Memoirs of a Vampire

Πρέπει να ήμουν ίσως από τους λίγους που δεν πήγε χτες στην συναυλία της Kylie Minogue στο Terra Vibe. Όλος ο καλός ο κόσμος πήρε φίλους, φίλες, παιδιά, σκυλιά, γατιά και πήγε να δει την diva της ποπ στα κατσάβραχα. Και ενώ άλλοι πήγαιναν στις ερημιές με τα άγρια ζώα, εγώ πήγα να δω κάποιον που τρέχει σε άλλες ερημιές και τα βάζει με Ρώσους σε ένα κυνηγητό για κάποια μυθικά Κρυστάλλινα Κρανία.

Ήμουν μόλις 5μιση χρονών όταν είδα για πρώτη φορά έναν αρχαιολόγο να ψάχνει την μυθική Χαμένη Κιβωτό και τα βάζει με Ναζί και θείες δυνάμεις. Αμέσως εντυπωσιάστηκα! Δράση, περιπέτεια, ρομάντζο και υπερφυσικό που στα μάτια ενός παιδιού φαίνονταν μαγικά. Και το όνομα αυτού Indiana Jones. Τι άλλο ήθελα άλλωστε για να διασκεδάσω; Ακολούθησαν άλλες δυο συνέχειες όπου τις περίμενα πως και πως, με την δεύτερη να είναι κάπως πιο τρομαχτική (ποιος δεν θυμάται άλλωστε την σκηνή με το δείπνο στο παλάτι – που έχει μείνει στην ιστορία του κινηματογράφου – καθώς και τις ανθρωποθυσίες στο όνομα της θεάς Κάλη) και με την τρίτη να είναι ίσως η καλύτερη απ’ όλες με την αναζήτηση του Άγιου Δισκοπότηρου σαν κεντρικό θέμα της. Τότε όλοι πίστευαν πως ο Indy άφησε τις περιπέτειες και κρέμασε το καπέλο και το μαστίγιό του για πάντα.

19 χρόνια μετά…

Το νέο ότι θα κυκλοφορήσει νέα ταινία με τις περιπέτειες του Indiana Jones έκανε τους απανταχού φανς της σειράς να πλέουν σε πελάγη ευτυχίας και προσδοκίας για την νέα ταινία. Αν και οι μέρες περνούσαν αργά και βασανιστικά η ώρα επιτέλους έφτασε για να δούμε για το αν η αναζήτηση του Βασίλειου του Κρυστάλλινου Κρανίου άξιζε τον κόπο. 19 χρόνια μετά τα γεγονότα της τρίτης ταινίας, βρισκόμαστε πλέον στα μέσα της δεκαετίας του ’50 όπου ο Ψυχρός Πόλεμος βρίσκεται ήδη στο απόγειό του και με μια Αμερική να περνά την περίοδο του Μακαρθισμού ενώ οι Κομμουνιστές και τα ροκαμπίλια να αλωνίζουν στους δρόμους της. Ο Indy αναλαμβάνει να βρει ένα μυθικό Κρυστάλλινο Κρανίο πριν τους Ρώσους, όπου ηγείται η Irina Spalko – που την ενσαρκώνει πολύ ωραία η Cate Blanchette – με την βοήθεια του νεαρού Mutt.


Τελειώνοντας η ταινία μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση, με περισσότερο προς γλυκιά. Βλέποντας ξανά τον ήρωα τον παιδικών μου χρόνων στην μεγάλη οθόνη πραγματικά αισθάνθηκα δέος και χαρά. Ακούγοντας το θέμα του John Williams να παίζει από τα ηχεία, ανατρίχιασα. O Spielberg μαζί με τον, επί χρόνια τώρα, διευθυντή φωτογραφίας Kaminski, κατάφεραν να αποδώσουν πιστά την εποχή αυτή καθώς κρατούν αυτή την vintage αισθητική της παλιάς τριλογίας, ακόμα και το σήμα της Paramount με τους τίτλους αρχής θυμίζουν τις προηγούμενες ταινίες. Η δράση είναι αρκετά καλοσκηνοθετημένη, ειδικά η σκηνή με την καταδίωξη στην ζούγκλα πραγματικά υπέροχη, εφέ αρκετά καλά, Blanchette και Ford υπέροχοι στον ρόλο τους και ο Shia LaBeouf αρκετά αστείος σαν έναν εκκολαπτόμενος υβριδίου μεταξύ Marlon Brandon και James Dean.

Μαζί τους επιστρέφει και η Karen Allen ενσαρκώνοντας για άλλη μια φορά την πολυαγαπημένη μου Marion Ravenwood (το όνομα απλά το έχω ερωτευτεί… πανέμορφο). Οι αναφορές στην μεγάλη ηλικία του Indiana Jones γίνονται με πολλά αστεία που είναι άκρως πετυχημένα. Παρόλα αυτά όμως, ο Ford παρά τα 65 του χρόνια το έχει ακόμα. Καταφέρνει να κάνει, με μια κάποια δυσκολία βέβαια, όλες τις action σκηνές της ταινίας, αλλά παρόλα αυτά μου φάνηκε κάπως περίεργο το να βλέπω κάποιον κινηματογραφικό ήρωα σε μια τέτοια μεγάλη ηλικία μιας και μας έχουμε συνηθίσει να είναι όλοι τους ωραίοι και προπάντως νέοι, κι όχι στα 60 φεύγα. Αλλά μετά το πρώτο σοκ αρχίζει να μην σε πειράζει. Φυσικά μη ξεχνάμε ότι είμαστε στην δεκαετία του ’50, μια δεκαετία όπου η απειλή μιας πυρηνικής καταστροφής είναι πλέον μια πραγματικότητα, ο Spielberg καταφέρνει να δείξει αυτό τον εφιάλτη ίσως με μια από τις πιο εντυπωσιακές σκηνές στην ταινία… αλλά παράλληλα και ίσως από τις πιο "ψεύτικες".

Και αυτό είναι το μοναδικό, αλλά και βασικό, μειονέκτημα της καινούργια ταινίας του Indy. Υπάρχουν σκηνές που η πολύ υπερβολή (και το εννοώ ΠΟΛΥ) είναι το κύριο χαρακτηριστικό τους, που θα ξινίσει μερικούς. Αλλά από την άλλη τώρα είμαστε και 19 χρόνια μετά. Απλά αν βλέπαμε τις προηγούμενες ταινίες σε μια πιο μεγάλη ηλικία, κι όχι με τα μάτια ενός παιδιού/εφήβου, ίσως να λέγαμε μα καλά δεν βγάζουν μάτι κι αυτές οι σκηνές; Ναι, αλλά είναι FUN. Και αυτό είναι ο Indy στην τελική. Μια καλή FUN περιπέτεια.


Αξίζει τελικά να την δείτε; Ναι. Ο Indy παραμένει ο ήρωας που τόσο αγαπήσαμε; Ναι. Σίγουρα δεν είναι μια ταινία που αν την δεις θα σου αλλάξει την ζωή, δεν είναι το αριστούργημα που κάποιοι, ίσως, περίμεναν αλλά σίγουρα δεν θα πάψεις να χαμογελάς βλέποντάς τη. Γιατί ο Indiana Jones, όπως κι ο κινηματογράφος άλλωστε, είναι μια διέξοδος από την σκληρή καθημερινότητά μας. Και σ’ αυτό τουλάχιστον παίρνει άριστα…

Επίσης λέω, αν θέλετε να κανονίσουμε bloggers να πάμε να το δούμε στο IDEAL στην Πανεπηστιμίου αυτή την Κυριακή το απόγευμα, ενώ πριν ή μετά ίσως ακολουθήσει και καφεδάκι. Όσοι πιστοί προσέλθετε, αφήνοντας comment ή απλά στείλτε μου e-mail. :)