Memoirs of a Vampire

Α, όλα κι όλα. Αυτή την εβδομάδα δεν μπορώ να πω… Είναι μέρες χαλάρωσης στο γραφείο. Ο περισσότερος κόσμος λείπει σε διακοπές κι εμείς, όσοι δηλαδή μείναμε πίσω για να φυλάμε τα μπόσικα, καθόμαστε και κάνουμε εποικοδομητικές συζητήσεις μιας και δουλειά δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου. Έτσι, λοιπόν, ήταν κι αυτό το πρωινό. Το θέμα συζήτησης; Το αγαπημένο μου: γκομενικά και σχέσεις γενικότερα.

Με το καφεδάκι ή το χυμό ανά χείρας, η κουβέντα ξεκίνησε σε ήρεμους τόνους λέγοντας ο καθένας κάποια αστεία, αν θέλετε, γεγονότα από τις σχέσεις του που είχε κατά περιόδους. Αλλά δεν είναι εδώ το ζουμί της υπόθεσης. Μια συνάδελφος τότε μας ρώτησε "τι απαιτούμε από μια σχέση". Εγώ πετάχτηκα, τι το ήθελα…, και προσπάθησα να την διορθώσω ρωτώντας τη εάν με το "απαιτούμε" εννοούσε "επιθυμούμε". Τότε με κοίταξε με ένα μάτι που πραγματικά εάν ήμουν προληπτικός θα νόμιζα πως με καταράστηκε! Φυσικά και εννοούσε "απαιτούμε" γιατί η συγκεκριμένη κοπέλα, γιατί περί κοπέλας επρόκειτο 25-26 χρονών, προσπαθεί να κάνει γνωστά κάποια θέλω της στον υποψήφιο γαμπρό (ναι, ναι γαμπρό, λέξη που χρησιμοποίησε η ίδια παρακαλώ) και "απαιτεί" από τον ίδιο να τα πραγματοποιεί.

Φυσικά και μόνο που τα άκουγα αυτά τα λόγια να βγαίνουν από το στόμα μιας νεαρής, και κατά τα άλλα μοντέρνας, κοπέλας έφριττα. Και όλος περιέργεια πάντα την ρώτησα εάν μπορεί να μας πει έστω και λίγα από αυτά τα κάποια… "θέλω" της. Σκέφτηκα πως ΟΚ μπορεί αυτά τα "θέλω" να μην είναι κάτι το εξτρίμ. Δυστυχώς διαψεύστηκα! Δεν πίστευα πως υπάρχουν ακόμα νεαρές, μορφωμένες, έξυπνες κοπέλες που "απαιτούν" δώρα, ΔΩΡΑ – πληθυντικός αριθμός, την μέρα του Αγ. Βαλεντίνου, το δαχτυλίδι των αρραβώνων να αξίζει τρεις φορές τον μισθό του γιατί αλλιώς δεν διανοείτο να πουν το "ΝΑΙ", ο γκόμενος να θυμάται πάντα επετείους και γιορτές και φυσικά όταν παντρευτούν, ο γάμος πρέπει να είναι τουλάχιστον ισάξιος κάποιου βασιλικού.


Το σαγόνι μου κόντευε να φτάσει στο πάτωμα. Αν και μου πήρε λίγα δευτερόλεπτα να συνέλθω από τις επανωτές σφαλιάρες που έφαγα, προσπάθησα να της δώσω να καταλάβει πως αν αρχίζουμε να απαιτούμε πέρα από τα αυτονόητα, δηλαδή σεβασμό και ειλικρίνεια, και να επιβάλουμε κάποια πράγματα στον άλλον, τότε ο άλλος αργά ή γρήγορα θα νιώσει φυλακισμένος σ’ αυτή την σχέση. Κανείς δεν θέλει να έχει κάποιον δικτάτορα πάνω από το κεφάλι του και να τρέμει το φυλλοκάρδι του μπας και ξεχάσει καμιά επέτειο γιατί τότε ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε. Η απάντησή της; Ε, αν νιώσει φυλακισμένος ας φύγει…

Δεν μπορώ να πω πως περίμενα κάποια καλύτερη απάντηση μετά από όλα αυτά που άκουσα. Στην ερώτηση εάν η ίδια θα έκανε κάτι που θα της επέβαλε ο άλλος ακόμα και αν δεν της άρεσε απάντησε πως θα έκανε τα πάντα για να τον κρατήσει κοντά της… Αυτό το "τα πάντα" εμένα με τρόμαξε λίγο και προς στιγμή νόμιζα πως είδα το μάτι της να γυαλίζει. Αναρωτήθηκα εάν η ίδια είναι παρθένα και δεν έχει κάνει σεξ ποτέ στην ζωή της και όλα περί κατακτήσεων που είχε είναι απλά σενάρια επιστημονικής φαντασίας αλλά δεν τόλμησα να την ρωτήσω. Μετά από μια στιγμή άβολης προς όλους μας σιωπής, κατευθύνθηκα προς το γραφείο μου όπου και σκέφτηκα πως σύντομα άλλη μια θέση στο σκονισμένο και αραχνιασμένο πια ράφι είναι έτοιμη να καταληφθεί.

Well, this is the end of an era όπως λένε κι εδώ στο Ελλάντα. Ο μετρητής πάνω έφτασε επιτέλους στο 0 και όχι δεν ήρθε το τέλος του κόσμου όπως θα περίμεναν κάποιοι. Απλά, ένας από τους καλύτερούς μου φίλους πλέον είναι πολίτης από σήμερα. Πριν ακριβώς έναν χρόνο τέτοια ώρα διάβαινε τις πύλες του στρατοπέδου γεμάτος αγωνία για κάτι το τελείως άγνωστο προς αυτόν. Αυτός ο χρόνος είχε απ’ όλα. Αλλά πάει κι αυτό. Πέρασε… Δεν ξέρω τι μπορώ να πω σε αυτό το μικρό κατά τα άλλα ποστ παρά ένα ΚΑΛΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ και τα καλύτερα έρχονται. Θα το δεις... ;)

Well, σιγά σιγά μαζεύω τα κομμάτια μου και επιστρέφω. Σας άφησα για λίγο καιρό αλλά πραγματικά το είχα μεγάλη ανάγκη να μείνω λίγο μόνος μου και να σκεφτώ κάποια πράγματα. Εξάλλου, ένας χωρισμός είναι πάντα πολύ δύσκολος. Και πόσο μάλλον όταν και οι δύο είναι ακόμα ερωτευμένοι… Συγγνώμη που δεν άφηνα σχόλια και συγγνώμη που δεν σας επισκέφτηκα όλο αυτό τον καιρό. Μου λείψατε όλοι… Θα κάνω catching up όσο πιο σύντομα μπορώ.

Ε, και για να μου ανέβει κι εμένα η διάθεση ας κάνω ποστ και το πρώτο teaser trailer του Harry Potter and the Half-Blood Prince. Γιατί αυτός ο μικρός μάγος είναι απλά μες την καρδιά μου…

Φιλιά πολλά σε όλους…

Υπάρχουν πολλά κομμάτια που με έχουν συντροφεύσει σε περιόδους που είμαι πολύ χάλια. Κομμάτια που απλά με κάνουν να δακρύζω και να κλαίω. Κομμάτια που μιλάνε στην ψυχή μου… Τραγούδια και μελωδίες που καταλαβαίνουν το πόνο που νιώθω καθώς γράφω αυτό το ποστ…

1. Kim Richey – A Place Called Home



2. John Debney – Mary Goes to Jesus (from Passion of the Christ)



3. Madonna – This Used to Be My Playground



4. James Horner – A Gift of a Thistle (from Braveheart)



5. Secret Garden – Nocturne



6. John Williams – A Window to the Past (from Harry Potter and the Prisoner of Azkaban)



7. Angela Aki – Kiss Me Goodbye



8. Hans Zimmer & James Newton Howard – Corynorhinus (from Batman Begins)



9. Sting – Shape of my Heart



10. Elliot Goldenthal - The Kiss (from Final Fantasy – The Spirits Within)



+1 Ένα κομμάτι που όταν το άκουσα για πρώτη φορά σε συνδυασμό με την ταινία δάκρυσα αρκετά.

Howard Shore – The Council Of Elrond [featuring the song "Aniron (Theme For Aragorn And Arwen)" composed & performed by Enya] (from The Lord of the Rings - The Fellowship of the Ring)

Να πω την μαύρη μου αλήθεια, ποτέ δεν ήμουν τρελός φαν του Σκοτεινού Εκδικητή. Ο Μπάτμαν, και γενικότερα, οι ήρωες της DC με άφηναν παγερά αδιάφορο μιας και περισσότερο ήμουν, και παραμένω, φαν της Marvel. Όταν ο Τιμ Μπάρτον, όμως, αποφάσισε να γυρίσει μια ταινία με θέμα τον Μπάτμαν, άρχισα να αναθεωρώ ως ένα σημείο τις απόψεις μου. Το γοτθικό κλίμα του Μπάρτον, το επικό και σκοτεινό θέμα που έγραψε ο Έλφμαν και γενικότερα η απεικόνιση ενός Γκόθαμ σκοτεινού, επικινδύνου και σαδιστικού ταυτόχρονα ήταν μια από τις καλύτερες μεταφορές ηρώων κόμικ που είχα δει πότε στην μεγάλη οθόνη ενώ το Batman Returns παραμένει μια από τις αγαπημένες μου ταινίες. Κι όλα αυτά μέχρι χτες…

Μετά τα τραγελαφικά Batman Forever και Batman and Robin, ο Κρίστοφερ Νόλαν προσπάθησε να αναβιώσει τον μύθο του Μπάτμαν δίνοντας του μια εκ νέου πνοή κάνοντας το πιο σκοτεινό, στα βήματα του Alan Moore, βγάζοντας έτσι τελείως τις κόμικ καρικατούρες και κάνοντας το πιο… γήινο. Στο Batman Begins θεμελίωσε με γερές βάσεις την μυθολογία δείχνοντας μας τα πρώτα βήματα του Σκοτεινού Εκδικητή. Το μόνο μειονέκτημα ήταν η έλλειψη ενός "καλού" κακού, αλλά αυτό δεν φάνηκε να ενοχλεί ιδιαίτερα μιας και ως στόχος ήταν δούμε τα πρώτα βήματα του μεγαλοεπιχειρηματία Μπρους Γούεϊν σε Μπάτμαν. Εξάλλου ο Νόλαν είχε και έναν άσσο στο μανίκι, έναν Τζόκερ, που τον έπαιξε όταν ήρθε η κατάλληλη στιγμή.

Ο υπαρχηγός της αστυνομίας Γκόρντον, σε συνεργασία με τον Μπάτμαν και τον εισαγγελέα Χάρβεϊ Ντέντ, έχει καταφέρει να περιορίσει τους εγκληματίες της Γκοθαμ Σίτι μέχρι που κάνει την εμφάνιση του ένας νέος κακοποιός γνωστός μόνο με το όνομα Τζόκερ. Κλάσεις ανώτερη από την πρώτη ταινία, ο Νόλαν φαίνεται πως έχει μάθει από τα λάθη και κατάφερε να ξεπεράσει με άνεση τον προκάτοχό του εισδύοντας ακόμα περισσότερα στην ψυχολογία των χαρακτήρων και γενικότερα στις σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης προσωπικότητας. Δεν ασχολείται μόνο με την αιώνια μάχη μεταξύ Καλού και Κακού όπως έχουμε δει στις περισσότερες ταινίες. Όχι. Αυτό εξάλλου είναι πια ξεπερασμένο. Πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα προσπαθώντας να μας επιδείξει ότι ανά πάσα στιγμή όλοι μας, όσο καλοί κι αν είμαστε – Ιππότες του Καλού και του Δικαίου – υπάρχει πάντα κάτι το σκοτεινό που περιμένει με την πρώτη ευκαιρία να αναδυθεί και να μας μετατρέψει σε τέρας.


Κι εδώ το τέρας παίρνει ανθρώπινη μορφή και έρχεται αντιμέτωπο με το άλλο του μισό. Η εξαιρετική ερμηνεία του Χιθ Λέτζερ στον ρόλο του Τζόκερ (ρόλος ζωής για τον αδικοχαμένο ηθοποιό στον οποίο είναι και αφιερωμένη και η ταινία) απλά καταφέρνει από την πρώτη στιγμή κιόλας να σε στοιχειώσει κλέβοντας με ευκολία την παράσταση. Ακόμα πιο ανατριχιαστικός κι από τον Χάνιμπαλ Λέκτερ, ακόμα πιο σαδιστής κι από τον Anton Chigurh (από το Καμιά Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους), ο Τζόκερ επιζητά το χάος και την αναρχία την στιγμή που ο Μπάτμαν προσπαθεί να φέρει την τάξη ξέροντας πολύ καλά και οι δυο τους ότι ποτέ δεν πρόκειται να νικήσει ο ένας τον άλλον γιατί, όπως λέει και ο Τζόκερ: "… με ολοκληρώνεις".


Η αντικαταστάτρια της Κέιτι Χόλμς, Μάγκι Τζίλενχαλ (μια αρκετά σοφή κίνηση), καταφέρνει να δώσει έναν άλλο αέρα στον χαρακτήρα της, ενώ ο Κρίστιαν Μπέιλ στέκεται αντάξιος στον ρόλο του Σκοτεινού Ιππότη. Το λαμπρό καστ που το συμπληρώνει (Μάικλ Κέιν, Μόργαν Φρίμαν, Γκάρι Όλντμαν και Κίλιαν Μέρφι) είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα. Ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει επίσης και στην πραγματικά πάρα πολύ καλή ερμηνεία του Αάρον Έκχαρτ στον ρόλο του Χάρβεϊ Ντέντ/Διπρόσωπου. Για άλλη μια φορά δείχνει το πόσο μεγάλο ταλέντο είναι. Η μουσική των Χανς Ζίμμερ και Τζέιμς Νιούτον Χάουαρντ κινείτε στα ίδια επίπεδα με το προηγούμενο κι ενώ λειτουργεί υπέροχα μέσα στην ταινία, έξω από αυτή απλά δεν καταφέρνει να συγκινήσει.

Ο Κρίστοφερ Νόλαν κατάφερε να θριαμβεύσει με τον Σκοτεινό Ιππότη, σε μια εποχή όπου η μετριότητα στο Χόλλιγουντ κοντεύει να το αφανίσει. Καταφέρνει να ισορροπήσει μεταξύ θεάματος και περιεχομένου δίνοντας μας έτσι μια από τις καλύτερες ταινίες όχι μόνο του καλοκαιριού αλλά και της χρονιάς.