Memoirs of a Vampire

Και εκεί που νόμιζα ότι είχα την αποκλειστικότητα, μόλις με ειδοποίησαν από το κοντρόλ ότι το νέο διέρρευσε. Δεν θα τον πιάσω εγώ αυτόν που το είπε ότι αναστήθηκε ο Χριστός; Θα του δείξω εγώ...

Αφού έβγαλα την χολή μου μέρες που είναι, να ευχηθώ κι εγώ σε όλους Χρόνια Πολλά, Ευτυχισμένο το Νέο Πάσχα να έχουμε, Χριστός Ανέστη (όταν γίνει) κτλ κτλ. Μεγάλη Βδομάδα η τωρινή και αρχίσαμε την νηστεία βλέπετε. Ξέρετε εσείς, παϊδάκια light (κι όχι "παιδάκια" όπως είχα ακούσει μια ρεπόρτερ παλαιότερα να λέει -- "παιδάκια €15 το κιλό" και τρόμαξα), ζαμπόν με χαμηλά λιπαρά, τυριά 0% (άντε 2% το πολύ), coca cola light κτλ. Η πόλη σιγά σιγά αδειάζει με αποκορύφωμα την Μ. Παρασκευή όπου και μπορούμε να παίξουμε και ποδόσφαιρο στις μεγάλες λεωφόρους άμα λάχει. Αχ, Μ. Παρασκευή. Η αποκορύφωση του Θείου Δράματος και όλοι μας φοράμε τα καλά μας και τα Yves Saint Lauren μας για να πάμε στην εκκλησία και να προσκυνήσουμε τον Επιτάφιο. Δηλαδή έτσι θέλουμε να λέμε στους άλλους...

Στην πραγματικότητα ο περισσότερος κόσμος φοράει τα καλά του και τα καινούργια του ρούχα και βγαίνει έξω για να δει και να γνωρίσει κόσμο, να κάνει γνωριμίες και να βρει γκόμενους/γκόμενες βρε αδερφέ. Ούτε το Sodade ή το Priviledge τόσο σουξέ μέσα σε ένα βράδυ. Και μετά σου λέει φταίει ο παπάς όταν λέει: "που πας κυρά μου με το μίνι και το βιζόν; στην εκκλησία ήρθες, όχι στο night club". Φυσικά πέφτει και η κοινωνική κριτική, γιατί συνάντηση με φίλους και συγγενείς χωρίς κοινωνική κριτική είναι σαν το Πάσχα χωρίς κόκκινα αυγά, σαν το Πάσχα χωρίς να σουβλίσουμε αρνί, σαν το Πάσχα χωρίς… Ε, καταλάβατε πιστεύω. Το τι θάψιμο πέφτει εκείνη την ώρα, ούτε σε νεκροταφείο στο peak της καριέρας του.

Και να σου το Μ. Σάββατο. Και λίγο πριν την Ανάσταση φοράμε για 5, άντε 10 στην καλύτερη των περιπτώσεων, λεπτά τα καλά μας για άλλη μια φορά και πάμε ξανά εκκλησία. Και αυτό είναι μια ύστατη προσπάθεια των όσων δεν βρήκαν ταίρι την προηγούμενη μέρα. Και με το που λέει ο παπάς το "Χριστός Ανέστη", αρχίζουν τα πυροτεχνήματα και η εκκλησία θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο. Όσοι δεν έχουν πέσει κάτω από το καρδιακό επειδή έσκασε μια κροτίδα δίπλα τους, δίνουν ένα πεταχτό ματς-μουτς και βουρ στην μαγειρίτσα που περιμένει. Εμ, τόση νηστεία το στομάχι έχει βαρέσει κόκκινο.

Το Πάσχα ανέκαθεν, και μιλάω για το ελληνικό, πατροπαράδοτων Άγιων Πάσχα, είναι οικογενειακή γιορτή. Συγγενείς έρχονται από την επαρχεία και όλη η οικογένεια μαζεύεται για να διασκεδάσει και πουν τα νέα τους. Βέβαια δεν λείπουν και οι πισώπλατες μαχαιριές όπου ακολούθου η μια την άλλη, φωνές, κακό, πλακώνονται ποίος θα φάει το τελευταίο κομμάτι από το κοκορέτσι του στυλ:

- Άστο αυτό κάτω είναι δικό μου...
- Εσύ δεν έφαγες όλο το τζατζίκι;
- Τι είπες μωρή που με κατηγορείς για μια κουταλιά τζατζίκι που έφαγα;

Και να σου τα ξεμαλλιάσματα. Και να σου να σου οι σκοτωμοί. Και μετά να πρώτο θέμα στον Λιάγκα: "Ολόκληρη Οικογένεια Ξεκληρίστηκε Για Τα Οικόπεδα Στην Κωλοπετινίτσα ". Και λέμε ότι τα βγάζουν από το μυαλό τους. Αχ, φιλενάδα, εσύ είσαι μικρή κι αθώα και δεν ξέρεις από αυτά. Όλα βγαλμένα από την ζωή είναι.

Ναι φίλοι μου. Αυτό είναι το πατροπαράδοτο ελληνικό Πάσχα. Άντε και του χρόνου… Και για δώρο πάρτε σε αποκλειστικότητα το Easter Bunny σε μια σέξυ πόζα...

Σιχαίνεστε τις κατσαρίδες; Κι εγώ και μάλιστα αρκετά, μέχρι που γνώρισα μια μικρή κόκκινη κατσαρίδα την Παρασκευή που μας πέρασε, με το όνομα Ιωάννα. Η Ιωάννα, που λέτε, έχει ένα όνειρο: να πάει στο φεγγάρι. Αφού εκδιώκεται από το σπίτι της στην κατσαριδούπολη, όπου και έμενε, η Ιωάννα αρχίζει το ταξίδι της όπου στην διάρκειά του γνωρίζει απίστευτους χαρακτήρες όπως τον Τιμόθεο τον ποντικό, την Θεανώ, τον τζίτζικα και την τρελή και παλαβή πεταλούδα. Όλοι τους θα την βοηθήσουν όπως μπορούν για να πραγματοποιήσει το όνειρό της.

Η Κατσαρίδα είναι μια θεατρική παράσταση όπου γνώρισε τεράστια επιτυχία πριν δύο χρόνια στην Αθήνα και ταξίδεψε στην Θεσσαλονίκη και Πάτρα και να ξανάρθει για λίγες παραστάσεις αυτή την φορά στο θέατρο Βρετάνια. Οι πρωταγωνιστές της Μιχάλης Οικονόμου και Γιώργος Παπαγεωργίου καταφέρνουν, από την πρώτη κιόλας στιγμή, να ζεστάνουν τον χώρο του θεάτρου Βρετάνια και να παρασύρουν τους θεατές στον κόσμο της μικρής αυτής κατσαρίδας με το ταλέντο τους, ενώ κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον και την παράσταση από την αρχή κυριολεκτικά στους ώμους τους χωρίς καμία δυσκολία. Η παράσταση πραγματικά οφείλει πολλά στο μπρίο των πρωταγωνιστών της.

Οι εκπλήξεις είναι πολλές, που σίγουρα δεν θα σας τις χαλάσω, και οι χαρακτήρες απλά τρομεροί, με καλύτερη όλων την πεταλούδα. Απλά τρομερή. Το σενάριο και η σκηνοθεσία είναι του Βασίλη Μαυρογεωργίου όπου κατάφερε μια παράσταση όπου ξεκίνησε σαν ένα αθώο σπουδαστικό δρώμενο όπου παίζονταν στην Άδεια Πειραματική Σκηνή του Εθνικού, να γίνει ένα από τα πιο απρόβλεπτα και αναπάντεχα θεατρικά σουξέ των τελευταίων ετών.

Δυστυχώς οι παραστάσεις τελείωσαν την Κυριακή των Βαΐων, αλλά ελπίζω πως σύντομα θα ξαναδούμε την Ιωάννα και τις περιπέτειές της σε κάποια άλλη θεατρική σκηνή και να ξαναονειρευτούμε μαζί της. Γιατί όλοι μας πρέπει να έχουμε όνειρα και αν ακόμα αν δεν πραγματοποιηθούν, το ταξίδι είναι που μετράει.

Βέβαια η περιπέτεια δεν τελείωσε εδώ. Το Σάββατο βράδυ βγήκαμε με το μωρό μου, όπως είχα γράψει, με τους φίλους μου και για χορό στο S-Cape. Εκεί ξανασυνάντησα τον mahler και τον toymaker και τον aviator (επιτέλους we meet again… μουαχαχαχαχαχα :P) για άλλη μια φορά και γνώρισα τον revqueer (ΜΕΓΑΛΗ μου τιμή που σε γνώρισα από κοντά αν και δεν μιλήσαμε και πολύ :(), και τον mr. ένα κιλό φέτα (αν και δεν έχω αφήσει και κανένα σχόλιο στο μπλογκ σου, σε διαβάζω αρκετά συχνά). Φυσικά ήταν εκεί και οι δύο πολύ καλές μου φίλες Σούλα και Μιρέλα. Το καταευχαριστηθήκαμε πάντως και χορέψαμε αρκετά.


Άντε και σύντομα πάλι να το κάψουμε το πελεκούδι. :P

Όλε!! Σαββατοκύριακο έρχεται σε ρυθμούς φλαμένγκο. Ένταση, πάθος και φυσικά χορός. Ένα Σαββατοκύριακο όπου τα πάντα είναι πιθανά. Ποτέ μου δεν ήμουν και τόσο καλός στο χορό. Δεν ξέρω, πάντα πίστευα πως αν αρχίσω να χορεύω θα γελάνε όλοι γύρω μου γιατί, να μην το ξεχνάμε, με δέρνει και μια ατσουμπαλίαση.

Στα κλάμπ που πήγαινα, όσες φορές πήγαινα δηλαδή μιας και δεν είμαι και τύπος που θα πάει να κλειστεί με τις ώρες σε έναν χώρο όπου οι πάντες είναι στριμωγμένοι σαν τις σαρδέλες με ένα ποτό στο χέρι, όπου η κάπνα έχει αντικαταστήσει το οξυγόνο και ΑΥΤΟ από κάποιους θεωρείται διασκέδαση, δεν χόρευα σχεδόν ποτέ. Απλά λικνιζόμουν λίγο στους ρυθμούς της μουσικής για να μη με πουν μουρόχαυλο. Το κακό με μένα είναι ότι πρέπει να πιω για να αρχίσω αν χορεύω και, επειδή με πιάνει γρήγορα το πιοτό, ευτυχώς αυτό δεν είναι πολύ.

Κι αυτό το Σαββατοκύριακο δεν νομίζω να αποτελέσει εξαίρεση.

Μιας και είναι και το τελευταίο ποστ για την βδομάδα αυτή επειδή αύριο δεν θα έρθω στην δουλειά, μιας και θα το παίξω άρρωστος (χωρίς σχόλια :P), είπα να σας πω ένα καλό Σαββατοκύριακο από σήμερα. Και φυσικά να σας αφήσω με ρυθμούς φλαμένγκο από το soundtrack του Final Fantasy IX με τίτλο Vamo’ alla Flamenco. Κοιτάξτε να το κάψετε αυτές τις μέρες πριν την Μεγάλη Βδομάδα. Μετά έχει νηστεία…

ΟΛΕ!!!

Κι εκεί που ήμουν δουλειά σήμερα, κοίταξα έξω από το παράθυρο στον κήπο που υπάρχει στην είσοδο του κτηρίου με φόντο τον υπέροχο Υμηττό. Η μέρα ηλιόλουστη, με ένα γλυκό και δροσερό αεράκι. Τότε ακριβώς την στιγμή μπήκε το παρακάτω κομμάτι στο iPod μου. Ο συγχρονισμός δεν θα μπορούσε να ήταν πιο τέλειος. Σιγά σιγά, και καθώς η μουσική άρχισε να με πλημμυρίζει από διάφορα συναισθήματα, ένιωσα πως το γραφείο είχε εξαφανιστεί και βρισκόμουν εκεί έξω. Είπα να το μοιραστώ αυτό μαζί σας. Μια μελωδία που πραγματικά μιλάει κατευθείαν στην καρδιά σου…

1. Όνομα: Χρήστος
2. Γενέθλια: 3 Δεκεμβρίου
3. Ζώδιο: Τοξότης (Ωροσκόπος Σκορπιός)
4. Χρώμα μαλλιών: Μαύρα
5. Χρώμα ματιών: Καστανά
6. Έχεις ερωτευτεί ποτέ? Ναι
7. Είδος μουσικής που ακούς: Τα πάντα εκτός από ελληνικά *σικ*. Άντε και μέταλ
8. Χαρακτήρας Disney/Warner Bross: Darkwing Duck / Coyote
9. Ποιος φίλος/φίλη σου μένει πιο μακριά? Η Εύα στους Θρακωμακεδόνες
10. Πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις: Πφφφ!! Πάλι δουλειά!!
11. Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι: Κινητό
12. Τί έχεις στον τοίχο σου? Ηχεία του στερεοφωνικού και κάτι κάδρα με φωτογραφίες.
13. Τί έχεις κάτω απ’ το κρεβάτι σου? Το κρεβάτι του αδερφού μου…
14. Αν ήσουν μόνος/η στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει τί θα έκανες? Θα καλούσα τον εξορκιστή την επόμενη μέρα… :P
15. Αγαπημένος αριθμός: 7 και 3
16. Αγαπημένο όνομα: Το όνομά μου μου αρέσει πολύ σαν όνομα
17. Τα χόμπι σου: Κινηματογράφος, gaming, RPG, μουσική, anime, βόλτες… Και πολλά άλλα
18. Πού θα ήθελες να ήσουν τώρα? Σε δικό μου σπίτι με το μωρό μου και φίλους μου
19. Μια ευχή για το μέλλον: Καλά μυαλά!
20. Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στο χρόνο και να γυρίσεις πίσω, σε ποια εποχή θα πήγαινες? Βικτωριανή εποχή…
21. Φωτιά! Πάρε κάτι μαζί σου: Το λάπτοπ μου
22. Αγαπημένο λουλούδι: Δεν πρέπει να έχω. Όλα μου αρέσουν εξίσου
23. Αγαπημένη σειρά: ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΙ for the win!!
24. Αγαπημένη ταινία: Star Wars, Indiana Jones, Willow… Τι να πρωτοπώ;
25. Αγαπημένο τραγούδι: Πολλά τα οποία δεν χορταίνω να τ’ ακούω.
26. Aγαπημένο βιβλίο: Φανταστική λογοτεχνία (Harry Potter, LOTR και άλλα πολλα)
27. Αγαπημένο ζώο: Σκυλί
28. Αγαπημένο ρούχο: Τ-Shirt και τζιν
29. Αγαπημένος καλλιτέχνης/ιδα: Alan Rickman, Nicole Kidman
30. Αγαπημένο χρώμα: Είμαι ανάμεσα στο μπλε και το μοβ
31. Αγαπημένο φαγητό: Οτιδήποτε κινέζικο
32. Με ποιον χαρακτήρα από cartoon (Disney, WB, comics) ταυτίζεσαι? Spiderman
33. Κακή συνήθεια: Να τρώω τα νύχια μου
34. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει: Γίνομαι πολύ καλός φίλος
35. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει: Εμπιστεύομαι εύκολα τους ανθρώπους
36. Συνηθισμένη ατάκα: Βασικά…
37. Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις: Όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω αρχαιολόγος (λόγω του Indiana Jones) ή μάγος. Τελικά τίποτε από τα δυο μιας και έγινα προγραμματιστής. Τώρα πλέον θέλω να γίνω δημοσιογράφος αλλά δεν τα έχω καταφέρει…
38. Μεγαλύτερος φόβος: Το να μείνω μόνος
39. Η καλύτερη pizza: Martano στη Μυτιλήνη. Προσκυνάω απλά!!
40. Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια ζώα είναι…: Ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου

Έρχεται Σάββατό βράδυ, είσαι gay και δεν ξέρεις που να πας; Έχεις βαρεθεί να πηγαίνεις στα ίδια και στα ίδια; Και όταν πας βλέπεις συνέχεια τις ίδιες φάτσες; ΜΗ ΣΚΑΣ ΠΙΑ!! Ένα νέο gay bar άνοιξε τις πύλες του στην Αθήνα... "Η Μικρή Λουλού"!


Δώστε ραντεβού στο πιο ΙΝ μέρος της gay Αθήνας. Σύντομα και στην Θεσσαλονίκη! "Η Μικρή Λουλού" ανοίγει τα φτερά της και σε περιμένει...

Καλό Σαββατοκύριακο. :)

Από μικρό μου άρεσαν ΠΟΛΥ τα παραμύθια. Και σε ποιόν όχι άλλωστε. Μου άρεσε να κάθομαι με τις ώρες και να μου λέει η γιαγιά μου ή η μητέρα μου ιστορίες για δράκους, μάγους, μαγεμένα δάση και κακούς ανθρώπους. Ιστορίες φαντασίας γεμάτες μαγεία και περιπέτεια. Από μικρός ζήλευα τους χαρακτήρες που ζούσαν μια τέτοια ζωή. Ήθελα να είχα γίνει ήρωας κάποιου βιβλίου φαντασίας όπου ζούσε μια από τις πολλές του περιπέτειες σε μια χώρα όπου τα πάντα ήταν πιθανά. Έλεγα στον εαυτό μου ότι όταν μεγαλώσω θα ζήσω κι εγώ μια τέτοια συναρπαστική ζωή. Θα βρω κι εγώ το κακό δράκο και θα τον σκοτώσω, να πολεμήσω δαίμονες, να κάνω μαγικά και να ζήσω ευτυχισμένος. Μια υπόσχεση που είχα κάνει μικρός; Όσο ζω δεν θα πάψω ποτέ να ονειρεύομαι!

Τα χρόνια περνούσαν. Μεγάλωνα. Η ελπίδα ότι η ζωή μου θα έμοιαζε έστω και στο ελάχιστο με κάποιου χαρακτήρα από εκείνα τα παραμύθια που άκουγα μικρός και λάτρευα, ολοένα και λιγόστευε. Προσπαθούσα, όμως, να κρατήσω αυτή την σκέψη ζωντανή σαν μια φλόγα ενός κεριού που τρεμοπαίζει από τον αέρα τριγύρω αλλά εμείς κάνουμε τα πάντα για να μη σβήσει. Αλλά η μαγεία δεν έρχονταν…

Την περιπέτεια που τόσο πολύ λαχταρούσα να ζήσω διαδέχτηκε η μονοτονία της καθημερινότητας. Πολλές φορές είχα πιάσει τον εαυτό μου να διαβάζει ένα βιβλίο, να βλέπει μια ταινία φαντασίας και να ταυτίζεται με τους ήρωες τους. Μου άρεσε να ακούω μουσική και να ταξιδεύω μαζί της σε κόσμους μακρινούς. Να ξεφεύγω από προβλήματα και σκοτούρες της πραγματικότητας. Ήξερα όμως πλέον ότι κάποιο τέτοιο όνειρο δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί ποτέ.

Κι εκεί που πιστεύα ότι τα πάντα έχουν χαθεί, εκεί που πιστεύα πως έχω αθετήσει την υπόσχεση που μικρός είχα δώσει, η ζωή, ναι αυτή η άτιμη ζωή, καταφέρνει και σου δείξει πως ότι όχι μόνο η μαγεία δεν έχει χαθεί, αλλά υπάρχει παντού γύρω μας. Αρκεί κάποιος να κάτσει μια στιγμή και να ανοίξει τα μάτια της ψυχής του. Να αφουγκραστεί τον χώρο γύρω του. Σίγουρα θα πάρει μια μικρή δόση από αυτή… Σίγουρα θα καταλάβει πως ο καθένας από μας ζει το δικό του παραμύθι, ένα φανταστικό, υπέροχο παραμύθι όπου η μαγεία έχει το πρωταρχικό ρόλο.

Πόσες φορές δεν έχουμε υπερβεί εμπόδια που ποτέ μας δεν ήμασταν σίγουροι ότι θα τα καταφέρναμε; Να εξοντώσουμε τους δαίμονες που μας κυριεύουν; Πόσες φορές δεν έχουμε καταφέρει να σταματήσουμε τον χρόνο απλά και μόνο με το να βρισκόμαστε στην αγκαλιά του αγαπημένου μας προσώπου; Πόσες φορές δεν έχουμε χαθεί στην άβυσσο των ματιών του/της; Σίγουρα έχουμε δει κάποια νεράιδα ή κάποιο ξωτικό αλλά και κάποιον βρικόλακα να μας κοιτάζει κατάματα και να νιώθουμε το αίμα μας να παγώνει…

Μπορεί οι ταινίες, τα βιβλία, ακόμα και η μουσική πολλές φορές να μας ταξιδεύουν σε μέρη μακρινά όπου δεν έχεις φανταστεί αλλά το καλύτερο και το πιο μαγικό παραμύθι γράφεται τώρα και το ζεις ήδη…

Αφιερωμένο σε όλους εσάς που νιώθετε... κάπως αυτό τον καιρό.

Ερωτήσεις... Απαντήσεις... Συνέχεια κάνουμε ερωτήσεις σε άλλους και στον ευατό μας με σκοπό να μάθουμε περισσότερα πράγματα. Ο b|a|s|n\i/a με προσκάλεσε σε ένα παιχνίδι ερωτήσεων και απαντήσεων με σκοπό να μάθετε εσείς λίγο καλύτερα εμένα και, γιατί όχι, κι εγώ λίγο καλύτερα τον εαυτό μου...

• Γιατί κλαις;
  Για μια φιλία τόσο δυνατή που με άφησε εδώ και πολλά χρόνια.
• Γιατί δεν κλαις;
  Για τις επιλογές μου.
• Πού είναι ο βάλτος;
  Έξω από το κάστρο μου.
• Ποιός και πού είναι ο δεσμοφύλακας;
  Τα μελιά του μάτια και το ακαταμάχητο χαμόγελό του.
• Πού συναντάς μια εντελώς δική σου άβυσσο;
  Στη καρδιά μου.
• Περιφρονείς κάτι;
  Τους ξερόλες και την ανοησία.
• Θα ερωτευόσουν για πάντα;
  Ναι. Εξάλλου ένας βρικόλακας δεν φοβάται την αιωνιότητα.
• Γιατί πουλιούνται τα "έργα τέχνης";
  Γιατί οι περισσότεροι δεν έχουν ιδέα τι είναι η πραγματική τέχνη.
• Μήπως να αφαιρεθούν τα εισαγωγικά στην παραπάνω ερώτηση;
  Δεν νομίζω να άλλαζε στην παραπάνω απάντησή μου.
• Do you remember revolution?
  I remember, I remember the 5th of November…
• Θα ανέβαινες σ' ένα βουνό, αν το επέβαλε το ωροσκόπιο σου;
  Το ωροσκόπιό μου πολλά πράγματα μου επιβάλλει να κάνω. Ευτυχώς, για την ώρα, εγώ ορίζω τη μοίρα μου.
• Θα σκότωνες τον παππού σου, αν το τζάμι δεν έσπαγε απ' τον πάγο;
  Μου αρέσει το κρύο.
• Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου, αν η ζωή σου έστηνε καρτέρι;
  Και να χάσω τα καλύτερα; Εκτός κι αν, μου έκλεινε εκείνη πρώτα το μάτι.
• Θα κυλούσε η πέτρα του θανάτου το πρωί, εάν δεν κινδυνεύατε να τιμωρηθείτε από το νόμο;
  Ποτέ των ποτών, ποτέ.
• ...
  Ποτέ μην αφήνεις τον συνομιλητή σου να περιμένει. Θα βαρεθεί.
• Θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να διανύσετε μετά τα μεσάνυχτα απ' την αρχή μέχρι το τέλος την οδό Αχαρνών, αν γνωρίζατε ότι ποτέ δεν θα σας συλλάβουν;
  Πάντα θα έβρισκα έναν τρόπο να τους ξεφύγω.
• Θα σκότωνες τον Μπους, αν σου χάριζαν 10 λαχταριστά εκλέρ;
  Με αυτά θα δωροδοκούσα κάποιον άλλον να το κάνει.
• Θα μου έδειχνες τα σαπισμένα σου δόντια, αν έβλεπες μέσα τους τα αστέρια;
  Δεν θα ήθελα να δεις τ' αστέρια, θα ήθελα να σε πάω εκεί.
• Θα έπεφτες στο πηγάδι αν ήσουν θλιμμένος;
  Και κάποιος να κλείσει το καπάκι… Ελπίζω μετά να μην στοίχειωνα τον κόσμο σαν την Σαντάκο.

Προσκαλώ τον mahler, τον herr doktor, την offshore, τον Coming Through και τις αγαπημένες μου Σκύλες να παίξουν κι αυτοί αν θέλουν.

Όχι και τόσο καλά τα νέα για τους καπνιστές. Χτες, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Υγείας, ο υπουργός Υγείας, κ. Αβραμόπουλος, παρουσίασε ένα Εθνικό Σχέδιο Δράσης κατά του καπνίσματος που περιελάμβανε μέτρα κατά του παθητικού καπνίσματος και απαγόρευση προϊόντων καπνού στους ανήλικους. Ο υπουργός αναφέρθηκε μάλιστα σε έρευνα που έδειξε ότι το 84% των πολιτών συμφωνεί με την απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους, όπως μπαρ, καφέ, εστιατόρια και εργασιακούς χώρους. Το υπουργείο θα ξεκινήσει άμεσα και ενημερωτική εκστρατεία κατά του καπνίσματος. Το νομοσχέδιο βρίσκεται ήδη στη νομοπαρασκευαστική επιτροπή της Βουλής και οι κύριες διατάξεις του θα ανακοινωθούν σύντομα.

Προσωπικά δεν καπνίζω, αλλά δεν έχω και πρόβλημα με κάποιον να καπνίζει στο ίδιο δωμάτιο με μένα (αν και με ενοχλεί το γεγονός ότι από ένα σημείο και μετά, αν δεν υπάρχει και ο κατάλληλος εξαερισμός, να γίνεται στο δωμάτιο ντουμάνι και να μη μπορώ να αναπνεύσω από την κάπνα). Το συγκεκριμένο μέτρο, κατά ένα μεγάλο ποσοστό, το θεωρώ όχι και τόσο σωστό. Ναι, το κάπνισμα θα έπρεπε να απαγορευτεί σε δημόσιους χώρους όπως δημόσιες υπηρεσίες και κινηματογράφους, αλλά σε μπαρ και εστιατόρια το βρίσκω κάπως ανούσιο. Η μεγαλύτερη συνήθεια του μέσου έλληνα είναι ο καφές και το τσιγάρο και πολλές φορές σε συνδυασμό. Έτσι πολλά μπαρ και καφέ θα χάσουν αρκετό κόσμο, κυρίως τον χειμώνα που θα αναγκάζονται να κάθονται έξω και να καπνίζουν μεσ’ το κρύο και την βροχή, μιας και τους καλοκαιρινούς μήνες η όλη κατάσταση παλεύεται.

Από την άλλη όμως το συγκεκριμένο μέτρο έχει και ένα καλό: την απαγόρευση πώλησης τσιγάρων και προϊόντων καπνού σε ανήλικους. Σύμφωνα με στατιστικές έρευνες το 60% των καπνιστών αρχίζει πριν τα 13 χρόνια και το 90% πριν τα 18. Πολλοί πιστεύουν ότι εκείνη την περίοδο έκαναν την επανάσταση τους αλλά, ας το παραδεχτούμε, απλά ήθελαν αν δείχνουν cool και να κάνουν εντύπωση σε κάποια γκόμενα ή απλά για να ταιριάξουν σε μια παρέα. Η απαγόρευση αυτή ίσως κάνει καλό σε πολλούς νέους να σκεφτούν κάπως καλύτερα, καθώς θα έχει "πήξει" περισσότερο το μυαλό τους, πριν αρχίσουν το τσιγάρο.

Το περίεργο από όλο αυτό είναι ότι το 84% συμφώνησε με το μέτρο αυτό που σημαίνει σίγουρα και αρκετοί από τους καπνιστές. Ίσως να είναι και το "σπρώξιμο" που χρειάζονται μερικοί για να το κόψουν και με αυτό το μέτρο να βρήκαν την ευκαιρία. Μια κακιά συνήθεια; Ναι. Αλλά δεν παύει να είναι συνήθεια και πολλοί από τους καπνιστές θέλουν να τους σέβονται όπως αυτοί σέβονται τους μη καπνίζοντες. Βέβαια τα στατιστικά (που οφείλω να τα αναρτήσω εδώ) είναι πραγματικά πολύ λυπηρά.

• Περισσότεροι άνθρωποι πεθαίνουν από νόσους που σχετίζονται με το κάπνισμα από ό,τι από τις παρακάτω αιτίες στο σύνολό τους: αλκοόλ, ναρκωτικά (ηρωίνη, κοκαΐνη), αυτοκτονίες, δολοφονίες, αυτοκινητιστικά δυστυχήματα, πυρκαγιές, AIDS.
• Οι Ελληνες κατέχουν την πρώτη θέση στο κάπνισμα μεταξύ των Ευρωπαίων, με 20 τσιγάρα ημερησίως η μέση δε ηλικία έναρξης είναι τα 12 χρόνια.
• Το κάπνισμα θεωρείται ότι παίζει ρόλο σε περίπου 25-35% των θανάτων λόγω καρκίνου και ευθύνεται για το 90% των θανάτων λόγω καρκίνου του πνεύμονα.
• Το 50% των ασθενών με καρκίνο ουροδόχου κύστης είναι ή ήσαν καπνιστές.
• Οι άνδρες που δεν κάπνισαν ποτέ στη ζωή τους, είχαν διάρκεια ζωής κατά μέσο όρο 10 χρόνια μεγαλύτερη από τη ζωή αυτών που κάπνιζαν κατά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους.
  
• Οι άνδρες που σταματούσαν το κάπνισμα πριν την ηλικία των 30 ετών ζούσαν όσο και αυτοί που δεν κάπνισαν ποτέ. Εκείνοι που σταματούσαν πριν την ηλικία των 40 χρόνων ζούσαν κατά μέσο όρο 1 χρόνο λιγότερο από αυτούς που δεν κάπνισαν ποτέ ενώ όσοι σταματούσαν στην ηλικία των 50 χρόνων κέρδιζαν κατά μέσο όρο 6 χρόνια ζωής και όσοι σταματούσαν πριν τα 60 κέρδιζαν 3 χρόνια ζωής.

• Περίπου το 50% των ανδρών που είναι μόνιμοι καπνιστές πεθαίνουν εξ αιτίας της συνήθειάς τους ενώ το 25% αυτών πεθαίνει μεταξύ των ετων 35-69.
• Τα άτομα που καπνίζουν περισσότερα από 20 τσιγάρα την ημέρα, όταν βρίσκονται στην ηλικία μεταξύ των 40 και 50 ετών ,παρουσιάζουν ταχύτερη επιδείνωση της μνήμης τους.
• Ο καρκίνος του πνεύμονος είναι ο συχνότερος μεταξύ όλων των καρκίνων (περίπου 20%).
• Στις γυναίκες το κάπνισμα ακόμη και ενός έως τεσσάρων τσιγάρων την ημέρα συνδέεται με διπλάσιο κίνδυνο ισχαιμικής καρδιοπάθειας.
• Στην Ε.Ε. το κάπνισμα σκοτώνει κάθε χρόνο 660.000 πολίτες και ευθύνεται για το 15% των θανάτων στην Ευρώπη.
• Η ηλικία έναρξης του καπνίσματος συνεχώς μειώνεται : το 60% των καπνιστών αρχίζει πριν τα 13 χρόνια και το 90% πριν τα 18.
• Παράλληλα η διαφορά των καπνιστών σε σχέση με το φύλο συνεχώς μειώνεται εις βάρος των κοριτσιών, ενώ χιλιάδες παιδιά κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο γεννιούνται πρόωρα και με μικρότερο σωματικό βάρος επειδή οι μητέρες τους είναι καπνίστριες.
• 4.000 περίπου βλαβερές ουσίες, 50 από τις οποίες είναι αποδεδειγμένα καρκινογόνες, όπως το βενζοπυρένιο, η νιτροζοκορνικοτίνη, οι αρωματικές αμίνες, τα βινυλοχλωρίδια και τα ραδιενεργά στοιχεία.
• 4.000.000 άτομα πεθαίνουν κάθε χρόνο από μία νόσο που σχετίζεται με το κάπνισμα – αριθμός που αντιστοιχεί σε 1.000 θανάτους την ημέρα. Ο αριθμός αυτός αναμένεται να φτάσει τα 10.000.000 ως τα τέλη της δεκαετίας του 2020.
• 70% των καπνιστών θέλει να διακόψει το κάπνισμα, το 30% κάνει μία προσπάθεια το χρόνο και μόνο ένα 2-3% καταφέρνει να διακόψει κάθε χρόνο.
• Μία στις πέντε μαθήτριες στις αναπτυγμένες οικονομικά χώρες είναι κανονική καπνίστρια και το 25% αυτών ξεκίνησαν το κάπνισμα πριν την ηλικία των 10 ετών.
• Το 66% των καπνιστών ξέρει ότι το κάπνισμα θα τους σκοτώσει μια μέρα κι όμως συνεχίζουν.

O herr doktor (γνωστός κι ως mad) με προσκάλεσε να παίξω στο νέο μπλογκοπαίχνιδο δείχνοντας τα αγαπημένα μου παπούτσια. Και όπως υποσχέθηκα, με το που πήγαινα σπίτι θα έκανα το ποστ. Ορίστε λοιπόν.


Ναι, είναι χιλιοφορεμένα και τα έχω περίπου 1 χρόνο. Είναι πραγματικά τόσο άνετα που δύσκολα τα αποχωρίζομαι. Μαζί έχουμε περάσει πολλά: γυμναστήριο, βόλτες, ταξίδια και συνεχίζουμε απτόητοι.


Και να προσκαλέσω την Σούλα (αν μπορούσα ας έκανα κι αλλιώς), την Μιρέλα, τον revqueer, τον anubis και τον comingthrough να συνεχίσουν το παιχνίδι. All right boots... START WALKIN'.

... η συνέχεια της παροιμίας στη πρώτη εικόνα!!

Πανικός! Τον τελευταίο καιρό δεν ξέρω τι μ’ έχει πιάσει αλλά πραγματικά νιώθω απροστάτευτος από παντού! Νιώθω ότι σύντομα θα έρθει το τέλος του κόσμου!! Όχι, δεν τρελάθηκα… Ακόμη. Σε όποιο κανάλι κι αν γυρίσω, βλέπω παντού καταστροφολογίες. Είτε με σεισμούς, είτε με μετεωρίτες, είτε με πυρηνικούς πολέμους, είτε με αυτά που πίνουμε και τρώμε. Πραγματικά δεν ξέρεις πότε κι από πού θα σου έρθει ο ουρανός σφοντύλι. Η τρομολαγνεία σε όλο της το μεγαλείο! Κι όλα αυτά γιατί;


Ζούμε σίγουρα σε μια εποχή που τίποτα δεν είναι πλέον ασφαλές. Η καταστροφολογία μας έχει αυξηθεί τον τελευταίο καιρό και κυρίως μετά από την 11η Σεπτεμβρίου. Ο κόσμος παντού βλέπει απειλές ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχουν. Σε αυτό τον πανικό τα media έχουν παίξει καταλυτικό ρόλο μιας και προβάλουν συνέχεια διάφορες θεωρίες συνωμοσίας και καταστροφής. Λέτε να είναι κάποιο κυβερνητικό πρόγραμμα που να θέλει τους πολίτες να βρίσκονται συνέχεια σε εγρήγορση;

Πριν λίγο καιρό είδα ένα ξένο ντοκιμαντέρ σε κάποιο κανάλι για το πόσο επικίνδυνες μπορούν να θεωρηθούν οι κυλιόμενες σκάλες με κύριο τίτλο "Σώστε τα Παιδιά σας από τον Κρυφό Κίνδυνο!!" Άρχισα να παρακολουθώ εικόνες φρίκης, πάντα με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση (αγωνιώδες soundtrack από κάποια περιπετειώδης ταινία). Ένιωθα την καρδιά μου να χτυπά ολοένα και πιο δυνατά καθώς οι εικόνες διαδέχονταν η μία την άλλη. Σιγά σιγά, και χωρίς να το καταλάβω, η φοβία για τις σκάλες αυτές άρχισε να αυξάνεται όλο και περισσότερο με κάθε frame που περνούσε. Γιατί; Γιατί να θέλουν να μου το κάνουν αυτό σε μένα; Υπάρχει λόγος;


Χειρότερες όμως είναι οι ειδήσεις. Δεν διανοήται σήμερα δελτίο ειδήσεων χωρίς να μην υπάρχει έστω και μια αναφορά στο τέλος του κόσμου. Πριν καλά καλά ξεκινήσουν, σε προϊδεάζουν για το τι μέλει γενέσθαι. Αρχίζουν να σε βάζουν στο κλίμα με μουσική που ακούγοντας τη νομίζεις πως γίνεται πόλεμος έξω απ’ την πόρτα σου, ακόμα κι αν αυτές δεν είναι και τίποτα το σοβαρό. Και μόλις τελειώσουμε με τα ορεκτικά, περνάμε στο κυρίως πιάτο. Τηλεοπτικά παράθυρα γεμάτο καταστροφολόγους που θέλουν να δώσουν τις δικές τους θεωρίες για τα πάντα, ακόμα κι αν δεν είναι ειδήμονες επί του θέματος. Πόσοι από μας θα ξεχάσουν πριν λίγους μήνες με τους συνεχόμενους σεισμούς σε διάφορα μέρη στην Ελλάδα όπου διάφοροι έβγαιναν κάθε λίγο και λιγάκι και διέδιναν φήμες για έναν μεγάλο επικείμενο σεισμό στην Πάρνηθα; Πόσος κόσμος τους πίστεψε και πόσοι ετοιμάζονταν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους; Γιατί; Γιατί να θέλουν να το κάνουν αυτό σε μας; Υπάρχει λόγος;

Τον τελευταίο χρόνο έχω χάσει τον λογαριασμό για το πόσες φορές έχω ακούσει ότι σύντομα θα συναντήσω τον δημιουργό μου με διάφορους και ποικίλους τρόπους. Πάντως δεν μπορείτε να πείτε… Έχουν φαντασία. Έτσι, κάθε μέρα πριν φύγετε από το σπίτι, πάρτε κι εσείς ένα "Πανικοβάλ" και ετοιμαστείτε να απολαύσετε την μέρα σας. Αλλά προσέξτε βγαίνοντας από την πόρτα. Ποτέ δεν ξέρετε τι μπορεί να σας συμβεί…

σ.σ. Στο λεξικό του Word η λέξη "τρομολαγνεία" δεν υπάρχει. Το διορθώνει με το "κοπρολαγνεία"!! Τα συμπεράσματα δικά σας...

Ελπίζω να μην σας ξεγέλασε σήμερα κανείς!! :)


Και αν σας έπιασε κανείς "κότσο" πάρτε και τα τελευταία δυο τραγούδια από το soundtrack μου. Φιλιά σε όλους και καλό μήνα!


Death scene: Kim Richey – A Place Called Home



Closing credits: Nina Gordon – Tonight and the Rest of My Life

“Η αλήθεια”, είπα, “είναι ότι πιστεύεις σε κάτι ανώτερο.”
“Η αλήθεια”, είπε εκείνος, “είναι ότι προσπαθώ να πιστεύω.”

Μια απέραντη Βιβλιοθήκη: το Σύμπαν. Εμείς, σαν οντότητες, απλά βρισκόμαστε μέσα σ’ αυτή και ψάχνουμε να βρούμε τον δρόμο μας. Ψάχνουμε να βρούμε τον χάρτη που θα μας βοηθήσει στο να μάθουμε επιτέλους που είμαστε, ποιοι είμαστε αλλά και που πάμε σε αυτό τον κόσμο, φέρνοντάς μας έτσι ολοένα και πιο κοντά στην ολοκλήρωση και την αυτογνωσία. Αλλά η αναζήτηση αυτή είναι ένας δρόμος γεμάτος δυσκολίες.

Βασισμένο στο βιβλίο του αργεντινού συγγραφέα Jorge Luis Borges, με τον τίτλο “Η Βιβλιοθήκη της Βαβέλ”, η νέα παράσταση στο θέατρο Παλλάς Α-Ω, σε σκηνοθεσία Α. Μπουλάγιεφ, είναι μια παράσταση ζωντανού σινεμά (live-cinema performance). Το κοινό καλείται να ζήσει και τις δυο πλευρές της ιστορίας: τη διαδικασία δημιουργίας και το αποτέλεσμα της. Ενώ δίνεται η ψευδαίσθηση μιας παραδοσιακής δισδιάστατης κινηματογραφικής οθόνης, το κοινό έχει την ευκαιρία να καταδυθεί μέσω μιας τρύπας στον τοίχο και να του επιτραπεί η είσοδος σε μια τρισδιάστατη Βιβλιοθήκη με όλους της τους κατοίκους. Το αποτέλεσμα δεν είναι ούτε κινηματογράφος, ούτε χορός, ούτε θέατρο - αλλά μάλλον μια σύμμειξη των τριών.

Είχα την τύχη, αλλά και την ατυχία, να την δω πριν λίγες μέρες. Το θέαμα ήταν άκρως εντυπωσιακό και πρωτοποριακό για τα ελληνικά δρώμενα. Τέσσερις ηθοποιοί, οι Αγγ. Στελλάτου, Μ. Μουμούρης, Λ. Κιτσοπούλου και Α. Φράγκος και πάνω από 400 κομπάρσοι, ερμηνεύουν με μοναδικό τρόπο την αναζήτηση αυτή του ανθρώπου στους αιώνες. Μια παράσταση γεμάτη φιλοσοφικά ερωτήματα που σίγουρα θα σου στροβιλίζουν στο μυαλό για ώρες μετά τα το τέλος της. Χωρισμένο σε αρκετές θεματικές ενότητες, το ΑΩ φιλοδοξεί να θέσει νέα στάνταρ στο χώρο του θεάτρου. Και, τεχνικά τουλάχιστον, τα καταφέρνει.

Δυστυχώς όμως είναι και μια παράσταση με προβλήματα. Οι διάλογοι πολλές φορές είναι ασυνάρτητοι και κουράζουν το κοινό. Η παράσταση, στα μέσα περίπου, αρχίζει να κάνει κοιλιά ενώ ξαναπαίρνει τα πάνω της προς το τέλος. Γενικά αυτό που θέλει να πει προσπαθεί αρκετά να το μεταδώσει στους θεατές με έναν αντισυμβατικό τρόπο που σίγουρα θα κουράσει αρκετούς από εσάς, ενώ άλλοι πάλι θα βαρεθείτε (όπως κι εγώ σε πολλά σημεία). Σίγουρα δεν είναι μια παράσταση για πολλούς, αλλά αν πάτε μόνο και μόνο για να απολαύσετε το θέαμα δεν θα απογοητευτείτε.

Ευτυχώς έχει αρκετά μικρή διάρκεια (80 λεπτά). Τα εισιτήρια κοστίζουν €70, €60, €50, €40, €35, €25, €10. Φοιτητικό δεν ισχύει. Το Παλλάς βρίσκεται Βουκουρεστίου 5 στο κέντρο της Αθήνας και οι παραστάσεις συνεχίζονται ως και τις 6 Απριλίου. Γι’ αυτό όσοι θέλετε ακόμα να την δείτε τρέχτε… Α, και να μην το ξεχάσω. Το πρόγραμμα είναι πραγματικά υπέροχο. Βιβλίο με σκληρό εξώφυλλο με το λογότυπο της παράστασης απ’ έξω και κοστίζει €15 (άσχετα αν εμείς ήμασταν τυχεροί και το τσιμπήσαμε με €10).

Από που να αρχίσω και που να τελειώσω! Έχουμε και λέμε λοιπόν...

Μια από τις πλέον αξέχαστες ταινίες της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ έχει βάλει σκοπό να ξαναγυρίσει η Μαντόνα. Η τραγουδίστρια που επιθυμεί επίσης να πρωταγωνιστεί στην ταινία έχει προσεγγίσει αρκετά μεγάλα στούντιο, ενώ σκέφτεται η υπόθεση να εκτυλίσσεται στο Ιράκ. Η τραγουδίστρια επιθυμεί να ερμηνεύσει την Ίλσα Λαντ, τον ρόλο της Ίνγκριντ Μπέργκμαν που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στον σύζυγό της και τον πρώην εραστή της Ρικ Μπλέιν (τον ερμήνευε με μοναδικό τρόπο ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ).

Πηγή σε μεγάλο στούντιο του Χόλιγουντ δήλωσε ότι η Μαντόνα τους προσέγγισε με την ιδέα για το ριμέικ. "Η υποδοχή ήταν το λιγότερο χλιαρή. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει γιατί θέλει να ξαναγυρίσει την ταινία που πολλοί θεωρούν ως την καλύτερη όλων των εποχών" δήλωσε η πηγή. "Είναι ακόμα αποφασισμένη να τα καταφέρει στο σινεμά" πρόσθεσε η πηγή, αναφέροντας ότι η Μαντόνα θέλει να εκσυγχρονίσει την ιστορία και να την τοποθετήσει σε μια σύγχρονη πολεμική ζώνη όπως το Ιράκ. Ωστόσο, το σενάριο δεν έχει γραφτεί ακόμα. Εκπρόσωπος της τραγουδίστριας αρνήθηκε να σχολιάσει τις πληροφορίες. O Θεός να μας φιλάει... Η Μαντόνα ξανά στις σκοτεινές αίθουσες!!!

Επίσης αλλάζει και η τιμή των εισιτηρίων!! Αύξηση στην τιμή του εισιτηρίου κατά 25% περίπου αποφάσισαν οι κινηματογράφοι όλης της χώρας. Το, ήδη ακριβό, εισιτήριο των €8 θα εκτοξευθεί σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες στα €10! Το ανέβασμα των εισιτηρίων αυτό προήλθε κυρίως από την μείωση των θεατών στους απλούς κινηματογράφους και την άνθηση των multiplex. Η νέα τιμή αναμένετε να εφαρμοστεί από τα μέσα Απριλίου στους κινηματογράφους όλης της χώρας.

Και μετά σου λένε γιατί δεν πάει πια ο κόσμος στις κινηματογραφικές αίθουσες... Αίσχος!!