Memoirs of a Vampire

Πραγματικά δεν είχα προγραμματίσει να γράψω κάτι από σήμερα στο blog μου. Έλεγα να το αφήσω για αύριο που θα έχω και γενέθλια. Αλλά, δυστυχώς, μερικές φορές τα πράγματα δεν γίνονται ακριβώς όπως τα προγραμματίζει κανείς. Σήμερα διάβασα πως ένας πραγματικά ταλαντούχος ηθοποιός, ο Κωνσταντίνος Παπαχρόνης, σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα τα ξημερώματα της Τρίτης, όταν η μοτοσυκλέτα στην οποία επέβαινε συγκρούστηκε με ένα ΙΧ αυτοκίνητο. Ήταν μόλις 31 χρονών.

Είχα πραγματικά την τύχη να τον δω την Κυριακή που μας πέρασε να παίζει στην παράσταση “Το Ξύπνημα της Άνοιξης” του Φρανκ Βέντεκτιτ στην Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου όπου πραγματικά ήταν τρομερός ενώ η ίδια η παράσταση είναι μια από τις καλύτερες που θα δείτε φέτος στο θέατρο. Μέσα σε μια ποιητική ατμόσφαιρα, γεμάτη ευαισθησία και λυρισμό, ο συγγραφέας θέτει διαχρονικά ερωτήματα για το ξύπνημα της σεξουαλικότητας ενώ ο σκηνοθέτης Νίκος Μαστοράκης δίνει την δική του σύγχρονη αλλά και τολμηρή εκδοχή του αριστουργηματικού αυτού έργου μαζί με μια πλειάδα νέων ταλαντούχων ηθοποιών.

Ο Κωνσταντίνος Παπαχρόνης έπαιζε τον ρόλο του Μέλχιορ, ενός παιδιού που αν και είναι συνομήλικος με τα άλλα παιδιά της παρέας του είναι πιο μπροστά από την ηλικία του. Είναι πιο πρακτικός και κυνικός από όλους τους άλλους. Ο ίδιος ο Μέλχιορ αντιπροσωπεύει τέλεια τον Βέντεκτιτ που αν και λατρεύει τη δυνατή, έστω χαοτική ζωή, αμφιταλαντεύεται όπως ο ίδιος ο χαρακτήρας. Μια παράσταση για την εφηβεία και το πέρασμα στην ενηλικίωση όπου καταφέρνει και συγκλονίζει ακόμα και σήμερα.


Καλό του ταξίδι…

Τικ τοκ.... Τικ τοκ...


Επιστρέφει; Ωχ, όχι πάλι....


Τικ τοκ... Τικ τοκ...

Guys and girls πωλείται ένα (1) εισιτήριο για την μεθαυριανή συναυλία της Madonna στην Αθήνα €100 για Pitch A. Όποιος θέλει ας μου αφήσει comment στο ποστ αυτό και θα του πω. Thanx. :)

Κι όχι ΔΕΝ είναι το δικό μου. :P

Κάτι στα γρήγορα γιατί έχει πέσει δουλειά - ναι ξέρω παράξενο... Νέα ταινία του Bond (Quantum of Solace) κυκλοφορεί τον Νοέμβριο και φυσικά μαζί της και καινούργιο τραγούδι. Another Way to Die από την Alicia Keys μαζί με τον Jack White - τον τραγουδιστή των White Stripes. Απολαύστε το!

Έτσι για να ασχοληθείτε με κάτι τώρα που θα λείπω λόγω διαβάσματος. Από την Τετάρτη πάλι. Άντε φιλούθκια και ο νικητής κερδίζει... ε, κάτι θα σκεφτώ. :)

Πριν από τους άλλους για σας. ;)

Σε γάμους, βαφτίσια, γενέθλια, γιορτές, σε επετείους και γενικά σε κάθε είδους γιορτή η ευχή που κυριαρχεί πάντα είναι "να είσαι πάντα ευτυχισμένος", που αν μη τι άλλο στις μέρες μας όπου τα πάντα κινούνται με ταχύτητα φωτός, ακόμα και οι ανθρώπινες σχέσεις, η ευτυχία έχει καταντήσει είδος πολυτέλειας. Η Ράνια, από τους στους S1ngles, είχε πει κάποτε, όπως πολύ καλά μου θύμισε ο φίλος μου Leviathan πρόσφατα, πως "Η ευτυχία είναι σαν ένα μπουκάλι κρασί που βρίσκετε μπροστά στα μάτια μας. Μας περιμένει να το ανοίξουμε και να το πιούμε αλλά εμείς έχουμε χάσει το ανοιχτήρι". Άραγε πραγματικά ισχύει κάτι τέτοιο ή απλά το έχουμε ξεχάσει στην κωλότσεπή μας και αντί να κοιτάξουμε πρώτα εκεί το ψάχνουμε σε μέρη που δεν υπάρχει περίπτωση να το βρούμε;

Ο καθένας από εμάς έχει τον δικό του ορισμό για το τι είναι ευτυχία. Άλλοι την βρίσκουν σε ένα όμορφο βιβλίο. Άλλοι σε ένα ποτήρι κρασί. Άλλοι πάλι σε κάποιον φίλο ή στην οικογένεια ή σε κάποιον, τελοσπάντων, που τους αγαπάει και θα είναι δίπλα τους. Άλλοι πάλι στα λεφτά (γιατί μπορεί τα λεφτά να μην φέρνουν την ευτυχία, αλλά σίγουρα μπορούν να την εξαγοράσουν :P). Ακούω τον τελευταίο καιρό από φίλους και γνωστούς (δεν βγάζω και τον εαυτό μου απ’ έξω) πως δεν είμαι ευτυχισμένος. Η ευτυχία παραμένει το αφροδισιακό της ζωής που όλοι ψάχνουμε σαν ναρκομανείς που απεγνωσμένα κοιτάνε να βρουν την δόση τους χωρίς να σκεφτούμε πως ΊΣΩΣ ήδη να είμαστε ευτυχισμένοι. Από την φύση μας σαν άνθρωποι, πάντα ζητάμε περισσότερα ακόμα και στην ευτυχία. Μόλις την γευτούμε έστω και λίγο πάντα ζητάμε περισσότερο. Ακόμα και το λίγο που μπορεί να έχουμε το παραμελούμε, δεν μας φτάνει, και κοιτάμε να βρούμε κάτι που θα μας κάνει να κερδίσουμε έστω και κάτι παραπάνω, έστω και ελάχιστα. Δεν μας νοιάζει εάν αυτή η ευτυχία μπορεί να είναι παροδική, αρκεί να ικανοποιεί την πείνα μας.

Γινόμαστε οι ίδιοι "βρικόλακες" της ζωής, γεύοντας τη μέχρι το μεδούλι…


Στην εποχή μας είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε περισσότερες επιλογές κι αυτό σημαίνει λάθη και δυσκολίες. Ναι, στην εποχή μας είναι πιο δύσκολο το να είσαι ευτυχισμένος απ’ ότι ίσως κάμποσα χρόνια πριν, αλλά όταν τα καταφέρνεις έχει σίγουρα μεγαλύτερη αξία.

Είχα ακούσει κάποτε, κάπου – δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς που και δεν έχει σημασία, ότι περνάμε όλη μας την ζωή αναζητώντας επίμονα την ευτυχία, που μερικές φορές οι ίδιοι ξεχνάμε ότι είμαστε ευτυχισμένοι. Μήπως τελικά αυτός που το είπε είχε δίκιο; Μήπως μέσα στον πανικό και στην ανάγκη μας να ζήσουμε ευτυχισμένοι βάζουμε οι ίδιοι τις παρωπίδες στον εαυτό μας κάνοντας μας έτσι να χάσουμε τα ουσιώδη; Λέω εγώ τώρα...

Τελευταία ανάρτηση για τις ταινίες που είδα... Το υπόσχομαι :P

Ένα παραμύθι θα σας πω… Για ένα κόσμο μαγικό, όπου τα ζώα μπορούν και μιλούν, νάνοι, ξωτικά, κένταυροι και άλλα πλάσματα ζουν αρμονικά. Αλλά και η περιπέτεια και η φαντασία υπάρχει σε κάθε γωνία αυτού του κόσμου. Για 4 αδέρφια που, κατατρεγμένα από την φρίκη του πολέμου, ταξίδεψαν στον κόσμο αυτό και μετά από δοκιμασίες και πολέμους κατάφεραν να νικήσουν την Λευκή Μάγισσα που είχε καταραστεί τον τόπο αυτό για 100 χρόνια χιονιά, κερδίζοντας έτσι επάξια τον τίτλο των Βασιλέων! Ένας τόπος που τα λιοντάρια είναι θεοί και οι άνθρωποι αμαρτωλοί. Καλωσορίσατε στη Νάρνια…

Πέρασε 1 χρόνος από τότε που τα 4 αδέρφια Πεβένσι κατάφερα να σώσουν την Νάρνια από την καταστροφή και τώρα πίσω στο Λονδίνο όπου ζουν άρχισαν ήδη να αναπολούν τις περιπέτειές τους. Δεν αργούν όμως να ξαναβρεθούν πίσω στον μαγικό κόσμο και αυτή την φορά έχουν σαν αποστολή να βοηθήσουν τον Πρίγκιπα Κάσπιαν να πάρει τον θρόνο σαν βασιλιάς της Νάρνια, που δικαιωματικά του ανήκει, από τον κακό θείο του.

Ο Andrew Adamson ξαναπαίρνει τα ινία του σκηνοθέτη για άλλη μια φορά και μ' αυτή του την δεύτερη του προσπάθεια δίνει στο Chronicles of Narnia: Prince Caspian έναν πιο σκοτεινό τόνο από το αρκετά παιδικό Chronicles of Narnia: The Lion, the Witch and the Wardrobe αλλά το αποτέλεσμα παραμένει για άλλη μια φορά ανεπαρκές. Η ταινία, αν και ξεκινάει πολύ ωραία, με τον Πρίγκιπα να προσπαθεί να ξεφύγει από τους δολοφόνους του μες τη μαύρη νύχτα, καταλήγει να είναι ένα παραμυθάκι που δεν καταφέρνει να μαγέψει όσο θα έπρεπε. Η σκηνοθεσία παραμένει ανέμπνευστη, οι μάχες τελείως βαρετές και καθόλου επικές και το σενάριο μπορεί να θυμίσει σε κάποιες στιγμές τον Άρχοντα και συγκεκριμένα τους Δύο Πύργους (φυσικό και επόμενο μιας και ο C.S. Lewis – ο συγγραφέας της Νάρνια – ήταν κολλητάρι με τον J.R. Tolkien – τον συγγραφέα του Άρχοντα – και ο ένας επηρέαζε τον άλλον), ενώ οι θρησκευτικές παρεμβάσεις στην ταινία ίσως ξινίσουν μερικούς (Χριστός, Θεός και Δευτέρα Παρουσία).

Είναι όπως λέμε είτε το έχεις είτε όχι το χάρισμα για να κάνεις μια ταινία φαντασίας και ο Adamson, δυστυχώς, δεν το’ χει…

… σε αντίθεση με τον Guillermo del Toro. Ο Hellboy, o πρίγκιπας της Κολάσεως, επιστρέφει για… να σώσει τον κόσμο από την Χρυσή Στρατιά. Το δημιούργημα του Mike Mignola παίρνει σάρκα και οστά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στην μεγάλη οθόνη με τον del Toro να έχει πάρει φωτιά και να μην σταματάει πουθενά. Ο Πρίγκιπας Ναούντα, των ξωτικών, έχει βάλει σαν σκοπό να εξοντώσει τους ανθρώπους προσπαθώντας να ξυπνήσει την Χρυσή Στρατιά που βρίσκετε σε λήθαργο για αιώνες. Για να το πετύχει αυτό όμως χρειάζεται τα τρία μέρη του Χρυσού Στέμματος. Αλλά βρίσκει μπροστά του τον Hellboy και την ομάδα του που προσπαθούν να τον σταματήσουν πριν είναι πολύ αργά.

Μερικοί σκηνοθέτες απλά είναι γεννημένοι με τις ταινίες τους να μας ταξιδεύουν σε κόσμους πέρα από τον δικό μας γεμάτους φαντασία, μαγεία αλλά και κίνδυνο και περιπέτεια. Και ο del Toro από τα πρώτα κιόλας λεπτά της ταινίας φαίνεται πως είναι ένας από αυτούς. Στην εισαγωγή της, όπου μαθαίνουμε την προέλευση της Χρυσής Στρατιάς, είναι μια από της κορυφαίες στιγμές της ταινίας γυρισμένη με μαριονέτες. Από εκείνη την στιγμή ήμουν σίγουρος πως με περίμενε μια απίστευτη βόλτα…!

Σε αντίθεση με τη Νάρνια, το Hellboy II – The Golden Army είναι γεμάτο από πολύ καλές σκηνές δράσης και μονομαχίες (απλά δείτε και συγκρίνετε την ένταση και επικότητα της τελευταίας μονομαχίας και στις δύο ταινίες και θα καταλάβετε πολύ καλά τι εννοώ). Μπορεί να μην ανεβάζουν την αδρεναλίνη και να μην είναι γεμάτες "ποζερία" όπως στο Wanted αλλά δεν παύουν να είναι αξιοπρεπέστατες. Το production design άξιο για υποψηφιότητα στα φετινά Oscars, oι διάλογοι έξυπνοι και γεμάτοι χιούμορ, ενώ οι ερμηνείες είναι πραγματικά αρκετά καλές για ταινία περιπέτεια φαντασίας. Ο Perlman υποβλητικός σαν Hellboy, η Blair αρκετά καλή σαν την ψυχολογικά ανισσόροπη κοπέλα του Liz και πραγματικά καλός ο Goss σαν τον κακό της υπόθεσης Πρίγκιπα Ναούντα, ο οποίος κλέβει και την παράσταση.

Καλύτερο από το πρώτη ταινία, κλάσεις ανώτερο από την Νάρνια και φυσικά με γεμάτο χιούμορ, φαντασία και περιπέτεια που μόνο ο del Toro ξέρει να μας προσφέρει απλόχερα στις ταινίες του, το Hellboy II είναι μια ταινία που αξίζει να πάει κάποιος στην Κόλαση και να μείνει εκεί.

Η ταινία κυκλοφορεί στις ελληνικές αίθουσες στις 11 Σεπτεμβρίου. Χαίρομαι που στην δημοσιογραφική προβολή μας μοίρασαν και από ένα κόμικ του Hellboy. :)

Απ' ότι φαίνεται αυτή είναι η μέρα ταινίων κι επειδή είδα και πολλές αυτό το καλοκαίρι ας πω κάποια πράγματα για μερικές... Δυο-δυο θα τις παίρνω μου φαίνεται...


Φανταστείτε σκηνικό: ένας ωραίος, σέξι και γόνος πλούσιας οικογένειας κάνει πρόταση γάμου στην χαζή, με αγελαδίσιο βλέμμα κοπέλα του η οποία του ρίχνει μια χυλόπιτα που είναι όλη δική του. Την πάει στο εξοχικό των γονιών του κάμποση ώρα έξω από την πόλη για να συζητήσουν για τα προβλήματα τους. Αλλά μέσα στην μαύρη νύχτα δέχονται επίσκεψη από μια άγνωστη γυναίκα που τους ρωτάει αν είδαν την Ταμάρα. "Πάει, τζαζεμένη είναι η γκόμενα" σκέφτηκαν και της κλείνουν την πόρτα στα μούτρα. Και τότε αρχίζει ο εφιάλτης μιας και δέχονται επίθεση από τρεις μασκοφόρους.

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Bryan Bertino, ο οποίος έγραψε και το σενάριο, είναι μια κλισεδιάρικη αλλά παρόλα αυτά τρομαχτική σε μερικές στιγμές ταινία. Από τον πρόλογο ο Bertino προσπαθεί να υποβάλει τους θεατές λέγοντας πως τα γεγονότα είναι βασισμένα σε πραγματική ιστορία, το οποίο είναι εν μέρη αλήθεια μιας και ο σκηνοθέτης βασίστηκε σε περιπτώσεις που είχε ακούσει μικρός στην τηλεόραση ότι κάποιοι άγνωστοι χτυπούσαν την πόρτα διαφόρων ενοίκων πολυκατοικίας για να δουν εάν ήταν μέσα. Αν απαντούσαν έφευγαν, αν όχι τότε έμπαιναν και λήστευαν το σπίτι. Αυτός το πήγε ένα βήμα παραπέρα. Στο The Strangers, ο Bertino πετυχαίνει την κλειστοφοβική και ενίοτε υποβλητική ατμόσφαιρα για ταινία θρίλερ. Δυστυχώς όμως μετά το γαλλικό Ils (Them) και το Funny Games του Haneke, η σύγκριση ήταν αναμενόμενη και δεν είναι υπέρ του. Οι άγνωστοι μέχρι και το τελευταίο λεπτό της ταινίας ποτέ δεν δείχνουν τα πρόσωπά τους, κρατώντας έτσι τον απάνθρωπο χαρακτηρισμό τους, ηθελημένα από τον σκηνοθέτη. Πολλά κλισέ, μια Liv Tyler που δείχνει ότι δεν το’ χει να γίνει η νέα scream queen ενώ το αγελαδίσιο βλέμμα της σπάει τα νεύρα κάθε θεατή, με ένα background story που πραγματικά μου φάνηκε τελείως ανούσιο και ένα φινάλε που χαλάει όλη την ατμόσφαιρα της ταινίας, το The Strangers παραμένει μια μετριότητα, αλλά μέσα σε όλα τα σκουπίδια ταινιών τρόμου που κυκλοφορούν τον τελευταίο καιρό είναι από τις "καλές" μέτριες ταινίες που μπορείτε να δείτε.

Ηθικό δίδαγμα; Αν κάποια άγνωστη σας χτυπήσει την πόρτα στην μέση της νύχτας και σας ρωτήσει που στο διάολο είναι η Ταμάρα, στείλτε τη στο διπλανό διαμέρισμα.

Βέβαια αν τώρα είσαστε η Angelina Jolie ή ο James McAvoy μπορείτε απλά να τους αλλάξετε τα πρέκια. Στο Wanted, την νέα περιπέτεια του Ρώσου σκηνοθέτη Timur Bekmambetov – που μας έδωσε τα Night Watch και Day Watch, ενώ τώρα ετοιμάζει και το τέλος της τριλογίας με τίτλο Twilight Watch – o McAvoy είναι ένας απλός καθημερινός, σέξι όμως, τύπος. Με την δουλειά του που μισεί, την γκόμενα που τον κερατώνει με τον καλύτερό του φίλο και παγιδευμένος σε μια ζωή που τον πνίγει. Hey, και ποιος δεν είναι άλλωστε; Αλλά μια μέρα γνωρίζει ΑΥΤΗ, κι αυτή ισούται με την Angelina Jolie, η οποία τον βάζει σε μια Αδελφότητα Δολοφόνων όπου προσπαθούν να κρατήσουν την ισορροπία στον κόσμο.

Λίγο από The Matrix, λίγο από Minority Report και με αρκετή ποζεριά, ο Bekmambetov κάνει μια ταινία που το στυλ της θα το ζήλευαν πολλοί. Η δράση της είναι απλά καταιγιστική. Αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο και το σέξι φάκτορ ανεβάζει το θερμόμετρο στα ύψη με μια Jolie πιο σέξι από ποτέ. Το σενάριο είναι βασισμένο στο ομώνυμο κόμικ των Mark Millar και J.G. Jones αλλά παρόλα αυτά είναι τελείως διαφορετικό. Το σενάριο δυστυχώς δεν είναι από τα καλυτέρα του σημεία, δεν γίνεται καμία εμβάθυνση στους χαρακτήρες αλλά δίνεται περισσότερο έμφαση στην δράση, χωρίς απάραίτητα αυτό να είναι κακό. Αλλά δεν είναι ούτε και καλό. Αν υπήρχε και το σενάριο σίγουρα η ταινία θα ήταν μια από τις καλύτερες περιπέτειες που είδαμε μ.Μ. (μετά Matrix).

Πάντως σίγουρα θα περάσετε 2 ώρες αρκετά ευχάριστες παρέα με ποπ κορν, αναψυκτικό και τα κατάλληλα άτομα δίπλα σας. Εμείς πάντως το είδαμε σε θερινό με ηχητικό background μια να κάνει σεξ και να βογκάει ποοοολύ δυνατά. Μάλλον την επηρέασε το sexy factor της ταινίας, δεν εξηγείτε διαφορετικά.

Για απενοχοποιημένη διασκέδαση.

Μπήκε ο Σεπτέμβρης κι αυτό μπορεί να σημαίνει ένα πράγμα. Οι Νύχτες Πρεμιέρας βρίσκονται προ των πυλών! Το 14ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας ξεκινάει σε λίγες μέρες και ήδη η πόλη ζει στους ρυθμούς του. Από τις 17 ως και τις 28 Σεπτεμβρίου οι κινηματογράφοι Δαναός 1 & 2 και οι ανακαινισμένοι Αττικόν και Απόλλων Cinemax θα φιλοξενήσουν εικόνες από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, επιλεγμένες με τόλμη από ό, τι καλύτερο έχει να προσφέρει ο παγκόσμιος κινηματογράφος. Πολλές πρεμιέρες, παλιές ταινίες που δεν είχαμε την τύχη να δούμε στις σκοτεινές αίθουσες, ντοκιμαντέρ αλλά και μια ταινία έκπληξη θα μας ταξιδέψουν στις φθινοπωρινές αυτές νύχτες της Αθήνας.

Όπως πάντα υπάρχουν και τα δύο διαγωνιστικά τμήματα του Φεστιβάλ. Στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα θα προβληθούν καινούργιες ταινίες νέων σκηνοθετών όπου στοχεύουν στη Χρυσή Αθηνά και στο χρηματικό έπαθλο των €10.000, με κριτές την Ευρωπαϊκή Επιτροπή Νέων, φοιτητές κινηματογραφικών σχολών απ’ όλη την Ευρώπη. Αλλά και στο Διαγωνιστικό Τμήμα Μουσική & Φιλμ, το δημοφιλέστερο κομμάτι του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας, θα προβληθούν ταινίες όπου θα είναι αφιερωμένες στην Μουσική και στους δημιουργούς της. Οι ταινίες αυτές θα κριθούν από τη Διεθνή Κριτική Επιτροπή που θα συναντηθεί στην Αθήνα και θ’ απονείμει τη δική της Χρυσή Αθηνά, βραβείο που ανταποκρίνεται επίσης σε χρηματικό έπαθλο €10.000.

Παράλληλα με το Διαγωνιστικό τμήμα, τις Πρεμιέρες, αλλά και τα ντοκιμαντέρ που θα δούμε και στο φετινό φεστιβάλ, θα υπάρχει και το Σινεμά στα Όρια, όπου το φιλμ αγγίζει την κόψη της ουσίας ή της αισθητικής, τις προβολές Μετά τα Μεσάνυχτα, για όσους θέλουν να ξενυχτήσουν με εκατοντάδες θεατών για παρέα, τις Μικρές Πρεμιέρες Ακμή, με διαγωνιζόμενα και μη, ελληνικά και διεθνή μικρού μήκους αριστουργήματα, τις Ειδικές Προβολές και τα θεματικά και προσωπικά Αφιερώματα. Ταινίες για όλα τα γούστα. Ταινίες για όλους.

Η ταινία που θα ανοίξει το φετινό Φεστιβάλ είναι η ταινία του Laurent Cantet "Entre les Murs (Ανάμεσα στους Τοίχους)" που τιμήθηκε με το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Κανών στα πλαίσια του αφιερώματος "Διαγωγή Μηδέν". Η ταινία που εκτυλίσσεται ανάμεσα στους τοίχους ενός πολυεθνικού σχολείου στο Παρίσι. Βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του François Bégaudeau (που κρατά και το ρόλο του δασκάλου στην ταινία), το οποίο με τη σειρά του βασίστηκε στις πραγματικές ιστορίες και τους διαλόγους των μαθητών του, η ταινία παρακολουθεί την προσπάθεια που κάνουν τα παιδιά, με τις λέξεις, τις πράξεις, τις σκέψεις, την επιθετικότητα, την αυθάδεια ή το χιούμορ τους, ν’ απαντήσουν στην κοινωνική ανισότητα που διδάσκονται μέσα και έξω από την τάξη.

Ας δούμε μερικές όμως από τις πρεμιέρες που θα απολαύσουμε φέτος στις 14ες Νύχτες Πρεμιέρας:

• Vicky Cristina Barcelona – η νέα ταινία του Woody Allen, ο οποίος στην ηλιόλουστη Βαρκελώνη σχηματίζει το πιο φλογερό ερωτικό τρίγωνο μεταξύ του Javier Bardem, της Penelope Cruz και της Scarlett Johansson.
• Roman Polanski: Wanted and Desired – το ντοκιμαντέρ της Marina Zenovich όπου διερευνάται το προφίλ του θρυλικού σκηνοθέτη, με άφθονο σπάνιο υλικό από τη ζωή του, τη σχέση του με τη Sharon Tate και πρόσφατη συνέντευξη με την (τότε 13χρονη) κοπέλα που τον κατηγόρησε για βιασμό. Γεμάτο με μαρτυρίες και αρχειακό υλικό από τους μισούς χολιγουντιανούς θρύλους των '70s, το ντοκιμαντέρ σκιαγραφεί ένα ψύχραιμο και ειλικρινές πορτρέτο για μια από τις πιο αμφιλεγόμενες φιγούρες του παγκόσμιου σινεμά.
• Il Divo: La Straordinaria Vita di Giulio Andreotti – του Paolo Sorrentino που σε μια πρωτότυπη, σατιρική βιογραφία αποκαλύπτεται το πορτρέτο του αμφιλεγόμενου και επί πολλά χρόνια πρωθυπουργού της Ιταλίας Giulio Andreotti και οι σχέσεις του με το οργανωμένο έγκλημα.
• From Within – του ελληνικής καταγωγής Φαίδων Παπαμιχαήλ, διευθυντής φωτογραφίας ταινιών όπως τα "Million Dollar Hotel", "Walk The Line" και "Sideways", αναλαμβάνει το ρόλο του σκηνοθέτη και σκορπίζει τον τρόμο σε μια μικρή πόλη, της οποίας οι κάτοικοι αρχίζουν ένας-ένας ν’ αυτοκτονούν.
• Public Enemy: Welcome to the Terrordome – του Robert Patton-Spruill για μια αληθινή μουσική εμπειρία. Η ιστορία του πιο επιδραστικού hip hop συγκροτήματος που για 15 ολόκληρα χρόνια στιγματίζει το μουσικό στερέωμα με τον πολιτικό του λόγο και την ανατρεπτική του διάθεση, έρχεται να κάνει θόρυβο στην Αθήνα.

Στο τμήμα του ντοκιμαντέρ μπορούμε να δούμε:

• Gonzo: The Life and Work of Dr. Hunter S. Thompson – του Alex Gibney που πέρυσι βραβεύτηκε με το Όσκαρ Ντοκιμαντέρ για το "Taxi to the Dark Side", προσφέρουν στους θεατές την πολυτέλεια μιας παρατεταμένης ματιάς στη ζωή και τη σημασία του Hunter S. Thompson. Εστιάζοντας στη, χρυσή για τον Thompson δεκαετία 1965-1975, το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει ανέκδοτα χειρόγραφα και οπτικοακουστικό υλικό, αποσπά ομολογίες έρωτα και μίσους για τον συγγραφέα και αφήνει την φωνή του Johny Depp να μας ξεναγήσει σε ένα φαινόμενο χωρίς διάδοχο.
• The End of Poverty? – όπου ο Philippe Diaz αναρωτιέται "Με τόσο πλούτο στον κόσμο, γιατί συνεχίζουν να υπάρχουν τόσοι φτωχοί;" Ο σκηνοθέτης συναντιέται με νομπελίστες οικονομολόγους, ανασυνθέτει την ιστορία της παγκόσμιας εκμετάλλευσης από την εποχή της αποικιοκρατίας μέχρι σήμερα και προτείνει τη νηφάλια επιστημονική σκέψη ως απάντηση στην επικρατούσα λογική του εντυπωσιασμού και των απλουστεύσεων.
• I Am Because We Are – του Nathan Rissman όπου χαρακτηριστικά επίμονη και δυναμική, η Madonna καλεί τον κόσμο ν’ αναλάβει τις ευθύνες του για τη σωτηρία του Μαλάουι, όπου πάνω από ένα εκατομμύριο παιδιά έχουν μείνει ορφανά λόγω της πανδημίας του AIDS. Με τη σπουδαία pop persona στην παραγωγή, το σενάριο και την παρουσίαση.
• The Other Side of Istanbul – της Döndü Kiliç για το πορτρέτο της αθέατης, και ακόμη πιο ενδιαφέρουσας, Κωνσταντινούπολης. Καθώς η Τουρκία αποπειράται να εκσυγχρονιστεί εν μέσω εσωτερικού διχασμού, στην Κωνσταντινούπολη η γκέι κοινότητα ισχυροποιείται και απαιτεί την αναγνώριση των δικαιωμάτων της. Ένας νεαρός άντρας που φυλακίστηκε λόγω της ομοφυλοφιλίας του, ένας επίδοξος χορευτής της κοιλιάς που προς το παρόν επιβιώνει ως τραβεστί πόρνη, ένας σαραντάρης που ονειρεύεται να φύγει προς τη Δύση είναι μερικοί μόνο από τους ανθρώπους που η σκηνοθέτης συλλαμβάνει με την κάμερά της.

Τέλος, θα υπάρχει και το αφιέρωμα στον σκηνοθέτη Jacques Tourneur, του σκηνοθέτη του αόρατου τρόμου και των απειλητικών σκιών. Ταινίες που θεωρούνται κλασικές όχι μόνο για την εμπορική τους απήχηση τον καιρό που προβλήθηκαν, αλλά κυρίως για την μεγάλη τους επίδραση στην μετέπειτα κινηματογραφική ιστορία. Ταινίες όπως "Experiment Perilous", "Out of the Past", "Berlin Express", "Άρχοντες της Νύχτας" και το "Night of the Demon".


Όσο αφορά τις κάρτες διαρκείας και τα εισιτήρια του Φεστιβάλ:

ΚΑΡΤΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ 10
-Εξασφαλιζει είσοδο σε 10 προβολές και κοστίζει €30.
-Θα εκδοθούν 200 κάρτες, αριθμημένες με αύξοντα αριθμό.


ΚΑΡΤΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ 25
-Εξασφαλίζει είσοδο σε 25 προβολές και κοστίζει €75.
-Θα εκδοθούν 350 κάρτες, αριθμημένες με αύξοντα αριθμό.
Παράλληλα συνεοδεύεται από τα επιπλέον προνόμια:
- Προτεραιότητα στην κράτηση θέσεων δύο μέρες πριν αρχίσει η επίσημη προπώληση εισιτηρίων (12 και 13 Σεπτεμβρίου τα ταμεία θα είναι ανοιχτά ΜΟΝΟ για τους κατόχους αυτής της κάρτας)
- Πρόσκληση στην επίσημη τελετή έναρξης του Φεστιβάλ
- Δωρεάν παροχή του καταλόγου του Φεστιβάλ
- Ειδική τακτική ενημέρωση στο προσωπικό e-mail.

Και οι δύο κάρτες θα είναι ατομικές και θα αναγράφουν το όνομα του κατόχου τους.
H διάθεση αρχίζει στις 5 Σεπτεμβρίου, στα ταμεία των κινηματογράφων ΑΤΤΙΚΟΝ και ΔΑΝΑΟΣ. Θα τηρηθεί αυστηρή σειρά προτεραιότητας.


ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ
Μπορείτε να αγοράσετε μεμονομένα εισιτήρια για τις ταινίες του Φεστιβάλ από τις 14 Σεμτεμβρίου στα ταμεία των κινηματογράφων ΑΤΤΙΚΟΝ και ΔΑΝΑΟΣ.
Η τιμή του κάθε εισιτηρίου είναι €6.

Μπορείτε να προμηθεύεστε τα εισιτήρια σας από τα ταμεία των κινηματογράφων ΑΤΤΙΚΟΝ, ΑΠΟΛΛΩΝ και ΔΑΝΑΟΣ καθημερινά από τις 11:00 - 20:30 και Σαββατοκύριακα από 17:00 - 20:30.

Το πρόγραμμα των ταινιών που θα προβληθούν στο Φεστιβάλ θα κυκλοφορήσεις στις 11 Σεπτεμβρίου. Εννοείτε πως θα υπάρχει λινκ τότε για να το κατεβάσετε.


Ετοιμαστείτε λοιπόν για νύχτες μαγικές που θα μας ταξιδέψουν με ιστορίες άλλοτε φανταστικές και περιπετειώδης κι άλλοτε πιο ανθρώπινες αλλά πάντα ενδιαφέρουσες και με όμορφες εικόνες. Ετοιμαστείτε για το 14ο Φεστιβάλ Διεθνούς Κινηματογράφους της Αθήνας: Νύχτες Πρεμιέρας.



*Για περισσότερες πληροφορίες στο official site του Φεστιβάλ αλλά και στο site του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ.

Δευτέρα 1η Σεπτεμβρίου, 09:39 π.μ.
Γέρακας, Αττικής.

Περίεργο πρωινό σήμερα. Φθινοπωρινό. Όμορφο… Δροσερό… Επιτέλους το καλοκαίρι έφυγε (ναι, δεν είμαι και από τους μεγαλύτερους φαν της εποχής αυτής) και το φθινόπωρο μπήκε όχι μόνο ημερολογιακά αλλά κι απ’ ότι φαίνεται και official με την καθιερωμένη ψυχρούλα του και τις αναπάντεχες μπόρες. Ω, ναι το λατρεύω το φθινόπωρο! Η αίσθηση του δροσερού αέρα και της βροχής, οι πλατείες και τα πάρκα να γίνονται κατακίτρινες από τα φύλλα που έχουν πέσει από τα δέντρα, η πόλη αρχίζει να σφύζει πάλι από ζωή και φυσικά το θεωρώ σαν την αρχή μιας νέας σεζόν. Μου δίνει το κίνητρο να αρχίσω καινούργια πράγματα, να βάλω καινούργιους στόχους, να προσπαθήσω να γίνω καλύτερος και να διορθώσω τυχών λάθη μου αλλά και να κάνω καινούργια. Και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ σταματάνε οι ζέστες!

Από μικρός μισούσα το καλοκαίρι. Ήμουν από μικρός περίεργος βλέπετε. Όλοι οι φίλοι μου έφευγαν για διακοπές με τους δικούς τους κι εγώ αναγκαζόμουν να πηγαίνω με τους γονείς μου σε μέρη της Ελλάδος χωρίς καμιά άλλη παρέα. Μισούσα τους γονείς μου που με πήγαιναν σε μέρη που δεν ήθελα και ακόμα περισσότερο το καλοκαίρι που μου στερούσε τους φίλους μου και γενικότερα την όλη παρέα. Όσο και να σκέφτομαι παλαιότερα καλοκαίρια, ήταν ελάχιστα εκείνα που μπορώ να πω ότι πέρασα απλά καλά. Τα περισσότερα ανυπομονούσα να έρθει το φθινόπωρο και να ξαναδώ ανθρώπους που πραγματικά μου είχαν λείψει όλο αυτό τον καιρό.

Έτσι και το καλοκαίρι του 2008 δεν ήταν και από τα αγαπημένα μου. Ίσως θα μπορούσα να πω πως ήταν κι ένα από τα χειρότερα. Ειδικά τον τελευταίο του μήνα όλα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Ένοιωσα πως κάποιος εκεί πάνω του άρεσε να με βλέπει να τυραννιέμαι για διάφορους λόγους και να με χλευάζει, ενώ με ένα σαδιστικό τρόπο να καυλώνει από ευχαρίστηση. "Ό, τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό" λένε κι αυτό πραγματικά το κατάλαβα πολύ καλά αυτή την περίοδο. Χώρισα, έκλαψα, ένιωσα απίστευτα μόνος, πήγα για πολύ λίγο διακοπές, έκλαψα, έχασα τον σκύλο μου, πληγώθηκα... Παρόλα αυτά όμως, ναι, είμαι εδώ και στέκομαι καλύτερος από ποτέ. Έτσι θέλω να πιστεύω δηλαδή. Εντάξει, ας μην είμαι όμως και τελείως αχάριστος. Οι τελευταίες μέρες του Αυγούστου ήταν όμορφες. Μετά από μια μεγάλη συζήτηση τα ξαναβρήκαμε με το μωρό μου και είμαστε καλύτερα από ποτέ. Αλλά μια πικρία στην καρδιά την έχω ακόμα, μια καρδιά που βασανίστηκε πολύ τον τελευταίο καιρό. Αν και το θέμα ίσως το αναλύσω σε κάποιο άλλο ποστ μου, απλά να πω πως παρόλο την όποια μικρή πικρία είμαι ερωτευμένος από ποτέ.

Η λέξη "διακοπές" μου ήταν άγνωστη αυτό το καλοκαίρι. ΟΚ, πήρα μια άδεια 8 ήμερων αλλά δεν πήγα πουθενά και ήμουν ολομόναχος στην παντελώς άδεια, και κατά τα άλλα πανέμορφη εκείνες τις μέρες, Αθήνα. Κατάφερα να αλλάξω παραστάσεις όταν το τελευταίο Σαββατοκύριακο πριν γυρίσω στην δουλειά πήγα στην Β. Εύβοια. Χωρίς να κλείσουμε δωμάτιο, χωρίς την παραμικρή ιδέα για το που θα πάμε, αποφασίσαμε εγώ, το μωρό μου και άλλες δύο φίλες μας να φύγουμε από το κλεινόν άστυ και να πάμε να δούμε τις ομορφιές της Εύβοιας. Μετά από ένα πολύωρο ταξίδι, φτάσαμε στο βορειότερο, αν δεν κάνω λάθος, σημείο της, το Πευκί, και αρχίσαμε να ψάχνουμε για δωμάτιο. Η ώρα ήταν ήδη 11 το βράδυ και ήμασταν όλοι κουρασμένοι από το ταξίδι. Δυστυχώς δωμάτιο δεν υπήρχε ούτε για δείγμα και έτσι αποφασίσαμε να μείνουμε το πρώτο βράδυ μέσα στο αυτοκίνητο. Ευτυχώς το επόμενο πρωινό βρέθηκαν δωμάτια κι έτσι μπορέσαμε να απολαύσουμε τις ολιγοήμερες διακοπές μας.

Όσο αφορά τον σκύλο μου, οι γονείς μου αποφάσισαν, μετά από 6 χρόνια, ότι πρέπει να τον δώσουμε. Όσο και αν προσπαθούσα να το αποτρέψω τελικά η απόφασή τους ήταν οριστική. Κι έτσι, όσο ήταν ακόμα διακοπές το έδωσαν, όπως μου είπαν, σε κάποιον που θα τον φροντίζει καλύτερα από εμάς. Μαλακίες αν θέλετε την γνώμη μου… Τον αγαπήσαμε και μας αγάπησε πάρα πολύ και μέχρι να πεθάνω δεν θα καταλάβω ποτέ τον λόγο που τον δώσανε. Ελπίζω μόνο να είναι καλά…

Φυσικά το καλύτερο το άφησα για το τέλος. Όλη αυτή την περίοδο του καλοκαιριού το καλύτερα πράγμα που μου συνέβη είναι ότι γνώρισα καινούργια άτομα, bloggers για να γίνω πιο σαφής, που με πολλούς από αυτούς καταφέραμε και γίναμε και φίλοι και κέρδισαν την εκτίμηση μου και ελπίζω κι εγώ την δική τους. Κατάφεραν να με κάνουν να ξεχαστώ έστω και λίγο από τα προβλήματα και τις μοναξιές που με κυρίευαν όλη αυτή την περίοδο και γι’ αυτό τους ευχαριστώ. Καλύτερη παρέα δεν θα μπορούσα να είχα αυτό το καλοκαίρι. Παιδιά όλοι σας είστε υπέροχοι…

Οι περισσότεροι περίμεναν τον Δεκαπενταύγουστο για ένα θαύμα είτε μικρό είτε μεγάλο. Ένα θαύμα που θα τους έκανε να δουν την ζωή τους με άλλο μάτι, πιο αισιόδοξο. Σε άλλους ήρθε. Σε άλλους πάλι το θαύμα αυτό φαίνεται να κόλλησε σε κάποια γραφειοκρατικά και έμεινε πίσω, αλλά παρόλα αυτά καταφέρνουν και βλέπουν την κάθε τους μέρα ολοένα και πιο αισιόδοξα ζώντας τη στο φουλ κάνοντας τους έτσι τόσο δα πιο ευτυχισμένους. Κι αυτό είναι ένα θαύμα από μόνο του. Ποια είναι λοιπόν η ευχή μου σε όλους μας αυτή την νέα σεζόν; Να μπορέσουμε όλοι μας να ζήσουμε το δικό μας θαύμα όποιο και να’ νε αυτό.


Καλό χειμώνα σας είπα; Δεν σας είπα… Καλό χειμώνα σε όλους μας.

Α, όλα κι όλα. Αυτή την εβδομάδα δεν μπορώ να πω… Είναι μέρες χαλάρωσης στο γραφείο. Ο περισσότερος κόσμος λείπει σε διακοπές κι εμείς, όσοι δηλαδή μείναμε πίσω για να φυλάμε τα μπόσικα, καθόμαστε και κάνουμε εποικοδομητικές συζητήσεις μιας και δουλειά δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου. Έτσι, λοιπόν, ήταν κι αυτό το πρωινό. Το θέμα συζήτησης; Το αγαπημένο μου: γκομενικά και σχέσεις γενικότερα.

Με το καφεδάκι ή το χυμό ανά χείρας, η κουβέντα ξεκίνησε σε ήρεμους τόνους λέγοντας ο καθένας κάποια αστεία, αν θέλετε, γεγονότα από τις σχέσεις του που είχε κατά περιόδους. Αλλά δεν είναι εδώ το ζουμί της υπόθεσης. Μια συνάδελφος τότε μας ρώτησε "τι απαιτούμε από μια σχέση". Εγώ πετάχτηκα, τι το ήθελα…, και προσπάθησα να την διορθώσω ρωτώντας τη εάν με το "απαιτούμε" εννοούσε "επιθυμούμε". Τότε με κοίταξε με ένα μάτι που πραγματικά εάν ήμουν προληπτικός θα νόμιζα πως με καταράστηκε! Φυσικά και εννοούσε "απαιτούμε" γιατί η συγκεκριμένη κοπέλα, γιατί περί κοπέλας επρόκειτο 25-26 χρονών, προσπαθεί να κάνει γνωστά κάποια θέλω της στον υποψήφιο γαμπρό (ναι, ναι γαμπρό, λέξη που χρησιμοποίησε η ίδια παρακαλώ) και "απαιτεί" από τον ίδιο να τα πραγματοποιεί.

Φυσικά και μόνο που τα άκουγα αυτά τα λόγια να βγαίνουν από το στόμα μιας νεαρής, και κατά τα άλλα μοντέρνας, κοπέλας έφριττα. Και όλος περιέργεια πάντα την ρώτησα εάν μπορεί να μας πει έστω και λίγα από αυτά τα κάποια… "θέλω" της. Σκέφτηκα πως ΟΚ μπορεί αυτά τα "θέλω" να μην είναι κάτι το εξτρίμ. Δυστυχώς διαψεύστηκα! Δεν πίστευα πως υπάρχουν ακόμα νεαρές, μορφωμένες, έξυπνες κοπέλες που "απαιτούν" δώρα, ΔΩΡΑ – πληθυντικός αριθμός, την μέρα του Αγ. Βαλεντίνου, το δαχτυλίδι των αρραβώνων να αξίζει τρεις φορές τον μισθό του γιατί αλλιώς δεν διανοείτο να πουν το "ΝΑΙ", ο γκόμενος να θυμάται πάντα επετείους και γιορτές και φυσικά όταν παντρευτούν, ο γάμος πρέπει να είναι τουλάχιστον ισάξιος κάποιου βασιλικού.


Το σαγόνι μου κόντευε να φτάσει στο πάτωμα. Αν και μου πήρε λίγα δευτερόλεπτα να συνέλθω από τις επανωτές σφαλιάρες που έφαγα, προσπάθησα να της δώσω να καταλάβει πως αν αρχίζουμε να απαιτούμε πέρα από τα αυτονόητα, δηλαδή σεβασμό και ειλικρίνεια, και να επιβάλουμε κάποια πράγματα στον άλλον, τότε ο άλλος αργά ή γρήγορα θα νιώσει φυλακισμένος σ’ αυτή την σχέση. Κανείς δεν θέλει να έχει κάποιον δικτάτορα πάνω από το κεφάλι του και να τρέμει το φυλλοκάρδι του μπας και ξεχάσει καμιά επέτειο γιατί τότε ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε. Η απάντησή της; Ε, αν νιώσει φυλακισμένος ας φύγει…

Δεν μπορώ να πω πως περίμενα κάποια καλύτερη απάντηση μετά από όλα αυτά που άκουσα. Στην ερώτηση εάν η ίδια θα έκανε κάτι που θα της επέβαλε ο άλλος ακόμα και αν δεν της άρεσε απάντησε πως θα έκανε τα πάντα για να τον κρατήσει κοντά της… Αυτό το "τα πάντα" εμένα με τρόμαξε λίγο και προς στιγμή νόμιζα πως είδα το μάτι της να γυαλίζει. Αναρωτήθηκα εάν η ίδια είναι παρθένα και δεν έχει κάνει σεξ ποτέ στην ζωή της και όλα περί κατακτήσεων που είχε είναι απλά σενάρια επιστημονικής φαντασίας αλλά δεν τόλμησα να την ρωτήσω. Μετά από μια στιγμή άβολης προς όλους μας σιωπής, κατευθύνθηκα προς το γραφείο μου όπου και σκέφτηκα πως σύντομα άλλη μια θέση στο σκονισμένο και αραχνιασμένο πια ράφι είναι έτοιμη να καταληφθεί.

Well, this is the end of an era όπως λένε κι εδώ στο Ελλάντα. Ο μετρητής πάνω έφτασε επιτέλους στο 0 και όχι δεν ήρθε το τέλος του κόσμου όπως θα περίμεναν κάποιοι. Απλά, ένας από τους καλύτερούς μου φίλους πλέον είναι πολίτης από σήμερα. Πριν ακριβώς έναν χρόνο τέτοια ώρα διάβαινε τις πύλες του στρατοπέδου γεμάτος αγωνία για κάτι το τελείως άγνωστο προς αυτόν. Αυτός ο χρόνος είχε απ’ όλα. Αλλά πάει κι αυτό. Πέρασε… Δεν ξέρω τι μπορώ να πω σε αυτό το μικρό κατά τα άλλα ποστ παρά ένα ΚΑΛΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ και τα καλύτερα έρχονται. Θα το δεις... ;)

Well, σιγά σιγά μαζεύω τα κομμάτια μου και επιστρέφω. Σας άφησα για λίγο καιρό αλλά πραγματικά το είχα μεγάλη ανάγκη να μείνω λίγο μόνος μου και να σκεφτώ κάποια πράγματα. Εξάλλου, ένας χωρισμός είναι πάντα πολύ δύσκολος. Και πόσο μάλλον όταν και οι δύο είναι ακόμα ερωτευμένοι… Συγγνώμη που δεν άφηνα σχόλια και συγγνώμη που δεν σας επισκέφτηκα όλο αυτό τον καιρό. Μου λείψατε όλοι… Θα κάνω catching up όσο πιο σύντομα μπορώ.

Ε, και για να μου ανέβει κι εμένα η διάθεση ας κάνω ποστ και το πρώτο teaser trailer του Harry Potter and the Half-Blood Prince. Γιατί αυτός ο μικρός μάγος είναι απλά μες την καρδιά μου…

Φιλιά πολλά σε όλους…

Υπάρχουν πολλά κομμάτια που με έχουν συντροφεύσει σε περιόδους που είμαι πολύ χάλια. Κομμάτια που απλά με κάνουν να δακρύζω και να κλαίω. Κομμάτια που μιλάνε στην ψυχή μου… Τραγούδια και μελωδίες που καταλαβαίνουν το πόνο που νιώθω καθώς γράφω αυτό το ποστ…

1. Kim Richey – A Place Called Home



2. John Debney – Mary Goes to Jesus (from Passion of the Christ)



3. Madonna – This Used to Be My Playground



4. James Horner – A Gift of a Thistle (from Braveheart)



5. Secret Garden – Nocturne



6. John Williams – A Window to the Past (from Harry Potter and the Prisoner of Azkaban)



7. Angela Aki – Kiss Me Goodbye



8. Hans Zimmer & James Newton Howard – Corynorhinus (from Batman Begins)



9. Sting – Shape of my Heart



10. Elliot Goldenthal - The Kiss (from Final Fantasy – The Spirits Within)



+1 Ένα κομμάτι που όταν το άκουσα για πρώτη φορά σε συνδυασμό με την ταινία δάκρυσα αρκετά.

Howard Shore – The Council Of Elrond [featuring the song "Aniron (Theme For Aragorn And Arwen)" composed & performed by Enya] (from The Lord of the Rings - The Fellowship of the Ring)

Να πω την μαύρη μου αλήθεια, ποτέ δεν ήμουν τρελός φαν του Σκοτεινού Εκδικητή. Ο Μπάτμαν, και γενικότερα, οι ήρωες της DC με άφηναν παγερά αδιάφορο μιας και περισσότερο ήμουν, και παραμένω, φαν της Marvel. Όταν ο Τιμ Μπάρτον, όμως, αποφάσισε να γυρίσει μια ταινία με θέμα τον Μπάτμαν, άρχισα να αναθεωρώ ως ένα σημείο τις απόψεις μου. Το γοτθικό κλίμα του Μπάρτον, το επικό και σκοτεινό θέμα που έγραψε ο Έλφμαν και γενικότερα η απεικόνιση ενός Γκόθαμ σκοτεινού, επικινδύνου και σαδιστικού ταυτόχρονα ήταν μια από τις καλύτερες μεταφορές ηρώων κόμικ που είχα δει πότε στην μεγάλη οθόνη ενώ το Batman Returns παραμένει μια από τις αγαπημένες μου ταινίες. Κι όλα αυτά μέχρι χτες…

Μετά τα τραγελαφικά Batman Forever και Batman and Robin, ο Κρίστοφερ Νόλαν προσπάθησε να αναβιώσει τον μύθο του Μπάτμαν δίνοντας του μια εκ νέου πνοή κάνοντας το πιο σκοτεινό, στα βήματα του Alan Moore, βγάζοντας έτσι τελείως τις κόμικ καρικατούρες και κάνοντας το πιο… γήινο. Στο Batman Begins θεμελίωσε με γερές βάσεις την μυθολογία δείχνοντας μας τα πρώτα βήματα του Σκοτεινού Εκδικητή. Το μόνο μειονέκτημα ήταν η έλλειψη ενός "καλού" κακού, αλλά αυτό δεν φάνηκε να ενοχλεί ιδιαίτερα μιας και ως στόχος ήταν δούμε τα πρώτα βήματα του μεγαλοεπιχειρηματία Μπρους Γούεϊν σε Μπάτμαν. Εξάλλου ο Νόλαν είχε και έναν άσσο στο μανίκι, έναν Τζόκερ, που τον έπαιξε όταν ήρθε η κατάλληλη στιγμή.

Ο υπαρχηγός της αστυνομίας Γκόρντον, σε συνεργασία με τον Μπάτμαν και τον εισαγγελέα Χάρβεϊ Ντέντ, έχει καταφέρει να περιορίσει τους εγκληματίες της Γκοθαμ Σίτι μέχρι που κάνει την εμφάνιση του ένας νέος κακοποιός γνωστός μόνο με το όνομα Τζόκερ. Κλάσεις ανώτερη από την πρώτη ταινία, ο Νόλαν φαίνεται πως έχει μάθει από τα λάθη και κατάφερε να ξεπεράσει με άνεση τον προκάτοχό του εισδύοντας ακόμα περισσότερα στην ψυχολογία των χαρακτήρων και γενικότερα στις σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης προσωπικότητας. Δεν ασχολείται μόνο με την αιώνια μάχη μεταξύ Καλού και Κακού όπως έχουμε δει στις περισσότερες ταινίες. Όχι. Αυτό εξάλλου είναι πια ξεπερασμένο. Πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα προσπαθώντας να μας επιδείξει ότι ανά πάσα στιγμή όλοι μας, όσο καλοί κι αν είμαστε – Ιππότες του Καλού και του Δικαίου – υπάρχει πάντα κάτι το σκοτεινό που περιμένει με την πρώτη ευκαιρία να αναδυθεί και να μας μετατρέψει σε τέρας.


Κι εδώ το τέρας παίρνει ανθρώπινη μορφή και έρχεται αντιμέτωπο με το άλλο του μισό. Η εξαιρετική ερμηνεία του Χιθ Λέτζερ στον ρόλο του Τζόκερ (ρόλος ζωής για τον αδικοχαμένο ηθοποιό στον οποίο είναι και αφιερωμένη και η ταινία) απλά καταφέρνει από την πρώτη στιγμή κιόλας να σε στοιχειώσει κλέβοντας με ευκολία την παράσταση. Ακόμα πιο ανατριχιαστικός κι από τον Χάνιμπαλ Λέκτερ, ακόμα πιο σαδιστής κι από τον Anton Chigurh (από το Καμιά Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους), ο Τζόκερ επιζητά το χάος και την αναρχία την στιγμή που ο Μπάτμαν προσπαθεί να φέρει την τάξη ξέροντας πολύ καλά και οι δυο τους ότι ποτέ δεν πρόκειται να νικήσει ο ένας τον άλλον γιατί, όπως λέει και ο Τζόκερ: "… με ολοκληρώνεις".


Η αντικαταστάτρια της Κέιτι Χόλμς, Μάγκι Τζίλενχαλ (μια αρκετά σοφή κίνηση), καταφέρνει να δώσει έναν άλλο αέρα στον χαρακτήρα της, ενώ ο Κρίστιαν Μπέιλ στέκεται αντάξιος στον ρόλο του Σκοτεινού Ιππότη. Το λαμπρό καστ που το συμπληρώνει (Μάικλ Κέιν, Μόργαν Φρίμαν, Γκάρι Όλντμαν και Κίλιαν Μέρφι) είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα. Ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει επίσης και στην πραγματικά πάρα πολύ καλή ερμηνεία του Αάρον Έκχαρτ στον ρόλο του Χάρβεϊ Ντέντ/Διπρόσωπου. Για άλλη μια φορά δείχνει το πόσο μεγάλο ταλέντο είναι. Η μουσική των Χανς Ζίμμερ και Τζέιμς Νιούτον Χάουαρντ κινείτε στα ίδια επίπεδα με το προηγούμενο κι ενώ λειτουργεί υπέροχα μέσα στην ταινία, έξω από αυτή απλά δεν καταφέρνει να συγκινήσει.

Ο Κρίστοφερ Νόλαν κατάφερε να θριαμβεύσει με τον Σκοτεινό Ιππότη, σε μια εποχή όπου η μετριότητα στο Χόλλιγουντ κοντεύει να το αφανίσει. Καταφέρνει να ισορροπήσει μεταξύ θεάματος και περιεχομένου δίνοντας μας έτσι μια από τις καλύτερες ταινίες όχι μόνο του καλοκαιριού αλλά και της χρονιάς.

Μόλις είχα γυρίσει από το γυμναστήριο σήμερα ξεθεωμένος και πέτυχα τον αγαπητό μου φίλο hourglass και του έλεγα τον πόνο μου (στην κυριολεξία πονούσα ολόκληρος :P). Νόμιζα πως άκουγα σε κάποια φάση την μουσική από το Rocky, γνωστή κι ως ΠΑΤΙΣΤΑΣ! Και ο hourglass πετάει την φαϊνη ιδέα να το ανεβάσω στο YouTube. Αλλά εγώ, ως κλασσικός έλληνας, σιγά μην κάθομαι να ψάχνω να την βρω, να την κατεβάσω και μετά upload στο YouTube. Απλά έψαξα και του έστειλα το link. Έπαθε ΣΟΚ και δέος φυσικά και μου πρότεινε να το ανεβάσω σε ποστ - σου χαλάω εγώ χατίρι; - et voila!... Απολαύστε retro διαφημίσεις σε όλο τους το μεγαλείο....

Βut first...



Για να αρχίσουμε λοιπόν









Και ένα δυνατό blast from the past




Και το ΣΟΚ το ίδιο...






Και για να μην ξεχνιόμαστε

Άλλοι τη μίσησαν. Άλλοι πάλι την λάτρεψαν. Σε άλλους μπορεί να πέρασε αδιάφορη. Ο καθένας είχε τους δικούς του λόγους. Αλλά όλοι, μα ΌΛΟΙ, αγαπήσαμε και μαγευτήκαμε από τα τραγούδια της ταινίας Mamma Mia! Έτσι κι εγώ είπα να σας κάνω ένα δωράκι, τώρα Σαββατοκύριακο που έρχεται. Μπορείτε να κατεβάσετε το soundtrack της ταινίας Mamma Mia! κάνοντας κλικ στην παρακάτω φωτογραφία και να απολαύσετε τα τραγούδια της.


Αλλά σας έχω και κάτι άλλο. Σας είχα πει για την "χαροκαμένη" γιαγιάκα στην κριτική μου για την ταινία. Ε, λοιπόν απολαύστε το video clip του Dancing Queen από την ταινία με δύο μικρά αποσπάσματα από το παλίο video clip των ΑΒΒΑ και δείτε την γιαγιά, κι όχι μόνο, να χορεύει στους ρυθμούς της!! Πιστεύω πως έχει κερδίσει επάξια μια θέση στο Πάνθεον των πιο cult χαρακτήρων του κινηματογράφου. :P

Όλοι μαζίιιιιιι.....

You can dance, you can jive, having the time of your life
See that girl, watch that scene, dig in the dancing queen

Friday night and the lights are low
Looking out for the place to go
Where they play the right music, getting in the swing
You come in to look for a king
Anybody could be that guy
Night is young and the music’s high
With a bit of rock music, everything is fine
You’re in the mood for a dance
And when you get the chance...

You are the dancing queen, young and sweet, only seventeen
Dancing queen, feel the beat from the tambourine
You can dance, you can jive, having the time of your life
See that girl, watch that scene, dig in the dancing queen

You’re a teaser, you turn ’em on
Leave them burning and then you’re gone
Looking out for another, anyone will do
You’re in the mood for a dance
And when you get the chance...

You are the dancing queen, young and sweet, only seventeen
Dancing queen, feel the beat from the tambourine
You can dance, you can jive, having the time of your life
See that girl, watch that scene, dig in the dancing queen

Ένας από τους αγαπημένους μου ήρωες (ή αντιήρωες καλύτερα) από video games θα μεταφερθεί σε λίγο καιρό στην μεγάλη οθόνη. Το trailer της ταινίας Max Payne μόλις κυκλοφόρησε στο YouTube και απλά είμαι εκστασιασμένος. Αν και στον ρόλο του Payne είναι ο Mark Wahlberg, τον οποίο αντιπαθώ – και μετά το Happening ακόμα πιο πολύ, το trailer μου άρεσε αρκετά. Εν αναμονή λοιπόν.

My name is Payne…!!

Πάντως η ταινία ταιρίαζει με το προηγούμενο ποστ περί εκδίκησης μιας και ο Payne μπαίνει σε killing spree για να εκδικηθεί την δολοφονία της οικογένειάς του...

Ο Mahler για άλλη μια φορά έκανε το θαύμα του! Άνοιξε ένα ακόμα μεγάλο θέμα προς συζήτηση. Κάτι για την σκοτεινή πλευρά του καθενός μας, για ένα μικρόβιο που μπαίνει μέσα μας όταν νιώθουμε προδομένοι και μας τρώει από μέσα προς τα έξω, γνωστό κι ως εκδίκηση. Προδοσία και εκδίκηση: δυο έννοιες αλληλένδετες. Η εκδίκηση είναι κάτι σχεδόν που όλοι μας σκεφτόμαστε μετά από κάποια προδοσία. Πείτε το πως είναι κάτι σαν φυσικό επακόλουθό της. Δεν μπορώ να πω ότι δεν έχω κι εγώ σκεφτεί πως θα ήταν να πάρω έστω και λίγο από το αίμα μου πίσω από κάποια άτομα που με είχαν προδώσει στο παρελθόν. Ευτυχώς, για μένα, έχω μείνει μόνο στα λόγια. Τίποτα καλό και πότε δεν βγαίνει από αυτό. Και δεν το λέω μόνο έγω. Από λογοτεχνικά έργα, μέχρι ταινίες και μουσικά κομμάτια όλοι έχουν ασχοληθεί με το θέμα της εκδίκησης. Τι θέλουν όμως να πουν οι ποιητές;

Πιστεύω πως είναι ίσως το πιο σκοτεινό μονοπάτι να διαβεί κανείς, ένα μονοπάτι χωρίς γυρισμό όπως πολύ σωστά είπε ο Mahler. Να συμπληρώσω μόνο πως για μένα είναι κάτι σαν δηλητήριο που αν το αφήσεις μπορεί να σε καταστρέψει και να σε μεταμορφώσει σε κάτι πολύ άσχημο. Κάτι που ούτε ο ίδιος δεν θα ήθελες να γίνεις. Μπαίνει έτσι σε έναν φαύλο κύκλο μίσους όπου νικητής δεν πρόκειται να βγει κανείς. Κανείς δεν κερδίζει τίποτα απ’ όλο αυτό. Το μόνο που καταφέρνουμε είναι να πληγώνουμε και να πληγωθούμε, μέχρι να βρει κάποιος την δύναμη να τον σπάσει.

Είναι στην φύση μου όμως να δίνω και δεύτερη και τρίτη και, γιατί όχι, και τέταρτη ευκαιρία στους ανθρώπους. Γιατί, κακά τα ψέματα, όλοι μας σε κάποια φάση της ζωής μας την ζητάμε. Αρκεί ο άλλος να δείχνει κάποιο είδος μετάνοιας. Ο Σαίξπηρ είπε:

Love all, trust a few...

Έχει ένα δίκιο γιατί ακόμα και αυτούς που αγαπάς μερικές φορές δύσκολα τους εμπιστεύεσαι. Φοβάσαι μη σε προδώσουν… Αν κι εγώ σχεδόν πάντα εμπιστεύομαι ανθρώπους. Δεν έχω μάθει από τα λάθη μου φαίνεται. Μπορεί να ακούγονται κάπως «ρομαντικά» όλα αυτά, και μια φίλη μου είχε πει παλαιότερα να ξυπνήσω μιας και "Ο ρομαντισμός πέθανε. Ζήτω ο υπερβατισμός", εγώ, ακόμα και σήμερα, διαφωνώ.

Πάντως εάν η εκδίκηση μπορούσε να ακουστεί σίγουρα θα είχε το παρακάτω ήχο.


Είναι το θέμα ενός χαρακτήρα όπου σκοπός της ζωής του πλέον είναι η εκδίκηση. Να εκδικηθεί τον άνθρωπο που του έκανε κακό. Το παιδί σοπράνο δείχνει την αθωότητά του και το πως ήταν πριν μπει σ’ αυτό το σκοτεινό μονοπάτι της εκδίκησης και να καταλήξει στο "τέρας" που είναι τώρα, ενώ η χορωδία δείχνει το πως το μίσος του και η δίψα του για εκδίκηση τον μεταμόρφωσαν σε κάτι το σατανικό. Και καθώς η το μικρόβιο της εκδίκησης δηλητηριάζει ολοένα και περισσότερο την ψυχή του, έτσι μεγαλώνει και η χορωδία μαζί με την ορχήστρα με αποκορύφωση το φινάλε του κομματιού.

Λάθη είμαστε, λάθη κάνουμε στην πορεία μας για το σωστό... Που θα πάει, θα τον βρούμε το δρόμο μας.

Γιατί να μην υπάρχει τελικά αυτό το μαγικό, το πολυπόθητο αν θέλεις, κουμπάκι delete και στη ζωή μας. Γιατί να μην μπορούμε να σβήσουμε κάποια πράγματα και να ξαναρχίσουμε πάλι από την αρχή, χωρίς να σκεφτόμαστε το γιατί και το πως; Γιατί να μην μπορούμε να διορθώνουμε λάθη και αδικίες στο πιτς φιτίλι; Γιατί να μην μπορούμε να σβήνουμε ανθρώπους και καταστάσεις που δεν μας αρέσουν; Γιατί να μην μπορούμε να σβήνουμε έτσι και διάφορα συναισθήματά μας; Γιατί γαμώ το κέρατό μου μέσα;... Γιατί;

Έτσι, με το πάτημα ένος κουμπιού!

Η πίστη του Αντώνη στο Θεό σταμάτησε από τα πρώτα χρόνια της εφηβείας του. Δεν μπορούσε να πιστεύει σε μια κάποιον που, ενώ δίδασκε την αληθινή αγάπη μεταξύ των ανθρώπων, θεωρούσε άτομα σαν κι αυτόν "βδέλυγμα" και "μέγα αμαρτωλούς" επειδή απλά τόλμησε και αγάπησε κάποιον του ιδίου φύλου. Μισούσε Αυτόν που έφερε καταστροφές και τόσα κακά στην ανθρωπότητα και καθόταν με σταυρωμένα τα χέρια και απλά να παρατηρεί. Όχι, δεν μπορεί να υπάρχει κάποιος που ενώ αγαπάει τους ανθρώπους να μην κάνει απολύτως τίποτα για να τους βοηθήσει. Κανείς δεν νοιάζεται για μας παρά μόνο εμείς, όσο εγωιστικό και απόλυτο κι αν φαίνεται αυτό. Και μετά τον θάνατο του πατέρα του, οι σχέσεις του με την θρησκεία απλά χειροτέρεψαν. Ο ίδιος έπρεπε να συμπαρασταθεί στην μητέρα του, να φέρει φαγητό στο σπίτι, να πληρώνει λογαριασμούς, να σπουδάζει χωρίς την παραμικρή βοήθεια. Κανείς δεν νοιάστηκε γι’ αυτούς. Κανείς δεν άκουσε τις προσευχές του. Που ήταν ο Θεός όταν Τον χρειάζονταν; Που ήταν όταν κάθε βράδυ έκλεγε κάτω από τα σκεπάσματα μην αντέχοντας άλλο την καταθλιπτική ζωή του; Και σήμερα μαθαίνοντας όλα αυτά δεν ήξερε ποιόν μισεί περισσότερο: τον Θεό που δεν τον άκουσε ούτε μια φορά; Ή τον Διάβολο που του πήρε ό, τι αγαπούσε από κοντά του;

Όλη την διαδρομή από του Χρήστου μέχρι το σπίτι του την περπάτησε. Δεν τον ένοιαζε η απόσταση ούτε και η κούραση που ένιωθε, ήθελε απλά να χαθεί στις σκέψεις του και να σκεφτεί τις επόμενες κινήσεις του. Τα στοιχεία που είχε ήταν όντως πολύ λίγα και οι πιθανότητες να μη τα καταφέρει ήταν από ελάχιστες ως μηδαμινές. Πως κάποιος σαν κι αυτόν, χωρίς καμία βοήθεια θα μπορέσει να τα βάλει με την Στρατιά του Σκότους; Και που θα τους έβρισκε; Και τότε θυμήθηκε τις σκισμένες σελίδες του "ημερολογίου" του πατέρα του. Γιατί τις έσκισε; Μήπως ήθελε κάτι να κρύψει; Κάτι να φυλάξει; Κάτι να ξεχάσει; Κι αν ναι τι ήταν αυτό; Και κυρίως που βρίσκονταν αυτές οι σελίδες; Η μόνη του ελπίδα ήταν αυτές οι απαντήσεις να υπήρχαν εκεί μέσα και να βρίσκονταν ακόμα κάπου μέσα στο σπίτι του.

Φτάνοντας στο σπίτι του, νύχτα πια, είδε από μακριά μόνο δυο αστυνομικούς έξω από την πόρτα.

- Γαμώτο, σκέφτηκε. Πρέπει να βρω τρόπο να μπω μέσα χωρίς να με δουν.

Σκέφτηκε να δοκιμάσει και την πίσω αυλή του σπιτιού του. Προχώρησε προς αυτή μέσω ενός παράδρομου που υπήρχε εκεί για να μην τραβήξει κανενός την προσοχή. Φτάνοντας παρατήρησε πως δεν ήταν κανένας αστυνομικός τριγύρω.

- Να η ευκαιρία μου, είπε. Ή τώρα ή ποτέ, και έτρεξε προς την πόρτα.

Την ξεκλείδωσε και την άνοιξε όσο πιο σιγά μπορούσε. Μπαίνοντας στην κουζίνα η καρδιά του χτυπούσε δυνατά. Αν και φωτίζονταν μόνο από το φως του ολόγιομου φεγγαριού, πρόσεξε πως τα περισσότερα ήταν έτσι όπως τα είχε αφήσει το προηγούμενο βράδυ. Το πτώμα της μητέρας του, όμως, το είχαν μετακινήσει και στην θέση του όπου πια υπήρχε μόνο ένα ζωγραφισμένο περίγραμμα ενώ τα αίματα ήταν ακόμα παντού. Τα τελευταία λόγια της αντηχούσαν ακόμα στο μυαλό του σαν χίλιες κατάρες που ήθελαν να τον αποδυναμώσουν. Να τον κάνουν να νιώσει ευάλωτος και αδύναμος για άλλη μια φορά. Γρήγορα όμως επανέφερε τις σκέψεις του στον σκοπό που είχε έρθει εδώ. Να βρει περισσότερα στοιχεία που θα τον οδηγούσαν σ’ αυτούς που θέλουν να κάνουν την Αποκάλυψη πραγματικότητα.

Παρόλο το σκοτάδι, ο Αντώνης μπορούσε να προχωρήσει στο σπίτι του χωρίς να κάνει φασαρία. Τόσα χρόνια έμενε εξάλλου, είχε μάθει που βρισκόταν το κάθε τι και μπορούσε να κινείτε με τρομερή ευκολία. Φτάνοντας στην σκάλα, την ανέβηκε πατώντας στις μύτες των ποδιών του για να μην κάνει φασαρία και κατευθύνθηκε προς το δωμάτιό του. Εκεί άνοιξε το συρτάρι του κομοδίνου του που υπήρχε δίπλα από το κρεβάτι του και πήρε το μικρό φακό που είχε. Τώρα το δύσκολο μέρος είναι να βρει τις χαμένες σελίδες. Το καλύτερο μέρος σκέφτηκε είναι να αρχίσει να ψάχνει από εκεί που βρήκε το ημερολόγιο για πρώτη φορά. – στη σοφίτα. Άνοιξε τον φακό του και ανέβηκε πάνω. Η σοφίτα του φαινόταν, από μικρό, ακόμα πιο τρομαχτική τα βράδια με το φως του φεγγαριού να δημιουργεί περίεργες σκιές στο δωμάτιο ενώ η σκόνη που υπήρχε παντού να κάνει την ατμόσφαιρα ακόμα πιο αποπνικτική. Με τον φακό του φώτιζε τριγύρω μήπως και ανακαλύψει κάτι περίεργο, κάτι που να μην το είχε προσέξει πριν. Μετακίνησε μπαούλα, πράγματα από δω κι από εκεί αλλά όπου και να έψαχνε δεν έβρισκε τίποτα. Άρχισε να πιστεύει πως οι σελίδες τελικά δεν υπήρχαν στην σοφίτα. Απογοητευμένος γύρισε να φύγει όταν ένιωσε το πόδι του να βουλιάζει… Κοίταξε κάτω και πρόσεξε ότι μια από τις σανίδες του πατώματος είχε σηκωθεί ελαφρά.

- Τι έχουμε εδώ; σκέφτηκε και έσκυψε για να δει καλύτερα.

Φωτίζοντας την σανίδα, την τράβηξε πιο πέρα και από κάτω της ακριβώς ανακάλυψε ένα μικρό μεταλλικό κουτάκι. Γεμάτος αγωνία και με την καρδιά του να χτυπάει δυνατά, το πήρε και το άνοιξε. Μέσα είδε διάφορες φωτογραφίες αρκετά παλιές οι οποίες έδειχναν διάφορα άτομα – άντρες και γυναίκες – που δεν είχε ξαναδεί. Από κάτω έγραφαν ημερομηνίες που μάλλον είχαν τραβηχτεί οι φωτογραφίες. Όλες ήταν του 1972 ενώ μερικές ήταν αρκετά θαμπές και δεν μπορούσε να διακρίνει τα πρόσωπα. Μέσα υπήρχε κι ένα κομμάτι ενός υφάσματος. Το πήρε και το ξετύλιξε. Ένα μαύρο μαχαίρι, περίτεχνα σφυρηλατημένο με περίεργα κόκκινα σύμβολα στην λαβή του. Όταν το έπιασε ένιωσε μια περίεργη δύναμη να τον διαπερνά.

- Τι στο καλό είναι αυτό; σκέφτηκε. Για να είναι εδώ πρέπει να είναι σημαντικό, είπε και το έβαλε στην πίσω τσέπη του παντελονιού του.

Καθώς συνέχιζε να ψάχνει στο κουτί είδε μέσα κι μερικά χαρτιά – τις σελίδες του "ημερολογίου". Αμέσως άρχισε να διαβάζει την πρώτη όσο πιο γρήγορα μπορούσε.

"20 Φεβρουαρίου

Ποτέ στην ζωή μου δεν έχω φοβηθεί τόσο. Οι ψίθυροι ακούγονται κάθε μέρα ολοένα και πιο δυνατά. Από τότε που σκότωσα με τα ίδια μου τα χέρια τον Αντώνη. Είδα το μωρό μου να ξεψυχάει στα χέρια μου!..."

Ο Αντώνης σταμάτησε. Για μια στιγμή δεν πίστευε αυτό που διάβασε! Δεν μπορεί… Ο πατέρας του ήταν γκέι; Μα πως; Δεν μπορούσε να το πιστέψει… Ποτέ του δεν είχε δείξει κάποια τέτοια συμπεριφορά όσο ζούσε. Σκέφτηκε πως όσο και αγαπημένοι να ήταν με τον πατέρα του ένιωσε πως ποτέ του δεν τον ήξερε καλά, μέχρι πριν λίγες μέρες όπου ανακάλυψε αυτό το βιβλίο. Σοκαρισμένος συνέχισε να διαβάζει παρακάτω.

"…Ανακάλυψα την είσοδο του υπόγειου Μαυσωλείου όπου ζουν αυτά τα ανίερα όντα μαζί με την βοήθεια της Άννας όπου ήταν πραγματικά πολύτιμη. Αν και την ξέρω μόνο λίγες εβδομάδες, ήταν η μόνη που μου συμπαραστάθηκε τόσο πολύ και οι γνώσεις της γύρω από το θέμα ήταν τρομερές. Απόψε το βράδυ δώσαμε ραντεβού στην πλατεία. Από εκεί θα αρχίσει και το ταξίδι μας για την Εκκλησία του Σκότους. Ελπίζω να βγω ζωντανός απ’ όλο αυτό. Ελπίζω να καταφέρω να εξιλεωθώ από τις αμαρτίες μου… Ελπίζω να καταφέρω να ξαναπάρω την ζωή μου πίσω. Για σένα…"

Στην επόμενη σελίδα πρόσεξε έναν χάρτη όπου υπήρχε κυκλωμένο ένα πάρκο της πόλης ενώ ακριβώς από πίσω υπήρχε ένα απόκομμα ενός δεύτερου χάρτη, που έμοιαζε σαν λαβύρινθος με ένα μεγάλο κόκκινο Χ πάνω του. Ήταν σίγουρος πως εκεί ήταν που έπρεπε να πάει. Έβαλε τα χαρτιά στην τσάντα του, τοποθέτησε πίσω την σανίδα και ετοιμάστηκε να φύγει. Καθώς κατέβηκε την σκάλα από την σοφίτα άρχισε να ακούει και πάλι τους ψίθυρους στο κεφάλι του. Και τότε μπροστά του είδε κάποιον να τον πλησιάζει.


- Πραγματικά, πίστευες πως θα μπορούσες να μας νικήσεις; είπε μια γνώριμη φωνή.
- Ποιος… ποιος είναι;
- Τόσο γρήγορα ξεχνάς την μοναδική σου αγάπη;
- Μ… Μ… Μίλτο; τραύλισε ο Αντώνης καθώς ένοιωθε το κεφάλι του έτοιμο να σπάσει.

Η φιγούρα άρχισε να τον πλησιάζει και τότε πρόσεξε πως το πρόσωπό του ήταν γεμάτο χαρακιές και αίματα. Τρομαχτικό όσο τίποτε άλλο. Τα μάτια του άδεια, σαν της μητέρας του όταν την είδε για πρώτη φορά να μεταμορφώνεται σε αυτό το πλάσμα.

- Αυτός ο πουστράκος δεν υπάρχει πια, είπε με μια φωνή περίεργη φωνή – ούτε ανδρική μα ούτε γυναικεία.
- Όχι!... Λες ψέματα…

Ο δαίμονας γέλασε. Ένα γέλιο που έκανε τον Αντώνη να αισθανθεί ένα ρίγος να διαπερνά το σώμα του.

- Πάντα ήσουν τόοοοσο αφελής! Το ξέρεις ότι ήσουν ο χειρότερος μου εραστής. Ξέρεις ότι γαμούσα κι άλλους όταν τα είχαμε; Ότι σε απατούσα;
- Σταμάτα… Σε παρακαλώ…
- Ποτέ μου δεν σ’ αγάπησα πραγματικά. Από λύπη ήμουν μαζί σου. Σε λυπόμουν. Εγώ ποτέ δεν ήμουν αδερφάρα σαν κι εσένα. Είχα όποια γκόμενα γούσταρα και πηδιόταν καλύτερα από σένα…
- ΣΚΑΣΕΕΕΕΕ!! φώναξε ο Αντώνης και έτρεξε προς το μέρος του.

Τον έπιασε από την μέση και με όλη του την δύναμη τον έσπρωξε στον τοίχο. Ο δαίμονας ξαφνιάστηκε από αυτή την επίθεση και προς στιγμή τα έχασε. Ο Αντώνης έτρεξε προς τις σκάλες, αλλά ο δαίμονας τον έπιασε από τον πόδι και τον έριξε κάτω.

- Δεν πρόκειται να μου ξεφύγεις τόσο εύκολα!

Ο δαιμονισμένος Μίλτος όρμισε πάνω στον Αντώνη ο οποίος την τελευταία στιγμή έβγαλε το μαχαίρι από την τσέπη του και του το έμπηξε στον ώμο. Ο δαίμονας ούρλιαξε από πόνο καθώς ο Αντώνης τραβούσε ο μαχαίρι από πάνω του. Σηκώθηκε όσο πιο γρήγορα μπορούσε και έτρεξε προς τις σκάλες.

- Καριόλη! Θα το πληρώσεις πολύ ακριβά αυτό!!

Σηκώθηκε όρθιος και με μια κίνηση του χεριού του έκανε τον Αντώνη να χτυπήσει στον απέναντι τοίχο με τόση δύναμη που λες και μόλις τον χτύπησε κάποιο αόρατο αυτοκίνητο. Ο Αντώνης πονούσε σε όλο του σώμα ζαλιζόταν από αυτό το ξαφνικό χτύπημα. Ο δαίμονας ήρθε και στάθηκε δίπλα στον Αντώνη. Το πρόσωπο του φαινόταν ακόμα πιο αποκρουστικό κάτω από το ημίφως. Ο Αντώνης ήθελε όλα να τελειώσουν. Δεν άντεχε πια αυτό το συνεχές κυνηγητό. Ένιωθε πως έπρεπε να παραδώσει τα όπλα…

- Σε παρακαλώ, πριν με σκοτώσεις θέλω να δω για τελευταία φορά τον Μίλτο. Θέλω να δω για τελευταία φορά το πρόσωπο του ανθρώπου που πραγματικά αγάπησα, είπε με δάκρυα στα μάτια και τον πόνο εμφανή στο πρόσωπό του.
- Χμ! Πολύ καλά λοιπόν. Ο Μίλτος θα είναι αυτός που θα σε σκοτώσει. Αυτό θέλω να είναι και το τελευταίο πράγμα που θα δείς. Τον άνθρωπο που σε αγάπησε να σε σκοτώνει... Έλα, λοιπόν, να με αγκαλιάσεις. Έλα να με φιλήσεις. Έλα να μου κάνεις έρωτα…, είπε καθώς το πρόσωπό και η φωνή του άλλαζαν σε αυτές του Μίλτου. Έλα μωρό μου κοντά μου. Έλα να σου δείξω τι πραγματικά σημαίνει αγάπη…, και άνοιξε την αγκαλιά του.

Οι ψίθυροι άρχισαν να μετατρέπονται σε φωνές στο κεφάλι του Αντώνη οι οποίες τον έκαναν να μην μπορεί να σκεφτεί καθαρά. Ούρλιαξε από τον πόνο! Και τότε σταμάτησαν… Δεν άκουγε τίποτα. Νεκρική σιγή. Το μόνο που έβλεπε μπροστά του ήταν το μωρό του να τον περιμένει.

- Μωρό μου;…, τραύλισε.
- Ναι, Αντώνη μου, είπε ο Μίλτος μπροστά του. Ναι, αγάπη μου. Εγώ είμαι. Έλα εδώ. Θα είμαστε για πάντα μαζί και δεν θα αφήσω κανέναν να μας χωρίσει πια. Ποτέ… Όλα θα τελειώσουν. Όλα…

Τα λόγια του ακούστηκαν σαν βάλσαμο στα αυτιά του Αντώνη. Ήθελε τόσο πολύ να τελειώσουν όλα αυτά. Να ξυπνήσει από τον εφιάλτη αυτό.

- Ναι, αγάπη μου… Όλα θα τελειώσουν, είπε, μπήκε στην αγκαλιά του και έκλεισε τα μάτια του.

Για μια στιγμή κανείς τους δεν έκανε τίποτα. Ο Μίλτος κοίταξε γεμάτος έκπληξη τον Αντώνη.

- Σ’ αγαπώ, του ψιθύρισε στο αυτί ο Αντώνης βγάζοντας το μαύρο μαχαίρι που μόλις είχε μπήξει στην κοιλιά του. Τα σύμβολα πάνω στην λαβή άρχισαν να βγάζουν μια παράξενη λάμψη.

Ο Μίλτος απλά τον κοιτούσε με ένα παγωμένο βλέμμα χωρίς να βγάλει λέξη. Κρατώντας τον στην αγκαλιά του, ο Αντώνης άρχισε να τον αφήνει σιγά-σιγά στο κρύο πάτωμα.

- Σ’ αγαπώ… ψιθύρισε για άλλη μια φορά αφήνοντας το πτώμα του Μίλτου από την αγκαλιά του.
- Αντώνη;

Κοίταξε μπροστά του και πρόσεξε τον Χρήστο να στέκετε άναυδος με όλα όσα είχε μόλις παρακολουθήσει.

- Τι κάνεις εδώ; τον ρώτησε με τρεμάμενη φωνή ο Αντώνης.
- Σκότωσες τον Μίλτο; Χριστέ μου! Τι έκανες;
- Δεν ήταν ο Μίλτος αλλά ένας από τους "Άλλους". Ο Μίλτος ήταν ήδη νεκρός…

Ο Χρήστος απλά τον κοιτούσε με έναν τρόμο στα μάτια του.

- Δεν απάντησες στην ερώτησή μου Χρήστο. Τι κάνεις εσύ εδώ; τον ρώτησε με έναν αρκετά σοβαρό τόνο αυτή την φορά.
- Ε… Δεν… Δεν θα μπορούσα να σε αφήσω μόνο σου μετά από όλα αυτά που μου είπες σπίτι μου. Ήθελα να σε βοηθήσω να σταματήσει αυτή η τρέλα… Αντώνη όλα αυτά είναι στο μυαλό σου. Πρέπει να παραδοθείς στην αστυνομία…
- Δεν χρειάζομαι την βοήθεια κανενός, του είπε καθώς τον πλησίαζε. Και αυτό που θα σου πω θέλω να το βάλεις καλά στο μυαλό σου.

Τον κοίταξε και τα μάτια του έβγαζαν φλόγες. Ένιωθε θυμωμένος, η αδρεναλίνη του είχε χτυπήσει κόκκινο. Ο Χρήστος απλά κοκάλωσε βλέποντας τον φίλο του σε αυτή την κατάσταση να είναι απλά σε απόσταση αναπνοής από μπροστά του κρατώντας το μαχαίρι στο χέρι του.

- ΔΕΝ – ΕΙΜΑΙ – ΤΡΕΛΟΣ…, φώναξε τραβώντας το μαύρο μαχαίρι και βάζοντας το στην καρωτίδα του φίλου του.

Ο Χρήστος δεν κουνήθηκε…

- Αν ήμουν, τώρα εσύ θα ήσουν ήδη νεκρός…, του ψιθύρισε στ’ αυτί.

Λέγοντάς του τα λόγια αυτά αποτραβήχτηκε, έβαλε το μαχαίρι στην τσέπη του και άρχισε να τρέχει. Ο Χρήστος δεν κουνήθηκε ούτε σπιθαμή καθώς έβλεπε τον φίλο του να φεύγει από το σπίτι. Ο Αντώνης είδε έξω τους δύο αστυνομικούς πεσμένους στον δρόμο να κείτονται μέσα σε μια λίμνη αίματος με τα στήθη τους ορθάνοιχτα και τα σωθικά τους πεταμένα από δω κι από κει. Και τότε ένιωσε μια περίεργη δύναμη να τον σπρώχνει πάνω στον απέναντι τοίχο με μανία. Πέφτοντας κάτω όλο το σώμα του πονούσε απίστευτα. Γύρισε και είδε δύο φιγούρες να έρχονται προς το μέρος του…

Και μετά… Σκοτάδι…



(Επειδή τελικά μου βγήκε λίγο παραπάνω από ότι περίμενα - *sigh* - το επόμενο μέρος θα είναι και το τελευταίο μαζί με τον μικρό επίλογο).

Μαμά είναι μόνο μια. Έτσι λένε στο χωριό μου, τουλάχιστον. Τώρα, για τον πατέρα είναι άλλο θέμα. Μπορεί να είναι ένας, δύο και γιατί όχι και τρεις υποψήφιοι. Αυτό έμαθε και κόρη πρώην, και αρκετά άτακτης, χίπισσας διαβάζοντας το ημερολόγιό της μητέρας της και της ήρθε ένας ντουβρουτζάς! Κι όλα αυτά λίγο πριν την μεγάλη μέρα του γάμου της. Έτσι, αποφασίζει να στείλει πρόσκληση στους τρεις υποψήφιους πατεράδες της για να έρθουν στον γάμο και να ανακαλύψει ποιός είναι ο sugar daddy της. Φυσικά, όλα αυτά κρυφά από την big mamma. Κάνε παιδιά να δεις καλό, σου λένε μετά. Ευχαριστώ δεν θα πάρω…

Βασισμένο στην άκρως πετυχημένη ομώνυμη θεατρική παράσταση, το Mamma Mia! είναι πλημμυρισμένο από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Σουηδικού συγκροτήματος ABBA. Στημένο σε ένα ειδυλλιακό ελληνικό νησί, με το όνομα Kalokairi, όπου όλοι αρχίζουν να τραγουδούν και να τρέχουν σαν τρελοί από εδώ από εκεί χορεύοντας, λες και βγήκαν από κάποια παλιά ταινία του Δαλιανίδη – πίστευα από στιγμή σε στιγμή, πως θα έβλεπα την Καραγιάννη και τον Βουτσά να πετάγονταν από καμιά γωνία τραγουδώντας το "Gimme! Gimme! Gimme!"…

Ναι, τα τραγούδια είναι πραγματικά υπέροχα και ωραία ερμηνευμένα από τους ηθοποιούς, κυρίως την Meryl Streep (ό, τι και να κάνει αυτή η γυναίκα απλά γίνεται τέλειο, τρομερή πραγματικά - kudos για την αρκετά συναισθηματική ερμηνεία της στο "The Winner Takes It All") και την Amanda Seyfried, αλλά δυστυχώς η ανέμπνευστη σκηνοθεσία και τα όχι και τόσο καλά χορευτικά, πλην – ευτυχώς – εξαιρέσεων, κάνουν την ταινία να μην αναδειχτεί όσο θα έπρεπε και όσο θα μπορούσε. Είναι πραγματικά αστείο βέβαια να βλέπω την χαροκαμένη γιαγιάκα που κουβαλούσε τα ξύλα, να τα πετάει κάτω, να φωνάζει ΥΕΑΗ και να τρέχει πίσω από την Streep τραγουδώντας το "Dancing Queen"!! Παρόλο το αστείο του πράγματος όμως είναι για τα πανηγύρια… Όσο για το φινάλε, αναμενόμενο – το μεγαλύτερο μέρος του έστω.

Η Phyllida Lloyd είναι μια διακεκριμένη σκηνοθέτης θεατρικών παραστάσεων και κυρίως όπερας. Κάπως έτσι προσέγγισε σκηνοθετικά την ταινία και αυτό λειτούργησε μείων της. Δεν ξέρω βέβαια εάν είχε σκοπό να αντιγράψει, και με αυτό τον τρόπο να μείνει πιστή, τα χορευτικά της παράστασης μιας και δεν είχα την τύχη να την δω, αλλά αν αυτό προσπάθησε τότε έκανε την λάθος επιλογή (Update: Τελικά από ότι έμαθα ήθελε να μείνει πιστή στη παράσταση... Bad choice dear). Ήξερε όμως πολύ καλά το target group της ταινίας και δεν παρέλειψε να την γεμίσει με το κατάλληλο eye candy, την ανάλογη θεματολογία και φυσικά τους ABBA! Η Ελλάδα πάντως φαίνεται και δείχνει πραγματικά υπέροχη γεμάτη χρώματα και υπέροχα τοπία. Και πως όχι άλλωστε μιας και ο διευθυντής φωτογραφίας είναι Έλληνας όπου ήξερε τέλεια το πώς να την προβάλει. Κάθε εικόνα και μια πραγματική καρτ ποστάλ.

Παρόλα τα αρνητικά της όμως σίγουρα θα σας κάνει να περάσετε μιάμιση ώρα αρκετά όμορφα σε κάποιο θερινό σινεμαδάκι έχοντας δίπλα σας αυτόν που αγαπάτε. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για την ultimate feel good ταινία του καλοκαιριού, όπου συνδυάζει χορό, τραγούδι και έρωτα. Αλλά αυτός ο συνδυασμός "λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου" δεν καταφέρνει να μας μεθύσει όσο θα περιμέναμε.

Α, και παραλίγο να το ξεχνούσα! Μην φύγετε κατά την διάρκεια των credits... You' ve been warned... :P






Υ.Γ. Το ξέρω σας έχω πρίξει με τις ταινίες. Αλλά καλοκαιράκι είναι και ελπίζω να με συγχωρείτε για όλο αυτό. Θα επανέλθω σύντομα. :) A, και όσο αφορά το template θα το αλλάξω απλά είμαι στο ψάξιμο. Bare with me... :) Καλή βδομάδα παιδάκια...