Thursday 11 October 2007

Ταξιδεύοντας

Ααααα, όλα κι όλα. Παρόλη την ταλαιπωρία που έφαγα πηγαίνοντας στην Μυτιλήνη για να περάσω μαζί με το αγόρι μου το Παρασκευοσαββατοκύριακό, πέρασα πραγματικά υπέροχα. Αλλά τι ταξίδι ήταν αυτό βρε πουλάκι μου; Φεύγοντας την Πέμπτη νόμιζα πως όλα τα είχα πακετάρει στην εντέλεια και δεν είχα ξεχάσει τίποτα. Είχα βρει και την δικαιολογία θα πω στους γονείς μου που πάω... Όλα μια χαρά. Φεύγοντας λοιπόν, και εκεί που ήμουν στο λεωφορείο για να πάω προς το σταθμό του τρένου, συνειδητοποιώ ο συφοριασμένος ότι είχα ξεχάσει την ταυτότητά μου σπίτι! ΣΟΚ!! ΠΑΝΙΚΟΣ!! Σταματάω άρον άρον το λεωφορείο, κατεβαίνω και τρέχω να περάσω απέναντι να το ξαναπάρω για να γυρίσω σπίτι. Πως δεν με πάτησε κανένα αυτοκίνητο ακόμα δεν το έχω καταλάβει, αλλά άκουσα απίστευτες βρισιές στα virgin little ears μου που πραγματικά ντρέπομαι να τις πω εδώ...

Αφού γύρισα σπίτι, έχοντας αφήσει την καρδιά μου 3 τετράγωνα πιο κάτω από τον πανικό, ηρέμισα. Φτάνοντας στο λιμάνι και μπαίνοντας στο πλοίο άρχισα να αναρωτιέμαι εάν έκανα σωστά που αποφάσισα να ταξιδέψω με αυτόν τον τρόπο. Τι εννοώ; Γενικά σαν πλοίο δεν ήταν και το καλύτερο, ο κόσμος - ο περισσότερος - ήταν τσιγγάνοι με τα σπαστικά παιδάκια τους να τρέχουν γύρω γύρω από το κάθισμά μου και να ουρλιάζουν. Τότε ήταν που κατάλαβα ότι αυτές οι 12 ώρες ταξιδιού (!!!) θα ήταν πραγματικά μαρτύριο. Φτάνοντας όμως την επόμενη μέρα, και νιώθοντας πραγματικά εξαντλημένος, λες και έκανα υπερατλαντικό ταξίδι, είδα για άλλη μια φορά το άγαλμα της Ελευθερίας να με καλωσορίζει στην Μυτιλήνη. Βγαίνοντας από το πλοίο, και αφού φώναξα κι εγώ "FREEDOM" σαν ο νέος William Wallace, κατευθύνθηκα προς το ξενοδοχείο.

Οι τρεις αυτές μέρες εκεί ήταν πραγματικά υπέροχες και όντως αναζωογονητικές. Πήγαμε βόλτες, φάγαμε, ήπιαμε... Γενικά ήταν τέλεια από κάθε άποψη. Την τελευταία μέρα όμως ήταν ακόμα καλύτερα. Είχε και αυτοκίνητο και πήγαμε για καφέ έξω από την πόλη ενώ μετά μου έκανε το τραπέζι στο σπίτι του. Εκεί μαγειρέψαμε μαζί και ετοιμάσαμε ένα πραγματικά ρομαντικό δείπνο. Αυτό θα έλεγα πως ήταν και το κερασάκι στην τούρτα. Εκεί ένιωσα ότι το αγαπώ ακόμα περισσότερο (αν είναι αυτό ποτέ δυνατόν).

Φεύγοντας, αυτή την φορά με αεροπλάνο - δεν την ξαναπατούσα, με πήρε αρκετά από κάτω αφήνοντάς τον για άλλη μια φορά πίσω... Αλλά όπως μου είπε κι αυτός υπομονή και όλα θα φτιάξουν σύντομα. Το ταξίδι της επιστροφής, αν και μικρής διάρκειας αυτή την φορά, δεν ήταν και τόσο καλό κυρίως λόγω αναταράξεων. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν αυτόν. Και μόνο αυτόν. Το πόσο μου λείπουν οι αγκαλιές του, τα φιλιά του, το χαμόγελό του, ο τρόπος που ξυπνάγαμε το πρωί και πάρα πολλά άλλα. Σύντομα όμως θα καλυτερέψουν όλα. Είμαι σίγουρος....


Υ. Γ. Και όντως βλέποντας τον, μου μετέφερε τόση θετική ενέργεια που γυρνώντας στην Αθήνα την επόμενη μέρα έπιασα επιτέλους δουλειά και αρχίζω από το τέλος του μήνα. Ναι, μπορώ να πω πως είναι το άλλο μου μισό... Σ' αγαπώ καρδία μου.

298 και σήμερα (πάνε τα 300)...

5 ουρλιαχτά:

  • revqueer said...

    Ρε γαμώτο, τα ζηλεύω αυτά τα ταξιδάκια! Τα πλοία για Μυτιλήνη οικτρά! Ειδικά το Θεόφιλος το καταριέμαι από τα βάθη της ψυχής μου! Την επόμενη φορά με αεροπλάνο!

    Mirela and Soula said...

    Αμάν μωρή, τι σορόπια ήταν αυτά!
    Θα μπλοκάρουν οι αρτηρίες μου απο το ζάχαρο...!!!!

    Mirela

    Equilibrium said...

    Σου αξίζουν μάτια μου, μην απορείς διόλου!

    Mirela and Soula said...

    Καράβι;;Καλά να πάθεις!
    Ούτε να το θυμάμαι δε θέλω.Ξερνάω στην ανάμνηση και μόνο.
    Την προηγούμενη φορά μαρτυρήσαμε μαζί 12 ώρες και άλλες τόσες για να γυρίσουμε αλλά μυαλό δεν έβαλες!
    Τουλάχιστον τότε δεν είχε γύφτους.Είχε καλά κομμάτια..(θυμήσου τον ξανθό με το πράσινο..drool)

    Soulara

    APSOY said...

    ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΡΕ ΣΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ! :D

    Αυτό που λες είναι υπέροχο.
    ΑυτΆ που λες είναι υπέροχΑ!
    :D

    Αχ, βαχ ρε συ...
    Τέλεια-φτου σας-τέλειααααααα!:)))

    (σας αξίζει και στους 2 ρε συυυυ... καλά λέει ο equilibrium)...

    φιλιά σας