paco Plaza έχει δύναμη και νεύρο, πολύ περισσότερο μάλιστα από κάποιες ανάλογες αμερικάνικες σαβουροταινίες. Παίρνουν όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που λειτουργούν άψογα σε ταινίες τρόμου αλλά και survival horror games και δημιουργούν έτσι πραγματικά κάτι αρκετά τρομαχτικό. Υπάρχουν πολλές έντονες στιγμές στην ταινία που σίγουρα θα σας κάνουν πολλές φορές να κλείσετε τα μάτια σας ή/και να πεταχτείτε από το κάθισμά σας.

Αρνητικό στοιχείο είναι ότι πέφτει σε κάποια κλισέ, τύπου Blair Witch Project, ενώ στο, κατά τα άλλα αρκετά τρομαχτικό και αγχωτικό, φινάλε που προσπαθεί να εξηγήσει κάποια πράγματα, είναι η στιγμή που χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Δυστυχώς όμως, είναι η τρίτη ταινία μέσα σε έξι μήνες όπου γυρίστηκε με αυτό τον τρόπο – πριν είχαμε δει το Diary of the Dead του Romero και το Cloverfield του Reeves – και χάνει έτσι λίγο από την φρεσκάδα της. Παρόλα αυτά όμως καταφέρνει να σταθεί επάξια σαν μια από τις καλύτερες ταινίες τρόμου της χρονιάς που πέρασε.

Υ.Γ. Ελπίζω οι δικοί μας να παραδειγματιστούν λίγο μετά το κάκιστο Κακό, μιας και σύντομα ξεκινούν τα γυρίσματα του Κακό 2 – Το Κακό στην Εποχή των Ηρώων.