Memoirs of a Vampire

Όταν βλέπεις την Tina Fey στο όνειρό σου στον ρόλο της στο “30 Rock”, την σειρά που την ανέδειξε, να την ρωτάνε ποιος πιστεύετε ότι αξίζει να είναι ευτυχισμένος και ν’ απαντάει πως η ίδια το αξίζει όσο κανείς άλλος στον κόσμο γιατί μόνο αυτή είχε τις περισσότερες αποτυχημένες σχέσεις, καταλαβαίνεις από την αρχή πως η μέρα θα είναι, αν μη τι άλλο, αρκετά περίεργη... Χθες επιτέλους πούλησα το αυτοκίνητό μου. Μπορώ να πω πως αν και το έχω βγάλει ελάχιστες φορές στον δρόμο και δεν το χρειαζόμουν, στεναχωρήθηκα λίγο που το έδωσα. Οδηγώντας το καταλάβαινα πολλές φορές όλους εκείνους που έλεγαν ότι ένοιωθαν ένα είδος απελευθέρωσης κάθε φορά που έκαναν μια βόλτα με το αγαπημένο τους αμάξι. Αλλά από την άλλη δεν θα μπορούσα να παραβλέψω το γεγονός ότι ποτέ μου δεν το χρειάστηκα και δεν μπορούσα να το συντηρήσω.

Ο αγοραστής ήταν ένας κοντά στην σύνταξη αστυνομικός. Μου φάνηκε μια χαρά άνθρωπος στην αρχή: οικογενειάρχης, ευγενικός και βοηθούσε αρκετά με τα τρεχάματα. Αλλά χθες, την ώρα που πηγαίναμε για στην Νομαρχία για να καταθέσουμε τα τελευταία χαρτιά, όταν τον ρώτησα εάν κυκλοφορεί μιας και έπρεπε να μπούμε από το κέντρο ο ίδιος απάντησε πως “εγώ, πάντα κυκλοφορώ!” Όπα ρε μεγάλε, σκέφτηκα. Μη μας δείρεις κιόλας. Και από εκείνη την στιγμή πρόσεξα έναν άλλον άνθρωπο. Κάποιον που πραγματικά χρησιμοποιεί την ιδιότητά του σαν αστυνομικός για να καταφέρει να πετύχει αυτό που θέλει. Να πω την αλήθεια δεν με εξέπληξε. Είμαι σχεδόν σίγουρος πως πολλοί εκεί έξω έχουν αποφύγει αρκετές κλίσεις και έχουν κάνει αρκετές παραβάσεις γλιτώνοντας επειδή είναι είτε αστυνομικοί, είτε υπουργοί, είτε κι εγώ δεν ξέρω τι.

Περάσαμε με κόκκινο δύο φορές, σχεδόν όλη την Κυψέλης την βγάλαμε στην αντίθετη λωρίδα, αντικανονικές προσπεράσεις είναι απλά μερικές από τις παραβάσεις που έκανε ο εν λόγω κύριος Δεύτερα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας. “Από ότι φαίνεται το έχετε κάνει πολλές φορές αυτό, το να παραβαίνετε τον ΚΟΚ και να την γλιτώνετε. Έτσι δεν είναι;” του είπα και αυτός με κοίταξε με ένα βλέμμα μετάνοιας και αμέσως συμμορφώθηκε. Κάπως έτσι το σκεφτόμουν στο μυαλό μου πως θα έπρεπε να γίνει αλλά τελικά έκανα μόκο για άλλη μια φορά και κρατούσα την ζώνη ασφαλείας όσο δυνατά γίνεται ενώ προσευχόμουν να φτάσουμε στον προορισμό μας σώοι.

Φυσικά φτάνοντας στην Νομαρχία κατάφερε να ξεμπερδέψουμε με όλα τα χαρτιά και την γραφειοκρατία μέσα σε λίγα μόλις λεπτά χρησιμοποιώντας για άλλη μια φορά το χαρτί του αστυνομικού. Αλλά για να πω την αλήθεια αυτό που έκανε δεν με πείραξε και τόσο γιατί κατάλαβα πως για να ξεμπερδέψεις από το μπουρδέλο που λέγεται Δημόσιο θα χρειαστείς κάποιο άλλο μπουρδέλο, στην προκείμενη περίπτωση την Ελληνική Αστυνομία, για να αλληλοεξουδετερωθούν. Πάντως αν παίζαμε “Μονόπολι” αυτός θα είχε ανεξάντλητα αποθέματα καρτών “βγες από την φυλακή”.


Το κακό είναι πως δεν χρειάστηκε καν η παρουσία μου εκεί μιας και μια υπογραφή θα μπορούσα την είχα βάλει από το σπίτι μου. Κι ενώ σκεφτόμουν ρυάκια, βουνα και λαγκάδια για να ηρεμήσω αποφάσισα να πάρω την συγκοινωνία να γυρίσω στο σπίτι. Αλλά για κακή μου τύχη είχα ξεχάσει το ipod στο σπίτι. Μην έχοντας κάποια μουσική να συνοδέψει αυτό το ταξίδι μου από τον Άλιμο στο Γαλάτσι, παρατήρησα πως όλες μου οι αισθήσεις δια μαγείας είχαν οξυνθεί. Ήμουν αρκετά παρατηρητικός με το να βλέπω κόσμο να ξύνει την μύτη του κι όχι μόνο – oh yes, ακόμα κι αυτά, να μυρίζω την αρκετά ευχάριστη μυρωδιά που ανέδυαν οι μασχάλες μια κυρίας που μάλλον δεν έχει τηλεόραση ή δεν ήξερε να διαβάζει μιας και δεν είχε μάθει για το Rexona η οποία καθόταν δίπλα μου ενώ άκουγα τον καθένα να μουρμουράει στον οδηγό επειδή το λεωφορείο άργησε να περάσει και ο ίδιος να πάει να γίνει σκουπιδιάρης μιας και δεν ξέρει να οδηγάει καλά.

Μετά από 3μιση ώρες ανούσιας απουσίας από το σπίτι, μπήκα στο δωμάτιό μου πτώμα. Κι ενώ ξάπλωνα στο κρεβάτι ήμουν σχεδόν σίγουρος πως κάπου η Tina Fey μου έκλεινε πονηρά το μάτι λέγοντας μου “arpa tin”… Damn you bitch!