Memoirs of a Vampire

Το επόμενο πρωινό ο Αντώνης ξύπνησε με ένα τρομερό πονοκέφαλο, καθώς ο ήλιος άρχισε να του χτυπάει τα μάτια από το ανοιχτό παράθυρο που είχε ξεχάσει ανοιχτό το προηγούμενο βράδυ.

- Μμμ… Το κεφάλι μου κοντεύει να σπάσει! Τι ώρα να είναι; 9; Και δεν άκουσα το ξυπνητήρι; Πρέπει να κοιμήθηκα πολύ βαριά! Θα αργήσω και ποιος τον ακούει, αναφώνησε έντρομος.

Πετάχτηκε από το κρεβάτι του και άρχισε να φοράει ό,τι έβρισκε μπροστά του. Εξάλλου δεν τον ένοιαζε και πολύ. Η μοναδική μέρα που έπρεπε να είναι στην ώρα του και εκείνος παρακοιμήθηκε. Ο Μίλτος θα του έβαζε τις φωνές και με το δίκιο του. Αφού ετοιμάστηκε να βγει από το δωμάτιο και τότε είδε το μαύρο "ημερολόγιο" πάνω στο κομοδίνο και η περιέργεια του άρχισε να μεγαλώνει και πάλι.

- Χμ… Μπορώ να του ρίξω μια ματιά καθώς είμαι στο λεωφορείο, σκέφτηκε και το πήρε μαζί του.

Βγήκε έξω και κατέβηκε τις σκάλες προς την κουζίνα.

- Μαμά… Το πρωινό είναι έτοιμο; Πρέπει…

Αλλά η μητέρα του έλειπε. Για πρώτη φορά μετά τον θάνατο του πατέρα του, η μητέρα του έλειπε τέτοια ώρα από την κουζίνα. Μάλλον θα είναι πουθενά αλλού σκέφτηκε και άρχισε να την φωνάζει. Αλλά, απάντηση δεν πήρε.

- Μάλλον θα πήγε για ψώνια, μουρμούρισε, καθώς έπαιρνε ένα μήλο από το μπολ που βρίσκονταν πάνω στο τραπέζι. Αφού κοίταξε για άλλη μια φορά γύρω του το άδειο σπίτι, άνοιξε την εξώπορτα και έφυγε.

Το καλοκαίρι είχε μπει για τα καλά και η μέρα ήταν αρκετά ζεστή ακόμα και γι’ αυτή την ώρα αλλά τον Αντώνη δεν τον πείραζε. Του άρεσε η ζέστη και ακόμα περισσότεροι οι βόλτες μέσα στην καλοκαιρινή πόλη. Καθώς προχωρούσε προς την στάση άκουσε το κινητό του να χτυπά. Το κοίταξε, χαμογέλασε και απάντησε.

- Έλα μωρό μου… Ναι, το ξέρω έχω αργήσει, χίλια συγγνώμη… Παρακοιμήθηκα και δεν άκουσα το ξυπνητήρι… Τώρα πάω προς την στάση… Πες τους ότι σε λίγη ώρα θα είμαι εκεί… Κι εγώ σ’ αγαπώ… Τα λέμε σε λίγο λοιπόν.

Στην στάση ο κόσμος δεν ήταν πολύς. Φαίνεται πως λίγοι τόλμησαν να βγουν έξω μετά από τις προειδοποιήσεις της Ε.Μ.Υ. για τον επικείμενο καύσωνα. Το λεωφορείο δεν άργησε να έρθει και βρήκε αμέσως θέση για να κάτσει. Καθώς ξεκινούσε το ταξίδι του προς την σχολή, έβγαλε το μαύρο βιβλίο. Αν και όλα αυτά που διάβαζε τα θεωρούσε δημιουργήματα της ανθρώπινης φαντασίας – δαιμονική Αθήνα, "Άλλοι", Πύλες – ήθελε να μάθει ακόμα περισσότερα. Η επόμενη σελίδα ήταν ίσως και η μοναδική καθαρογραμμένη σελίδα του βιβλίου κι αυτό τον χαροποίησε καθώς ξεκίνησε να την διαβάζει.

"25 Δεκεμβρίου

Χριστούγεννα σήμερα. Ημέρα χαράς, όπως θέλουν να πιστεύουν μερικοί. Όλος ο κόσμος γιορτάζει την γέννηση του Θεανθρώπου και της ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον. Μόνο που αυτό το τόσο ελπιδοφόρο μέλλον που περιμένουν όλοι είναι απλά ένα ζοφερό και τρομαχτικό. Τίποτα δεν είναι αληθινό πια. Όλα όσα ήξερα ήταν ένα ψέμα. Κι Αυτός είναι ο μεγαλύτερος υποκριτής απ’ όλους. Φοβάμαι, ναι, το ομολογώ. Έχω χάσει τα πάντα… Έχω χάσει και τους δικούς μου ανθρώπους και είμαι μόνος, αδύναμος και εύκολος στόχος γι’ Αυτούς. Τώρα κρύβομαι αλλά φοβάμαι πως πλέον θα είναι αργά. Πίστευα πως η Πινακοθήκη θα είχε όλες τις απαντήσεις στα ερωτήματά μου. Αλλά για άλλη μια φορά αποδείχτηκα λάθος… Κοίτα τους! Όλοι διασκεδάζουν! Γελάνε! Ανέμελοι περνάνε αυτές τις ώρες με φίλους και συγγενείς χωρίς..."

Η συγκεκριμένη παράγραφος έμοιαζε να τελειώνει κάπως απότομα κι αυτό έκανε τον Αντώνη να σκέφτεται, άθελά του, αν ο συγγραφέας είναι καλά. Παρόλη την αγωνία του όμως δεν πρόλαβε να κοιτάξει παρακάτω καθώς έφτανε στον προορισμό του. Έκλεισε το "ημερολόγιο" κάπως βιαστικά, το έβαλε στην τσάντα του και κατέβηκε από το λεωφορείο. Στην στάση τον περίμενε ένα καστανό αγόρι, στην ίδια ηλικία περίπου με τον Αντώνη, που μάλλον έδειχνε νευριασμένος. Ένα από τα πιο γλυκά χαμόγελα σχηματίστηκαν στο πρόσωπο του Αντώνη μόλις τον είδε.

- Καλημέρα μωρό μου, του είπε ο Αντώνης
- Μη φωνάζεις! Θες να μας ακούσουν;… Άργησες πολύ. Ξέρεις πόσο σημαντική είναι αυτή η μέρα για μένα και δεν ήρθες. Οι γονείς μου ήδη έφυγαν κι ο Χρήστος πήγε στην δουλειά.
- Τι; Τελείωσε κιόλας η αποφοίτηση;… Συγγνώμη Μίλτο, είπε στενάχωρα.
- Σε ήθελα δίπλα μου. Κι εσύ κοιμόσουν.
- Συγγνώμη, είπε και του έκανε μια στεναχωρημένη γκριμάτσα.

Ο Μίλτος βλέποντας αυτή την γκριμάτσα κατάλαβε το πόσο πολύ είναι ερωτευμένος με τον Αντώνη. Τον ήξερε από μικρό παιδί άλλωστε (έμεναν στην ίδια γειτονιά για χρόνια). Αν και ήταν αρκετά δημοφιλής στην τάξη του, ο Μίλτος πάντα έβρισκε χρόνο να κάνει παρέα με τον κολλητό του. Ο Αντώνης, από την άλλη, ήταν αρκετά μοναχικός με ελάχιστες παρέες και σχεδόν καθόλου φίλους. "Να, έρχεται ο περίεργος" φώναζαν τα παιδιά κάθε φορά που τον έβλεπαν να πλησιάζει. Μόνο ο Μίλτος ήταν αυτός που τον καταλάβαινε, που τον ήξερε. Μάλωνε πολλές φορές με τις παρέες του για να τον υπερασπιστεί, αλλά δεν τον ένοιαζε. Από πάντα ο Αντώνης ήταν ερωτευμένος με τον Μίλτο, ίσως από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισε στο σχολείο και ήταν δίπλα του σε χαρά αλλά και σε κάθε πόνο. Και όταν, στο Πανεπιστήμιο πια, εξομολογήθηκε τα συναισθήματά του σ’ εκείνον, είδε τα μάτια του να λάμπουν. Και τότε ήταν και η πρώτη φορά που έκαναν έρωτα.

- Χαχαχαχα! Πάντα βρίσκεις τρόπο να με κάνεις να σε συγχωρώ.
- Εμ, τόσα χρόνια σε ξέρω. Έχω μάθει τα κουμπιά σου, του είπε ο Αντώνης και κατευθύνθηκαν προς την σχολή.

Μέσα ήταν γεμάτο με φοιτητές, όπου οι περισσότεροι ήταν ακόμα ντυμένοι με τις τηβέννους τους περιτριγυρισμένοι από συγγενείς και φίλους. Γέλια, χαρά και η αισιοδοξία ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων. Βρήκαν μια γωνιά και έκατσαν να τα πουν.

- Ελπίζω να έφερες τις σημειώσεις που σου ζήτησα, είπε ο Μίλτος
- Ναι είναι στην τσάντα μου. Παρ’ τες από μέσα.

Καθώς ο Μίλτος έβγαζε τις σημειώσεις, το δερμάτινο "ημερολόγιο" έπεσε στο πάτωμα.

- Τι είναι αυτό; είπε καθώς έσκυβε να το πιάσει.
- Α, τίποτα μωρέ. Να, κάτι που βρήκα στην σοφίτα χτες το βράδυ και το διάβαζα. Τρελή φαντασία πρέπει να είχε όποιος το έγραψε.
- Για να δω…

Ο Μίλτος άρχισε να ξεφυλλίζει το βιβλίο. Γρήγορες ματιές από εδώ κι από κει. "Άλλοι", "Memento Mori", σκόρπιες λέξεις που του κέντριζαν το ενδιαφέρον.

- Χμμ… Ενδιαφέρον αν μη τι άλλο.
- Λες να είναι πραγματικά αυτά που λέει;
- Έλα τώρα! Στον 21ο αιώνα ζούμε! Δεν πιστεύω σε δαίμονες και φαντάσματα. Έχει και κάτι καλό. Τον πίνακα του Hans Memling. Τουλάχιστον έναν από τους τρεις. Τον είδα και στην Εθνική Πινακοθήκη πριν λίγες μέρες με την Τόνια.
- Σωστά! Είχα δει αφίσες παντού στην πόλη για μια έκθεση στην πόλη με θέμα το μακάβριο και η επιρροή του πάνω στην τέχνη.
- Αν θέλεις μπορούμε να πάμε τώρα να τον δούμε. Δεν έχω και τίποτα καλύτερο να κάνω, του είπε και ο Αντώνης του έγνεψε καταφατικά.

Είχε φτάσει κιόλας μεσημέρι και η ζέστη ολοένα γινόταν και μεγαλύτερη. Ο σταθμός του Μετρό ήταν σχεδόν άδειος. Ο κόσμος που περίμενε εκεί έδειχνε σκυθρωπός και κουρασμένος από την αρκετή ζέστη που επικρατούσε έξω. Για αρκετή ώρα ο Αντώνης και ο Μίλτος δεν μίλαγαν. Ίσως η ζέστη να τους είχε επηρεάσει κι αυτούς. Ο Αντώνης άρχισε πάλι να σκέφτεται τον συγγραφέα του "ημερολογίου". Το μυστήριο που κάλυπτε την ταυτότητα του τον ερέθιζε πολύ. Ήθελε να μάθει γι’ αυτόν περισσότερα. Χαμένος στις σκέψεις του άκουσε ένα βρυχηθμό, απόκοσμο, να έρχεται προς το μέρος τους. Οι άλλοι γύρω του, ακόμα κι ο Μίλτος, δεν έδειχναν να ανησυχούν, αντίθετα με τον ίδιο. Άρχισε να κοιτάζει τριγύρω του καθώς προσπαθούσε να καταλάβει από που προέρχονταν αυτός ο ήχος και τότε ο άδειος συρμός του Μετρό έφτασε μπροστά τους και άνοιξε τις πόρτες του να υποδεχτεί τον λιγοστό κόσμο.

- Το άκουσες αυτόν τον ήχο; ρώτησε ο Αντώνης τον Μίλτο καθώς επιβιβάζονταν στο συρμό.
- Ποιόν ήχο;
- Κάτι σαν βρυχηθμός ήταν… Περίεργος.
- Το Μετρό είναι ρε βλάκα. Ηρέμησε… του είπε καθησυχαστικά. Σε χτύπησε η ζέστη κατακέφαλα μου φαίνεται!
- Μάλλον…

Δεν άργησαν να φτάσουν στον Ευαγγελισμό και στον προορισμό τους. Το κτήριο της Πινακοθήκης ήταν καλυμμένο από αφίσες της έκθεσης σχεδόν σε κάθε πλευρά του. Όταν μπήκαν μέσα, ο Μίλτος τον οδήγησε κατευθείαν στους πίνακες του Memling όπου και οι τρεις τους δέσποζαν σε περίοπτη θέση στο κτήριο της Πινακοθήκης.


Δίπλα από αυτούς μια μικρή ταμπέλα έγραφε:

"Γήινη Ματαιοδοξία και Θεία Σωτηρία, του Hans Memling (c.1485): Το τρίπτυχο αυτό δείχνει την αντίθεση της γήινης ομορφιάς και πολυτέλειας με την προοπτική του θανάτου και της Κόλασης. Προσφορά του Musée des Beaux-Arts του Στρασβούργου".

- Ματαιοδοξία: ένα από τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα σύμφωνα με τον Δάντη. Ενδιαφέρον πίνακας. Έτσι δεν είναι; ακούστηκε μια γυναικεία φωνή από πίσω τους.

Γύρισαν και είδαν μια νεαρή κοπέλα να τους χαμογελάει, στα 23 από ότι την έκανε ο Μίλτος πάνω κάτω, καστανή φορώντας μπλε κοκάλινα γυαλιά. Το μαλλί της ήταν πιασμένο κότσο και τα ρούχα της είχαν ένα αρκετά μποέμικο στυλ.

- Γεια, είμαι η Άννα, τους είπε. Σπουδάζω ιστορία της Τέχνης και είμαι εδώ για μια εργασία. Δεν περίμενα να δω κόσμο τέτοια ώρα και μάλιστα με τέτοια ζέστη σήμερα εδώ.
- Είμαι ο Αντώνης κι από δω ο Μίλτος, πρόλαβε και συστήθηκε δίνοντας το χέρι του.
- Χάρηκα πολύ για την γνωριμία. Από ότι βλέπω βρίσκετε ενδιαφέρον τον συγκεκριμένο πίνακα, τους είπε χαμογελώντας.
- Ναι, τον είδαμε κάπου και ήρθαμε να μάθουμε περισσότερα για αυτόν.
- Α, τότε ήρθατε στο σωστό μέρος. Μπορώ να σας πω κάποια πράγματα γι’ αυτόν μιας και μελετάω τα έργα εδώ και μέρες τώρα.
- Ναι, θα ήταν υπέροχο. Σε ευχαριστούμε, είπε με ενθουσιασμό ο Αντώνης καθώς έφευγε από την παρέα του Μίλτου και πλησίαζε την Άννα.
- Είναι ένα αλληγορικός μεσο – μεσαιωνικός πίνακας την εποχή όπου ο Χριστιανισμός έδινε έμφαση στην Θεία Δίκη, στον Παράδεισο, στην Κόλαση και στην σωτηρία της ψυχής που έρχονταν με τον Θάνατο. Την περίοδο αυτή δημιουργήθηκαν πολλά τέτοιου είδους έργα, όπου βασίζονταν στην αλληγορία της καθολικότητας του Θανάτου. Βλέπετε; και τους έδειξε έναν πίνακα με θέμα "Dance Macabre". Ο Θάνατος πλέον έχει πάρει υπόσταση στο μυαλό των ανθρώπων. Οι καλλιτέχνες της εποχής το έκαναν αυτό κυρίως για να απομυθοποιήσουν στα μάτια του κόσμου κάτι που είναι άγνωστο, κάτι το τρομαχτικό. "Memento Mori" - θυμήσου τον Θάνατο… Για να μην ξεχάσεις ότι ζεις…


- Λίγο μακάβρια συζήτηση, είπε ο Μίλτος νιώθοντας κάπως άβολα. "Dance Macabre"; Εγώ ήξερα μόνο το μουσικό έργο του Saint-Saëns.
- Κι όμως είναι όλοκληρο σύνολο από έργα τέχνης. Μπορείς να πεις πως είναι και κίνημα... Βλέπεις ο θάνατος, σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής μας κι αν βρισκόμαστε, είναι αυτό που μας ενώνει όλους.
- Ννννναι… Πρέπει να πηγαίνουμε εμείς τώρα, είπε ο Μίλτος σκουντώντας τον υπνωτισμένο από τα λόγια της Άννας Αντώνη. Σε ευχαριστούμε για τις πληροφορίες.
- Α, ευχαρίστησή μου. Εγώ χάρηκα που βοήθησα, τους είπε και χαμογέλασε.
- Ελπίζω να τα ξαναπούμε, πετάχτηκε ο Αντώνης.
- Μπορεί… Αν είναι γραφτό, μπορεί…

Βγαίνοντας από την Πινακοθήκη τα λόγια της Άννας στροβίλιζαν στο μυαλό του Αντώνη. Είχε ήδη πάει απόγευμα και η ζέστη είχε πέσει.

- Μια χαρά σου την έπεφτε αυτή κι εσύ τσίμπησες για τα καλά, είπε ο Μίλτος
- Τι λες τώρα; Απλά έβρισκα ενδιαφέροντα όσα είπε. Τίποτα παραπάνω.
- Τελοσπάντων. Εγώ πρέπει να πάω στον Χρήστο για να μιλήσουμε για κάτι που με θέλει. Εσύ τι θα κάνεις;
- Πρέπει να πάω σπίτι γιατί η μητέρα μου έλειπε το πρωί και θέλω να δω αν είναι καλά. Α, και μου είπε ότι περιμένει ακόμα το δέμα της μητέρας σου.
- Καλά θα στο φέρω ή απόψε το βράδυ ή αύριο. Θα σε πάρω τηλέφωνο.
- Σ’ αγαπώ…

Ο Μίλτος του χαμογέλασε, γύρισε και έφυγε. Ο Αντώνης στάθηκε για λίγο καθώς έβλεπε τον Μίλτο να ανεβαίνει την Μιχαλακοπούλου. Ήδη του έλειπε πολύ… Και με αυτή την σκέψη γύρισε και κατευθύνθηκε προς το Μετρό για να γυρίσει επιτέλους σπίτι του…