Όταν Η Πέννα Γίνεται Πιο Δυνατή Από Το Σπαθί
Πάνε αρκετοί μήνες από τότε που έχασα την δουλειά μου λόγω της οικονομικής κρίσης. Μια δουλειά που μπορώ να πω πως δεν μου άρεσε και τόσο. Απλά βοηθούσε να βγάζω τα προς το ζην χωρίς να μου προσφέρει τίποτα παραπάνω. Ειδικά δε τις τελευταίες μέρες απλά δεν ήθελα να πατήσω το πόδι μου στο γραφείο. Έτσι, όταν επιτέλους έφυγα από εκεί, παρόλο τις δύσκολες εποχές που περνάμε, το θεώρησα απλά ευλογία.
Γενικότερα είμαι ένας άνθρωπος που του αρέσει να ονειρεύεται και να κάνει σχέδια για το μέλλον του. Ανάμεσα σε αυτά θα ήταν να έχω βρει μια δουλειά που θα μου άρεσε, θα ήμουν ο καλύτερος που θα μπορούσα να είμαι και φυσικά στο τέλος της ημέρας θα ένοιωθα πως κάτι έχω προσφέρει κι εγώ σε τούτο αυτόν τον κόσμο. Έτσι με αυτό το σκεπτικό, αποφάσισα να μπω να ακολουθήσω το όνειρό μου και να μπω σε κάποια εφημερίδα ή περιοδικό μιας και μου αρέσει αρκετά να γράφω – το να εκφράζω τα συναισθήματα και τους προβληματισμούς μου στο χαρτί μου φαινόταν πάντα πιο εύκολο από τα να τα εκφράζω με τον λόγο – παρόλο που έχω ακούσει πως όσο ειδυλλιακή κι αν ακούγεται αυτή σαν δουλειά είναι αρκετά δύσκολη και αγχωτική. Πίστευα πως αφού και η κουτσή Μαρία έχει καταφέρει να μπει σε κάποιο από τα μυριάδες περιοδικά κι εφημερίδες που κυκλοφορούν στην Αθήνα, θα ήταν και για μένα ένα παιχνιδάκι. Πόσο αδαής ήμουν τότε...
Όταν πρωτοξεκινάς κάτι στην ζωή σου πάντα, ή σχεδόν πάντα, είσαι γεμάτος με αισιοδοξία κι ελπίδες για τον συγκεκριμένο στόχο που έχεις βάλει. Εφοδιασμένος κι εγώ με όλα αυτά ξεκίνησα να στέλνω βιογραφικά και δείγματα γραφής στους υπευθύνους των περιοδικών περιμένοντας κάποια απάντησή τους. Και περίμενα... Και περίμενα και λίγο παραπάνω... Βλέποντας πως απάντηση δεν έπαιρνα, αποφάσισα να πάω να τους βρω στα γραφεία τους αφήνοντας τους εκεί το βιογραφικό μου και φυσικά, αν είμαι και τυχερός, να μου τα πούμε. Βέβαια περισσότερες πιθανότητες έχεις να πετύχεις το λόττο παρά να μιλήσεις με κάποιος αρχισυντάκτη.
Σε ένα από τα πολλά γραφεία που πήγα, λίγο πριν από εμένα είχε φτάσει μια νεαρή κοπέλα όπου μιλούσε με την γραμματέα της συγκεκριμένης εφημερίδας ζητώντας της να δει τον κ. Αρχισυντάκτη. Η γραμματέας, αφού την κοίταξε από την κορυφή μέχρι τα νύχια, την ρώτησε με ένα περίεργο υφάκι αν έχει κλείσει κάποιο ραντεβού μαζί του. Η κοπέλα απάντησε αμέσως πως έχει έρθει εκ μέρους του κ. τάδε για να μιλήσουν έτσι ώστε να μπει στην συντακτική ομάδα. Αμέσως το ύφος και η συμπεριφορά της γραμματέως άλλαξαν και αφού της έδειξε τον δρόμο για το γραφείο του πήγα και της μίλησα. Της ζήτησα, αν γινόταν, κι εγώ να μπορέσω να μιλήσω με τον κ. αρχισυντάκτη για μια δουλειά στην εφημερίδα. Αφού η ίδια με “σκάναρε” και με ρώτησε αν έχω κλείσει κάποιο ραντεβού μαζί του (όπου έλαβε μια αρνητική απάντηση από εμένα φυσικά), μου είπε να αφήσω το βιογραφικό μου μαζί της και αυτή θα το προωθήσει στον αρμόδιο. Αφού της το άφησα, φεύγοντας, σκέφτηκα πως ο μόνος αρμόδιος που θα έβλεπε το βιογραφικό μου θα ήταν ο σκουπιδιάρης όταν θα μάζευε τα σκουπίδια από τον κάδο.
Φυσικά, προσπάθησα ξανά... Και ξανά... Αλλά πάντα οι προσπάθειές μου ήταν άκαρπες. Τότε κατάλαβα πως όχι μόνο δεν είναι τόσο εύκολο να μπεις σε κάποιο περιοδικό αλλά, στην κυριολεξία, πρέπει να έχει μπάρμπα από την Κορώνη για να το καταφέρεις. Ένοιωθα σαν τον Δαυίδ που τα έβαζε με τον Γολιάθ και έχανε γιατί απλά είχα χάσει την σφεντόνα μου, που στην προκειμένη περίπτωση είναι οι γνωριμίες. Μπορεί εγώ, και αρκετοί άλλοι στην θέση μου, να μην έχω κάνει την σωστές γνωριμίες, να μην έχω μπει στους σωστούς κύκλους ή να έχω πηδήξει τα σωστά άτομα για να τους βάλουν αμέσως σε κάποια ανάλογη θέση, όπως έχω προσέξει, έχουν κάνει μερικοί, αλλά προσπαθούμε για να πάρουμε αυτή την μια ευκαιρία που όλοι δικαιούνται αξιοκρατικά. Χα! “Αξιοκρατία”. Μια λέξη που μάλλον σε λίγο καιρό θα έχει λείψει από το λεξιλόγιο πολλών εργοδοτών, κι όχι μόνο, μιας και στις περισσότερες εργασιακές θέσεις αυτής της χώρας μόνο με το σπαθί σου δεν μπαίνεις...
Λένε πως ο αγώνας δεν τελειώνει όταν χάνεις, παρά μόνο όταν τα παρατάς. Κι εγώ, από την δική μου πλευρά τουλάχιστον, δεν καταθέτω τόσο εύκολα τα όπλα. Τώρα ποιος θα βγει ο χαμένος από όλη αυτή την ιστορία, θα το δείξει το μέλλον.
