Memoirs of a Vampire

Και εκεί που νόμιζα ότι είχα την αποκλειστικότητα, μόλις με ειδοποίησαν από το κοντρόλ ότι το νέο διέρρευσε. Δεν θα τον πιάσω εγώ αυτόν που το είπε ότι αναστήθηκε ο Χριστός; Θα του δείξω εγώ...

Αφού έβγαλα την χολή μου μέρες που είναι, να ευχηθώ κι εγώ σε όλους Χρόνια Πολλά, Ευτυχισμένο το Νέο Πάσχα να έχουμε, Χριστός Ανέστη (όταν γίνει) κτλ κτλ. Μεγάλη Βδομάδα η τωρινή και αρχίσαμε την νηστεία βλέπετε. Ξέρετε εσείς, παϊδάκια light (κι όχι "παιδάκια" όπως είχα ακούσει μια ρεπόρτερ παλαιότερα να λέει -- "παιδάκια €15 το κιλό" και τρόμαξα), ζαμπόν με χαμηλά λιπαρά, τυριά 0% (άντε 2% το πολύ), coca cola light κτλ. Η πόλη σιγά σιγά αδειάζει με αποκορύφωμα την Μ. Παρασκευή όπου και μπορούμε να παίξουμε και ποδόσφαιρο στις μεγάλες λεωφόρους άμα λάχει. Αχ, Μ. Παρασκευή. Η αποκορύφωση του Θείου Δράματος και όλοι μας φοράμε τα καλά μας και τα Yves Saint Lauren μας για να πάμε στην εκκλησία και να προσκυνήσουμε τον Επιτάφιο. Δηλαδή έτσι θέλουμε να λέμε στους άλλους...

Στην πραγματικότητα ο περισσότερος κόσμος φοράει τα καλά του και τα καινούργια του ρούχα και βγαίνει έξω για να δει και να γνωρίσει κόσμο, να κάνει γνωριμίες και να βρει γκόμενους/γκόμενες βρε αδερφέ. Ούτε το Sodade ή το Priviledge τόσο σουξέ μέσα σε ένα βράδυ. Και μετά σου λέει φταίει ο παπάς όταν λέει: "που πας κυρά μου με το μίνι και το βιζόν; στην εκκλησία ήρθες, όχι στο night club". Φυσικά πέφτει και η κοινωνική κριτική, γιατί συνάντηση με φίλους και συγγενείς χωρίς κοινωνική κριτική είναι σαν το Πάσχα χωρίς κόκκινα αυγά, σαν το Πάσχα χωρίς να σουβλίσουμε αρνί, σαν το Πάσχα χωρίς… Ε, καταλάβατε πιστεύω. Το τι θάψιμο πέφτει εκείνη την ώρα, ούτε σε νεκροταφείο στο peak της καριέρας του.

Και να σου το Μ. Σάββατο. Και λίγο πριν την Ανάσταση φοράμε για 5, άντε 10 στην καλύτερη των περιπτώσεων, λεπτά τα καλά μας για άλλη μια φορά και πάμε ξανά εκκλησία. Και αυτό είναι μια ύστατη προσπάθεια των όσων δεν βρήκαν ταίρι την προηγούμενη μέρα. Και με το που λέει ο παπάς το "Χριστός Ανέστη", αρχίζουν τα πυροτεχνήματα και η εκκλησία θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο. Όσοι δεν έχουν πέσει κάτω από το καρδιακό επειδή έσκασε μια κροτίδα δίπλα τους, δίνουν ένα πεταχτό ματς-μουτς και βουρ στην μαγειρίτσα που περιμένει. Εμ, τόση νηστεία το στομάχι έχει βαρέσει κόκκινο.

Το Πάσχα ανέκαθεν, και μιλάω για το ελληνικό, πατροπαράδοτων Άγιων Πάσχα, είναι οικογενειακή γιορτή. Συγγενείς έρχονται από την επαρχεία και όλη η οικογένεια μαζεύεται για να διασκεδάσει και πουν τα νέα τους. Βέβαια δεν λείπουν και οι πισώπλατες μαχαιριές όπου ακολούθου η μια την άλλη, φωνές, κακό, πλακώνονται ποίος θα φάει το τελευταίο κομμάτι από το κοκορέτσι του στυλ:

- Άστο αυτό κάτω είναι δικό μου...
- Εσύ δεν έφαγες όλο το τζατζίκι;
- Τι είπες μωρή που με κατηγορείς για μια κουταλιά τζατζίκι που έφαγα;

Και να σου τα ξεμαλλιάσματα. Και να σου να σου οι σκοτωμοί. Και μετά να πρώτο θέμα στον Λιάγκα: "Ολόκληρη Οικογένεια Ξεκληρίστηκε Για Τα Οικόπεδα Στην Κωλοπετινίτσα ". Και λέμε ότι τα βγάζουν από το μυαλό τους. Αχ, φιλενάδα, εσύ είσαι μικρή κι αθώα και δεν ξέρεις από αυτά. Όλα βγαλμένα από την ζωή είναι.

Ναι φίλοι μου. Αυτό είναι το πατροπαράδοτο ελληνικό Πάσχα. Άντε και του χρόνου… Και για δώρο πάρτε σε αποκλειστικότητα το Easter Bunny σε μια σέξυ πόζα...

Σιχαίνεστε τις κατσαρίδες; Κι εγώ και μάλιστα αρκετά, μέχρι που γνώρισα μια μικρή κόκκινη κατσαρίδα την Παρασκευή που μας πέρασε, με το όνομα Ιωάννα. Η Ιωάννα, που λέτε, έχει ένα όνειρο: να πάει στο φεγγάρι. Αφού εκδιώκεται από το σπίτι της στην κατσαριδούπολη, όπου και έμενε, η Ιωάννα αρχίζει το ταξίδι της όπου στην διάρκειά του γνωρίζει απίστευτους χαρακτήρες όπως τον Τιμόθεο τον ποντικό, την Θεανώ, τον τζίτζικα και την τρελή και παλαβή πεταλούδα. Όλοι τους θα την βοηθήσουν όπως μπορούν για να πραγματοποιήσει το όνειρό της.

Η Κατσαρίδα είναι μια θεατρική παράσταση όπου γνώρισε τεράστια επιτυχία πριν δύο χρόνια στην Αθήνα και ταξίδεψε στην Θεσσαλονίκη και Πάτρα και να ξανάρθει για λίγες παραστάσεις αυτή την φορά στο θέατρο Βρετάνια. Οι πρωταγωνιστές της Μιχάλης Οικονόμου και Γιώργος Παπαγεωργίου καταφέρνουν, από την πρώτη κιόλας στιγμή, να ζεστάνουν τον χώρο του θεάτρου Βρετάνια και να παρασύρουν τους θεατές στον κόσμο της μικρής αυτής κατσαρίδας με το ταλέντο τους, ενώ κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον και την παράσταση από την αρχή κυριολεκτικά στους ώμους τους χωρίς καμία δυσκολία. Η παράσταση πραγματικά οφείλει πολλά στο μπρίο των πρωταγωνιστών της.

Οι εκπλήξεις είναι πολλές, που σίγουρα δεν θα σας τις χαλάσω, και οι χαρακτήρες απλά τρομεροί, με καλύτερη όλων την πεταλούδα. Απλά τρομερή. Το σενάριο και η σκηνοθεσία είναι του Βασίλη Μαυρογεωργίου όπου κατάφερε μια παράσταση όπου ξεκίνησε σαν ένα αθώο σπουδαστικό δρώμενο όπου παίζονταν στην Άδεια Πειραματική Σκηνή του Εθνικού, να γίνει ένα από τα πιο απρόβλεπτα και αναπάντεχα θεατρικά σουξέ των τελευταίων ετών.

Δυστυχώς οι παραστάσεις τελείωσαν την Κυριακή των Βαΐων, αλλά ελπίζω πως σύντομα θα ξαναδούμε την Ιωάννα και τις περιπέτειές της σε κάποια άλλη θεατρική σκηνή και να ξαναονειρευτούμε μαζί της. Γιατί όλοι μας πρέπει να έχουμε όνειρα και αν ακόμα αν δεν πραγματοποιηθούν, το ταξίδι είναι που μετράει.

Βέβαια η περιπέτεια δεν τελείωσε εδώ. Το Σάββατο βράδυ βγήκαμε με το μωρό μου, όπως είχα γράψει, με τους φίλους μου και για χορό στο S-Cape. Εκεί ξανασυνάντησα τον mahler και τον toymaker και τον aviator (επιτέλους we meet again… μουαχαχαχαχαχα :P) για άλλη μια φορά και γνώρισα τον revqueer (ΜΕΓΑΛΗ μου τιμή που σε γνώρισα από κοντά αν και δεν μιλήσαμε και πολύ :(), και τον mr. ένα κιλό φέτα (αν και δεν έχω αφήσει και κανένα σχόλιο στο μπλογκ σου, σε διαβάζω αρκετά συχνά). Φυσικά ήταν εκεί και οι δύο πολύ καλές μου φίλες Σούλα και Μιρέλα. Το καταευχαριστηθήκαμε πάντως και χορέψαμε αρκετά.


Άντε και σύντομα πάλι να το κάψουμε το πελεκούδι. :P

Όλε!! Σαββατοκύριακο έρχεται σε ρυθμούς φλαμένγκο. Ένταση, πάθος και φυσικά χορός. Ένα Σαββατοκύριακο όπου τα πάντα είναι πιθανά. Ποτέ μου δεν ήμουν και τόσο καλός στο χορό. Δεν ξέρω, πάντα πίστευα πως αν αρχίσω να χορεύω θα γελάνε όλοι γύρω μου γιατί, να μην το ξεχνάμε, με δέρνει και μια ατσουμπαλίαση.

Στα κλάμπ που πήγαινα, όσες φορές πήγαινα δηλαδή μιας και δεν είμαι και τύπος που θα πάει να κλειστεί με τις ώρες σε έναν χώρο όπου οι πάντες είναι στριμωγμένοι σαν τις σαρδέλες με ένα ποτό στο χέρι, όπου η κάπνα έχει αντικαταστήσει το οξυγόνο και ΑΥΤΟ από κάποιους θεωρείται διασκέδαση, δεν χόρευα σχεδόν ποτέ. Απλά λικνιζόμουν λίγο στους ρυθμούς της μουσικής για να μη με πουν μουρόχαυλο. Το κακό με μένα είναι ότι πρέπει να πιω για να αρχίσω αν χορεύω και, επειδή με πιάνει γρήγορα το πιοτό, ευτυχώς αυτό δεν είναι πολύ.

Κι αυτό το Σαββατοκύριακο δεν νομίζω να αποτελέσει εξαίρεση.

Μιας και είναι και το τελευταίο ποστ για την βδομάδα αυτή επειδή αύριο δεν θα έρθω στην δουλειά, μιας και θα το παίξω άρρωστος (χωρίς σχόλια :P), είπα να σας πω ένα καλό Σαββατοκύριακο από σήμερα. Και φυσικά να σας αφήσω με ρυθμούς φλαμένγκο από το soundtrack του Final Fantasy IX με τίτλο Vamo’ alla Flamenco. Κοιτάξτε να το κάψετε αυτές τις μέρες πριν την Μεγάλη Βδομάδα. Μετά έχει νηστεία…

ΟΛΕ!!!

Κι εκεί που ήμουν δουλειά σήμερα, κοίταξα έξω από το παράθυρο στον κήπο που υπάρχει στην είσοδο του κτηρίου με φόντο τον υπέροχο Υμηττό. Η μέρα ηλιόλουστη, με ένα γλυκό και δροσερό αεράκι. Τότε ακριβώς την στιγμή μπήκε το παρακάτω κομμάτι στο iPod μου. Ο συγχρονισμός δεν θα μπορούσε να ήταν πιο τέλειος. Σιγά σιγά, και καθώς η μουσική άρχισε να με πλημμυρίζει από διάφορα συναισθήματα, ένιωσα πως το γραφείο είχε εξαφανιστεί και βρισκόμουν εκεί έξω. Είπα να το μοιραστώ αυτό μαζί σας. Μια μελωδία που πραγματικά μιλάει κατευθείαν στην καρδιά σου…

1. Όνομα: Χρήστος
2. Γενέθλια: 3 Δεκεμβρίου
3. Ζώδιο: Τοξότης (Ωροσκόπος Σκορπιός)
4. Χρώμα μαλλιών: Μαύρα
5. Χρώμα ματιών: Καστανά
6. Έχεις ερωτευτεί ποτέ? Ναι
7. Είδος μουσικής που ακούς: Τα πάντα εκτός από ελληνικά *σικ*. Άντε και μέταλ
8. Χαρακτήρας Disney/Warner Bross: Darkwing Duck / Coyote
9. Ποιος φίλος/φίλη σου μένει πιο μακριά? Η Εύα στους Θρακωμακεδόνες
10. Πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις: Πφφφ!! Πάλι δουλειά!!
11. Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι: Κινητό
12. Τί έχεις στον τοίχο σου? Ηχεία του στερεοφωνικού και κάτι κάδρα με φωτογραφίες.
13. Τί έχεις κάτω απ’ το κρεβάτι σου? Το κρεβάτι του αδερφού μου…
14. Αν ήσουν μόνος/η στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει τί θα έκανες? Θα καλούσα τον εξορκιστή την επόμενη μέρα… :P
15. Αγαπημένος αριθμός: 7 και 3
16. Αγαπημένο όνομα: Το όνομά μου μου αρέσει πολύ σαν όνομα
17. Τα χόμπι σου: Κινηματογράφος, gaming, RPG, μουσική, anime, βόλτες… Και πολλά άλλα
18. Πού θα ήθελες να ήσουν τώρα? Σε δικό μου σπίτι με το μωρό μου και φίλους μου
19. Μια ευχή για το μέλλον: Καλά μυαλά!
20. Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στο χρόνο και να γυρίσεις πίσω, σε ποια εποχή θα πήγαινες? Βικτωριανή εποχή…
21. Φωτιά! Πάρε κάτι μαζί σου: Το λάπτοπ μου
22. Αγαπημένο λουλούδι: Δεν πρέπει να έχω. Όλα μου αρέσουν εξίσου
23. Αγαπημένη σειρά: ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΙ for the win!!
24. Αγαπημένη ταινία: Star Wars, Indiana Jones, Willow… Τι να πρωτοπώ;
25. Αγαπημένο τραγούδι: Πολλά τα οποία δεν χορταίνω να τ’ ακούω.
26. Aγαπημένο βιβλίο: Φανταστική λογοτεχνία (Harry Potter, LOTR και άλλα πολλα)
27. Αγαπημένο ζώο: Σκυλί
28. Αγαπημένο ρούχο: Τ-Shirt και τζιν
29. Αγαπημένος καλλιτέχνης/ιδα: Alan Rickman, Nicole Kidman
30. Αγαπημένο χρώμα: Είμαι ανάμεσα στο μπλε και το μοβ
31. Αγαπημένο φαγητό: Οτιδήποτε κινέζικο
32. Με ποιον χαρακτήρα από cartoon (Disney, WB, comics) ταυτίζεσαι? Spiderman
33. Κακή συνήθεια: Να τρώω τα νύχια μου
34. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει: Γίνομαι πολύ καλός φίλος
35. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει: Εμπιστεύομαι εύκολα τους ανθρώπους
36. Συνηθισμένη ατάκα: Βασικά…
37. Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις: Όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω αρχαιολόγος (λόγω του Indiana Jones) ή μάγος. Τελικά τίποτε από τα δυο μιας και έγινα προγραμματιστής. Τώρα πλέον θέλω να γίνω δημοσιογράφος αλλά δεν τα έχω καταφέρει…
38. Μεγαλύτερος φόβος: Το να μείνω μόνος
39. Η καλύτερη pizza: Martano στη Μυτιλήνη. Προσκυνάω απλά!!
40. Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια ζώα είναι…: Ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου