Memoirs of a Vampire

14 Φεβρουαρίου. Ημέρα που οι απανταχού ερωτευμένοι γιορτάζουν… που είναι ερωτευμένοι. ΟΚ, το δέχομαι. Πρέπει να υπάρχει μια μέρα που να κάνω χαζά δωράκια (τύπου αρκουδάκια και σοκολατάκια) και ο διάλογος μεταξύ εμού και του μωρού μου να είναι σε επίπεδο τουλάχιστον 3χρόνου παιδιού (τύπου τζουκουλιλίνι μου, μακαρονάκι μου – don’t ask, το έχω ακούσει κι αυτό, μουσουμουσουσάκι μου εσύ – μόνο ένα 3χρονο θα το καταλάβαινε αυτό, κ.α.). Αλλά γιατί να μην υπάρχει και μια γιορτή για τους μπακούρηδες βρε αδερφέ; Γιατί να μην θέλει κι αυτός, που είναι κατ’ επιλογήν, μπακούρης να το γιορτάσει κι αυτός; Εεε; ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ; Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα έρωτα και αγαπούλας που υπάρχει στον αέρα αυτό τον καιρό, είπα να θυμηθώ και να γράψω το ΤΟΠ 5 (γιατί αν τα έγραφα όλα τότε δεν θα έφτανε μόνο αυτό το ποστ) των αποτυχημένων μου ραντεβού πριν βρω, επιτέλους αυτόν τον ΕΝΑΝ που κέρδισε την καρδιά μου.

5. Φάκελος: Ο Ψεύτης Παππούς. Τόπος εγκλήματος: Πλατεία Βικτώριας. Ώρα: 18:43.
Τις 2-3 προηγούμενες μέρες, μιλούσα με κάποιον μέσω msn που είχα γνωρίσει από το ακατονόμαστο site (όλοι γνωρίζουμε σε ποιο αναφέρομαι - πρέπει να κάνω γαργάρες με αγιασμό αφού πω το όνομά του και δεν έχω κάτι εύκαιρο). Μου είχε στείλει την φωτογραφία του και μπορώ να πω ότι ήταν ένα πολύ όμορφο παιδί. Του έστειλα, λοιπόν, κι εγώ την δικιά μου και του άρεσα πάρα πολύ. Σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι φανταζόμουν. Αν και μου φάνηκε κάπως περίεργο πως άρεσαν σε έναν τέτοιο κούκλο. Τελοσπάντων, κανονίζουμε ένα ραντεβουδάκι στην Πλατεία Βικτωρίας για να τα πούμε. Φτάνοντας εκεί, κοιτάζω από εδώ κοιτάζω από κει, πουθενά ο Κ. Εκεί που περίμενα βλέπω κάποιον ο οποίος ήταν κάτι τέλειος διαφορετικό (από σωματότυπο μέχρι και πρόσωπο και ΑΡΚΕΤΑ μεγάλος σε ηλικία) από την φωτογραφία να με πλησιάζει. Μου είπε ότι αυτός ήταν ο Κ. και απλά ντρεπόταν να μου το πει από το νετ. Το ψέμα του με πείραξε πολύ και σηκώθηκα και έφυγα.

4. Φάκελος: Ο Ψυχολόγος. Τόπος Εγκλήματος: Μαγκαζέ. Ώρα: 21:00 και κάτι.
Ένα χειμωνιάτικο βράδυ κανόνισα ένα ραντεβού κοντά στην Ομόνοια να πάμε για καφέ. Με πήγε για πρώτη φορά στο Μαγκαζέ. Εκεί αρχίσαμε να μιλάμε και να μιλάμε και να μιλάμε λίγο ακόμα. Και από του πουθενά μου λέει: «Σε έχω ψυχολογήσει εσένα. Κατάλαβα τα πάντα για σένα από τον τρόπο που κάθεσαι, τον τρόπο που μιλάς και συμπεριφέρεσαι». Και άρχισε να μου αραδιάζει το πώς είμαι σαν χαρακτήρας. Και το σπαστικό; Πέτυχε διάνα σε όλα. Το κακό είναι ότι δεν μου αρέσει να μου λένε από το πρώτο ραντεβού τα ψυχολογικά μου προβλήματα. Πόσο μάλλον και τρόπους για να τα επιλύσω.

3. Φάκελος: Ο Μεθύστακας. Τόπος Εγκλήματος: Ζωγράφου. Ώρα: Μεσάνυχτα και κάτι.
Γνωριστήκαμε πάλι από αυτό το ακατονόμαστο site. Βγήκαμε και φάνηκε ένας από τους πιο ενδιαφέρουν τύπους που είχα γνωρίσει το τελευταίο καιρό. Τελικά πήγαμε σπίτι του και συνεχίσαμε με ένα δεύτερο ποτάκι. Και τρίτο… Και τέταρτο… Και πέμπτο… Και δέκατο (αυτός δηλαδή γιατί εγώ είχα κάνει κεφάλι με το πρώτο πότο). Και στο τέλος, μεθυσμένος μου λέει έλα να το κάνουμε. Μόνο και μόνο που βρωμούσε ποτίλα ήταν αρκετά ντεκαβλέ.

2. Φάκελος: Το Βρακί. Τόπος Εγκλήματος: Starbucks στη Μητροπόλεως. Ώρα: 17:15.
Για άλλη μια φορά ένα ακόμα ραντεβού. Ο κύριος (ο θεός να τον κάνει γιατί περπατούσε λες και είχε καταπιεί σεισμό ενώ η φωνή του ήταν πιο ψιλή και από κοριτσάκι) με πήγε για καφέ στα Starbucks. Αφού παραγγείλαμε και κάτσαμε, άρχισε να μου λέει για το… βρακί του. Για το πόσο περήφανος ήταν που το διάλεξε να το φορέσει και φυσικά, για να τον πιστέψω, γύρισε κατέβασε λίιγο το παντελόνι του και μου το έδειξε. Ναι, ένα μπλε ελεκτρίκ βρακί έκανε την εμφάνισή του μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου! Φυσικά προσπαθούσα να κρυφτώ με οποιονδήποτε τρόπο, αλλά αυτός μέσα στην χαρά συνέχιζε να μου το δείχνει. «Α, μόλις με καλούν για μια επείγουσα δουλειά και πρέπει να φύγω», είπα και την έκανα. Φυσικά το τηλέφωνό μου δεν ακούστηκε ποτέ να χτυπάει…

1. Φάκελος: Ο Κουρέας. Τόπος Εγκλήματος: Μεταξουργείο. Ώρα: 01:00
Εκεί που καθόμουν και μίλαγα με έναν φίλο μου στο msn, μια Τρίτη βράδυ, μου λέει για ένα παιδί, αρκετά ωραίο και γλυκό που του την έπεσε σε ένα κομμωτήριο στην Ερμού. Ο φίλος, ως straight, απέρριψε την προσφορά του όσο κι αν αυτός επέμενε με ατάκες του στυλ: «Μα καλά δεν θες τουλάχιστον να δοκιμάσεις;» Το χειρότερο όμως είναι ότι μου πρότεινε να μου δώσει το τηλέφωνό του και να του στείλω sms. Εγώ, γενικά δεν τα μπορώ αυτά του στυλ out of the blue να σε πάρω τηλέφωνο να το κάνουμε, και είπα όχι. Αλλά ο φίλος μου επέμενε να πάω γιατί φαίνονταν πολύ καλό παιδί και μπορεί να γίνει κάτι καλό. Με κείνα και με τούτα με έπεισε. Αφού ανταλλάξαμε κάμποσα sms και με την υπόσχεση του φίλου μου να είναι stand by για το αν γίνει κάτι, έφυγα για το σπίτι του. Πήγα κι εγώ και με το που με είδε με έβαλε στο κρεβάτι και αρχίσαμε να κάνουμε διάφορα. Ξαφνικά μου λέει ότι δεν μπορεί άλλο γιατί ακόμα σκέφτεται τον δικό του που μόλις χώρισε. Αυτό ήταν! Μου ανοίχτηκε και άρχισε να δακρύζει γιατί τον ήθελε πίσω. Αφού έκανα τον ψυχολόγο (τέτοια ούτε η Μητέρα Τερέζα στα καλύτερά της) έφυγα. Αφού σκυλόβρισα τον φίλο μου για αυτή την περιπέτεια, πήγα σπίτι για ύπνο.


Τώρα που τα θυμήθηκα όλα αυτά μου φαίνονται αστεία όσο και τραγικά. Αλλά το παιχνίδι που παίζεται και όλες αυτές οι τραγελαφικές καταστάσεις αξίζει να τις ζήσει κανείς, γιατί όταν έρθει αυτός ο ένας στην ζωή μας καταλαβαίνουμε πως it was all FUCKING worth it στην τελική.

Χρόνια πολλά σε όλους μας.