Πες Μου Που Συχνάζεις Να Σου Πω Ποιός Είσαι
Δεν συνηθίζω να πηγαίνω στα Εξάρχεια. Αν και είναι μια από τις περιοχές που μου αρέσουν αρκετά, έχω βρεθεί ελάχιστες φορές εκεί για βόλτα ή και για καφέ τα τελευταία χρόνια. Έτσι όταν μια φίλη μου με πήρε τηλέφωνο ένα Σαββατιάτικο απόγευμα να την συναντήσω για καφεδάκι εκεί, αμέσως άδραξα την ευκαιρία να πάω ξανά σε μια από τις αγαπημένες μου μποέμικες περιοχές της Αθήνας.
Φτάνοντας πρόσεξα πως ο κόσμος έχει αραιώσει αρκετά στην περιοχή. Φαίνεται πως ύστερα από τα γεγονότα της 6ης Δεκεμβρίου ο κόσμος φαίνεται πως ένοιωθε απροστάτευτος και φοβόταν να περάσει από τους δρόμους των Εξαρχείων. Ακόμα και για Σάββατο απόγευμα η περιοχή θύμιζε πόλη φάντασμα με τα κλειστά με σιδερένια ρολά μαγαζιά και τους άδειους δρόμους της.
Στην πλατεία βρήκα την φίλη μου ήδη να με περιμένει σε ένα από τα πολλά όμορφα καφέ που υπάρχουν εκεί. Αφού έκατσε κι αρχίσαμε να λέμε για διάφορα θέματα, πρόσεξα το εαυτό μου να περιεργάζομαι τον χώρο και τον κόσμο γύρω μου: ζευγάρια, αγόρια και κορίτσια, με ένα συγκεκριμένο στυλ να απολαμβάνουν τον καφέ τους στα λιγοστά τραπεζάκια που βρίσκονταν διάσπαρτα στην πλατεία. Όσο και να κοιτούσα γύρω μου, όσο και να ήθελα, δεν μπόρεσα να βρω κάποιον trendy ή emo ή κάποιον με έστω διαφορετικό στυλ να κυκλοφορεί στην περιοχή. Κατάλαβα πως όπως πολλές περιοχές της Αθήνας έτσι κι εδώ, δέχονται συγκεκριμένους θαμώνες και τους υπόλοιπους, που δεν ταιριάζουν με τα στάνταρ της εκάστοτε περιοχής, να τους κοιτάνε με μισό μάτι.
Η Αθήνα έχει χωριστεί σε διάφορα γκέτο, στο Γκάζι το γκέι βίλατζ, στην Γλυφάδα οι trendy και οι πιο πλούσιοι, στο κέντρο και στις γύρω περιοχές οι αλλοδαποί και ο κατάλογος μεγαλώνει. Έχουμε καταντήσει ξενοφοβικοί, να φοβόμαστε οτιδήποτε διαφορετικό από εμάς και να το περιθωριοποιούμε, σκεπτόμενοι πως αφού δεν το βλέπουμε και δεν το τρώμε στην μάπα κάθε μέρα άρα δεν υπάρχει ενώ νοιώθουμε πιο ασφαλείς με τους ομοίους. Η κοινωνία μας έχει απονείμει κι από μια ταμπέλα που μας χαρακτηρίζει και μας τοποθετεί αυτομάτως σε μια φάρα με την οποία θα συναναστρεφόμαστε.
Αυτό που μου αρέσει στην Αθήνα είναι μια πολυσυλλεκτική πόλη με διαφορετικές κουλτούρες να υπάρχουν παντού. Το να τις απομονώνουμε ενώ θα μπορούσαμε να μάθουμε τόσα πράγματα από όλες αυτές είναι απλά στενάχωρο για μια ευρωπαϊκή πόλη του 21ου αιώνα. Θα μπορέσουμε άραγε να βγάλουμε τις παρωπίδες μας που έχουμε βάλει σαν κοινωνία και να καταρρίψουμε τα τείχη που ίδιοι έχουμε καταφέρει να χτίσουμε; Βήματα γίνονται προς την σωστή κατεύθυνση, όπως όταν ένα γκέι φρέντλι μπαρ άνοιξε τις πόρτες του στα Εξάρχεια, αν και πολλοί από τους υπόλοιπους καταστηματάρχες έδειξαν αμέσως την δυσαρέσκειά τους λέγοντας πως απλά δεν υπάρχει χώρος γι’ αυτούς εδώ και να πάνε να κάνουν αλλού τα κουμάντα τους.
Η Αθήνα είναι μια πόλη που αγαπώ αν και μερικές φορές με εκπλήσσει δυσάρεστα. Θέλουμε όλοι μας να κάνουμε την πόλη μας πιο ανθρώπινη για τους κατοίκους της. Πως όμως θα το καταφέρουμε αυτό εάν οι ίδιοι δεν μάθουμε να συμπεριφερόμαστε πιο ανθρώπινα στους γύρω μας;
