Εκείνη την Κυριακή
Χτες ξύπνησα με έναν τρομερό πονοκέφαλο! Ίσως έφταιγε το αρκετό κρασί που ήπια το Σάββατο βράδυ προσπαθώντας να παρακολουθήσω το “Ντόλτσε Βήτα” του Φελίνι. Ίσως να ήταν ο συνδυασμός και των δύο... Τα μάτια μου άνοιγαν σιγά – σιγά καθώς ο ήλιος άρχισε να γεμίζει το δωμάτιό μου. Σηκώθηκα και με τα χίλια ζόρια έφτασα στην μπαλκονόπορτα. Έξω πραγματικά ήταν ένα πανέμορφο κυριακάτικο πρωινό. Αποφάσισα πως δεν έπρεπε μια τέτοια μέρα να την αφήσω να περάσει έτσι. Έφαγα, ετοιμάστηκα, πήρα iPod μου (απαραίτητο αξεσουάρ για τις βόλτες μου) και κατέβηκα κάτω.
Το να περπατάω είναι ίσως από τα πράγματα που μου αρέσουν περισσότερο να κάνω. Και με την μουσική να με συνοδεύει στην βόλτα μου, δεν χρειάζομαι πραγματικά τίποτε άλλο. Είχα πολύ καιρό να κάνω μια τέτοια βόλτα και οφείλω να ομολογήσω πως μου είχε λείψει. Καθώς έφτανα προς το παλιό μου σχολείο οι αναμνήσεις του καλύτερου μου φίλου άρχισαν να έρχονται οι μια πίσω από την άλλη. Το πως γνωριστήκαμε, την χειραψία μας και το πως γίναμε αμέσως κολλητοί αλλά και τις καλύτερες μας στιγμές από αυτά τα τρία πανέμορφα χρόνια που τον ήξερα. Προσπαθούσα αρκετά στο να μην σκεφτώ εκείνη την ημέρα που τον έχασα. Προσπαθούσα να σκέφτομαι μόνο τις καλύτερες στιγμές μας. Εξάλλου το πρωινό αυτό ήταν πανέμορφο με κάθε λογής κόσμο να έχει γεμίσει τους δρόμους και τις πλατείες. Να παίζει και να χαμογελάει... Να χαμογελάει... Ένα πράγμα που είχα ξεχάσει το πως γίνεται τον τελευταίο καιρό. Αλλά, χτες, έπιασα τον εαυτό μου να το κάνει. Αν και με ξάφνιασε στην αρχή, αυτό το χαμόγελο κατάφερε να με γεμίσει με μια όμορφη ζεστασιά.
Το δροσερό αεράκι που φυσούσε εκείνη την ώρα έκανε την βόλτα ακόμα πιο ευχάριστη. Θυμήθηκα όλα αυτά τα πρωινά της Κυριακής που πήγαινα στο Θησείο να σας συναντήσω για καφέ. Να έρχεστε και να μιλάμε με τις ώρες για κόμικς, video games, ταινίες και άλλα πολλά. Υπάρχουν Κυριακές που πραγματικά μου λείπουν αυτές οι βόλτες μας στο Θησείο, να καθόμαστε σε κάποια από τις αμέτρητες καφετέριες που υπάρχουν εκεί και να πίνουμε την ζεστή μας σοκολάτα. Μέρες που πραγματικά το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν το πως θα πάμε ξεπερνούσαμε τον boss στην τελευταία πίστα του παιχνιδιού. Μέρες ανέμελες και γλυκές. Θυμάμαι που σας γνώρισα όλους όταν είχαμε κανονίσει να πάμε να δούμε τον “Άρχοντα των Δαχτυλιδιών – Οι Δυο Πύργοι”. Οι περισσότεροι είχαν έρθει με αυτάκια elf και με κάνατε να γελάσω. Με κάνατε να νιώσω πως από την πρώτη στιγμή ήμουν μέλος αυτής της παρέας. Και από τότε έχω γνωρίσει περισσότερους από εσάς ενώ, παρόλο τις όποιες δυσκολίες, δεν έχουμε χωρίσει και σας θεωρώ δεύτερη οικογένειά μου.
Καθώς όμως έφτανα προς το σπίτι σου θυμήθηκα τις δικές μας Κυριακές. Αλλά και την πρώτη Κυριακή που σε αντίκρισα. Ένα κυριακάτικο συννεφιασμένο απόγευμα, πριν 6 χρόνια περίπου όταν πήγαμε να δούμε τον “Peter Pan” ήρθες κι εσύ αρκετά ντροπαλός μη ξέροντας κανέναν από εμάς. Μου κέντρισες το ενδιαφέρον από την πρώτη στιγμή που σε είδα. Όντως κι εγώ το ίδιο ντροπαλός ακόμα και τότε, δεν σου πολύ μιλούσα και φεύγοντας έβριζα τον εαυτό μου που δεν κατάφερα να σε γνωρίσω καλύτερα. Αλλά η μοίρα το είχε να ξαναβρεθούμε 4 χρόνια μετά πάλι. Κι αυτή ήταν ένα καλοκαιρινό απόγευμα Κυριακής όπου ήρθα για πρώτη φορά σπίτι σου με... κοκάκια (!) ανα χείρας. Αυτή την φορά όμως ερωτευτήκαμε και περάσαμε πολλές Κυριακές μαζί ξυπνώντας αγκαλιά και με το χαμόγελό σου να φωτίζει το δωμάτιο. Όπως σου είχα πει κάποτε ήμουν η μουσική και εσύ οι στίχοι. Μπορεί εγώ από μόνος μου να ήμουν μια όμορφη μελωδία κι εσύ ένα ρυθμικό ποίημα αλλά μαζί κάναμε το ομορφότερο τραγούδι που είχε γραφτεί ποτέ. Και με αυτή την σκέψη έφτασα στον δρόμο του σπιτιού σου. Κοντοστάθηκα και κοίταξα εκεί που μένεις. Το χαμόγελο ζωγραφίστηκε για άλλη μια φορά στο πρόσωπο μου, ένα χαμόγελο που μάλλον δεν θα μάθεις ότι για άλλη μια φορά μου χάρισες.
Και με αυτό πήρα τον δρόμο του γυρισμού. Η μουσική μου κράτησε συντροφιά σε όλο αυτό το ταξίδι των κυριακάτικων πρωινών. Ένα soundtrack για τις όμορφες Κυριακές που έφυγαν αλλά και για όλες εκείνες που θα έρθουν...
