Memoirs of a Vampire

Ορκίζομαι στο θεό Απόλλωνα τον ιατρό και στο θεό Ασκληπιό και στην Υγεία και στην Πανάκεια και επικαλούμενος τη μαρτυρία όλων των θεών ότι θα εκτελέσω κατά τη δύναμη και την κρίση μου τον όρκο αυτόν και τη συμφωνία αυτή… Θα χρησιμοποιώ τη θεραπεία για να βοηθήσω τους ασθενείς κατά τη δύναμη και την κρίση μου, αλλά ποτέ για να βλάψω ή να αδικήσω…

Στις μέρες μας υπάρχουν πολλοί και αξιόλογοι γιατροί που βοηθούν τους συνανθρώπους τους πάντα σεβόμενοι τον όρκο του Ιπποκράτη. Τι γίνεται όμως όταν μερικοί πιστεύουν πως είναι το δώρο του Θεού στην ανθρωπότητα και ότι αυτοί έχουν την δύναμη να σώσουν ή ακόμα και να σκοτώσουν κάποιον. Τι γίνεται όταν μερικοί γιατροί το παίζουν… Θεοί;

Κάπως έτσι ξεκινάει και η ταινία τρόμου Pathology. Αναφέροντας αποσπάσματα από τον όρκο του Ιπποκράτη, ο πολλά υποσχόμενος ειδικευόμενος γιατρός Τεντ Γκρέι (Milo Ventimiglia), πηγαίνει στην ιατρική πανεπιστημιακή σχολή του Λος Άντζελες. Εκεί στο μάθημα της Παθολογίας γνωρίζει μια ομάδα νεαρών γιατρών με αρχηγό τον Δρ. Τζέικ Γκάλο (Michael Weston) όπου τον καλούν σε στις μεταμεσονύχτιες "εκδηλώσεις" τους στο νεκροτομείο της σχολής όπου ο καθένας από αυτούς δολοφονεί κάποιον και οι άλλοι, μέσω της ιατροδικαστικής εξέτασης που κάνουν, προσπαθούν να ανακαλύψουν πως το έκανε…

Αν και η ταινία ξεκινάει θέτοντας κάποια ωραία ερωτήματα όσο αφορά τα ηθικά διλλήματα των γιατρών, καταντάει από ένα σημείο και μετά να είναι ένα κακογραμμένο επεισόδιο του CSI. Βέβαια σε ταινία τρόμου δεν θα έλειπε το αίμα αλλά ούτε το σεξ, και μάλιστα το άγριο σεξ ανάμεσα σε… πτώματα. Από τα λίγα πράγματα που αξίζουν (για να μη πω το μοναδικό) είναι το eye candy που προσφέρει ο Ventimiglia όπου τον δείχνει ημίγυμνο ή γυμνό. Η σκηνοθετική προσέγγιση του Γερμανού σκηνοθέτη Μάρκ Σόλερμαν είναι κάπως ενδιαφέρουσα αν και αρκετά τετριμμένη για τέτοιου είδους ταινίες, προσπαθώντας να αντιγράψει την γερμανική ταινία Anatomie, ενώ πέφτει κι ο ίδιος θύμα των διαφορών κλισέ ταινιών τρόμου.

Ερμηνείες μη περιμένετε να δείτε τίποτα οσκαρικές. Εξάλλου οι νεαροί ηθοποιοί το μόνο που ξέρουν είναι να επιδεικνύουν τα καλογυμνασμένα κορμιά τους και το ταλέντο τους φτάνει μόνο στο να πετούν αληθοφανή βογγητά. Και, ας είμαστε ειλικρινής, σε τέτοιους είδους ταινίες χρειαζόμαστε να δούμε τίποτε άλλο; Το φινάλε δεν σε εκπλήσσει ιδιαίτερα και το περιμένεις σχεδόν από την αρχή τι θα συμβεί.

Αν γουστάρετε να δείτε ταινία που να μην σας νοιάζει και τόσο το σενάριο και απλά ευχαρίστιεστε το αίμα και το… eye candy (όπου υπάρχει) τότε θα περάσετε μιάμιση ώρα ευχάριστη. Αλλά οι υπόλοιποι αποφύγετε γιατί η ταινία αυτή δεν αξίζει να παιχτεί ούτε στις τηλεοράσεις των ράντζων του νοσοκομείου… Η ταινία θα κυκλοφορήσει, απ’ ότι φαίνεται κατευθείαν σε DVD και δεν θα παιχτεί στους κινηματογράφους εδώ.