Memoirs of a Vampire

Απ' ότι φαίνεται αυτή είναι η μέρα ταινίων κι επειδή είδα και πολλές αυτό το καλοκαίρι ας πω κάποια πράγματα για μερικές... Δυο-δυο θα τις παίρνω μου φαίνεται...


Φανταστείτε σκηνικό: ένας ωραίος, σέξι και γόνος πλούσιας οικογένειας κάνει πρόταση γάμου στην χαζή, με αγελαδίσιο βλέμμα κοπέλα του η οποία του ρίχνει μια χυλόπιτα που είναι όλη δική του. Την πάει στο εξοχικό των γονιών του κάμποση ώρα έξω από την πόλη για να συζητήσουν για τα προβλήματα τους. Αλλά μέσα στην μαύρη νύχτα δέχονται επίσκεψη από μια άγνωστη γυναίκα που τους ρωτάει αν είδαν την Ταμάρα. "Πάει, τζαζεμένη είναι η γκόμενα" σκέφτηκαν και της κλείνουν την πόρτα στα μούτρα. Και τότε αρχίζει ο εφιάλτης μιας και δέχονται επίθεση από τρεις μασκοφόρους.

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Bryan Bertino, ο οποίος έγραψε και το σενάριο, είναι μια κλισεδιάρικη αλλά παρόλα αυτά τρομαχτική σε μερικές στιγμές ταινία. Από τον πρόλογο ο Bertino προσπαθεί να υποβάλει τους θεατές λέγοντας πως τα γεγονότα είναι βασισμένα σε πραγματική ιστορία, το οποίο είναι εν μέρη αλήθεια μιας και ο σκηνοθέτης βασίστηκε σε περιπτώσεις που είχε ακούσει μικρός στην τηλεόραση ότι κάποιοι άγνωστοι χτυπούσαν την πόρτα διαφόρων ενοίκων πολυκατοικίας για να δουν εάν ήταν μέσα. Αν απαντούσαν έφευγαν, αν όχι τότε έμπαιναν και λήστευαν το σπίτι. Αυτός το πήγε ένα βήμα παραπέρα. Στο The Strangers, ο Bertino πετυχαίνει την κλειστοφοβική και ενίοτε υποβλητική ατμόσφαιρα για ταινία θρίλερ. Δυστυχώς όμως μετά το γαλλικό Ils (Them) και το Funny Games του Haneke, η σύγκριση ήταν αναμενόμενη και δεν είναι υπέρ του. Οι άγνωστοι μέχρι και το τελευταίο λεπτό της ταινίας ποτέ δεν δείχνουν τα πρόσωπά τους, κρατώντας έτσι τον απάνθρωπο χαρακτηρισμό τους, ηθελημένα από τον σκηνοθέτη. Πολλά κλισέ, μια Liv Tyler που δείχνει ότι δεν το’ χει να γίνει η νέα scream queen ενώ το αγελαδίσιο βλέμμα της σπάει τα νεύρα κάθε θεατή, με ένα background story που πραγματικά μου φάνηκε τελείως ανούσιο και ένα φινάλε που χαλάει όλη την ατμόσφαιρα της ταινίας, το The Strangers παραμένει μια μετριότητα, αλλά μέσα σε όλα τα σκουπίδια ταινιών τρόμου που κυκλοφορούν τον τελευταίο καιρό είναι από τις "καλές" μέτριες ταινίες που μπορείτε να δείτε.

Ηθικό δίδαγμα; Αν κάποια άγνωστη σας χτυπήσει την πόρτα στην μέση της νύχτας και σας ρωτήσει που στο διάολο είναι η Ταμάρα, στείλτε τη στο διπλανό διαμέρισμα.

Βέβαια αν τώρα είσαστε η Angelina Jolie ή ο James McAvoy μπορείτε απλά να τους αλλάξετε τα πρέκια. Στο Wanted, την νέα περιπέτεια του Ρώσου σκηνοθέτη Timur Bekmambetov – που μας έδωσε τα Night Watch και Day Watch, ενώ τώρα ετοιμάζει και το τέλος της τριλογίας με τίτλο Twilight Watch – o McAvoy είναι ένας απλός καθημερινός, σέξι όμως, τύπος. Με την δουλειά του που μισεί, την γκόμενα που τον κερατώνει με τον καλύτερό του φίλο και παγιδευμένος σε μια ζωή που τον πνίγει. Hey, και ποιος δεν είναι άλλωστε; Αλλά μια μέρα γνωρίζει ΑΥΤΗ, κι αυτή ισούται με την Angelina Jolie, η οποία τον βάζει σε μια Αδελφότητα Δολοφόνων όπου προσπαθούν να κρατήσουν την ισορροπία στον κόσμο.

Λίγο από The Matrix, λίγο από Minority Report και με αρκετή ποζεριά, ο Bekmambetov κάνει μια ταινία που το στυλ της θα το ζήλευαν πολλοί. Η δράση της είναι απλά καταιγιστική. Αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο και το σέξι φάκτορ ανεβάζει το θερμόμετρο στα ύψη με μια Jolie πιο σέξι από ποτέ. Το σενάριο είναι βασισμένο στο ομώνυμο κόμικ των Mark Millar και J.G. Jones αλλά παρόλα αυτά είναι τελείως διαφορετικό. Το σενάριο δυστυχώς δεν είναι από τα καλυτέρα του σημεία, δεν γίνεται καμία εμβάθυνση στους χαρακτήρες αλλά δίνεται περισσότερο έμφαση στην δράση, χωρίς απάραίτητα αυτό να είναι κακό. Αλλά δεν είναι ούτε και καλό. Αν υπήρχε και το σενάριο σίγουρα η ταινία θα ήταν μια από τις καλύτερες περιπέτειες που είδαμε μ.Μ. (μετά Matrix).

Πάντως σίγουρα θα περάσετε 2 ώρες αρκετά ευχάριστες παρέα με ποπ κορν, αναψυκτικό και τα κατάλληλα άτομα δίπλα σας. Εμείς πάντως το είδαμε σε θερινό με ηχητικό background μια να κάνει σεξ και να βογκάει ποοοολύ δυνατά. Μάλλον την επηρέασε το sexy factor της ταινίας, δεν εξηγείτε διαφορετικά.

Για απενοχοποιημένη διασκέδαση.