Memoirs of a Vampire

Σιγά-σιγά το σκοτάδι διαδέχονταν το χρυσαφένιο φως της μέρας ενώ γινόταν ολοένα και πιο δροσερή. Καθώς ο Αντώνης κατέβαινε τα σκαλιά του Μετρό το μόνο που σκεφτόταν ήταν τα λόγια στης Άννας. Θάνατος και ζωή. Ζωή και θάνατος. Δύο έννοιες αλληλένδετες μέσα στην διαφορετικότητά τους. Τι σχέση θα μπορούσαν να έχουν όλα αυτά με τον μυστηριώδη συγγραφέα; Η Άννα είχε καταφέρει τελικά να τον μαγέψει. Ίσως να είχε δίκιο ο Μίλτος που νευρίασε, σκέφτηκε… Ο Μίλτος… Το όνομα του σαν γιατρικό κατάφερε να τον επαναφέρει στην πραγματικότητα. Άραγε τι να κάνει; Να έφτασε στον Χρήστο; Έβγαλε το κινητό του και κάλεσε τον αριθμό του. Ήθελε να τον ακούσει αλλά το μόνο που άκουγε στο τέλος της γραμμής ήταν παράσιτα…

- Μίλτο; Μίλτο με ακούς;
- Αν… Δεν… Χρήστος…
- Τι; Δεν καταλαβαίνω;
- … Σπίτι… Πακ… Όλα…
- Είμαι στο Μετρό… Δεν έχει σήμα. Με ακούς;
- Σπίτι… Θα… Πακέτο…
- Κλείνω θα σε πάρω όταν βγω… Σ’αγα…

Δεν πρόλαβε να τελειώσει την φράση του και η γραμμή έκλεισε.

- … πώ…

Κλείνοντας το τηλέφωνο ένιωσε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Αλλά αμέσως ηρέμησε τον εαυτό του. Εξάλλου δεν ήταν η πρώτη, αλλά ούτε η τελευταία, φορά που του έχει τύχει να μην πιάνει το αρκετά παλαιωμένο κινητό του στο Μετρό. Τελικά αυτή η συζήτηση τον είχε επηρεάσει περισσότερο απ’ όσο νόμιζε. Ο συρμός του Μετρό δεν άργησε να έρθει. Καθώς έμπαινε μέσα, έβγαζε το "ημερολόγιο" από την τσάντα του, κάθισε και άρχισε να διαβάζει πάλι.

"… ριου

Με ανακάλυψαν αλλά κατάφερα να τους ξεφύγω, ευτυχώς μόνο με λίγες γρατσουνιές. Οι … γίνονται ολοένα και πιο πολλοί. Κοντεύουν να με τρελάνουν! Τους ακούω στο … μου! Να με καλούν… Να μου μιλάνε… Με θέλουν δίπλα τους. Πριν λίγες μέρες είδα την Γιάννα και τον Α… Αλλά ήξερα πως δεν ήταν αυτοί. Έχουν πεθάνει και οι … έχουν πάρει … τους. Όταν τους είδα έκλαψα. Έμοιαζαν τόσο πολύ …! Μου λείπει η προηγούμενη ζωή μου. Η ανέμελη ζωή μου όπου όλα αυτά τα έβλεπα μόνο σε … και τα διάβαζα σε … φαντασίας. ΘΕΛΩ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΠΙΣΩ ΓΑΜΙΩΛΗΔΕΣ!!"

Δίπλα υπήρχε ζωγραφισμένο ένα περίεργο έμβλημα ενώ από κάτω υπήρχαν τα הילל γραμμένα με στυλό. Σίγουρα πρέπει να ήταν εβραϊκά σκέφτηκε. Αλλά τι ακριβώς σημαίνουν; Με αυτή την σκέψη έφτασε στον προορισμό του. Έκλεισε το "ημερολόγιο" και ανέβηκε για να πάρει το λεωφορείο και να φτάσει επιτέλους σπίτι. Εκεί έβγαλε για άλλη μια φορά το κινητό του και κάλεσε τον Μίλτο. Μόλις απάντησε ο Αντώνης είπε αμέσως:

- Μίλτο επιτέλους βγήκα από το Μετρό και πήρα να σου πω…

Αλλά το μόνο που άκουγε ήταν κάτι σαν ψίθυροι, απόκοσμοι, όπου τον έκαναν να ανατριχιάσει.

- Μίλτο;

Η γραμμή έκλεισε. Ο Αντώνης τον ξαναπήρε τηλέφωνο αλλά αυτή την φορά η κλήση του προωθούνταν. Άρχισε να ανησυχεί ενώ δεν ήξερε τι μπορούσε να είχε συμβεί. Τι ήταν αυτό που άκουγε; Το λεωφορείο έμοιαζε να αργούσε αιώνες. Δεν μπορούσε να περιμένει άλλο. Πήρε το πρώτο ταξί που βρήκε και πήγε προς το σπίτι του ενώ σκεφτόταν μόνο τον Μίλτο. Συνέχεια έπαιρνε τηλέφωνο αλλά κάθε φορά η κλήση του προωθούταν. Άρχισε να σκέφτεται τα χειρότερα…

Φτάνοντας έξω από το σπίτι του είδε φως! Αφού πλήρωσε βγήκε έξω και τρέχοντας κατευθύνθηκε προς την πόρτα. Πήγε να χτυπήσει αλλά πρόσεξε πως η πόρτα ήταν ανοιχτή. Τρόμαξε! Ποτέ τους δεν είχαν αφήσει ξεκλείδωτη την πόρτα τους. Την άνοιξε όσο πιο σιγά μπορούσε. Δεν ήθελε να δημιουργήσει κάποιο θόρυβο και τον καταλάβουν όποιος είναι μέσα. Ανοίγοντάς την, βρήκε την μητέρα του μαζί με τον Μίλτο να συζητάνε στον διάδρομο μπροστά του. Με το που τον είδαν σταμάτησαν.

- Μίλτο! Μαλάκα, ηλίθιε! Με κατατρόμαξες πριν! Σε έπαιρνα τηλέφωνο και δεν το σήκωνες. Ανησύχησα, είπε ο Αντώνης αρκετά νευριασμένα.
- Αντώνη, καλέ μου, σε παρακαλώ μη φωνάζεις, πετάχτηκε η μητέρα του και του απάντησε με ένα ήρεμο ύφος. Το κινητό του το ξέχασε στο ταξί καθώς ερχόταν προς τα εδώ.
- Ναι… είπε ο Μίλτος κοιτάζοντας την μητέρα του Αντώνη με ένα βλέμμα κενό.
- Μίλτο; Έχεις κάτι; απόρησε ο Αντώνης βλέποντας τον να συμπεριφέρεται έτσι.
- Γιατί δεν κάθεσαι Αντώνη μου να φάμε; Το φαγητό θα κρυώσει… του είπε η μητέρα του καθώς πλησίαζε στην πόρτα.
- Δεν πεινάω, της είπε αλλά το βλέμμα του δεν είχε φύγει από τον Μίλτο ο οποίος συνέχιζε να κοιτάζει την μητέρα του Αντώνη. Μίλτο, κοίτα με σε παρακαλώ. Πάμε να πάρουμε λίγο αέρα και να τα πούμε. Θέλω να σου πω κάτι.
- Δεν είναι ώρα για να φύγετε ακόμα, του είπε η μητέρα του.

Γυρνώντας είδε την μητέρα του να κλείνει την πόρτα και να την κλειδώνει. Ψίθυροι άρχισαν να γεμίζουν το δωμάτιο. Ψίθυροι που φαίνονταν ότι μόνο αυτός τους άκουγε…

- Τι συμβαίνει εδώ; Ας μου εξηγήσει κάποιος, είπε σχεδόν φωνάζοντας ο Αντώνης.
- Δεν είναι τίποτα καλέ μου… Όλα σύντομα θα τελειώσουν. Όλα σύντομα θα είναι δικά μας…
- Μαμά! Τι λες; Τι σε έπιασε; Σε παρακαλώ πες μου πως μου κάνετε πλάκα…
- Ακόμα κι ο πατέρας σου δεν μπόρεσε να αντέξει όλο αυτό που είχε μάθει. Πίστευε πως θα μας νικούσε, του είπε. Τα μάτια της φαίνεται σαν να είχαν αδειάσει. Μαύρα, που αν τα κοιτούσες για πολύ ώρα νόμιζες ότι θα χανόσουν σε μια δίνη του σκότους.
- Μίλτο… Σε παρακαλώ… Μίλα μου! ΚΟΙΤΑ ΜΕ!! του φώναξε καθώς τα δάκρυα άρχισαν να γεμίζουν τα βλέφαρα των ματιών του. Σε παρακαλώ μωρό μου…
- Αγάπη, έρωτας… Συναισθήματα τόσο ταπεινά και ανούσια στις μέρες μας! Δες! Ακόμα και τώρα που κινδυνεύεις η "αγάπη" σου δεν κάνει τίποτα για να σε προστατέψει…Είσαι ένα τίποτα γι' αυτόν! είπε γεμάτη ειρωνεία η μητέρα του.
- ΣΚΑΣΕ! ΣΚΑΣΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! της φώναξε ο Αντώνης.

Η μητέρα του άρχισε να τον πλησιάζει… Ο Αντώνης άρχισε να προχωράει προς τα πίσω. Ο φόβος άρχισε να τον κυριεύει! Έβλεπε τα δύο πιο αγαπημένα του πρόσωπα να έχουν γίνει "κάτι" που ούτε ο ίδιος μπορούσε να εξηγήσει. Τελικά αυτός ο μυστηριώδης συγγραφέας έλεγε αλήθεια! Δεν μπορούσε να το πιστέψει…

- Τώρα κι εσύ θα γίνεις δικός μας. Σύντομα θα δεις ότι όλα είναι μάταια σε αυτόν τον κόσμο, και η πίστη σας σε Εκείνον που σας σχεδίασε "καθ’ εικόνα και ομοίωση Του", είναι ένα ψέμα. Εκείνος είναι ένας ψεύτης.

Ο Αντώνης έτρεξε! Ήταν το μόνο λογικό που μπορούσε να σκεφτεί εκείνη την στιγμή. Έφυγε από το σαλόνι και πήγε στην κουζίνα.

- Αντώνη μου… Το ξέρεις ότι δεν μπορείς να ξεφύγεις. Απλά δέξου την μοίρα σου, ακούστηκε η φωνή της μητέρας του από μέσα.

Ο Αντώνης άνοιξε το συρτάρι της κουζίνας. Πήρε ένα τραπεζομάχαιρο από μέσα και το κράτησε γερά και με τα δυο τρεμάμενα του χέρια. Άκουσε για άλλη μια φορά τους ψίθυρους, αυτή την φορά πιο δυνατούς. Προσπαθούσε να καταλάβει τι έλεγαν αλλά δεν έβγαζε νόημα… Μια λέξη… "Χι…Χιλέλ;" Και τότε γύρισε είδε την μητέρα του στην πόρτα. Με το που τον είδε έβγαλε μια απόκοσμη κραυγή και του όρμισε σαν άγριο ζώο που ορμάει στο θήραμά του. Αλλά με το που τον φτάνει σταμάτησε έκπληκτη… Κοίταξε κάτω και είδε το μαχαίρι να έχει μπει όλο μέσα στην κοιλιά της. Του χαμογέλασε, ένα χαμόγελο κρύο και σατανικό. Ο Αντρέας δεν είχε σταματήσει να κλαίει. Δεν πίστευε αυτό που μόλις έβλεπε… Τον αγκάλιασε και του ψιθύρισε:

- Σκότωσες την μητέρα σου, κάθαρμα! Να το θυμάσαι αυτό… Γιέ μου… Δεν… Τελειώσαμε… Ακόμα…, είπε και σωριάστηκε κάτω… Νεκρή.

Ο Αντώνης πάγωσε. Δεν το πίστευε αυτό που μόλις έκανε! Είδε τα χέρια του γεμάτα αίματα. Αίμα από την ίδια του την μητέρα! Δεν ένοιωθε καθόλου καλά. Έτρεξε στον νεροχύτη και ξέρασε… Δεν μπορεί να συνέβαινε αυτό. Δεν είναι δυνατόν! Πως μπόρεσε να σκοτώσει την ίδια του την μητέρα;

- Δεν ήταν η μητέρα μου… Δεν ήταν η μητέρα μου… Δεν ήταν η μητέρα μου, έλεγε συνέχεια προσπαθώντας και ο ίδιος να το πιστέψει. ΔΕΝ ΗΤΑΝ Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ!! είπε και έπεσε κάτω κλαίγοντας με λυγμούς.

Τότε ξαφνικά άκουσε έναν κρότο. Τι μπορεί να ήταν αυτό; Σηκώθηκε με όση δύναμη του είχε απομείνει και κατευθύνθηκε προς το σαλόνι καθώς το μαχαίρι το κρατούσε ακόμα δυνατά με τα δυο του ματωμένα χέρια ενώ έμοιαζε σαν να είχε γίνει ένα με αυτά. Εκεί είδε την πόρτα της εξόδου ανοιχτή και τον Μίλτο να έχει εξαφανιστεί. Πήγε αμέσως μέσα στη κουζίνα, ξέπλυνε τα ματωμένα του χέρια, έβαλε το μαχαίρι στο πίσω μέρος του παντελονιού του και έφυγε τρέχοντας έξω παίρνοντας και την τσάντα του μαζί.

Η νύχτα πια είχε απλωθεί σαν πέπλο πάνω από την Αθήνα. Κοίταξε γύρω του και είδε παντού άδειους δρόμους. Και τότε έτρεξε! Έτρεξε όσο δεν είχε τρέξει ποτέ του, καθώς εικόνες από τα γεγονότα που μόλις είχαν συμβεί γέμιζαν το μυαλό του. Έτρεξε για κάμποση ώρα ενώ όταν σταμάτησε δεν ήξερε καν που βρίσκονταν. Κοίταξε γύρω του. Έπρεπε κάπου να κρυφτεί για να περάσει η νύχτα. Τα ρούχα του βρωμούσαν ιδρώτα και λεφτά είχε μόνο κάτι ψιλά. Πιο πέρα πρόσεξε μια οικοδομή.

- Καλή είναι για την ώρα για να κρυφτώ, σκέφτηκε και έτρεξε προς αυτήν.

Μπήκε μέσα και βρήκε να κρυφτεί πίσω από κάτι μεγάλα φρεάτια που υπήρχαν εκεί. Έβγαλε το κινητό του. Σκέφτηκε να πάρει την αστυνομία να τους πει τι είχε συμβεί αλλά δεν θα τον πίστευαν. Μπορεί να τον κατηγορούσαν και για τον φόνο της μητέρας του. Προσπάθησε να πάρει τον Χρήστο, αλλά ούτε αυτός απαντούσε. Προσευχήθηκε μην έχει πάθει κακό κι αυτός. Κοιτώντας γύρω του ένοιωσε μόνος, σαν τον συγγραφέα του "ημερολογίου". Για πρώτη φορά ένοιωσε τα ίδια πράγματα με αυτόν και για πρώτη φορά τον καταλάβαινε απόλυτα. Έβγαλε το "ημερολόγιο" για να δει μήπως βρει έναν τρόπο να τους σταματήσει. Ανοίγοντας το, είδε μερικές σελίδες σκισμένες και μόνο μια σελίδα είχε μείνει - η τελευταία. Την διάβασε…

"4 Μαΐου

Είμαι ίσως ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Επιτέλους σήμερα έγινα πατέρας. Η γυναίκα μου γέννησε ένα υπέροχο αγοράκι. Οι ψίθυροι σταμάτησαν και δεν τους έχω ξανακούσει πια. Ο γιατρός μου είπε πως ήταν όλα στο μυαλό μου… Μάλλον έτσι είναι. Τώρα επιτέλους μπορώ να αρχίσω να ζω ξανά. Είμαι ευτυχισμένος με την γυναίκα μου και ο μικρός Αντώνης με κάνει να νιώθω πια ολοκληρωμένος…"

Από κάτω υπήρχε μια φωτογραφία ενός μωρού,


ενώ δίπλα έγραφε "Ο Αντώνης 20 ημερών".

Ο Αντώνης κοιτούσε έκπληκτος την φωτογραφία…

- Μπαμπά;!;!...