Memoirs of a Vampire

Μπορεί η γιορτή της μητέρας να είναι τον Μάιο, αλλά είπα να θυμηθούμε γιατί αγαπούμε τόσο πολύ τις μητέρες μας. Ορίστε λοιπόν 25+1 πράγματα που μάθαμε από την πολυγαπημένη μας μητερούλα.


1. ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ
"Αν πρόκειται να σκοτωθείς με τον αδερφό σου, πηγαίνετε έξω. Μόλις τελείωσα το σφουγγάρισμα."
2. ΠΡΟΣΕΥΧΗ
"Κάνε την προσευχή σου να βγει ο λεκές από το χαλί."
3. ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ
"Αν την άλλη Πέμπτη που θα πάω στο σχολείο σου για το τρίμηνο, δεν έχεις καλούς βαθμούς, καλύτερα να έχεις φύγει από το σπίτι πριν γυρίσω."
4. ΛΟΓΙΚΗ
"Δεν έχει γιατί. Γιατί έτσι το είπα εγώ."
5. ΤΕΤΡΑΓΩΝΗ ΛΟΓΙΚΗ
"Αν πέσεις και ματώσεις τα γονατά σου, θα φας το ξύλο της χρονιάς σου γιατί θα έχεις σκίσει και το παντελόνι σου."
6. ΠΡΟΝΟΗΤΙΚΟΤΗΤΑ
"Άλλαξε βρακί, βρε παιδάκι μου. Αν χτυπήσεις και σε πάνε νοσοκομείο, τι θα πουν οι γιατροί;"
7. ΕΙΡΩΝΙΑ
"Σταμάτα να κλαις δίχως λόγο γιατί θα σε κάνω να κλαις με λόγο."
8. ΕΥΛΥΓΙΣΙΑ
"Ωραίο πλύσιμο έκανες! Δεν βλέπεις τον σβέρκος σου που είναι μαύρος;"
9. ΩΣΜΩΣΗ
"Κλείσε το στόμα σου και φάε το φαΐ σου."
10. ΑΝΤΟΧΗ
"Δεν θα σηκωθείς από το τραπέζι αν δεν τελειώσεις τα ρεβίθια σου."
11. ΚΑΙΡΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ
"Το δωμάτιό σου είναι σαν να το χτύπησε τυφώνας."
12. ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ
"Ό,τι σου λέω εγώ σου φαίνεται παράλογο. Εσύ τα ξέρεις όλα κι εγώ είμαι η παράλογη;"
13. ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ
"Συνέχισε την γκρίνια και θα δεις. Εγώ σε γέννησα, εγώ θα σε σκοτώσω."
14. ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ
"Που τα έμαθες αυτά, ρε παιδάκι μου; Γιατί δεν βλέπεις τον αδερφό σου; Έτσι κάνει;"
15. ΖΗΛΕΙΑ
"Εγώ στην ηλικία σου δεν είχα παπούτσια να φορέσω. Χιλιάδες παιδάκι σήμερα δεν έχουν να φάνε. Μην είσαι αχάριστος."
16. ΔΙΟΡΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
"Περίμενε να πάμε σπίτι και θα δεις."
17. ΥΠΟΜΟΝΗ
"Θα το ανοίξουμε όταν πάμε σπίτι."
18. ΙΑΤΡΙΚΗ ΣΥΜΒΟΥΛΗ
"Σταμάτα να αλληθωρίζεις γιατί στο τέλος θα μείνεις αλλήθωρος."
19. ΥΠΕΡΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ
"Βάλε το μπουφάν σου. Κάνει κρύο και δεν το καταλαβαίνεις."
20. ΧΙΟΥΜΟΡ
"Αν κοπείς με το μαχαίρι, μην έρθεις κλαίγοντας σε μένα γιατί θα τις φας κι από πάνω."
21. ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ
"Αν δεν φας όλο το φαϊ σου, δεν θα μεγαλώσεις."
22. ΓΕΝΕΤΙΚΗ
"Όλα τα χούγια από τον πατέρα σου τα πήρες."
23. ΚΑΤΑΓΩΓΗ
"Όταν σου δίνουν κάτι να λες ευχαριστώ. Μην είσαι γύφτος."
24. ΣΟΦΙΑ
"Όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις."
25. ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
"Θα κάνεις κι εσύ παιδιά μια μέρα. Μακάρι να σου κάνουν ό,τι έκανες κι εσύ σε μένα."
+1 ΑΜΕΤΡΟΕΠΕΙΑ
(αμέσως μετά τον γάμο):
"Άντε, κάντε κι ένα παιδάκι τώρα. Εγώ εδώ είμαι για να το μεγαλώσω."
(1-2 χρόνια αργότερα):
"Όποιος έχει παιδί κάθεται στο σπίτι του και το μεγαλώνει. Αρκετά! Εγώ τα δικά μου τα μεγάλωσα."

Κι εκεί, μέσα σε αυτό το άκρως φθινοπωρινό Σαββατόβραδο, που μιλούσα με την φίλη μου την Μιρέλα και λέγαμε περί γκομενικά και διάφορα άλλα, μου πετάει και την βόμβα! Ο Dumbledore είναι gay! Και μάλιστα δια στόματος J. K. Rowling!! Σύμφωνα με το δημοσίευμα του Yahoo News, όταν η Rowling διάβαζε ένα απόσπασμα από το τελευταίο βιβλίο της σειράς "Ο Χάρι Πότερ και οι Κλήροι του Θανάτου" στο Carnige Hall, ρωτήθηκε από έναν μικρό θαυμαστή της σειράς αν ο Dumbledore, ο μέντορας του Harry Potter, βρήκε ποτέ την αληθινή αγάπη. Τι απάντησε προς μεγάλη έκπληξη όλων;

Dumbledore is gay!

Σε κλάσματα δευτερολέπτου τα πάντα πήραν φωτιά για να μεταφέρουν την είδηση. Μπλογκς, φόρουμς, κανάλια... Τα πάντα. Χαρακτήρας gay και μάλιστα σε παιδικό βιβλίο; Που ακούστηκε; Συνεχίζοντας η Rowling είπε ότι ο μεγάλος του έρωτας ήταν και ο εχθρός του Gellert Grindelwald, τον οποίο είχε νικήσει σε μια μονομαχία. "Dumbledore's love was his great tragedy" είπε χαρακτηριστικά. Μάλιστα όταν διάβασε το σενάριο για την έκτη ταινία Harry Potter, "Ο Χάρι Πότερ και ο Ημίαιμος Πρίγκηψ" όπου γινόταν αναφορά για μια κοπελίτσα που γούσταρε o Dumbledore, η Rowling έστειλε memo στο σκηνοθέτη της ταινίας όπου του εξηγούσε γιατί έπρεπε να βγάλουν αυτή τη μικρή αναφορά!

Ορίστε λοιπόν. Ένας από τους μεγαλύτερους μάγους στην ιστορία της λογοτεχνίας αποδείχτηκε gay. Άραγε και ο Χαρούλης μας να έμαθε κάτι από τον μέντορά του ή τσάμπα τόσα χρόνια εκπαίδευσης;

Σάββατο απόγευμα. Ήμουν στο σπίτι ενός φίλου μου. Ανοίγοντας το παράυθυρο να πάρουμε λίγο αέρα είδα ένα πραγματικά υπέροχη θέα. Το πως το ροζ του ήλιου που μόλις έδυε έπαιζε τόσο όμορφα με τον καταγάλανο Αττικό ουρανό ήταν απλά μοναδικό, που οπωσδήποτε έπρεπε να το βγάλω φωτογραφία. Μαγικό...

17 Σεπτεμβρίου - Αχ... Ημερολογιάκι μου είμαι πολύ ευτυχισμένη! Πάρα πολύ!! Σου έχω μιλήσει για τον Αλέξη φαντάζομαι. Ναι, το μωρό μου! Εδώ και λίγες βδομάδες είμαι μαζί με το καλύτερο (και μην ξεχνάμε πλουσιότερο) παιδί των Β.Π. Από μικρή ονειρευόμουν να βρω κάποιον με αυτό το όνομα και να τον ρωτήσω φυσικά γιατί κρύβεται πίσω από τις λέξεις; Ας έρθει πίσω από εμένα. Καλύτερα θα περάσει. Ημερολογιάκι μου είναι ο τέλειος άντρας. Ψηλός, γεροδεμένος, με κάτι προσόντα νααααααααααααααααααααααααααααααααα... (για το αυτοκίνητό του μιλάω καλό μου, τι νόμιζες;) και πολλά πολλά μα ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ λεφτά. Είπαμε ημερολογιάκι μου, για ποια με πέρασες που θα τα φτιάξω εγώ με κάποιον της εργατική τάξης; Έχω κι ένα class. Α, χτύπησε το νέο κινητούλι μου. Να, σου αρέσει; Αυτό μου το έκανε δώρο. Είναι PRADA. Το παράγγειλε αποκλειστικά για μένα. Αχ, δεν είναι ο τέλειος άντρας; Για να δω το μήνυμα.

...

Αχ, αυτός ήταν μου είπε να τον συναντήσω στο Hilton για φαγητό. Πάω να ετοιμαστώ ημερολογιακουλίνι μου και να φτιάξω τα υπέροχα κατάξανθα μαλλιά μου. Θα σου πω αύριο εντυπώσεις. Σμουτς!!

18 Σεπτεμβρίου - Όχι πως δεν το περίμενα, αλλά η βραδιά χτες ήταν υπέροχη. Ο Αλεξοκουλινάκος μου, με κέρασε ένα υπέροχο γεύμα στην προεδρική σουίτα και μετά μου χάρισε και κάτι υπέροχα σκουλαρίκια. Μετά το φαγητό πήγα να τα δοκιμάσω να τα δει και επέστρεψα στο δωμάτιο φορώντας τα... Μόνο αυτά και τίποτε άλλο. Ο Αλεξάκος παραλίγο να πάθει καρδιακό. Εμ, δεν πλήρωσα €3000 για ανόρθωση στήθους για πλάκα! Το τι κάναμε μετά δεν περιγράφεται. Να πω την αλήθεια μπορώ να σου τα περιγράψω ημερολογιάκι μου αλλά δεν θέλω να κοκκινίσεις. Μου αρέσεις ροζουλίνι όπως είσαι. Αλλά ένα θα σου πω: πρέπει να με άκουσε όλο το Hilton. Αλλά, μετά μου είπε ότι θα φύγει αύριο για λίγο καιρό. Θα πάει λεει στην Βενετία για ένα συνέδριο. Κρίμα, θα μου λείψει...

22 Σεπτεμβρίου - Ημερολογιάκι μου άσε με γιατί έχω απίστευτα νεύρα! Τι έγινε ρωτάς; Θα σου πω εγώ τι έγινε. Είχα βγει έξω με την παρέα μου και πήγαμε για καφέ σε μια καφετέρια στην Κηφισιά. Εκεί γνώρισα τον Μίλτο. Αχ, Μίλτο που ήσουν στην ζωή μου με τα υπέροχά σου μάτια και το μεγάλο σου... μπράτσο; Αχ, Μίλτο..... Και τι έλεγα; Α, ναι για τον Μίλτο. Και εκεί που του κωλοτριβόμουν και ήμουν έτοιμη να του δώσω το κινητό μου, τσουπ, ακούω το "νινι σέρνει καράβι" από το κινητό μου. Άρχισα να σκέφτομαι ποιός πούστης είναι τέτοια ώρα και διακόπτει την συζήτησή μου με τον Μίλτο (όχι ημερολογιάκι μου, δεν έχω νεύρα γι' αυτό, θα σου πω). Κοιτάζω που λες και βλέπω Αλέξης. Ποιός Αλέξης σκέφτηκά προς στιγμή και μετά κατάλαβα ποιός. Όταν το σήκωσα, ο Αλέξης μου είπε ότι σήμερα στο συνέδριο γνώρισε μια και πήγαν για καφέ. Μετά την πήγε στο δωμάτιό του να δουν ταινία και μου είπε ότι Η ΠΟΥΤΑΝΑΡΑ του κωλοτριβόταν. Στο τέλος τον ρώτησε αν μπορούσε να δει το δωμάτιο του και αυτός την πήγε. Εκεί τον άρπαξε και σχεδόν τον βίασε Η ΤΣΟΥΛΑΡΑ! Όχι πως ο δικός μου δεν το γούσταρε. Μου είπε να τον συγχωρέσω αλλά δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Φυσικά του είπα ότι θα το συζητήσουμε αυτό όταν βρεθούμε. Βέβαια ημερολογιάκι μου ξέχασα να του πω ότι αύριο κιόλας θα πάω να πάρω αεροπορικά εισιτήρια για την Βενετία. Γιατί, αγάπη μου, μπορεί οι ιταλίδες να είναι τσούλες, αλλά δεν έχουν γνωρίσει την ελληνίδα τσουλάρα των Β.Π. Θα της δείξω εγώ την πάει να πει ξανθιά ελληνίδα γκόμενα με τουπέ. Φυσικά ημερολογιάκι θα σε πάρω μαζί μου να σου τα πω όλα.

Βενετία ετοιμάσου... Σου' ρχομαι. Be afraid... Be VERY afraid BITCH!!

Υ. Γ. Φυσικά και πήδηξα τον Μίλτο...

(to be concluded...)

295 και σήμερα...

Και μου το έλεγε σήμερα η καφετζού μου. Κάτι θα πάρω. Δεν μπορούσε να διακρίνει τι, αλλά ήταν σίγουρα κάτι θα έπαιρνα. Κάτι μακρύ και μεγάλο είπε... Για του λόγω του αληθές δείτε και τον καφέ.


Έτσι της είπε η καφετζού της παρακάτω κυρίας και τελικά δείτε τι πήρε για να πάρει την θέση της διευθύντριας.

Ααααα, όλα κι όλα. Παρόλη την ταλαιπωρία που έφαγα πηγαίνοντας στην Μυτιλήνη για να περάσω μαζί με το αγόρι μου το Παρασκευοσαββατοκύριακό, πέρασα πραγματικά υπέροχα. Αλλά τι ταξίδι ήταν αυτό βρε πουλάκι μου; Φεύγοντας την Πέμπτη νόμιζα πως όλα τα είχα πακετάρει στην εντέλεια και δεν είχα ξεχάσει τίποτα. Είχα βρει και την δικαιολογία θα πω στους γονείς μου που πάω... Όλα μια χαρά. Φεύγοντας λοιπόν, και εκεί που ήμουν στο λεωφορείο για να πάω προς το σταθμό του τρένου, συνειδητοποιώ ο συφοριασμένος ότι είχα ξεχάσει την ταυτότητά μου σπίτι! ΣΟΚ!! ΠΑΝΙΚΟΣ!! Σταματάω άρον άρον το λεωφορείο, κατεβαίνω και τρέχω να περάσω απέναντι να το ξαναπάρω για να γυρίσω σπίτι. Πως δεν με πάτησε κανένα αυτοκίνητο ακόμα δεν το έχω καταλάβει, αλλά άκουσα απίστευτες βρισιές στα virgin little ears μου που πραγματικά ντρέπομαι να τις πω εδώ...

Αφού γύρισα σπίτι, έχοντας αφήσει την καρδιά μου 3 τετράγωνα πιο κάτω από τον πανικό, ηρέμισα. Φτάνοντας στο λιμάνι και μπαίνοντας στο πλοίο άρχισα να αναρωτιέμαι εάν έκανα σωστά που αποφάσισα να ταξιδέψω με αυτόν τον τρόπο. Τι εννοώ; Γενικά σαν πλοίο δεν ήταν και το καλύτερο, ο κόσμος - ο περισσότερος - ήταν τσιγγάνοι με τα σπαστικά παιδάκια τους να τρέχουν γύρω γύρω από το κάθισμά μου και να ουρλιάζουν. Τότε ήταν που κατάλαβα ότι αυτές οι 12 ώρες ταξιδιού (!!!) θα ήταν πραγματικά μαρτύριο. Φτάνοντας όμως την επόμενη μέρα, και νιώθοντας πραγματικά εξαντλημένος, λες και έκανα υπερατλαντικό ταξίδι, είδα για άλλη μια φορά το άγαλμα της Ελευθερίας να με καλωσορίζει στην Μυτιλήνη. Βγαίνοντας από το πλοίο, και αφού φώναξα κι εγώ "FREEDOM" σαν ο νέος William Wallace, κατευθύνθηκα προς το ξενοδοχείο.

Οι τρεις αυτές μέρες εκεί ήταν πραγματικά υπέροχες και όντως αναζωογονητικές. Πήγαμε βόλτες, φάγαμε, ήπιαμε... Γενικά ήταν τέλεια από κάθε άποψη. Την τελευταία μέρα όμως ήταν ακόμα καλύτερα. Είχε και αυτοκίνητο και πήγαμε για καφέ έξω από την πόλη ενώ μετά μου έκανε το τραπέζι στο σπίτι του. Εκεί μαγειρέψαμε μαζί και ετοιμάσαμε ένα πραγματικά ρομαντικό δείπνο. Αυτό θα έλεγα πως ήταν και το κερασάκι στην τούρτα. Εκεί ένιωσα ότι το αγαπώ ακόμα περισσότερο (αν είναι αυτό ποτέ δυνατόν).

Φεύγοντας, αυτή την φορά με αεροπλάνο - δεν την ξαναπατούσα, με πήρε αρκετά από κάτω αφήνοντάς τον για άλλη μια φορά πίσω... Αλλά όπως μου είπε κι αυτός υπομονή και όλα θα φτιάξουν σύντομα. Το ταξίδι της επιστροφής, αν και μικρής διάρκειας αυτή την φορά, δεν ήταν και τόσο καλό κυρίως λόγω αναταράξεων. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν αυτόν. Και μόνο αυτόν. Το πόσο μου λείπουν οι αγκαλιές του, τα φιλιά του, το χαμόγελό του, ο τρόπος που ξυπνάγαμε το πρωί και πάρα πολλά άλλα. Σύντομα όμως θα καλυτερέψουν όλα. Είμαι σίγουρος....


Υ. Γ. Και όντως βλέποντας τον, μου μετέφερε τόση θετική ενέργεια που γυρνώντας στην Αθήνα την επόμενη μέρα έπιασα επιτέλους δουλειά και αρχίζω από το τέλος του μήνα. Ναι, μπορώ να πω πως είναι το άλλο μου μισό... Σ' αγαπώ καρδία μου.

298 και σήμερα (πάνε τα 300)...

Λένε ότι οι διακοπές μέσα στο Φθινόπωρο είναι οι καλύτερες. Προσωπικά δεν ξέρω κατα πόσο ισχύει αλλά σίγουρα θα το μάθω σήμερα. Ναι, σήμερα την κάνω ξανά για ένα 4ήμερο στην Μυτιλήνη. Θα μου πείτε πάλι; Ε, αφού εκεί είναι το πρόσωπο τι να κάνω; Ας πήγαινε Μύκονο να πήγαινα κι εγώ. :P

Οι διακοπές αυτές ήρθαν πραγματικά την καλύτερη στιγμή, γιατί μια ηρεμία την χρειάζομαι. 4 μέρες με τον καλό σου δίπλα σου, χωρίς να σε αγχώνει τίποτε άλλο. Πραγματικά ακούγετε παράδεισος.

Λοιπόν καλά μου, σας αφήνω για λίγες μέρες. Να μου προσέχετε ό,τι και να κάνετε και να περάσετε καλά αυτό το Παρασκευοσαββατοκύριακο που μας έρχεται. I know I will...... :P

Φιλούμπες και [american hillbilly mode on] take care ya all [/american hillbilly mode off]. Θα τα πούμε από βδομάδα πάλι. :)

Όνειρα.

Όλοι μας τα κάνουμε. Άλλοι ονειρευόμαστε για το πως θα θέλαμε να ζούσαμε την ζωή μας, άλλοι ονειρευόμαστε το μέλλον μας κι άλλοι, γιατί όχι, το παρελθόν. Όταν ένας φίλος μου με ρώτησε πως σκέφτομαι, ή μάλλον καλύτερα, ονειρεύομαι τον ευατό μου μετά από λίγα χρόνια, τα έχασα για λίγο. Δεν είναι ότι δεν μου έχουν ξανακάνει την συγκεκριμένη ερώτηση ή ότι δεν το είχα σκεφτεί κι εγώ κάποια στιγμή στην ζωή μου... Απλά, να... Δεν το περίμενα από το συγκεκριμένο άτομο και εξεπλάγειν και λίγο είναι η αλήθεια.

Μιλήσαμε κυρίως γύρω από το συναισθηματικό τομέα, μια κουβέντα που κράτησε αρκετή ώρα. Πιστεύω σε αυτή την σχέση που έχω και μάλιστα αρκετά. Οπότε το πρώτο πράγμα που του είπα είναι ότι σκέφτομαι να συζήσουμε κάποια στιγμή μαζί. Και θα το ήθελα πολύ... Θα ήθελα πολύ να ξυπνάμε μαζί, να τρώμε το πρωϊνό μας μαζί, να κάνουμε τις δουλειές του σπιτιού μαζί... O φίλος μου με άκουγε με απίστευτη προσοχή, και αφού τελείωσα μου είπε: "σε ζηλεύω", κι όταν τον ρώτησα γιατί μου απάντησε:

"Γιατί απλά ξέρω ότι αυτό το όνειρο σου θα πραγματοποιηθεί."

Δεν ξέρω κατά πόσο θα πραγματοποιηθεί ή όχι, αλλά τώρα αυτό που ζω είναι πραγματικά ένα όνειρο. Θέλω αυτό το όνειρο να κρατήσει για πάντα και να γίνει και ακόμα καλύτερο (ποιός δεν θα το ήθελε στο κάτω κάτω της γραφής αν ζούσε κάτι τέτοιο;) αλλά, όπως θέλω κι αυτό το όνειρο να κρατήσει, άλλο τόσο φοβάμαι μην μετατραπεί σε εφιάλτη...

Παρόλα αυτά, όμως, ζω το σήμερα και το ζω στο φουλ. Αυτό έχει σημασία στην τελική. Είμαι ερωτευμένος και μου αρέσει να το φωνάζω. Και, παρόλη την γκαντεμιά μου σε άλλα πολλά θέματα, σε αυτό τον τομέα τουλάχιστον θεωρώ τον εαυτό μου ίσως έναν από τους πιο τυχερούς ανθρώπους πάνω σε αυτόν τον μικρό πλανήτη που λέγεται Γη. Και το χαίρομαι... ΠΟΛΥ!!! :)

Σαν φαν του κινηματογράφου φτάνω πάντα στην ώρα μου για να δω την αγαπημένη μου ταινία. Η ώρα έναρξης της ταινίας σήμερα που θα πήγαινα να δω έλεγε 20:30. Έφτασα έξω απο το ΑΤΤΙΚΟΝ (ευτυχώς δεν άκουγα κάποιον να ρωτάει σαν τρελός στο τηλέφωνό του που είναι το ΑΤΤΙΚΟΝ και να βρίζει θεούς και δαίμονες όπως πέρσι) κατά τις 20:15 και περίμενα να μπω στην αίθουσα. Αφού μπήκα, περίμενα υπομονετικά να ξεκινήσει η ταινία. Πήγε 20:30 τίποτα. Έφτασε 20:45 ακόμα... Φτάνει 21:00 ακούω "ντιν-ντον" το καμπανάκι να χτυπάει!! Επιτέλους, λέω θα αρχίσει η ταινία... Αλλά προς έκπληξή μου, άρχισε να ανεβαίνει κόσμος πάνω και να βγάζει λόγο και να παίρνει βραβεία του Φεστιβάλ - Νύχτες Πρεμιέρας!! Αργκ... Πότε θα άρχιζε επιτέλους αυτή η ρημάδα η ταινία; 20:30 έλεγε το πρόγραμμα και ακόμα τίποτα. Φτάνει 21:30 και επιτέλους τα φώτα χαμηλώνουν. Ήρθε η ώρα της πρεμιέρας του "I'm Not There" και, κι αν τότε δεν το ήξερα, του πραγματικού γολγοθά των θεατών κι εμένα φυσικά.

Αυτό που ένιωσα πριν την ταινία ήταν ένα preview για το τι θα ζούσα καθώς έβλεπα την καινούργια ταινία του, κατά τα άλλα τρομερού Τodd Haynes. Πρόκειται για την βιογραφία του Bob Dylan, όπου μέσα από τις ζωές 7 χαρακτήρων μαθαίνουμε για την πολυτάραχη ζωή του. Προσωπικά δεν έχω ακούσει πολλά τραγούδια από τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη και δεν ξέρω τίποτα από την πολυτάραχη ζωή του. Η ταινία, μέσα από τον σουρεαλισμό και ένα κλίμα ψευτο-ντοκιουμενταρίστικου (πςςςς τι λέξη έβγαλα -- τύφλα να έχεις Φραγκούλη :P), μπερδεύει αντί να διαφωτίσει τον μέσο θεατή που δεν ξέρει την τύφλα του. Το καστ αν και πραγματικά υπέροχο (Christian Bale, Cate Blanchett, Richard Gere, Heath Ledger, Ben Whishaw κ.α.) δεν κατάφεραν, προσωπικά, να με κερδίσουν. Βαρέθηκα... Και μιλάμε για μια ταινία 135 λεπτών που σου φαίνονταν ατελείωτη.

Αρκετός κόσμος έφευγε κατά την διάρκεια της, αλλά στο τέλος η ταινία χειροκροτήθηκε, αλλά μάλλον από τους φαν του τραγουδιστή.

Μια ταινία μόνο για τους σκληροπυρινηκούς φαν του Bob Dylan... ΜΟΝΟ! Ακόμα και σήμερα παραμένει άγνωστο πότε θα κυκλοφορήσει κανονικά στις ελληνικές αίθουσες.

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς θυμούνται τον Ανδρέα Ευαγγελόπουλο (a.k.a. Εθνικός Σταρ), να κλαίει και να χτυπιέται μπροστά στην κάμερα για να αφήσουν την φίλη του, όπως λέει δηλαδή, Paris Hilton ήσυχη και να την βγάλουν από την φυλακή (από ότι είπε πήγε και σε ένα local μοναστήρι στα τέσσερα για να προσκυνήσει για το καλό της φιλενάδας του). Τώρα, ακολουθώντας τα χνάρια του Εθνικού μας Σταρ, ο Chris Crocker, κλαίγοντας μπροστά στην κάμερα, έβγαλε το vlog του (video blog) όπου εκλυπαρεί να αφήσουν την Britney Spears ήσυχη. Απολαύστε...



Επείδη, όπως ήταν φυσικό, το κράξιμο που έφαγε ήταν μεγάλο, ο ηθοποιός Seth Green έβγαλε ένα σατιρικό βίντεο όπου λέει να αφήσουν τον Chris Crocker ήσυχο...



Τι να πει κανείς;...

Πραγματικά, τι ευχάριστη έκπληξη ήταν αυτή στις χθεσινές Νύχτες Πρεμιέρας. Το "Hairspray" κατάφερε πραγματικά να συνεπαίρνει τους πάντες μέσα στην αίθουσα. Μια ταινία όπου με τα τραγούδια και το κέφι της, δημιουργούσε μια τρομερή "feel good" διάθεση στους πάντες. Στην Βαλτιμόρη των Η.Π.Α. το 1962, μια μικρή κοπέλα, η Tracy Turnblad, προσπαθεί να κάνει το όνειρο της πραγματικότητα: να χορέψει σε μια εκπομπή ενός τοπικού καναλιού. Σύντομα όμως θα δει ότι όλοι δεν είναι ίσοι και όμοιοι σε αυτό το κανάλι και θα παλέψει για την ισότητα. Αν και η ταινία μιλάει για τις φυλετικές διακρίσεις στην Αμερική της δεκαετίας του '60, περνάει και το μήνυμα ότι η αγάπη δεν βλέπει χρώμα ή φύλο και όλοι είναι ίσοι απέναντι σ' αυτό το μοναδικό συναίσθημα, ενώ ο ρατσισμός και οι διακρίσεις πάσης φύσεως πρέπει να σταματήσουν. Ένα μήνυμα, που έχει πέραση ακόμα και σήμερα, περνάει με έναν μοναδικό τρόπο στην ταινία, μια ταινία γεμάτη κέφι, τραγούδι και ζωντάνια που ελάχιστα βλέπεις σήμερα.

Προς το τέλος μάλιστα της ταινίας, εμένα και της παρέας μου μας είχε συνεπάρει τόσο η μουσική της ταινίας που χορεύαμε στις θέσεις μας, ενώ όταν τελείωσε έβλεπες κόσμο να χορεύει καθώς έβγαινε από την αίθουσα (προσωπικά πρώτη φορά το είδα κάτι τέτοιο να το κάνει μια ταινία!!).

Θα γελάσετε, θα τραγουδήσετε και θα δείτε και τον John Travolta σε ένα ρόλο πραγματική έκπληξη και την, απίστευτη, Michelle Pfeiffer στον ρόλο της κακιάς. Η ταινία κυκλοφορεί στις αίθουσες στις 11 Οκτωβρίου.

Cause you can't stop the Motion of the ocean or the rain from above
You can try to stop the paradise were dreamin of
But you cannot stop the rhythm of two hearts in love to stay!
Cause you cant stop the beat!

Oh, no you fucking can't...

Να πω την αλήθεια, όλες αυτές τις μέρες είχα όρεξη να γράψω για πολλά πράγματα. Όπως για ένα παριζιάνικο ποντίκι που έκανε μια πραγματικά υπέροχη εμφάνιση στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας, για ένα τραγούδι που είχα ακούσει πριν λίγες μέρες και τώρα δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου... Ακόμα, ναι, ακόμα και για μια επίθεση κατσαρίδας που έζησα... Κι όλα αυτά με χιούμορ και αρκετές δόσεις γέλιου.

Ίσως ανεφερθώ κάποτε σε όλα αυτά. Ίσως... Αλλά για την ώρα πάρτε το παρακάτω video ενός καλλιτέχνη που πραγματικά λατρεύω και ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια EVER!

Θυμάμαι...

1990... Εγώ μόλις είχα φύγει με τον αδερφό μου και πηγαίναμε από την Γκράβα προς το σπίτι μας και συναντάμε έναν φίλο του αδερφού μου παρέα με ένα άγνωστο παιδί. Αφού είπαμε τις γνωστές βλακείες μας, ο φίλος του αδερφού μου γυρνάει σε μένα και μου λέει: "Αχ, ρε παιδιά ξέχασα να σας συστήσω...". Πετάγεσαι εσύ τότε και μου δίνεις το χέρι σου με ένα χαμόγελο στα χείλι σου και να μου λες: "Γιάννης". "Χρήστος, χάρηκα" απαντώ εγώ κάπως πιο διστακτικά και σου δίνω το χέρι μου. Εσύ τότε μόλις είχες αρχίσει το Γυμνάσιο, ενώ εγώ πήγαινα ήδη στην δεύτερη τάξη. Μιλάγαμε για κάμποση ώρα και αμέσως κατάλαβα ότι άρχισε να δημιουργείτε μια απίστευτη χημεία μεταξύ μας. Γίναμε αμέσως φίλοι. Τότε μπορεί να μην το ήξερα, αλλά αυτό ήταν το ξεκίνημα μιας πραγματικά υπέροχης φιλίας.

Θυμάμαι...

Την πρώτη μέρα με κάλεσες σπίτι σου, ήταν 2 μέρες αφότου είχαμε γνωριστεί. Έμενες λίγη ώρα πιο πάνω από μένα και ήρθα μόλις σχολάσαμε από το σχολείο. Η μητέρα σου έλειπε για δουλειά και αμέσως πήγαμε στον υπολογιστή και καθόμασταν και παίζαμε παιχνίδια. Εγώ, αν και με το άγχος που δεν είχα πάει σπίτι για φαγητό και σίγουρα θα με κατσάδιαζαν, ένοιωθα υπέροχα μαζί σου και περνούσα πραγματικά απίστευτα. Γυρνώντας σπίτι, όπως το περίμενα, τα άκουσα από τον πατέρα μου που πάω σε αγνώστους τέτοια ώρα. Αλλά εμένα δεν με ένοιαζε γιατί πραγματικά είχα βρει έναν υπέροχο φίλο...

Θυμάμαι...

Τις μέρες που περνάγαμε μαζί. Το γέλιο και τα αστεία που κάναμε. Το παιχνίδι και τις ατελείωτες ώρες πάνω από το PC σου. Τις ώρες που περνάγαμε μιλώντας στο τηλέφωνο για βλακείες που κατέληγε σε έναν υπέρογκο λογαριασμό. Τις ατελείωτες ώρες παιχνιδιού που περνάγαμε την εποχή των καταλήψεων. Τα RPG που παίζαμε με την παρέα μας... Όλα αυτά και ακόμα περισσότερα.

Θυμάμαι...

Την ημέρα των γενεθλίων σου που μπήκαμε στο λεωφορείο και με το που καθίσαμε μου ανακοινώνεις ότι θα μετακομίσετε εσύ και η μητέρα σου σε ένα άλλο σπίτι. Εγώ τρελάθηκα. Πίστευα ότι δεν θα σε ξαναδώ και θα χάσω τον καλύτερό μου φίλο. Αλλά εσύ με καθησύχασες και μου είπες ότι πάτε λίγο πιο κάτω. Αλλά είπες και κάτι άλλο που πραγματικά με έκανε να σε νιώσω κάτι περισσότερο από φίλο. Να σε νιώσω σαν αδερφό μου. Μου είπες: "Θα έρχεσαι να με βλέπεις εκεί που θα πάμε; Είσαι ο μοναδικός μου πραγματικός φίλος και δεν θέλω να σε χάσω...". Και σου απάντησα: "Και στην άκρη του κόσμου να πας, εγώ θα έρχομαι να σε βλέπω γιατί είσαι σαν αδερφός μου", και μου χαμογέλασες. Εκείνη την ημέρα πήγαμε στα Goody's και η μητέρα σου με έκανε να νιώσω σαν μέρος της οικογένειά σας εκείνη την μέρα.

Θυμάμαι...

Οκτώβριος 1993... Ήταν από τις τελευταίες ώρες στο σχολείο και σε βλέπω από μακριά να φεύγεις νωρίτερα εκείνη την μέρα. Το βράδυ, γυρνώντας σπίτι από το φροντιστήριο, μαθαίνω από την μητέρα μου ότι μπήκες στο νοσοκομείο. Εγώ αμέσως τρόμαξα πως ήταν κάτι το σοβαρό. Πήρα αμέσως τηλέφωνο στο σπίτι σου και η μητέρα σου μου είπε να μην ανησυχώ γιατί θα κάνεις μια απλή επέμβαση στο μάτι. Σε πήρα και στο νοσοκομείο και μιλήσαμε. Δεν έδειχνες να φοβάσαι. Πάντα ήσουν ο πιο γενναίος από τους δυο μας. Οι γονείς μου δεν με άφησαν να έρθω να σε δω για να μην σε στενοχωρηθείς για το πως θα σε δω.

26 Οκτωβρίου 1993... Εκείνη την Τρίτη το πρωί είχαμε την πρώτη ώρα Αρχαία. Η καθηγήτριά μας μπαίνει μέσα με δάκρυα στα μάτια και μας λέει ότι ένα παιδί από ένα άλλο τμήμα πέθανε χτες. Δεν μου πέρασε από το μυαλό τίποτα... Αλλά με το που χτύπησε το κουδούνι για διάλλειμα έτρεξα αμέσως στην τάξη σου και όλους τους είδα χαρούμενους, οπότε πίστεψα ότι όλα είναι μια χαρά. Δυστυχώς όμως έκανα λάθος... Λίγο αργότερα μαθαίνω ότι το παιδί που πέθανε, αυτή η αθώα ψυχή που χάθηκε, ήσουν εσύ. Έχασα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου, αλλά δεν έκλαψα. Νόμιζα απλά πως ήταν ένα αστείο σου απλά και μόνο να με τρομάξεις. Έτσι έλεγα στο εαυτό μου μέχρι που πήγα σπίτι και με είδε η μητέρα μου και με μια απάθεια να τις λέω ότι: "Μαμά, ο Γιάννης πέθανε....". Η μητέρα μου δεν το πίστευε και προσπάθησε να με καθησυχάσει αλλά της έλεγα πως είμαι ΟΚ. Έμαθα ότι πέθανες από ανακοπή καρδιάς στην ανάρρωση. Αν είναι ποτέ δυνατόν...

Την επόμενη μέρα πήγα στην κηδεία σου όπου και πάλι δεν έκλαψα. Ο αδερφός μου είχε λιποθύμησε από το κλάμα κι εγώ, ο καλύτερός σου φίλος, δεν έχυσα ούτε ένα δάκρυ. Ήμουν απάνθρωπος τελικά; Κάποιος χωρίς ούτε ένα ίχνος ευαισθησίας; Μίσησα τον ευατό μου που δεν μπόρεσα να σε θρηνήσω, που δεν μπόρεσα να σου πω ένα πρέπον αντίο....


5 χρόνια πέρασαν, και όλα αυτά τα χρόνια είχα κλειστεί στον ευατό μου περιμένοντας απλά κάποιος να μου πει ότι όλα αυτά ήταν μια καλοστημένη φάρσα και ότι ήσουν ζωντανός. Ότι θα έρθεις πάλι και θα παίξουμε παρέα τα αγαπημένα μας adventures.... Μάταια όμως. Θυμάμαι πως μια μέρα πως ένας κοινός μας φίλος με πήρε τηλέφωνο να μου πει να έρθω σπίτι του γιατί μου έχει μια έκπληξη. Θα φανεί τρελό, αλλά πίστευα πως η έκπληξη ήσουν εσύ. Έτρεξα σπίτι του σκεφτόμενος όλη την ώρα ότι θέλω να σε σφίξω στην αγκαλιά μου. Φτάνοντας είδα ότι αγόρασε ένα καινούργιο βιβλίο που ήθελα να διαβάσω κι εγώ... Δεν ήξερα πως να αντιδράσω και απλά έριξα ένα χαμόγελο. Τελικά λίγο πριν πάω για σπουδές στην Αγγλία αποφάσισα να πάω να σε χαιρετήσω. Χρειάστηκε απίστευτη δύναμη αλλά το έκανα. Και όταν είδα την φωτογραφία σου πάνω από μια σκληρή και κρύα ταφόπλακα, τότε κατάλαβα πως όλα είναι αληθινά... Και τότε αφέθηκα... Και έκλαψα όσο δεν είχα κλάψει ποτέ στην ζωή μου.


14 χρόνια κοντεύουν να περάσουν από τότε και πραγματικά δεν σε έχω ξεχάσει. Από την πρώτη στιγμή που βρεθήκαμε, μέχρι και την τελευταία στιγμή που είδα το πρόσωπό σου, το χαμόγελο σου, όλα αυτά έχουν μείνει απαράλλαχτα στο μυαλό μου. Αλλά μετανιώνω για κάποια πράγματα που δεν σου έχω πει και δεν είχα κάνει εκείνο τον καιρό. Που δεν σου έχω πει ότι ήσουν ο καλύτερος φίλος - όχι φίλος, αδερφός καλύτερα - που θα μπορούσα να έχω, που δεν μπόρεσα να δω την μητέρα σου αφότου πέθανες και να την αγκαλιάσω και να της συμπαρασταθώ... Για αυτά και για άλλα πολλά μετανιώνω...

Αλλά σε θυμάμαι και θα σε θυμάμαι για πάντα, μέχρι να σε ξαναδώ μια μέρα... Φίλε μου.

... και το δεύτερο μέρος (και φαρμακερό...)

Και εκεί που προχωράς αμέριμνος στον δρόμο, το μάτι σου πέφτει σε διάφορες επιγραφές και σήματα που σε κάνουν να πάθεις ένα πολιτισμικό σοκ, ένα κατιτίς ρε παιδάκι μου. Δείτε μερικές φωτογραφίες που τραβήχτηκαν από διάφορους και απολαύστε το μεγαλείο της χώρας που ζούμε...

Σήμερα βγήκα με τους φίλους μου να πάρουμε τα εισιτήρια για τις Νύχτες Πρεμιέρας. Αφού πήραμε για τις ταινίες που θέλαμε (για αρχή Ratatouille, Hairspray και το I'm Not There) ένας από τους φίλους μου θυμήθηκε ένα περιστατικό που είχε συμβεί πέρσι, πάλι τέτοια εποχή στις περσινές Νύχτες Πρεμιέρας, όταν πήγαμε να δούμε το "Shortbus".

To σκηνικό είχε ως εξής: εκεί που περιμέναμε μες την τρελή χαρά στο φουαγιέ του ΑΤΤΙΚΟΝ να αρχίσει η ταινία, μπαίνει ένας μέσα μιλώντας δυνατά στο κινητό του. Στάθηκε ακριβώς δίπλα μας και άρχιζε να φωνάζει: "Το ΑΤΤΙΚΟΝ... Που είναι το ΑΤΤΙΚΟΝ;... Δεν ξέρω που είμαι! Μπήκα σε έναν κινηματογράφο στην Σταδίου... Που είναι το ΑΤΤΙΚΟΝ; Τι;... Κηφισιάς; Δεν προλαβαίνω..." Και με αυτές τις κουβέντες βγήκε έξω και έφυγε! Εμείς, περιττό να σας πω στην αρχή μείναμε άφωνοι με αυτό που ακούσαμε, αλλά σχεδόν αμέσως βάλαμε τα γέλια. Ακριβώς από πάνω από το κεφάλι του τύπου, υπήρχε με μεγάλα, χρυσά γράμματα η επιγραφή ΑΤΤΙΚΟΝ!! Από τότε, το χρησιμοποιούμε αρκετά συχνά στην παρέα όποτε πάμε στον συγκεκριμένο κινηματογράφο.

Όλο αυτό το περιστατικό με έκανε να θυμηθώ κι άλλα διάφορα περιστατικά, όπως το παρακάτω με το τηλεφωνικό κέντρο στα Village. Παίρνεις τηλέφωνο να κλείσεις εισιτήρια και έχουν βάλει voice web. Εκεί σου μιλάει ένας τύπος/υπολογιστής για να σε βοηθήσει να κλείσεις τα εισιτήρια.

Τύπος: Πείτε μου πιο σινεμά θέλετε!
Εγώ: Village Park (ουρλιάζοντας)
Τύπος: Ποια ταινία θέλετε:
Εγώ: Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΚΟΣΜΩΝ
Τύπος: Έχετε επιλέξει τον Πόλεμο των Άστρων επεισοδ..
Εγώ: ΟΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΚΟΣΜΩΝ ΘΕΛΩ
Τύπος: Αν κάνω κάτι λάθος πείτε μου λάαααααθος
Eγώ: ΛΑΘΟΟΟΟΟΟΟΣ!! ΚΑΝΕΙΣ ΛΑΘΟΣ!! ΕΙΙΙΙΙ Μ' ΑΚΟΥΣ;

Ε, και μετά από πολλές και άκαρπες προσπάθειες πήγα και τα έκλεισα από τον κισέ του Village. Και μετά σου λένε γιατί είσαι μεσ' τα νεύρα και πετάς το τηλέφωνο στον τοίχο. Εμ, αν στην άλλη άκρη του ακουστικού έχεις κάτι τέτοια πράγματα να σου μιλάνε, όχι μόνο το τηλέφωνο πετάς αλλά πέφτεις κι εσύ με δύναμη μπας και συνέλθεις λίγο. Αχ, ου μπλέξεις με μηχανήματα. Του Σατανά πράγματα παιδάκι μου. Πφφφ...

Αυτά τα ολίγα για την ώρα. Πάντως, γενικά στις κινηματογραφικές αίθουσες, παράλληλα με την ταινία ζεις και κατάστασης απείρου κάλλους. Αλλά, όπως και να το κάνουμε, είναι και αυτά που προσθέτουν γεύση στην κινηματογραφική εμπειρία.

Πριν λίγο καιρό ανακάλυψα ένα βίντεο που δείχνει κάποια UFO's πάνω από την Αϊτή. Παραθέτω λοιπόν το βίντεο και ακριβώς από κάτω μια ανάλυση ενός που αμφισβητεί την γνησιώτητά του. Εσείς θα είστε οι τελικοί κριτές...

Και μετά σου λέει ο Πολύδωρας περί "ασύμμετρης απειλής", όταν απαντάει σε ερωτήσεις για τις πυρκαγιές. Αμ, θέλω να δω τι θα πει όταν γίνει επίθεση από εξωγήινους οργανισμούς που έχουν σαν σκοπό να εισβάλουν στο ανθρώπινο σώμα και να το κάνουν δικό τους. Τι, δεν με πιστεύετε; Λοιπόν, ακούστε - ή μάλλον για να είμαι και σωστός διαβάστε - τι άκουσα. Στην Ουάσιγκτον της Αμερικής ο κόσμος αλλάζει. Οι άνθρωποι δεν δείχνουν συναισθήματα. Δεν νιώθουν... Δεν αγαπούν... Θα μου πείτε σιγά τα νέα. Λίγο να γυρίσεις να κοιτάξεις τους ανθρώπους σε κάποια μεγαλούπολη και θα το δεις παντού αυτό.

Ναι, αλλά η ιστορία είναι κάπως περίεργη. Όλα ξεκίνησαν με την καταστροφή ενός διαστημοπλοίου καθώς έμπαινε στην ατμόσφαιρα. Οι αρχές βρήκαν πάνω στα συντρίμμια του διάφορα περίεργα πράσινα βακτήρια (κι όχι δεν ήταν ο Koltsi) σαν σπόρια. Φαίνεται αυτά κάπως εισέβαλαν μέσα στον άνθρωπο και σιγά σιγά αυτός ο ιός άρχισε να εξαπλώνεται σε όλη την πόλη. Αυτό που κάνει, σύμφωνα με τους επιστήμονες, είναι ότι μόλις ο φορέας με τον ιο κοιμηθεί αυτομάτως μπαίνει σε μια κατάσταση REM (Rapid Eye Movent) και ο ιός κυριεύει τον εγκέφαλό του και το κάνει ένα άβουλο, στην ουσία, ον. Όταν ξυπνήσει θα έχει όλες τις αναμνήσεις του αλλά δεν θα είναι ο ίδιος πια. Τα συναισθήματά του θα έχουν χαθεί... Έτσι όποιον βλέπουν ότι εκδηλώνει οποιοδήποτε είδος συναισθημάτων, τον πιάνουν και τον κάνουν σαν κι αυτούς.

Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Αμερική, αλλά κάτι ακούστηκε ότι σιγά σιγά εξαπλώνεται και Ευρώπη και Ασία. Βέβαια υπάρχουν και κάποιοι που αντιστέκονται όσο μπορούν. Αλλά για πόσο; Από ότι φαίνεται αρκετός πληθυσμός της Γης έχει μολυνθεί από τον ιο αυτό. Και ούτε λόγος για κάποια θεραπεία μέχρι στιγμής. Όποτε κ. Πολύδωρα, εδώ θέλω να δω γιατί απειλή θα μιλήσετε...


Οπότε αν γνωρίσετε κάποιον που δεν πολυδείχνει αυτό που νιώθει, τότε να ξέρετε. Ίσως να είναι ένας από αυτούς. Do not trust anyone. Do not show emotion. Do not fall asleep... The Invasion has begun...

(A, και btw η ταινία ήταν ποοοολύ μέτρια. Την είδα σήμερα το πρωΐ σε δημοσιογραφική προβολή και γενικότερα δεν συγκρίνεται ούτε για αστείο με το αριστούργημα του Philip Caufman του '78 ούτε κάν με του Abel Ferrara το '93. Μοντάζ κάκιστο! Έμεινα άφωνος με αυτό που έβλεπα. Επίσης το πόσες φορές είδα το boom στην οθόνη!! Σε αρκετές σκηνές και για πολύ ώρα. ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΒΟΟΜ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΟΘΟΝΗ!!! ΕΛΕΟΟΟΟΣ!! Καλά δεν το είδαν αυτό όταν το γύριζαν; Ουφ τα είπα και ξελάφρωσα. Όποτε σας προειδοποίησα. Αυτή η εισβολή δεν είναι και τόσο δυνατή. Κυκλοφορεί από την Village Films στις 20 Σεπτεμβρίου.)

Επιτέλους, σήμερα έγινε και η επίσημη ανακοίνωση του προγράμματος του 13ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας - Νύχτες Πρεμιέρας. Σινεφίλ από όλη την Ελλάδα αναμένεται να κατακλείσουν τους κινηματογράφους Απόλλων, Αττικόν και Δαναός 1&2 από τις 19 ως και τις 30 Σεπτεμβρίου.

Πολλές ταινίες και φέτος, από ντοκιμαντέρ, ταινίες μικρού μήκους και πολλές μα πολλές πρεμιέρες θα είναι για άλλη μια φορά την Αθήνα επίκεντρο των σινεφίλ. Το Φεστιβαλ θα ανοίξει η ταινία κινουμένων σχεδίων "Persepolis" σε σκηνοθεσία των Marjane Satrapi και Vincent Paronnaud. Θεσπέσια μεταφορά ενός best seller κόμικ, αυτοβιογραφική ιστορία μιας περιπετειώδους ενηλικίωσης, ιστορική τοιχογραφία ενός Ιράν που όλο αλλάζει και όλο μένει ίδιο: δικαιώνοντας αυτούς και άλλους τόσους χαρακτηρισμούς, δεν είναι να απορεί κανείς που το "Persepolis" κέρδισε το πιο ενθουσιώδες standing ovation στις φετινές Κάνες.

Με αφορμή της επιτυχίας του "Grindhouse" των Tarantino – Rodriguez, οι Νύχτες Πρεμιέρας θα προσφέρουν ένα φόρο τιμής στις διασιμότερες exploitation movies της εποχής εκείνης, μεταξύ των οποίων τα "Cannibal Holocaust" του Ruggero Deodato, "Supervixens" του Russ Meyer, "The Candy Snatchers" του Guerdon Trueblood, "Coffy" του Jack Hill και "Seiju Gakuen - School of the Holy Beast" του Norifumi Suzuki. Μπορείτε να διαβάσετε κι ένα αφιέρωμα για το Grindhouse στο Cinemascope.

Kαι φυσικά να μην ξεχνάμε και το διαγωνιστικό μέρος του Φεστιβάλ, όπου η μια ταινία θα βραβευτεί με την Χρυσή Αθήνα (ένα χρηματικό έπαθλο των €10.000), και είναι χωρισμένο στο Διεθνές, όπου περιλαμβάνει τις ταινίες:

• Ιστορίες Πυροβολισμών - Shotgun Stories
• Νούφαρα - Naissance des Pieuvres
• ΧΧΥ
• Χαριστική Βολή - Pas Douce
• Τυφλός - Blind
• Υπέροχη Ζωή - Sekai wa tokidoki utsukushii
• Παρανοϊκή Αγάπη - Crazy Love
• Νυχτερινό Τρένο - Ye Che
• Ζώνη Άμυνας - La Zona
• Θάνατος στους Άξεστους - Yae ui upneun gutdeul
• Όμορφοι Άνθρωποι - Pretty in the Face
• Tekkonkinkreet - Tekon kinkurîto
• The Band’s Visit - Bikur Hatizmoret

και στο Μουσική & Φιλμ, με τις ταινίες:

• Ο Νονός της Ντίσκο - The Godfather of Disco
• Μακρινοί Αντίλαλοι - Heimatklänge
• Love Story
• Μια Ταινία για τους Sigur Rós - Sigur Rós, Heima
• Στον Ποταμό της Ρούμπα - Le Batelier de la Rumba
• Η Αλλόκοτη Αμερική - The Old, Weird America: Harry Smith's Anthology of American Folk Music
• Σπάσ’ τα - Get Thrashed: The Story of Thrash Metal
• Anita O’ Day: The Life of a Jazz Singer

Τέλος η πρεμιέρα της ταινία του Todd Haynes, "I'm Not There" θα κλείσει τις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας.

Το πρόγραμμα μπορείτε να το δείτε στο official site του Φεστιβάλ ή να το κατεβάσετε σε μορφή pdf από εδώ. Τα μεμονωμένα εισιτήρια κοστίζουν €6 ενώ οι κάρτες διαρκείας έχουν ήδη εξαντληθεί.

Ελπίζω να σας δω όλους και όλες εκεί.

Αχ. Πάνε τα χρόνια... Δεκαετία '80. Εποχές τρελές. Το ντύσιμο χάλια, το κούρεμα... επίσης χάλια, αν όχι πιο χάλια, και οι διαφημίσεις παιχνιδιών... well δείτε και μόνοι σας. Ξεκίνησα με την καλύτερη, πιστεύω, διαφήμιση που τα λεει όλα και μαθαίνει στο παιδί για κάτι πολύ χρήσιμο που θα χρειαστεί σίγουρα στο μέλλον του. Αχ, αυτές ήταν εποχές....!!!

Play it once, Sam. For old times' sake...