Memoirs of a Vampire

Guys and girls πωλείται ένα (1) εισιτήριο για την μεθαυριανή συναυλία της Madonna στην Αθήνα €100 για Pitch A. Όποιος θέλει ας μου αφήσει comment στο ποστ αυτό και θα του πω. Thanx. :)

Κι όχι ΔΕΝ είναι το δικό μου. :P

Κάτι στα γρήγορα γιατί έχει πέσει δουλειά - ναι ξέρω παράξενο... Νέα ταινία του Bond (Quantum of Solace) κυκλοφορεί τον Νοέμβριο και φυσικά μαζί της και καινούργιο τραγούδι. Another Way to Die από την Alicia Keys μαζί με τον Jack White - τον τραγουδιστή των White Stripes. Απολαύστε το!

Έτσι για να ασχοληθείτε με κάτι τώρα που θα λείπω λόγω διαβάσματος. Από την Τετάρτη πάλι. Άντε φιλούθκια και ο νικητής κερδίζει... ε, κάτι θα σκεφτώ. :)

Πριν από τους άλλους για σας. ;)

Σε γάμους, βαφτίσια, γενέθλια, γιορτές, σε επετείους και γενικά σε κάθε είδους γιορτή η ευχή που κυριαρχεί πάντα είναι "να είσαι πάντα ευτυχισμένος", που αν μη τι άλλο στις μέρες μας όπου τα πάντα κινούνται με ταχύτητα φωτός, ακόμα και οι ανθρώπινες σχέσεις, η ευτυχία έχει καταντήσει είδος πολυτέλειας. Η Ράνια, από τους στους S1ngles, είχε πει κάποτε, όπως πολύ καλά μου θύμισε ο φίλος μου Leviathan πρόσφατα, πως "Η ευτυχία είναι σαν ένα μπουκάλι κρασί που βρίσκετε μπροστά στα μάτια μας. Μας περιμένει να το ανοίξουμε και να το πιούμε αλλά εμείς έχουμε χάσει το ανοιχτήρι". Άραγε πραγματικά ισχύει κάτι τέτοιο ή απλά το έχουμε ξεχάσει στην κωλότσεπή μας και αντί να κοιτάξουμε πρώτα εκεί το ψάχνουμε σε μέρη που δεν υπάρχει περίπτωση να το βρούμε;

Ο καθένας από εμάς έχει τον δικό του ορισμό για το τι είναι ευτυχία. Άλλοι την βρίσκουν σε ένα όμορφο βιβλίο. Άλλοι σε ένα ποτήρι κρασί. Άλλοι πάλι σε κάποιον φίλο ή στην οικογένεια ή σε κάποιον, τελοσπάντων, που τους αγαπάει και θα είναι δίπλα τους. Άλλοι πάλι στα λεφτά (γιατί μπορεί τα λεφτά να μην φέρνουν την ευτυχία, αλλά σίγουρα μπορούν να την εξαγοράσουν :P). Ακούω τον τελευταίο καιρό από φίλους και γνωστούς (δεν βγάζω και τον εαυτό μου απ’ έξω) πως δεν είμαι ευτυχισμένος. Η ευτυχία παραμένει το αφροδισιακό της ζωής που όλοι ψάχνουμε σαν ναρκομανείς που απεγνωσμένα κοιτάνε να βρουν την δόση τους χωρίς να σκεφτούμε πως ΊΣΩΣ ήδη να είμαστε ευτυχισμένοι. Από την φύση μας σαν άνθρωποι, πάντα ζητάμε περισσότερα ακόμα και στην ευτυχία. Μόλις την γευτούμε έστω και λίγο πάντα ζητάμε περισσότερο. Ακόμα και το λίγο που μπορεί να έχουμε το παραμελούμε, δεν μας φτάνει, και κοιτάμε να βρούμε κάτι που θα μας κάνει να κερδίσουμε έστω και κάτι παραπάνω, έστω και ελάχιστα. Δεν μας νοιάζει εάν αυτή η ευτυχία μπορεί να είναι παροδική, αρκεί να ικανοποιεί την πείνα μας.

Γινόμαστε οι ίδιοι "βρικόλακες" της ζωής, γεύοντας τη μέχρι το μεδούλι…


Στην εποχή μας είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε περισσότερες επιλογές κι αυτό σημαίνει λάθη και δυσκολίες. Ναι, στην εποχή μας είναι πιο δύσκολο το να είσαι ευτυχισμένος απ’ ότι ίσως κάμποσα χρόνια πριν, αλλά όταν τα καταφέρνεις έχει σίγουρα μεγαλύτερη αξία.

Είχα ακούσει κάποτε, κάπου – δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς που και δεν έχει σημασία, ότι περνάμε όλη μας την ζωή αναζητώντας επίμονα την ευτυχία, που μερικές φορές οι ίδιοι ξεχνάμε ότι είμαστε ευτυχισμένοι. Μήπως τελικά αυτός που το είπε είχε δίκιο; Μήπως μέσα στον πανικό και στην ανάγκη μας να ζήσουμε ευτυχισμένοι βάζουμε οι ίδιοι τις παρωπίδες στον εαυτό μας κάνοντας μας έτσι να χάσουμε τα ουσιώδη; Λέω εγώ τώρα...

Τελευταία ανάρτηση για τις ταινίες που είδα... Το υπόσχομαι :P

Ένα παραμύθι θα σας πω… Για ένα κόσμο μαγικό, όπου τα ζώα μπορούν και μιλούν, νάνοι, ξωτικά, κένταυροι και άλλα πλάσματα ζουν αρμονικά. Αλλά και η περιπέτεια και η φαντασία υπάρχει σε κάθε γωνία αυτού του κόσμου. Για 4 αδέρφια που, κατατρεγμένα από την φρίκη του πολέμου, ταξίδεψαν στον κόσμο αυτό και μετά από δοκιμασίες και πολέμους κατάφεραν να νικήσουν την Λευκή Μάγισσα που είχε καταραστεί τον τόπο αυτό για 100 χρόνια χιονιά, κερδίζοντας έτσι επάξια τον τίτλο των Βασιλέων! Ένας τόπος που τα λιοντάρια είναι θεοί και οι άνθρωποι αμαρτωλοί. Καλωσορίσατε στη Νάρνια…

Πέρασε 1 χρόνος από τότε που τα 4 αδέρφια Πεβένσι κατάφερα να σώσουν την Νάρνια από την καταστροφή και τώρα πίσω στο Λονδίνο όπου ζουν άρχισαν ήδη να αναπολούν τις περιπέτειές τους. Δεν αργούν όμως να ξαναβρεθούν πίσω στον μαγικό κόσμο και αυτή την φορά έχουν σαν αποστολή να βοηθήσουν τον Πρίγκιπα Κάσπιαν να πάρει τον θρόνο σαν βασιλιάς της Νάρνια, που δικαιωματικά του ανήκει, από τον κακό θείο του.

Ο Andrew Adamson ξαναπαίρνει τα ινία του σκηνοθέτη για άλλη μια φορά και μ' αυτή του την δεύτερη του προσπάθεια δίνει στο Chronicles of Narnia: Prince Caspian έναν πιο σκοτεινό τόνο από το αρκετά παιδικό Chronicles of Narnia: The Lion, the Witch and the Wardrobe αλλά το αποτέλεσμα παραμένει για άλλη μια φορά ανεπαρκές. Η ταινία, αν και ξεκινάει πολύ ωραία, με τον Πρίγκιπα να προσπαθεί να ξεφύγει από τους δολοφόνους του μες τη μαύρη νύχτα, καταλήγει να είναι ένα παραμυθάκι που δεν καταφέρνει να μαγέψει όσο θα έπρεπε. Η σκηνοθεσία παραμένει ανέμπνευστη, οι μάχες τελείως βαρετές και καθόλου επικές και το σενάριο μπορεί να θυμίσει σε κάποιες στιγμές τον Άρχοντα και συγκεκριμένα τους Δύο Πύργους (φυσικό και επόμενο μιας και ο C.S. Lewis – ο συγγραφέας της Νάρνια – ήταν κολλητάρι με τον J.R. Tolkien – τον συγγραφέα του Άρχοντα – και ο ένας επηρέαζε τον άλλον), ενώ οι θρησκευτικές παρεμβάσεις στην ταινία ίσως ξινίσουν μερικούς (Χριστός, Θεός και Δευτέρα Παρουσία).

Είναι όπως λέμε είτε το έχεις είτε όχι το χάρισμα για να κάνεις μια ταινία φαντασίας και ο Adamson, δυστυχώς, δεν το’ χει…

… σε αντίθεση με τον Guillermo del Toro. Ο Hellboy, o πρίγκιπας της Κολάσεως, επιστρέφει για… να σώσει τον κόσμο από την Χρυσή Στρατιά. Το δημιούργημα του Mike Mignola παίρνει σάρκα και οστά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στην μεγάλη οθόνη με τον del Toro να έχει πάρει φωτιά και να μην σταματάει πουθενά. Ο Πρίγκιπας Ναούντα, των ξωτικών, έχει βάλει σαν σκοπό να εξοντώσει τους ανθρώπους προσπαθώντας να ξυπνήσει την Χρυσή Στρατιά που βρίσκετε σε λήθαργο για αιώνες. Για να το πετύχει αυτό όμως χρειάζεται τα τρία μέρη του Χρυσού Στέμματος. Αλλά βρίσκει μπροστά του τον Hellboy και την ομάδα του που προσπαθούν να τον σταματήσουν πριν είναι πολύ αργά.

Μερικοί σκηνοθέτες απλά είναι γεννημένοι με τις ταινίες τους να μας ταξιδεύουν σε κόσμους πέρα από τον δικό μας γεμάτους φαντασία, μαγεία αλλά και κίνδυνο και περιπέτεια. Και ο del Toro από τα πρώτα κιόλας λεπτά της ταινίας φαίνεται πως είναι ένας από αυτούς. Στην εισαγωγή της, όπου μαθαίνουμε την προέλευση της Χρυσής Στρατιάς, είναι μια από της κορυφαίες στιγμές της ταινίας γυρισμένη με μαριονέτες. Από εκείνη την στιγμή ήμουν σίγουρος πως με περίμενε μια απίστευτη βόλτα…!

Σε αντίθεση με τη Νάρνια, το Hellboy II – The Golden Army είναι γεμάτο από πολύ καλές σκηνές δράσης και μονομαχίες (απλά δείτε και συγκρίνετε την ένταση και επικότητα της τελευταίας μονομαχίας και στις δύο ταινίες και θα καταλάβετε πολύ καλά τι εννοώ). Μπορεί να μην ανεβάζουν την αδρεναλίνη και να μην είναι γεμάτες "ποζερία" όπως στο Wanted αλλά δεν παύουν να είναι αξιοπρεπέστατες. Το production design άξιο για υποψηφιότητα στα φετινά Oscars, oι διάλογοι έξυπνοι και γεμάτοι χιούμορ, ενώ οι ερμηνείες είναι πραγματικά αρκετά καλές για ταινία περιπέτεια φαντασίας. Ο Perlman υποβλητικός σαν Hellboy, η Blair αρκετά καλή σαν την ψυχολογικά ανισσόροπη κοπέλα του Liz και πραγματικά καλός ο Goss σαν τον κακό της υπόθεσης Πρίγκιπα Ναούντα, ο οποίος κλέβει και την παράσταση.

Καλύτερο από το πρώτη ταινία, κλάσεις ανώτερο από την Νάρνια και φυσικά με γεμάτο χιούμορ, φαντασία και περιπέτεια που μόνο ο del Toro ξέρει να μας προσφέρει απλόχερα στις ταινίες του, το Hellboy II είναι μια ταινία που αξίζει να πάει κάποιος στην Κόλαση και να μείνει εκεί.

Η ταινία κυκλοφορεί στις ελληνικές αίθουσες στις 11 Σεπτεμβρίου. Χαίρομαι που στην δημοσιογραφική προβολή μας μοίρασαν και από ένα κόμικ του Hellboy. :)

Απ' ότι φαίνεται αυτή είναι η μέρα ταινίων κι επειδή είδα και πολλές αυτό το καλοκαίρι ας πω κάποια πράγματα για μερικές... Δυο-δυο θα τις παίρνω μου φαίνεται...


Φανταστείτε σκηνικό: ένας ωραίος, σέξι και γόνος πλούσιας οικογένειας κάνει πρόταση γάμου στην χαζή, με αγελαδίσιο βλέμμα κοπέλα του η οποία του ρίχνει μια χυλόπιτα που είναι όλη δική του. Την πάει στο εξοχικό των γονιών του κάμποση ώρα έξω από την πόλη για να συζητήσουν για τα προβλήματα τους. Αλλά μέσα στην μαύρη νύχτα δέχονται επίσκεψη από μια άγνωστη γυναίκα που τους ρωτάει αν είδαν την Ταμάρα. "Πάει, τζαζεμένη είναι η γκόμενα" σκέφτηκαν και της κλείνουν την πόρτα στα μούτρα. Και τότε αρχίζει ο εφιάλτης μιας και δέχονται επίθεση από τρεις μασκοφόρους.

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Bryan Bertino, ο οποίος έγραψε και το σενάριο, είναι μια κλισεδιάρικη αλλά παρόλα αυτά τρομαχτική σε μερικές στιγμές ταινία. Από τον πρόλογο ο Bertino προσπαθεί να υποβάλει τους θεατές λέγοντας πως τα γεγονότα είναι βασισμένα σε πραγματική ιστορία, το οποίο είναι εν μέρη αλήθεια μιας και ο σκηνοθέτης βασίστηκε σε περιπτώσεις που είχε ακούσει μικρός στην τηλεόραση ότι κάποιοι άγνωστοι χτυπούσαν την πόρτα διαφόρων ενοίκων πολυκατοικίας για να δουν εάν ήταν μέσα. Αν απαντούσαν έφευγαν, αν όχι τότε έμπαιναν και λήστευαν το σπίτι. Αυτός το πήγε ένα βήμα παραπέρα. Στο The Strangers, ο Bertino πετυχαίνει την κλειστοφοβική και ενίοτε υποβλητική ατμόσφαιρα για ταινία θρίλερ. Δυστυχώς όμως μετά το γαλλικό Ils (Them) και το Funny Games του Haneke, η σύγκριση ήταν αναμενόμενη και δεν είναι υπέρ του. Οι άγνωστοι μέχρι και το τελευταίο λεπτό της ταινίας ποτέ δεν δείχνουν τα πρόσωπά τους, κρατώντας έτσι τον απάνθρωπο χαρακτηρισμό τους, ηθελημένα από τον σκηνοθέτη. Πολλά κλισέ, μια Liv Tyler που δείχνει ότι δεν το’ χει να γίνει η νέα scream queen ενώ το αγελαδίσιο βλέμμα της σπάει τα νεύρα κάθε θεατή, με ένα background story που πραγματικά μου φάνηκε τελείως ανούσιο και ένα φινάλε που χαλάει όλη την ατμόσφαιρα της ταινίας, το The Strangers παραμένει μια μετριότητα, αλλά μέσα σε όλα τα σκουπίδια ταινιών τρόμου που κυκλοφορούν τον τελευταίο καιρό είναι από τις "καλές" μέτριες ταινίες που μπορείτε να δείτε.

Ηθικό δίδαγμα; Αν κάποια άγνωστη σας χτυπήσει την πόρτα στην μέση της νύχτας και σας ρωτήσει που στο διάολο είναι η Ταμάρα, στείλτε τη στο διπλανό διαμέρισμα.

Βέβαια αν τώρα είσαστε η Angelina Jolie ή ο James McAvoy μπορείτε απλά να τους αλλάξετε τα πρέκια. Στο Wanted, την νέα περιπέτεια του Ρώσου σκηνοθέτη Timur Bekmambetov – που μας έδωσε τα Night Watch και Day Watch, ενώ τώρα ετοιμάζει και το τέλος της τριλογίας με τίτλο Twilight Watch – o McAvoy είναι ένας απλός καθημερινός, σέξι όμως, τύπος. Με την δουλειά του που μισεί, την γκόμενα που τον κερατώνει με τον καλύτερό του φίλο και παγιδευμένος σε μια ζωή που τον πνίγει. Hey, και ποιος δεν είναι άλλωστε; Αλλά μια μέρα γνωρίζει ΑΥΤΗ, κι αυτή ισούται με την Angelina Jolie, η οποία τον βάζει σε μια Αδελφότητα Δολοφόνων όπου προσπαθούν να κρατήσουν την ισορροπία στον κόσμο.

Λίγο από The Matrix, λίγο από Minority Report και με αρκετή ποζεριά, ο Bekmambetov κάνει μια ταινία που το στυλ της θα το ζήλευαν πολλοί. Η δράση της είναι απλά καταιγιστική. Αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο και το σέξι φάκτορ ανεβάζει το θερμόμετρο στα ύψη με μια Jolie πιο σέξι από ποτέ. Το σενάριο είναι βασισμένο στο ομώνυμο κόμικ των Mark Millar και J.G. Jones αλλά παρόλα αυτά είναι τελείως διαφορετικό. Το σενάριο δυστυχώς δεν είναι από τα καλυτέρα του σημεία, δεν γίνεται καμία εμβάθυνση στους χαρακτήρες αλλά δίνεται περισσότερο έμφαση στην δράση, χωρίς απάραίτητα αυτό να είναι κακό. Αλλά δεν είναι ούτε και καλό. Αν υπήρχε και το σενάριο σίγουρα η ταινία θα ήταν μια από τις καλύτερες περιπέτειες που είδαμε μ.Μ. (μετά Matrix).

Πάντως σίγουρα θα περάσετε 2 ώρες αρκετά ευχάριστες παρέα με ποπ κορν, αναψυκτικό και τα κατάλληλα άτομα δίπλα σας. Εμείς πάντως το είδαμε σε θερινό με ηχητικό background μια να κάνει σεξ και να βογκάει ποοοολύ δυνατά. Μάλλον την επηρέασε το sexy factor της ταινίας, δεν εξηγείτε διαφορετικά.

Για απενοχοποιημένη διασκέδαση.

Μπήκε ο Σεπτέμβρης κι αυτό μπορεί να σημαίνει ένα πράγμα. Οι Νύχτες Πρεμιέρας βρίσκονται προ των πυλών! Το 14ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας ξεκινάει σε λίγες μέρες και ήδη η πόλη ζει στους ρυθμούς του. Από τις 17 ως και τις 28 Σεπτεμβρίου οι κινηματογράφοι Δαναός 1 & 2 και οι ανακαινισμένοι Αττικόν και Απόλλων Cinemax θα φιλοξενήσουν εικόνες από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, επιλεγμένες με τόλμη από ό, τι καλύτερο έχει να προσφέρει ο παγκόσμιος κινηματογράφος. Πολλές πρεμιέρες, παλιές ταινίες που δεν είχαμε την τύχη να δούμε στις σκοτεινές αίθουσες, ντοκιμαντέρ αλλά και μια ταινία έκπληξη θα μας ταξιδέψουν στις φθινοπωρινές αυτές νύχτες της Αθήνας.

Όπως πάντα υπάρχουν και τα δύο διαγωνιστικά τμήματα του Φεστιβάλ. Στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα θα προβληθούν καινούργιες ταινίες νέων σκηνοθετών όπου στοχεύουν στη Χρυσή Αθηνά και στο χρηματικό έπαθλο των €10.000, με κριτές την Ευρωπαϊκή Επιτροπή Νέων, φοιτητές κινηματογραφικών σχολών απ’ όλη την Ευρώπη. Αλλά και στο Διαγωνιστικό Τμήμα Μουσική & Φιλμ, το δημοφιλέστερο κομμάτι του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας, θα προβληθούν ταινίες όπου θα είναι αφιερωμένες στην Μουσική και στους δημιουργούς της. Οι ταινίες αυτές θα κριθούν από τη Διεθνή Κριτική Επιτροπή που θα συναντηθεί στην Αθήνα και θ’ απονείμει τη δική της Χρυσή Αθηνά, βραβείο που ανταποκρίνεται επίσης σε χρηματικό έπαθλο €10.000.

Παράλληλα με το Διαγωνιστικό τμήμα, τις Πρεμιέρες, αλλά και τα ντοκιμαντέρ που θα δούμε και στο φετινό φεστιβάλ, θα υπάρχει και το Σινεμά στα Όρια, όπου το φιλμ αγγίζει την κόψη της ουσίας ή της αισθητικής, τις προβολές Μετά τα Μεσάνυχτα, για όσους θέλουν να ξενυχτήσουν με εκατοντάδες θεατών για παρέα, τις Μικρές Πρεμιέρες Ακμή, με διαγωνιζόμενα και μη, ελληνικά και διεθνή μικρού μήκους αριστουργήματα, τις Ειδικές Προβολές και τα θεματικά και προσωπικά Αφιερώματα. Ταινίες για όλα τα γούστα. Ταινίες για όλους.

Η ταινία που θα ανοίξει το φετινό Φεστιβάλ είναι η ταινία του Laurent Cantet "Entre les Murs (Ανάμεσα στους Τοίχους)" που τιμήθηκε με το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Κανών στα πλαίσια του αφιερώματος "Διαγωγή Μηδέν". Η ταινία που εκτυλίσσεται ανάμεσα στους τοίχους ενός πολυεθνικού σχολείου στο Παρίσι. Βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του François Bégaudeau (που κρατά και το ρόλο του δασκάλου στην ταινία), το οποίο με τη σειρά του βασίστηκε στις πραγματικές ιστορίες και τους διαλόγους των μαθητών του, η ταινία παρακολουθεί την προσπάθεια που κάνουν τα παιδιά, με τις λέξεις, τις πράξεις, τις σκέψεις, την επιθετικότητα, την αυθάδεια ή το χιούμορ τους, ν’ απαντήσουν στην κοινωνική ανισότητα που διδάσκονται μέσα και έξω από την τάξη.

Ας δούμε μερικές όμως από τις πρεμιέρες που θα απολαύσουμε φέτος στις 14ες Νύχτες Πρεμιέρας:

• Vicky Cristina Barcelona – η νέα ταινία του Woody Allen, ο οποίος στην ηλιόλουστη Βαρκελώνη σχηματίζει το πιο φλογερό ερωτικό τρίγωνο μεταξύ του Javier Bardem, της Penelope Cruz και της Scarlett Johansson.
• Roman Polanski: Wanted and Desired – το ντοκιμαντέρ της Marina Zenovich όπου διερευνάται το προφίλ του θρυλικού σκηνοθέτη, με άφθονο σπάνιο υλικό από τη ζωή του, τη σχέση του με τη Sharon Tate και πρόσφατη συνέντευξη με την (τότε 13χρονη) κοπέλα που τον κατηγόρησε για βιασμό. Γεμάτο με μαρτυρίες και αρχειακό υλικό από τους μισούς χολιγουντιανούς θρύλους των '70s, το ντοκιμαντέρ σκιαγραφεί ένα ψύχραιμο και ειλικρινές πορτρέτο για μια από τις πιο αμφιλεγόμενες φιγούρες του παγκόσμιου σινεμά.
• Il Divo: La Straordinaria Vita di Giulio Andreotti – του Paolo Sorrentino που σε μια πρωτότυπη, σατιρική βιογραφία αποκαλύπτεται το πορτρέτο του αμφιλεγόμενου και επί πολλά χρόνια πρωθυπουργού της Ιταλίας Giulio Andreotti και οι σχέσεις του με το οργανωμένο έγκλημα.
• From Within – του ελληνικής καταγωγής Φαίδων Παπαμιχαήλ, διευθυντής φωτογραφίας ταινιών όπως τα "Million Dollar Hotel", "Walk The Line" και "Sideways", αναλαμβάνει το ρόλο του σκηνοθέτη και σκορπίζει τον τρόμο σε μια μικρή πόλη, της οποίας οι κάτοικοι αρχίζουν ένας-ένας ν’ αυτοκτονούν.
• Public Enemy: Welcome to the Terrordome – του Robert Patton-Spruill για μια αληθινή μουσική εμπειρία. Η ιστορία του πιο επιδραστικού hip hop συγκροτήματος που για 15 ολόκληρα χρόνια στιγματίζει το μουσικό στερέωμα με τον πολιτικό του λόγο και την ανατρεπτική του διάθεση, έρχεται να κάνει θόρυβο στην Αθήνα.

Στο τμήμα του ντοκιμαντέρ μπορούμε να δούμε:

• Gonzo: The Life and Work of Dr. Hunter S. Thompson – του Alex Gibney που πέρυσι βραβεύτηκε με το Όσκαρ Ντοκιμαντέρ για το "Taxi to the Dark Side", προσφέρουν στους θεατές την πολυτέλεια μιας παρατεταμένης ματιάς στη ζωή και τη σημασία του Hunter S. Thompson. Εστιάζοντας στη, χρυσή για τον Thompson δεκαετία 1965-1975, το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει ανέκδοτα χειρόγραφα και οπτικοακουστικό υλικό, αποσπά ομολογίες έρωτα και μίσους για τον συγγραφέα και αφήνει την φωνή του Johny Depp να μας ξεναγήσει σε ένα φαινόμενο χωρίς διάδοχο.
• The End of Poverty? – όπου ο Philippe Diaz αναρωτιέται "Με τόσο πλούτο στον κόσμο, γιατί συνεχίζουν να υπάρχουν τόσοι φτωχοί;" Ο σκηνοθέτης συναντιέται με νομπελίστες οικονομολόγους, ανασυνθέτει την ιστορία της παγκόσμιας εκμετάλλευσης από την εποχή της αποικιοκρατίας μέχρι σήμερα και προτείνει τη νηφάλια επιστημονική σκέψη ως απάντηση στην επικρατούσα λογική του εντυπωσιασμού και των απλουστεύσεων.
• I Am Because We Are – του Nathan Rissman όπου χαρακτηριστικά επίμονη και δυναμική, η Madonna καλεί τον κόσμο ν’ αναλάβει τις ευθύνες του για τη σωτηρία του Μαλάουι, όπου πάνω από ένα εκατομμύριο παιδιά έχουν μείνει ορφανά λόγω της πανδημίας του AIDS. Με τη σπουδαία pop persona στην παραγωγή, το σενάριο και την παρουσίαση.
• The Other Side of Istanbul – της Döndü Kiliç για το πορτρέτο της αθέατης, και ακόμη πιο ενδιαφέρουσας, Κωνσταντινούπολης. Καθώς η Τουρκία αποπειράται να εκσυγχρονιστεί εν μέσω εσωτερικού διχασμού, στην Κωνσταντινούπολη η γκέι κοινότητα ισχυροποιείται και απαιτεί την αναγνώριση των δικαιωμάτων της. Ένας νεαρός άντρας που φυλακίστηκε λόγω της ομοφυλοφιλίας του, ένας επίδοξος χορευτής της κοιλιάς που προς το παρόν επιβιώνει ως τραβεστί πόρνη, ένας σαραντάρης που ονειρεύεται να φύγει προς τη Δύση είναι μερικοί μόνο από τους ανθρώπους που η σκηνοθέτης συλλαμβάνει με την κάμερά της.

Τέλος, θα υπάρχει και το αφιέρωμα στον σκηνοθέτη Jacques Tourneur, του σκηνοθέτη του αόρατου τρόμου και των απειλητικών σκιών. Ταινίες που θεωρούνται κλασικές όχι μόνο για την εμπορική τους απήχηση τον καιρό που προβλήθηκαν, αλλά κυρίως για την μεγάλη τους επίδραση στην μετέπειτα κινηματογραφική ιστορία. Ταινίες όπως "Experiment Perilous", "Out of the Past", "Berlin Express", "Άρχοντες της Νύχτας" και το "Night of the Demon".


Όσο αφορά τις κάρτες διαρκείας και τα εισιτήρια του Φεστιβάλ:

ΚΑΡΤΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ 10
-Εξασφαλιζει είσοδο σε 10 προβολές και κοστίζει €30.
-Θα εκδοθούν 200 κάρτες, αριθμημένες με αύξοντα αριθμό.


ΚΑΡΤΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ 25
-Εξασφαλίζει είσοδο σε 25 προβολές και κοστίζει €75.
-Θα εκδοθούν 350 κάρτες, αριθμημένες με αύξοντα αριθμό.
Παράλληλα συνεοδεύεται από τα επιπλέον προνόμια:
- Προτεραιότητα στην κράτηση θέσεων δύο μέρες πριν αρχίσει η επίσημη προπώληση εισιτηρίων (12 και 13 Σεπτεμβρίου τα ταμεία θα είναι ανοιχτά ΜΟΝΟ για τους κατόχους αυτής της κάρτας)
- Πρόσκληση στην επίσημη τελετή έναρξης του Φεστιβάλ
- Δωρεάν παροχή του καταλόγου του Φεστιβάλ
- Ειδική τακτική ενημέρωση στο προσωπικό e-mail.

Και οι δύο κάρτες θα είναι ατομικές και θα αναγράφουν το όνομα του κατόχου τους.
H διάθεση αρχίζει στις 5 Σεπτεμβρίου, στα ταμεία των κινηματογράφων ΑΤΤΙΚΟΝ και ΔΑΝΑΟΣ. Θα τηρηθεί αυστηρή σειρά προτεραιότητας.


ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ
Μπορείτε να αγοράσετε μεμονομένα εισιτήρια για τις ταινίες του Φεστιβάλ από τις 14 Σεμτεμβρίου στα ταμεία των κινηματογράφων ΑΤΤΙΚΟΝ και ΔΑΝΑΟΣ.
Η τιμή του κάθε εισιτηρίου είναι €6.

Μπορείτε να προμηθεύεστε τα εισιτήρια σας από τα ταμεία των κινηματογράφων ΑΤΤΙΚΟΝ, ΑΠΟΛΛΩΝ και ΔΑΝΑΟΣ καθημερινά από τις 11:00 - 20:30 και Σαββατοκύριακα από 17:00 - 20:30.

Το πρόγραμμα των ταινιών που θα προβληθούν στο Φεστιβάλ θα κυκλοφορήσεις στις 11 Σεπτεμβρίου. Εννοείτε πως θα υπάρχει λινκ τότε για να το κατεβάσετε.


Ετοιμαστείτε λοιπόν για νύχτες μαγικές που θα μας ταξιδέψουν με ιστορίες άλλοτε φανταστικές και περιπετειώδης κι άλλοτε πιο ανθρώπινες αλλά πάντα ενδιαφέρουσες και με όμορφες εικόνες. Ετοιμαστείτε για το 14ο Φεστιβάλ Διεθνούς Κινηματογράφους της Αθήνας: Νύχτες Πρεμιέρας.



*Για περισσότερες πληροφορίες στο official site του Φεστιβάλ αλλά και στο site του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ.

Δευτέρα 1η Σεπτεμβρίου, 09:39 π.μ.
Γέρακας, Αττικής.

Περίεργο πρωινό σήμερα. Φθινοπωρινό. Όμορφο… Δροσερό… Επιτέλους το καλοκαίρι έφυγε (ναι, δεν είμαι και από τους μεγαλύτερους φαν της εποχής αυτής) και το φθινόπωρο μπήκε όχι μόνο ημερολογιακά αλλά κι απ’ ότι φαίνεται και official με την καθιερωμένη ψυχρούλα του και τις αναπάντεχες μπόρες. Ω, ναι το λατρεύω το φθινόπωρο! Η αίσθηση του δροσερού αέρα και της βροχής, οι πλατείες και τα πάρκα να γίνονται κατακίτρινες από τα φύλλα που έχουν πέσει από τα δέντρα, η πόλη αρχίζει να σφύζει πάλι από ζωή και φυσικά το θεωρώ σαν την αρχή μιας νέας σεζόν. Μου δίνει το κίνητρο να αρχίσω καινούργια πράγματα, να βάλω καινούργιους στόχους, να προσπαθήσω να γίνω καλύτερος και να διορθώσω τυχών λάθη μου αλλά και να κάνω καινούργια. Και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ σταματάνε οι ζέστες!

Από μικρός μισούσα το καλοκαίρι. Ήμουν από μικρός περίεργος βλέπετε. Όλοι οι φίλοι μου έφευγαν για διακοπές με τους δικούς τους κι εγώ αναγκαζόμουν να πηγαίνω με τους γονείς μου σε μέρη της Ελλάδος χωρίς καμιά άλλη παρέα. Μισούσα τους γονείς μου που με πήγαιναν σε μέρη που δεν ήθελα και ακόμα περισσότερο το καλοκαίρι που μου στερούσε τους φίλους μου και γενικότερα την όλη παρέα. Όσο και να σκέφτομαι παλαιότερα καλοκαίρια, ήταν ελάχιστα εκείνα που μπορώ να πω ότι πέρασα απλά καλά. Τα περισσότερα ανυπομονούσα να έρθει το φθινόπωρο και να ξαναδώ ανθρώπους που πραγματικά μου είχαν λείψει όλο αυτό τον καιρό.

Έτσι και το καλοκαίρι του 2008 δεν ήταν και από τα αγαπημένα μου. Ίσως θα μπορούσα να πω πως ήταν κι ένα από τα χειρότερα. Ειδικά τον τελευταίο του μήνα όλα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Ένοιωσα πως κάποιος εκεί πάνω του άρεσε να με βλέπει να τυραννιέμαι για διάφορους λόγους και να με χλευάζει, ενώ με ένα σαδιστικό τρόπο να καυλώνει από ευχαρίστηση. "Ό, τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό" λένε κι αυτό πραγματικά το κατάλαβα πολύ καλά αυτή την περίοδο. Χώρισα, έκλαψα, ένιωσα απίστευτα μόνος, πήγα για πολύ λίγο διακοπές, έκλαψα, έχασα τον σκύλο μου, πληγώθηκα... Παρόλα αυτά όμως, ναι, είμαι εδώ και στέκομαι καλύτερος από ποτέ. Έτσι θέλω να πιστεύω δηλαδή. Εντάξει, ας μην είμαι όμως και τελείως αχάριστος. Οι τελευταίες μέρες του Αυγούστου ήταν όμορφες. Μετά από μια μεγάλη συζήτηση τα ξαναβρήκαμε με το μωρό μου και είμαστε καλύτερα από ποτέ. Αλλά μια πικρία στην καρδιά την έχω ακόμα, μια καρδιά που βασανίστηκε πολύ τον τελευταίο καιρό. Αν και το θέμα ίσως το αναλύσω σε κάποιο άλλο ποστ μου, απλά να πω πως παρόλο την όποια μικρή πικρία είμαι ερωτευμένος από ποτέ.

Η λέξη "διακοπές" μου ήταν άγνωστη αυτό το καλοκαίρι. ΟΚ, πήρα μια άδεια 8 ήμερων αλλά δεν πήγα πουθενά και ήμουν ολομόναχος στην παντελώς άδεια, και κατά τα άλλα πανέμορφη εκείνες τις μέρες, Αθήνα. Κατάφερα να αλλάξω παραστάσεις όταν το τελευταίο Σαββατοκύριακο πριν γυρίσω στην δουλειά πήγα στην Β. Εύβοια. Χωρίς να κλείσουμε δωμάτιο, χωρίς την παραμικρή ιδέα για το που θα πάμε, αποφασίσαμε εγώ, το μωρό μου και άλλες δύο φίλες μας να φύγουμε από το κλεινόν άστυ και να πάμε να δούμε τις ομορφιές της Εύβοιας. Μετά από ένα πολύωρο ταξίδι, φτάσαμε στο βορειότερο, αν δεν κάνω λάθος, σημείο της, το Πευκί, και αρχίσαμε να ψάχνουμε για δωμάτιο. Η ώρα ήταν ήδη 11 το βράδυ και ήμασταν όλοι κουρασμένοι από το ταξίδι. Δυστυχώς δωμάτιο δεν υπήρχε ούτε για δείγμα και έτσι αποφασίσαμε να μείνουμε το πρώτο βράδυ μέσα στο αυτοκίνητο. Ευτυχώς το επόμενο πρωινό βρέθηκαν δωμάτια κι έτσι μπορέσαμε να απολαύσουμε τις ολιγοήμερες διακοπές μας.

Όσο αφορά τον σκύλο μου, οι γονείς μου αποφάσισαν, μετά από 6 χρόνια, ότι πρέπει να τον δώσουμε. Όσο και αν προσπαθούσα να το αποτρέψω τελικά η απόφασή τους ήταν οριστική. Κι έτσι, όσο ήταν ακόμα διακοπές το έδωσαν, όπως μου είπαν, σε κάποιον που θα τον φροντίζει καλύτερα από εμάς. Μαλακίες αν θέλετε την γνώμη μου… Τον αγαπήσαμε και μας αγάπησε πάρα πολύ και μέχρι να πεθάνω δεν θα καταλάβω ποτέ τον λόγο που τον δώσανε. Ελπίζω μόνο να είναι καλά…

Φυσικά το καλύτερο το άφησα για το τέλος. Όλη αυτή την περίοδο του καλοκαιριού το καλύτερα πράγμα που μου συνέβη είναι ότι γνώρισα καινούργια άτομα, bloggers για να γίνω πιο σαφής, που με πολλούς από αυτούς καταφέραμε και γίναμε και φίλοι και κέρδισαν την εκτίμηση μου και ελπίζω κι εγώ την δική τους. Κατάφεραν να με κάνουν να ξεχαστώ έστω και λίγο από τα προβλήματα και τις μοναξιές που με κυρίευαν όλη αυτή την περίοδο και γι’ αυτό τους ευχαριστώ. Καλύτερη παρέα δεν θα μπορούσα να είχα αυτό το καλοκαίρι. Παιδιά όλοι σας είστε υπέροχοι…

Οι περισσότεροι περίμεναν τον Δεκαπενταύγουστο για ένα θαύμα είτε μικρό είτε μεγάλο. Ένα θαύμα που θα τους έκανε να δουν την ζωή τους με άλλο μάτι, πιο αισιόδοξο. Σε άλλους ήρθε. Σε άλλους πάλι το θαύμα αυτό φαίνεται να κόλλησε σε κάποια γραφειοκρατικά και έμεινε πίσω, αλλά παρόλα αυτά καταφέρνουν και βλέπουν την κάθε τους μέρα ολοένα και πιο αισιόδοξα ζώντας τη στο φουλ κάνοντας τους έτσι τόσο δα πιο ευτυχισμένους. Κι αυτό είναι ένα θαύμα από μόνο του. Ποια είναι λοιπόν η ευχή μου σε όλους μας αυτή την νέα σεζόν; Να μπορέσουμε όλοι μας να ζήσουμε το δικό μας θαύμα όποιο και να’ νε αυτό.


Καλό χειμώνα σας είπα; Δεν σας είπα… Καλό χειμώνα σε όλους μας.