Memoirs of a Vampire

Δεν συνηθίζω να πηγαίνω στα Εξάρχεια. Αν και είναι μια από τις περιοχές που μου αρέσουν αρκετά, έχω βρεθεί ελάχιστες φορές εκεί για βόλτα ή και για καφέ τα τελευταία χρόνια. Έτσι όταν μια φίλη μου με πήρε τηλέφωνο ένα Σαββατιάτικο απόγευμα να την συναντήσω για καφεδάκι εκεί, αμέσως άδραξα την ευκαιρία να πάω ξανά σε μια από τις αγαπημένες μου μποέμικες περιοχές της Αθήνας.

Φτάνοντας πρόσεξα πως ο κόσμος έχει αραιώσει αρκετά στην περιοχή. Φαίνεται πως ύστερα από τα γεγονότα της 6ης Δεκεμβρίου ο κόσμος φαίνεται πως ένοιωθε απροστάτευτος και φοβόταν να περάσει από τους δρόμους των Εξαρχείων. Ακόμα και για Σάββατο απόγευμα η περιοχή θύμιζε πόλη φάντασμα με τα κλειστά με σιδερένια ρολά μαγαζιά και τους άδειους δρόμους της.

Στην πλατεία βρήκα την φίλη μου ήδη να με περιμένει σε ένα από τα πολλά όμορφα καφέ που υπάρχουν εκεί. Αφού έκατσε κι αρχίσαμε να λέμε για διάφορα θέματα, πρόσεξα το εαυτό μου να περιεργάζομαι τον χώρο και τον κόσμο γύρω μου: ζευγάρια, αγόρια και κορίτσια, με ένα συγκεκριμένο στυλ να απολαμβάνουν τον καφέ τους στα λιγοστά τραπεζάκια που βρίσκονταν διάσπαρτα στην πλατεία. Όσο και να κοιτούσα γύρω μου, όσο και να ήθελα, δεν μπόρεσα να βρω κάποιον trendy ή emo ή κάποιον με έστω διαφορετικό στυλ να κυκλοφορεί στην περιοχή. Κατάλαβα πως όπως πολλές περιοχές της Αθήνας έτσι κι εδώ, δέχονται συγκεκριμένους θαμώνες και τους υπόλοιπους, που δεν ταιριάζουν με τα στάνταρ της εκάστοτε περιοχής, να τους κοιτάνε με μισό μάτι.

Η Αθήνα έχει χωριστεί σε διάφορα γκέτο, στο Γκάζι το γκέι βίλατζ, στην Γλυφάδα οι trendy και οι πιο πλούσιοι, στο κέντρο και στις γύρω περιοχές οι αλλοδαποί και ο κατάλογος μεγαλώνει. Έχουμε καταντήσει ξενοφοβικοί, να φοβόμαστε οτιδήποτε διαφορετικό από εμάς και να το περιθωριοποιούμε, σκεπτόμενοι πως αφού δεν το βλέπουμε και δεν το τρώμε στην μάπα κάθε μέρα άρα δεν υπάρχει ενώ νοιώθουμε πιο ασφαλείς με τους ομοίους. Η κοινωνία μας έχει απονείμει κι από μια ταμπέλα που μας χαρακτηρίζει και μας τοποθετεί αυτομάτως σε μια φάρα με την οποία θα συναναστρεφόμαστε.

Αυτό που μου αρέσει στην Αθήνα είναι μια πολυσυλλεκτική πόλη με διαφορετικές κουλτούρες να υπάρχουν παντού. Το να τις απομονώνουμε ενώ θα μπορούσαμε να μάθουμε τόσα πράγματα από όλες αυτές είναι απλά στενάχωρο για μια ευρωπαϊκή πόλη του 21ου αιώνα. Θα μπορέσουμε άραγε να βγάλουμε τις παρωπίδες μας που έχουμε βάλει σαν κοινωνία και να καταρρίψουμε τα τείχη που ίδιοι έχουμε καταφέρει να χτίσουμε; Βήματα γίνονται προς την σωστή κατεύθυνση, όπως όταν ένα γκέι φρέντλι μπαρ άνοιξε τις πόρτες του στα Εξάρχεια, αν και πολλοί από τους υπόλοιπους καταστηματάρχες έδειξαν αμέσως την δυσαρέσκειά τους λέγοντας πως απλά δεν υπάρχει χώρος γι’ αυτούς εδώ και να πάνε να κάνουν αλλού τα κουμάντα τους.

Η Αθήνα είναι μια πόλη που αγαπώ αν και μερικές φορές με εκπλήσσει δυσάρεστα. Θέλουμε όλοι μας να κάνουμε την πόλη μας πιο ανθρώπινη για τους κατοίκους της. Πως όμως θα το καταφέρουμε αυτό εάν οι ίδιοι δεν μάθουμε να συμπεριφερόμαστε πιο ανθρώπινα στους γύρω μας;

Χτες έχασα έναν φίλο μου. Από τους καλύτερούς μου φίλους για να είμαι ακριβής. Αποφάσισε μόνος του πως οι δρόμοι μας έπρεπε να χωρίσουν για πάντα. Έτσι απλά. Σκέφτηκε λογικά και κατάλαβε πως εμείς δεν θα μπορούσαμε ποτέ να γίνουμε φίλοι μιας και πριν είμασταν κάτι παραπάνω. Όπως καταλάβατε είναι ένας άνθρωπος που το πιο δυνατό του σημείο είναι το μυαλό του. Ένας άνθρωπος που πορεύεται και λειτουργεί με άξονα την λογική του. 1+1=2 και δεν υπάρχει άλλη λύση. Από την άλλη πλευρά, εγώ. Κάποιος που προσπαθούσε να του δώσει να καταλάβει πως υπάρχουν και άλλοι δρόμοι για την λύση του προβλήματος αν υπάρχει αγάπη και θέληση κι από τους δύο. Ένας άνθρωπος που το δυνατό του σημείο είναι η καρδιά του και είναι ευαίσθητος.

Ο αντίλογος μας μεγάλος. Το μυαλό προσπαθεί να υπερτερήσει της καρδιάς και το αντίθετο. Η λογική εναντίον της ευαισθησίας. Μια διαμάχη που κρατά αιώνες ξαφνικά να ξεσπάει σε ένα καφέ στο κέντρο της Αθήνας μια Κυριακή απόγευμα. Αφότου χωρίσανε οι δρόμοι μας, αναρωτήθηκα: η λογική και η ευαισθησία αν και δύο τελείως αντιδιαμετρικά αντίθετα μεταξύ τους πράγματα θα μπορούσαν να συνυπάρξουν στο ίδιο χώρο ή τότε θα είχαμε μια ολοκληρωτική καταστροφή; Κι στον πόλεμο των σχέσεων τι είναι αυτό που υπερισχύει; Ε;

Από τότε που γεννηθήκαμε αυτομάτως μαθαίνουμε να χρησιμοποιούμε το μυαλό μας. Να επεξεργαζόμαστε όλα τα δεδομένα που λαμβάνουμε καθημερινά, να τα βάζουμε σε μια σειρά, να τα υπολογίζουμε και να βγάζουμε ένα αποτέλεσμα/συμπέρασμα σαν ένας υπολογιστής, όσο ψυχρό και καταθλιπτικό κι αν ακούγεται αυτό. Έτσι, πολλοί συνεχίζουν να έχουν και ένα παρόμοιο τρόπο σκέψης για αποφάσεις που αφορούν την ζωή τους και τις σχέσεις τους με τους άλλους ανθρώπους. Άνθρωποι που φοβούνται να ανοιχτούν για να μην πληγωθούν. Από την άλλη όμως υπάρχουν και αυτοί που μαθαίνουν να ξεφεύγουν από τα όρια της λογικής και να ακούν την καρδιά τους. Πολλοί το κατάφεραν με μεγάλη δυσκολία ξέροντας τους κινδύνους που παραμονεύουν. Αυτοί που είναι οι πιο ρομαντικοί και αυτοί που πιστεύουν πως "all you need is love". Άνθρωποι που φοβούνται την ψυχρότητα και την μαθηματική ακρίβεια του μυαλού.

Χτες έχασα έναν φίλο μου. Από τους καλύτερούς μου φίλους για να είμαι ακριβής. Κι αυτό επειδή επικράτησε η λογική αντί του συναισθήματος. Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν συνέβαινε το αντίθετο και μάλλον δεν θα το μάθω ποτέ. Πολλές φορές χρησιμοποιούμε το μυαλό μας αντί την καρδιά μας σε πολλά πράγματα. Το θεωρούμε σωστό και πιο ασφαλές. Είναι σαν ένα μαξιλαράκι προστασίας που μας βοηθάει στο να μην πληγωθούμε από διάφορες καταστάσεις σε αντίθεση με κάποιον άλλον που ανοίγει την καρδιά του. Λένε πως ο πιο σκληρός μυς του ανθρώπινου σώματος είναι η καρδιά. Τότε γιατί είναι αυτή που πληγώνεται πιο εύκολα από οτιδήποτε άλλο; Ίσως όταν καταφέρουμε εμείς οι ίδιοι να εξισορροπήσουμε την λογική και το συναίσθημα να γίνουμε καλύτεροι και στην ζωή μας αλλά και στις σχέσεις με τους γύρω μας. Ίσως καταλάβουμε πως το ένα μόνο του δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς το άλλο. Ως τότε όμως κάποιοι από εμάς θα πληγώνονται και κάποιοι άλλοι θα είναι αυτοί που θα μπήγουν το μαχαίρι βαθιά στη καρδιά για να μην πληγωθούν οι ίδιοι...

Καθώς έγραφα τα παραπάνω μια φίλη μου μου θύμισε ένα quote από τον Μικρό Πρίγκηπα του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ: "One sees clearly only with the heart. Anything essential is invisible to the eyes". Απλά, τροφή για σκέψη...

Ζούμε σε δύσκολους καιρούς. Οι επιστήμονες λένε πως έχουμε λιγότερο από 10 χρόνια να αλλάξουμε τον τρόπο που ζούμε για να σώσουμε τον πλανήτη μας. Με το Home του γάλλου φωτογράφου-που-έγινε-σκηνοθέτης Yann Arthus-Bertrand καταφέρνει ακριβώς αυτό: να μας αφυπνίσει. Πρόκειται για ένα υπέροχο ντοκιμαντέρ για το σπίτι μας, την Γη. Ένα οπτικό μαγευτικό ταξίδι από την δημιουργία του πλανήτη μας μέχρι και το σήμερα. Συνοδευμένο με ένα υπέροχο soundtrack, το Home προσπαθεί να μας ταρακουνήσει και να μας δείξει το πως εμείς σαν άνθρωποι τον έχουμε καταστρέψει (σε λίγοτερο από 60 χρόνια - από το 1950 μέχρι και σήμερα - έχουν γίνει τόσο μεγάλες αλλαγές στην Γη που είναι τρομαχτικό), αλλά και να μας ευαισθητοποιήσει έτσι ώστε να αρχίσουμε να κάνουμε κι εμείς κάτι για να τον σώσουμε... Να σώσουμε το σπίτι μας και να το αγαπήσουμε... Γιατί πολύ απλά "είναι πολύ αργά για να είμαστε πεσιμιστές".

Την ταινία μπορείτε να την δείτε στους κινηματογράφους σε επιλεγμένες αίθουσες (διάρκειας 2 ωρών) αλλά και στο internet (διάρκειας 90 λεπτών) στο Youtube σε HD και με αγγλικούς υπότιτλους.

Δεν το λέω εγώ αλλά ο Ντάριο Φο. Πρόκειται για την νέα υπερπαραγωγή (ΝΑΙ υπερπαραγωγή που κολλάς εσύ τώρα;;) από την Θεατρική Ομάδα Ιταλικής Κατεύθυνσης του τμήματος Ιταλικής και Ισπανικής Γλώσσας και Φιλολογίας, η οποία παρουσιάζει το θεατρικό έργο του Ντάριο Φο "Οι Ασπριτζήδες Δεν Έχουν Αναμνήσεις", την Πέμπτη 11, την Παρασκευή 12 και το Σάββατο 13 Ιουνίου 2009, στις 21.15, στο Παλιό Πανεπιστήμιο στην Πλάκα (Μουσείο Ιστορίας, Θόλου 5).

Πρόκειται για την πέμπτη παραγωγή της Θεατρικής ομάδας, η οποία ξεκίνησε το 2005 με το αυτοσχεδιαστικό έργο Commedia dell arte και συνέχισε με την Λοκαντιέρα του Κ.Γκολντόνι (2006), τις Τρεις Γριές, διασκευή παραμυθιού του Ιτ.Καλβίνο (2007) και το La mamma του Αν.Ρουσέν (2008). Το έργο "Οι Ασπριτζήδες Δεν Έχουν Αναμνήσεις" (“Gli Imbianchini Non Hanno Ricordi”) γράφτηκε το 1957 και πρόκειται για μια κωμωδία, με έντονα στοιχεία κλόουν, με άμεσο χιούμορ και έντονα φαρσικά στοιχεία.

Είσοδος ελεύθερη.
Τηλέφωνο κρατήσεων: 6980033414

Πριν τρία χρόνια ο κόσμος περίμενε με ανυπομονησία την μεταφορά ίσως του πιο πολυσυζητημένου βιβλίου των τελευταίων ετών που δεν περιείχε έναν μικρό μάγο... Ο “Κώδικας Ντα Βίντσι” κατάφερε προκαλέσει τόση φασαρία για το αμφιλεγόμενο περιεχόμενό του που ακόμα και η ίδια η Εκκλησία το καταδίκασε. Αυτό βέβαια δεν σταμάτησε το Hollywood να δει το συγκεκριμένο σαν μια ευκαιρία να βγάλει λεφτά. Παρόλο που οι κριτικοί γιουχάρανε όχι μόνο την κόμμωση του Tom Hanks αλλά και την ίδια την προσπάθεια του Ron Howard, ο κόσμος σύρρεε στις σκοτεινές αίθουσες να την απολαύσει. Έτσι το “Illuminati – Οι Πεφωτισμένοι”, το πρώτο στην σειρά των βιβλίων, δεν άργησε να πάρει το πράσινο φως να γίνει κι αυτό ταινία.

Λίγο πριν την εκλογή του νέου Πάπα στο Βατικανό, ο Robert Langton (Tom Hanks), με καλύτερο μαλλί αυτή την φορά, καλείτε να διαλευκάνει το μυστήριο πίσω από την απαγωγή των τεσσάρων επικρατέστερων Καρδινάλιων για την θέση του Ποντίφικα από τους Illuminati. Ανά μια ώρα θα εκτελούν έναν έναν τους Καρδινάλιους επαναφέροντας στο προσκήνιο την μακροχρόνια βεντέτα τους. Και σαν να μην έφτανε αυτό, μια βόμβα αντι-ύλης ετοιμάζεται να εκραγεί τα μεσάνυχτα κάνοντας την Καθολική Εκκλησία και το Βατικανό “made in Hollywood” να διαγραφεί από τον χάρτη. Αυτό κι αν θα πει πίεση!

Βλέποντας την ταινία κατάλαβα για άλλη μια φορά πως ο Ron Howard είναι καλός όσο και το σενάριο που έχει στα χέρια του. Το σενάριο δεν καταφέρνει με τίποτα να αγγίξει την αγωνία του βιβλίου (κάπου διάβασα πως ο Dan Brown έχει ανακηρυχθεί σαν ο “συγγραφέας της παραλίας” κι όχι άδικα) που κινείται στο μοτίβο στοιχείο – στοιχείο, γίνεται κάτι τρομερό, ξανά από την αρχή μέχρι την αποκάλυψη του φινάλε. Αλλά και η... αλλόφρωνη σκηνοθεσία του Howard κάνει τα πράγματα χειρότερα. Αν και όλο το σκηνικό της ταινίας εξελίσσεται μέσα σε ένα τρελό και αγωνιώδες απόγευμα, η αγωνία που υπήρχε στο βιβλίο και το έκανε ένα τόσο δυνατό page turner δεν έχει καταφέρει να περάσει με επιτυχία στην μεγάλη οθόνη. Η κάμερα βρίσκεται, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, σε κίνηση κάνοντας τον θεατή ανήμπορο να χωνέψει τα γεγονότα που άλλοτε είναι τελείως αδικαιολόγητα και άλλοτε απλά γελοία.

Ο Hanks σαν Langton δείχνει αρκετά βαρετός και μειλίχιος σαν χαρακτήρας. Δεν είναι καν αυτός ο δυναμικός και αρκετά ευφυής καθηγητής που αγωνιά να ανακαλύψει την αλήθεια και να λύσει το μυστήριο υπό την πίεση του χρόνου. Προς υπεράσπιση του και μόνο είναι δύσκολο να δουλέψεις με ένα τόσο κακό σενάριο που το μόνο μπορούσε να κάνει είναι να κοιτάζει από εδώ κι από εκεί, άλλοτε αποχαυνωμένος κι άλλοτε με το πιο δραματικό του look μέχρι να περάσει ένα λεπτό και βρει την απάντηση στο αίνιγμα. Η Ayelet Zure στον ρόλο της συνεργάτιδας του Langton και φυσικού Vittoria Vettra πείθει όσο μια... Ιταλίδα από την Κυψέλη ενώ ο ρόλος του Ewan McGregor σαν τον καμερλάγκο McKeena είναι ίσως και ο μοναδικός που ήταν αξιόλογος – παρόλο που πετσοκόπηκε.


Ναι, είναι εν μέρη καλύτερο από τo βαρετό “Κώδικα Ντα Βίντσι” κι αυτό επειδή είναι πιο action paced και μετράμε περισσότερα πτώματα από ότι πριν αλλά ακόμα και τώρα, η μεταφορά του best selling βιβλίου του Dan Brown δεν καταφέρνει να εντυπωσιάσει ή έστω να συγκινήσει ακόμα και τους λιγότερο δύσπιστους. Θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια αξιοπρεπέστατη ταινία ίσως εάν έπεφτε στα χέρια κάποιου πιο έμπειρου σκηνοθέτη ταινιών περιπέτειας αλλά η συγκεκριμένη εκδοχή του Ron Howard απλά πέρασε και δεν ακούμπησε. Το πρώτο μέτριο blockbuster του καλοκαιριού.