Memoirs of a Vampire

Well, σιγά σιγά μαζεύω τα κομμάτια μου και επιστρέφω. Σας άφησα για λίγο καιρό αλλά πραγματικά το είχα μεγάλη ανάγκη να μείνω λίγο μόνος μου και να σκεφτώ κάποια πράγματα. Εξάλλου, ένας χωρισμός είναι πάντα πολύ δύσκολος. Και πόσο μάλλον όταν και οι δύο είναι ακόμα ερωτευμένοι… Συγγνώμη που δεν άφηνα σχόλια και συγγνώμη που δεν σας επισκέφτηκα όλο αυτό τον καιρό. Μου λείψατε όλοι… Θα κάνω catching up όσο πιο σύντομα μπορώ.

Ε, και για να μου ανέβει κι εμένα η διάθεση ας κάνω ποστ και το πρώτο teaser trailer του Harry Potter and the Half-Blood Prince. Γιατί αυτός ο μικρός μάγος είναι απλά μες την καρδιά μου…

Φιλιά πολλά σε όλους…

Υπάρχουν πολλά κομμάτια που με έχουν συντροφεύσει σε περιόδους που είμαι πολύ χάλια. Κομμάτια που απλά με κάνουν να δακρύζω και να κλαίω. Κομμάτια που μιλάνε στην ψυχή μου… Τραγούδια και μελωδίες που καταλαβαίνουν το πόνο που νιώθω καθώς γράφω αυτό το ποστ…

1. Kim Richey – A Place Called Home



2. John Debney – Mary Goes to Jesus (from Passion of the Christ)



3. Madonna – This Used to Be My Playground



4. James Horner – A Gift of a Thistle (from Braveheart)



5. Secret Garden – Nocturne



6. John Williams – A Window to the Past (from Harry Potter and the Prisoner of Azkaban)



7. Angela Aki – Kiss Me Goodbye



8. Hans Zimmer & James Newton Howard – Corynorhinus (from Batman Begins)



9. Sting – Shape of my Heart



10. Elliot Goldenthal - The Kiss (from Final Fantasy – The Spirits Within)



+1 Ένα κομμάτι που όταν το άκουσα για πρώτη φορά σε συνδυασμό με την ταινία δάκρυσα αρκετά.

Howard Shore – The Council Of Elrond [featuring the song "Aniron (Theme For Aragorn And Arwen)" composed & performed by Enya] (from The Lord of the Rings - The Fellowship of the Ring)

Να πω την μαύρη μου αλήθεια, ποτέ δεν ήμουν τρελός φαν του Σκοτεινού Εκδικητή. Ο Μπάτμαν, και γενικότερα, οι ήρωες της DC με άφηναν παγερά αδιάφορο μιας και περισσότερο ήμουν, και παραμένω, φαν της Marvel. Όταν ο Τιμ Μπάρτον, όμως, αποφάσισε να γυρίσει μια ταινία με θέμα τον Μπάτμαν, άρχισα να αναθεωρώ ως ένα σημείο τις απόψεις μου. Το γοτθικό κλίμα του Μπάρτον, το επικό και σκοτεινό θέμα που έγραψε ο Έλφμαν και γενικότερα η απεικόνιση ενός Γκόθαμ σκοτεινού, επικινδύνου και σαδιστικού ταυτόχρονα ήταν μια από τις καλύτερες μεταφορές ηρώων κόμικ που είχα δει πότε στην μεγάλη οθόνη ενώ το Batman Returns παραμένει μια από τις αγαπημένες μου ταινίες. Κι όλα αυτά μέχρι χτες…

Μετά τα τραγελαφικά Batman Forever και Batman and Robin, ο Κρίστοφερ Νόλαν προσπάθησε να αναβιώσει τον μύθο του Μπάτμαν δίνοντας του μια εκ νέου πνοή κάνοντας το πιο σκοτεινό, στα βήματα του Alan Moore, βγάζοντας έτσι τελείως τις κόμικ καρικατούρες και κάνοντας το πιο… γήινο. Στο Batman Begins θεμελίωσε με γερές βάσεις την μυθολογία δείχνοντας μας τα πρώτα βήματα του Σκοτεινού Εκδικητή. Το μόνο μειονέκτημα ήταν η έλλειψη ενός "καλού" κακού, αλλά αυτό δεν φάνηκε να ενοχλεί ιδιαίτερα μιας και ως στόχος ήταν δούμε τα πρώτα βήματα του μεγαλοεπιχειρηματία Μπρους Γούεϊν σε Μπάτμαν. Εξάλλου ο Νόλαν είχε και έναν άσσο στο μανίκι, έναν Τζόκερ, που τον έπαιξε όταν ήρθε η κατάλληλη στιγμή.

Ο υπαρχηγός της αστυνομίας Γκόρντον, σε συνεργασία με τον Μπάτμαν και τον εισαγγελέα Χάρβεϊ Ντέντ, έχει καταφέρει να περιορίσει τους εγκληματίες της Γκοθαμ Σίτι μέχρι που κάνει την εμφάνιση του ένας νέος κακοποιός γνωστός μόνο με το όνομα Τζόκερ. Κλάσεις ανώτερη από την πρώτη ταινία, ο Νόλαν φαίνεται πως έχει μάθει από τα λάθη και κατάφερε να ξεπεράσει με άνεση τον προκάτοχό του εισδύοντας ακόμα περισσότερα στην ψυχολογία των χαρακτήρων και γενικότερα στις σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης προσωπικότητας. Δεν ασχολείται μόνο με την αιώνια μάχη μεταξύ Καλού και Κακού όπως έχουμε δει στις περισσότερες ταινίες. Όχι. Αυτό εξάλλου είναι πια ξεπερασμένο. Πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα προσπαθώντας να μας επιδείξει ότι ανά πάσα στιγμή όλοι μας, όσο καλοί κι αν είμαστε – Ιππότες του Καλού και του Δικαίου – υπάρχει πάντα κάτι το σκοτεινό που περιμένει με την πρώτη ευκαιρία να αναδυθεί και να μας μετατρέψει σε τέρας.


Κι εδώ το τέρας παίρνει ανθρώπινη μορφή και έρχεται αντιμέτωπο με το άλλο του μισό. Η εξαιρετική ερμηνεία του Χιθ Λέτζερ στον ρόλο του Τζόκερ (ρόλος ζωής για τον αδικοχαμένο ηθοποιό στον οποίο είναι και αφιερωμένη και η ταινία) απλά καταφέρνει από την πρώτη στιγμή κιόλας να σε στοιχειώσει κλέβοντας με ευκολία την παράσταση. Ακόμα πιο ανατριχιαστικός κι από τον Χάνιμπαλ Λέκτερ, ακόμα πιο σαδιστής κι από τον Anton Chigurh (από το Καμιά Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους), ο Τζόκερ επιζητά το χάος και την αναρχία την στιγμή που ο Μπάτμαν προσπαθεί να φέρει την τάξη ξέροντας πολύ καλά και οι δυο τους ότι ποτέ δεν πρόκειται να νικήσει ο ένας τον άλλον γιατί, όπως λέει και ο Τζόκερ: "… με ολοκληρώνεις".


Η αντικαταστάτρια της Κέιτι Χόλμς, Μάγκι Τζίλενχαλ (μια αρκετά σοφή κίνηση), καταφέρνει να δώσει έναν άλλο αέρα στον χαρακτήρα της, ενώ ο Κρίστιαν Μπέιλ στέκεται αντάξιος στον ρόλο του Σκοτεινού Ιππότη. Το λαμπρό καστ που το συμπληρώνει (Μάικλ Κέιν, Μόργαν Φρίμαν, Γκάρι Όλντμαν και Κίλιαν Μέρφι) είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα. Ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει επίσης και στην πραγματικά πάρα πολύ καλή ερμηνεία του Αάρον Έκχαρτ στον ρόλο του Χάρβεϊ Ντέντ/Διπρόσωπου. Για άλλη μια φορά δείχνει το πόσο μεγάλο ταλέντο είναι. Η μουσική των Χανς Ζίμμερ και Τζέιμς Νιούτον Χάουαρντ κινείτε στα ίδια επίπεδα με το προηγούμενο κι ενώ λειτουργεί υπέροχα μέσα στην ταινία, έξω από αυτή απλά δεν καταφέρνει να συγκινήσει.

Ο Κρίστοφερ Νόλαν κατάφερε να θριαμβεύσει με τον Σκοτεινό Ιππότη, σε μια εποχή όπου η μετριότητα στο Χόλλιγουντ κοντεύει να το αφανίσει. Καταφέρνει να ισορροπήσει μεταξύ θεάματος και περιεχομένου δίνοντας μας έτσι μια από τις καλύτερες ταινίες όχι μόνο του καλοκαιριού αλλά και της χρονιάς.

Μόλις είχα γυρίσει από το γυμναστήριο σήμερα ξεθεωμένος και πέτυχα τον αγαπητό μου φίλο hourglass και του έλεγα τον πόνο μου (στην κυριολεξία πονούσα ολόκληρος :P). Νόμιζα πως άκουγα σε κάποια φάση την μουσική από το Rocky, γνωστή κι ως ΠΑΤΙΣΤΑΣ! Και ο hourglass πετάει την φαϊνη ιδέα να το ανεβάσω στο YouTube. Αλλά εγώ, ως κλασσικός έλληνας, σιγά μην κάθομαι να ψάχνω να την βρω, να την κατεβάσω και μετά upload στο YouTube. Απλά έψαξα και του έστειλα το link. Έπαθε ΣΟΚ και δέος φυσικά και μου πρότεινε να το ανεβάσω σε ποστ - σου χαλάω εγώ χατίρι; - et voila!... Απολαύστε retro διαφημίσεις σε όλο τους το μεγαλείο....

Βut first...



Για να αρχίσουμε λοιπόν









Και ένα δυνατό blast from the past




Και το ΣΟΚ το ίδιο...






Και για να μην ξεχνιόμαστε

Άλλοι τη μίσησαν. Άλλοι πάλι την λάτρεψαν. Σε άλλους μπορεί να πέρασε αδιάφορη. Ο καθένας είχε τους δικούς του λόγους. Αλλά όλοι, μα ΌΛΟΙ, αγαπήσαμε και μαγευτήκαμε από τα τραγούδια της ταινίας Mamma Mia! Έτσι κι εγώ είπα να σας κάνω ένα δωράκι, τώρα Σαββατοκύριακο που έρχεται. Μπορείτε να κατεβάσετε το soundtrack της ταινίας Mamma Mia! κάνοντας κλικ στην παρακάτω φωτογραφία και να απολαύσετε τα τραγούδια της.


Αλλά σας έχω και κάτι άλλο. Σας είχα πει για την "χαροκαμένη" γιαγιάκα στην κριτική μου για την ταινία. Ε, λοιπόν απολαύστε το video clip του Dancing Queen από την ταινία με δύο μικρά αποσπάσματα από το παλίο video clip των ΑΒΒΑ και δείτε την γιαγιά, κι όχι μόνο, να χορεύει στους ρυθμούς της!! Πιστεύω πως έχει κερδίσει επάξια μια θέση στο Πάνθεον των πιο cult χαρακτήρων του κινηματογράφου. :P

Όλοι μαζίιιιιιι.....

You can dance, you can jive, having the time of your life
See that girl, watch that scene, dig in the dancing queen

Friday night and the lights are low
Looking out for the place to go
Where they play the right music, getting in the swing
You come in to look for a king
Anybody could be that guy
Night is young and the music’s high
With a bit of rock music, everything is fine
You’re in the mood for a dance
And when you get the chance...

You are the dancing queen, young and sweet, only seventeen
Dancing queen, feel the beat from the tambourine
You can dance, you can jive, having the time of your life
See that girl, watch that scene, dig in the dancing queen

You’re a teaser, you turn ’em on
Leave them burning and then you’re gone
Looking out for another, anyone will do
You’re in the mood for a dance
And when you get the chance...

You are the dancing queen, young and sweet, only seventeen
Dancing queen, feel the beat from the tambourine
You can dance, you can jive, having the time of your life
See that girl, watch that scene, dig in the dancing queen

Ένας από τους αγαπημένους μου ήρωες (ή αντιήρωες καλύτερα) από video games θα μεταφερθεί σε λίγο καιρό στην μεγάλη οθόνη. Το trailer της ταινίας Max Payne μόλις κυκλοφόρησε στο YouTube και απλά είμαι εκστασιασμένος. Αν και στον ρόλο του Payne είναι ο Mark Wahlberg, τον οποίο αντιπαθώ – και μετά το Happening ακόμα πιο πολύ, το trailer μου άρεσε αρκετά. Εν αναμονή λοιπόν.

My name is Payne…!!

Πάντως η ταινία ταιρίαζει με το προηγούμενο ποστ περί εκδίκησης μιας και ο Payne μπαίνει σε killing spree για να εκδικηθεί την δολοφονία της οικογένειάς του...

Ο Mahler για άλλη μια φορά έκανε το θαύμα του! Άνοιξε ένα ακόμα μεγάλο θέμα προς συζήτηση. Κάτι για την σκοτεινή πλευρά του καθενός μας, για ένα μικρόβιο που μπαίνει μέσα μας όταν νιώθουμε προδομένοι και μας τρώει από μέσα προς τα έξω, γνωστό κι ως εκδίκηση. Προδοσία και εκδίκηση: δυο έννοιες αλληλένδετες. Η εκδίκηση είναι κάτι σχεδόν που όλοι μας σκεφτόμαστε μετά από κάποια προδοσία. Πείτε το πως είναι κάτι σαν φυσικό επακόλουθό της. Δεν μπορώ να πω ότι δεν έχω κι εγώ σκεφτεί πως θα ήταν να πάρω έστω και λίγο από το αίμα μου πίσω από κάποια άτομα που με είχαν προδώσει στο παρελθόν. Ευτυχώς, για μένα, έχω μείνει μόνο στα λόγια. Τίποτα καλό και πότε δεν βγαίνει από αυτό. Και δεν το λέω μόνο έγω. Από λογοτεχνικά έργα, μέχρι ταινίες και μουσικά κομμάτια όλοι έχουν ασχοληθεί με το θέμα της εκδίκησης. Τι θέλουν όμως να πουν οι ποιητές;

Πιστεύω πως είναι ίσως το πιο σκοτεινό μονοπάτι να διαβεί κανείς, ένα μονοπάτι χωρίς γυρισμό όπως πολύ σωστά είπε ο Mahler. Να συμπληρώσω μόνο πως για μένα είναι κάτι σαν δηλητήριο που αν το αφήσεις μπορεί να σε καταστρέψει και να σε μεταμορφώσει σε κάτι πολύ άσχημο. Κάτι που ούτε ο ίδιος δεν θα ήθελες να γίνεις. Μπαίνει έτσι σε έναν φαύλο κύκλο μίσους όπου νικητής δεν πρόκειται να βγει κανείς. Κανείς δεν κερδίζει τίποτα απ’ όλο αυτό. Το μόνο που καταφέρνουμε είναι να πληγώνουμε και να πληγωθούμε, μέχρι να βρει κάποιος την δύναμη να τον σπάσει.

Είναι στην φύση μου όμως να δίνω και δεύτερη και τρίτη και, γιατί όχι, και τέταρτη ευκαιρία στους ανθρώπους. Γιατί, κακά τα ψέματα, όλοι μας σε κάποια φάση της ζωής μας την ζητάμε. Αρκεί ο άλλος να δείχνει κάποιο είδος μετάνοιας. Ο Σαίξπηρ είπε:

Love all, trust a few...

Έχει ένα δίκιο γιατί ακόμα και αυτούς που αγαπάς μερικές φορές δύσκολα τους εμπιστεύεσαι. Φοβάσαι μη σε προδώσουν… Αν κι εγώ σχεδόν πάντα εμπιστεύομαι ανθρώπους. Δεν έχω μάθει από τα λάθη μου φαίνεται. Μπορεί να ακούγονται κάπως «ρομαντικά» όλα αυτά, και μια φίλη μου είχε πει παλαιότερα να ξυπνήσω μιας και "Ο ρομαντισμός πέθανε. Ζήτω ο υπερβατισμός", εγώ, ακόμα και σήμερα, διαφωνώ.

Πάντως εάν η εκδίκηση μπορούσε να ακουστεί σίγουρα θα είχε το παρακάτω ήχο.


Είναι το θέμα ενός χαρακτήρα όπου σκοπός της ζωής του πλέον είναι η εκδίκηση. Να εκδικηθεί τον άνθρωπο που του έκανε κακό. Το παιδί σοπράνο δείχνει την αθωότητά του και το πως ήταν πριν μπει σ’ αυτό το σκοτεινό μονοπάτι της εκδίκησης και να καταλήξει στο "τέρας" που είναι τώρα, ενώ η χορωδία δείχνει το πως το μίσος του και η δίψα του για εκδίκηση τον μεταμόρφωσαν σε κάτι το σατανικό. Και καθώς η το μικρόβιο της εκδίκησης δηλητηριάζει ολοένα και περισσότερο την ψυχή του, έτσι μεγαλώνει και η χορωδία μαζί με την ορχήστρα με αποκορύφωση το φινάλε του κομματιού.

Λάθη είμαστε, λάθη κάνουμε στην πορεία μας για το σωστό... Που θα πάει, θα τον βρούμε το δρόμο μας.

Γιατί να μην υπάρχει τελικά αυτό το μαγικό, το πολυπόθητο αν θέλεις, κουμπάκι delete και στη ζωή μας. Γιατί να μην μπορούμε να σβήσουμε κάποια πράγματα και να ξαναρχίσουμε πάλι από την αρχή, χωρίς να σκεφτόμαστε το γιατί και το πως; Γιατί να μην μπορούμε να διορθώνουμε λάθη και αδικίες στο πιτς φιτίλι; Γιατί να μην μπορούμε να σβήνουμε ανθρώπους και καταστάσεις που δεν μας αρέσουν; Γιατί να μην μπορούμε να σβήνουμε έτσι και διάφορα συναισθήματά μας; Γιατί γαμώ το κέρατό μου μέσα;... Γιατί;

Έτσι, με το πάτημα ένος κουμπιού!

Η πίστη του Αντώνη στο Θεό σταμάτησε από τα πρώτα χρόνια της εφηβείας του. Δεν μπορούσε να πιστεύει σε μια κάποιον που, ενώ δίδασκε την αληθινή αγάπη μεταξύ των ανθρώπων, θεωρούσε άτομα σαν κι αυτόν "βδέλυγμα" και "μέγα αμαρτωλούς" επειδή απλά τόλμησε και αγάπησε κάποιον του ιδίου φύλου. Μισούσε Αυτόν που έφερε καταστροφές και τόσα κακά στην ανθρωπότητα και καθόταν με σταυρωμένα τα χέρια και απλά να παρατηρεί. Όχι, δεν μπορεί να υπάρχει κάποιος που ενώ αγαπάει τους ανθρώπους να μην κάνει απολύτως τίποτα για να τους βοηθήσει. Κανείς δεν νοιάζεται για μας παρά μόνο εμείς, όσο εγωιστικό και απόλυτο κι αν φαίνεται αυτό. Και μετά τον θάνατο του πατέρα του, οι σχέσεις του με την θρησκεία απλά χειροτέρεψαν. Ο ίδιος έπρεπε να συμπαρασταθεί στην μητέρα του, να φέρει φαγητό στο σπίτι, να πληρώνει λογαριασμούς, να σπουδάζει χωρίς την παραμικρή βοήθεια. Κανείς δεν νοιάστηκε γι’ αυτούς. Κανείς δεν άκουσε τις προσευχές του. Που ήταν ο Θεός όταν Τον χρειάζονταν; Που ήταν όταν κάθε βράδυ έκλεγε κάτω από τα σκεπάσματα μην αντέχοντας άλλο την καταθλιπτική ζωή του; Και σήμερα μαθαίνοντας όλα αυτά δεν ήξερε ποιόν μισεί περισσότερο: τον Θεό που δεν τον άκουσε ούτε μια φορά; Ή τον Διάβολο που του πήρε ό, τι αγαπούσε από κοντά του;

Όλη την διαδρομή από του Χρήστου μέχρι το σπίτι του την περπάτησε. Δεν τον ένοιαζε η απόσταση ούτε και η κούραση που ένιωθε, ήθελε απλά να χαθεί στις σκέψεις του και να σκεφτεί τις επόμενες κινήσεις του. Τα στοιχεία που είχε ήταν όντως πολύ λίγα και οι πιθανότητες να μη τα καταφέρει ήταν από ελάχιστες ως μηδαμινές. Πως κάποιος σαν κι αυτόν, χωρίς καμία βοήθεια θα μπορέσει να τα βάλει με την Στρατιά του Σκότους; Και που θα τους έβρισκε; Και τότε θυμήθηκε τις σκισμένες σελίδες του "ημερολογίου" του πατέρα του. Γιατί τις έσκισε; Μήπως ήθελε κάτι να κρύψει; Κάτι να φυλάξει; Κάτι να ξεχάσει; Κι αν ναι τι ήταν αυτό; Και κυρίως που βρίσκονταν αυτές οι σελίδες; Η μόνη του ελπίδα ήταν αυτές οι απαντήσεις να υπήρχαν εκεί μέσα και να βρίσκονταν ακόμα κάπου μέσα στο σπίτι του.

Φτάνοντας στο σπίτι του, νύχτα πια, είδε από μακριά μόνο δυο αστυνομικούς έξω από την πόρτα.

- Γαμώτο, σκέφτηκε. Πρέπει να βρω τρόπο να μπω μέσα χωρίς να με δουν.

Σκέφτηκε να δοκιμάσει και την πίσω αυλή του σπιτιού του. Προχώρησε προς αυτή μέσω ενός παράδρομου που υπήρχε εκεί για να μην τραβήξει κανενός την προσοχή. Φτάνοντας παρατήρησε πως δεν ήταν κανένας αστυνομικός τριγύρω.

- Να η ευκαιρία μου, είπε. Ή τώρα ή ποτέ, και έτρεξε προς την πόρτα.

Την ξεκλείδωσε και την άνοιξε όσο πιο σιγά μπορούσε. Μπαίνοντας στην κουζίνα η καρδιά του χτυπούσε δυνατά. Αν και φωτίζονταν μόνο από το φως του ολόγιομου φεγγαριού, πρόσεξε πως τα περισσότερα ήταν έτσι όπως τα είχε αφήσει το προηγούμενο βράδυ. Το πτώμα της μητέρας του, όμως, το είχαν μετακινήσει και στην θέση του όπου πια υπήρχε μόνο ένα ζωγραφισμένο περίγραμμα ενώ τα αίματα ήταν ακόμα παντού. Τα τελευταία λόγια της αντηχούσαν ακόμα στο μυαλό του σαν χίλιες κατάρες που ήθελαν να τον αποδυναμώσουν. Να τον κάνουν να νιώσει ευάλωτος και αδύναμος για άλλη μια φορά. Γρήγορα όμως επανέφερε τις σκέψεις του στον σκοπό που είχε έρθει εδώ. Να βρει περισσότερα στοιχεία που θα τον οδηγούσαν σ’ αυτούς που θέλουν να κάνουν την Αποκάλυψη πραγματικότητα.

Παρόλο το σκοτάδι, ο Αντώνης μπορούσε να προχωρήσει στο σπίτι του χωρίς να κάνει φασαρία. Τόσα χρόνια έμενε εξάλλου, είχε μάθει που βρισκόταν το κάθε τι και μπορούσε να κινείτε με τρομερή ευκολία. Φτάνοντας στην σκάλα, την ανέβηκε πατώντας στις μύτες των ποδιών του για να μην κάνει φασαρία και κατευθύνθηκε προς το δωμάτιό του. Εκεί άνοιξε το συρτάρι του κομοδίνου του που υπήρχε δίπλα από το κρεβάτι του και πήρε το μικρό φακό που είχε. Τώρα το δύσκολο μέρος είναι να βρει τις χαμένες σελίδες. Το καλύτερο μέρος σκέφτηκε είναι να αρχίσει να ψάχνει από εκεί που βρήκε το ημερολόγιο για πρώτη φορά. – στη σοφίτα. Άνοιξε τον φακό του και ανέβηκε πάνω. Η σοφίτα του φαινόταν, από μικρό, ακόμα πιο τρομαχτική τα βράδια με το φως του φεγγαριού να δημιουργεί περίεργες σκιές στο δωμάτιο ενώ η σκόνη που υπήρχε παντού να κάνει την ατμόσφαιρα ακόμα πιο αποπνικτική. Με τον φακό του φώτιζε τριγύρω μήπως και ανακαλύψει κάτι περίεργο, κάτι που να μην το είχε προσέξει πριν. Μετακίνησε μπαούλα, πράγματα από δω κι από εκεί αλλά όπου και να έψαχνε δεν έβρισκε τίποτα. Άρχισε να πιστεύει πως οι σελίδες τελικά δεν υπήρχαν στην σοφίτα. Απογοητευμένος γύρισε να φύγει όταν ένιωσε το πόδι του να βουλιάζει… Κοίταξε κάτω και πρόσεξε ότι μια από τις σανίδες του πατώματος είχε σηκωθεί ελαφρά.

- Τι έχουμε εδώ; σκέφτηκε και έσκυψε για να δει καλύτερα.

Φωτίζοντας την σανίδα, την τράβηξε πιο πέρα και από κάτω της ακριβώς ανακάλυψε ένα μικρό μεταλλικό κουτάκι. Γεμάτος αγωνία και με την καρδιά του να χτυπάει δυνατά, το πήρε και το άνοιξε. Μέσα είδε διάφορες φωτογραφίες αρκετά παλιές οι οποίες έδειχναν διάφορα άτομα – άντρες και γυναίκες – που δεν είχε ξαναδεί. Από κάτω έγραφαν ημερομηνίες που μάλλον είχαν τραβηχτεί οι φωτογραφίες. Όλες ήταν του 1972 ενώ μερικές ήταν αρκετά θαμπές και δεν μπορούσε να διακρίνει τα πρόσωπα. Μέσα υπήρχε κι ένα κομμάτι ενός υφάσματος. Το πήρε και το ξετύλιξε. Ένα μαύρο μαχαίρι, περίτεχνα σφυρηλατημένο με περίεργα κόκκινα σύμβολα στην λαβή του. Όταν το έπιασε ένιωσε μια περίεργη δύναμη να τον διαπερνά.

- Τι στο καλό είναι αυτό; σκέφτηκε. Για να είναι εδώ πρέπει να είναι σημαντικό, είπε και το έβαλε στην πίσω τσέπη του παντελονιού του.

Καθώς συνέχιζε να ψάχνει στο κουτί είδε μέσα κι μερικά χαρτιά – τις σελίδες του "ημερολογίου". Αμέσως άρχισε να διαβάζει την πρώτη όσο πιο γρήγορα μπορούσε.

"20 Φεβρουαρίου

Ποτέ στην ζωή μου δεν έχω φοβηθεί τόσο. Οι ψίθυροι ακούγονται κάθε μέρα ολοένα και πιο δυνατά. Από τότε που σκότωσα με τα ίδια μου τα χέρια τον Αντώνη. Είδα το μωρό μου να ξεψυχάει στα χέρια μου!..."

Ο Αντώνης σταμάτησε. Για μια στιγμή δεν πίστευε αυτό που διάβασε! Δεν μπορεί… Ο πατέρας του ήταν γκέι; Μα πως; Δεν μπορούσε να το πιστέψει… Ποτέ του δεν είχε δείξει κάποια τέτοια συμπεριφορά όσο ζούσε. Σκέφτηκε πως όσο και αγαπημένοι να ήταν με τον πατέρα του ένιωσε πως ποτέ του δεν τον ήξερε καλά, μέχρι πριν λίγες μέρες όπου ανακάλυψε αυτό το βιβλίο. Σοκαρισμένος συνέχισε να διαβάζει παρακάτω.

"…Ανακάλυψα την είσοδο του υπόγειου Μαυσωλείου όπου ζουν αυτά τα ανίερα όντα μαζί με την βοήθεια της Άννας όπου ήταν πραγματικά πολύτιμη. Αν και την ξέρω μόνο λίγες εβδομάδες, ήταν η μόνη που μου συμπαραστάθηκε τόσο πολύ και οι γνώσεις της γύρω από το θέμα ήταν τρομερές. Απόψε το βράδυ δώσαμε ραντεβού στην πλατεία. Από εκεί θα αρχίσει και το ταξίδι μας για την Εκκλησία του Σκότους. Ελπίζω να βγω ζωντανός απ’ όλο αυτό. Ελπίζω να καταφέρω να εξιλεωθώ από τις αμαρτίες μου… Ελπίζω να καταφέρω να ξαναπάρω την ζωή μου πίσω. Για σένα…"

Στην επόμενη σελίδα πρόσεξε έναν χάρτη όπου υπήρχε κυκλωμένο ένα πάρκο της πόλης ενώ ακριβώς από πίσω υπήρχε ένα απόκομμα ενός δεύτερου χάρτη, που έμοιαζε σαν λαβύρινθος με ένα μεγάλο κόκκινο Χ πάνω του. Ήταν σίγουρος πως εκεί ήταν που έπρεπε να πάει. Έβαλε τα χαρτιά στην τσάντα του, τοποθέτησε πίσω την σανίδα και ετοιμάστηκε να φύγει. Καθώς κατέβηκε την σκάλα από την σοφίτα άρχισε να ακούει και πάλι τους ψίθυρους στο κεφάλι του. Και τότε μπροστά του είδε κάποιον να τον πλησιάζει.


- Πραγματικά, πίστευες πως θα μπορούσες να μας νικήσεις; είπε μια γνώριμη φωνή.
- Ποιος… ποιος είναι;
- Τόσο γρήγορα ξεχνάς την μοναδική σου αγάπη;
- Μ… Μ… Μίλτο; τραύλισε ο Αντώνης καθώς ένοιωθε το κεφάλι του έτοιμο να σπάσει.

Η φιγούρα άρχισε να τον πλησιάζει και τότε πρόσεξε πως το πρόσωπό του ήταν γεμάτο χαρακιές και αίματα. Τρομαχτικό όσο τίποτε άλλο. Τα μάτια του άδεια, σαν της μητέρας του όταν την είδε για πρώτη φορά να μεταμορφώνεται σε αυτό το πλάσμα.

- Αυτός ο πουστράκος δεν υπάρχει πια, είπε με μια φωνή περίεργη φωνή – ούτε ανδρική μα ούτε γυναικεία.
- Όχι!... Λες ψέματα…

Ο δαίμονας γέλασε. Ένα γέλιο που έκανε τον Αντώνη να αισθανθεί ένα ρίγος να διαπερνά το σώμα του.

- Πάντα ήσουν τόοοοσο αφελής! Το ξέρεις ότι ήσουν ο χειρότερος μου εραστής. Ξέρεις ότι γαμούσα κι άλλους όταν τα είχαμε; Ότι σε απατούσα;
- Σταμάτα… Σε παρακαλώ…
- Ποτέ μου δεν σ’ αγάπησα πραγματικά. Από λύπη ήμουν μαζί σου. Σε λυπόμουν. Εγώ ποτέ δεν ήμουν αδερφάρα σαν κι εσένα. Είχα όποια γκόμενα γούσταρα και πηδιόταν καλύτερα από σένα…
- ΣΚΑΣΕΕΕΕΕ!! φώναξε ο Αντώνης και έτρεξε προς το μέρος του.

Τον έπιασε από την μέση και με όλη του την δύναμη τον έσπρωξε στον τοίχο. Ο δαίμονας ξαφνιάστηκε από αυτή την επίθεση και προς στιγμή τα έχασε. Ο Αντώνης έτρεξε προς τις σκάλες, αλλά ο δαίμονας τον έπιασε από τον πόδι και τον έριξε κάτω.

- Δεν πρόκειται να μου ξεφύγεις τόσο εύκολα!

Ο δαιμονισμένος Μίλτος όρμισε πάνω στον Αντώνη ο οποίος την τελευταία στιγμή έβγαλε το μαχαίρι από την τσέπη του και του το έμπηξε στον ώμο. Ο δαίμονας ούρλιαξε από πόνο καθώς ο Αντώνης τραβούσε ο μαχαίρι από πάνω του. Σηκώθηκε όσο πιο γρήγορα μπορούσε και έτρεξε προς τις σκάλες.

- Καριόλη! Θα το πληρώσεις πολύ ακριβά αυτό!!

Σηκώθηκε όρθιος και με μια κίνηση του χεριού του έκανε τον Αντώνη να χτυπήσει στον απέναντι τοίχο με τόση δύναμη που λες και μόλις τον χτύπησε κάποιο αόρατο αυτοκίνητο. Ο Αντώνης πονούσε σε όλο του σώμα ζαλιζόταν από αυτό το ξαφνικό χτύπημα. Ο δαίμονας ήρθε και στάθηκε δίπλα στον Αντώνη. Το πρόσωπο του φαινόταν ακόμα πιο αποκρουστικό κάτω από το ημίφως. Ο Αντώνης ήθελε όλα να τελειώσουν. Δεν άντεχε πια αυτό το συνεχές κυνηγητό. Ένιωθε πως έπρεπε να παραδώσει τα όπλα…

- Σε παρακαλώ, πριν με σκοτώσεις θέλω να δω για τελευταία φορά τον Μίλτο. Θέλω να δω για τελευταία φορά το πρόσωπο του ανθρώπου που πραγματικά αγάπησα, είπε με δάκρυα στα μάτια και τον πόνο εμφανή στο πρόσωπό του.
- Χμ! Πολύ καλά λοιπόν. Ο Μίλτος θα είναι αυτός που θα σε σκοτώσει. Αυτό θέλω να είναι και το τελευταίο πράγμα που θα δείς. Τον άνθρωπο που σε αγάπησε να σε σκοτώνει... Έλα, λοιπόν, να με αγκαλιάσεις. Έλα να με φιλήσεις. Έλα να μου κάνεις έρωτα…, είπε καθώς το πρόσωπό και η φωνή του άλλαζαν σε αυτές του Μίλτου. Έλα μωρό μου κοντά μου. Έλα να σου δείξω τι πραγματικά σημαίνει αγάπη…, και άνοιξε την αγκαλιά του.

Οι ψίθυροι άρχισαν να μετατρέπονται σε φωνές στο κεφάλι του Αντώνη οι οποίες τον έκαναν να μην μπορεί να σκεφτεί καθαρά. Ούρλιαξε από τον πόνο! Και τότε σταμάτησαν… Δεν άκουγε τίποτα. Νεκρική σιγή. Το μόνο που έβλεπε μπροστά του ήταν το μωρό του να τον περιμένει.

- Μωρό μου;…, τραύλισε.
- Ναι, Αντώνη μου, είπε ο Μίλτος μπροστά του. Ναι, αγάπη μου. Εγώ είμαι. Έλα εδώ. Θα είμαστε για πάντα μαζί και δεν θα αφήσω κανέναν να μας χωρίσει πια. Ποτέ… Όλα θα τελειώσουν. Όλα…

Τα λόγια του ακούστηκαν σαν βάλσαμο στα αυτιά του Αντώνη. Ήθελε τόσο πολύ να τελειώσουν όλα αυτά. Να ξυπνήσει από τον εφιάλτη αυτό.

- Ναι, αγάπη μου… Όλα θα τελειώσουν, είπε, μπήκε στην αγκαλιά του και έκλεισε τα μάτια του.

Για μια στιγμή κανείς τους δεν έκανε τίποτα. Ο Μίλτος κοίταξε γεμάτος έκπληξη τον Αντώνη.

- Σ’ αγαπώ, του ψιθύρισε στο αυτί ο Αντώνης βγάζοντας το μαύρο μαχαίρι που μόλις είχε μπήξει στην κοιλιά του. Τα σύμβολα πάνω στην λαβή άρχισαν να βγάζουν μια παράξενη λάμψη.

Ο Μίλτος απλά τον κοιτούσε με ένα παγωμένο βλέμμα χωρίς να βγάλει λέξη. Κρατώντας τον στην αγκαλιά του, ο Αντώνης άρχισε να τον αφήνει σιγά-σιγά στο κρύο πάτωμα.

- Σ’ αγαπώ… ψιθύρισε για άλλη μια φορά αφήνοντας το πτώμα του Μίλτου από την αγκαλιά του.
- Αντώνη;

Κοίταξε μπροστά του και πρόσεξε τον Χρήστο να στέκετε άναυδος με όλα όσα είχε μόλις παρακολουθήσει.

- Τι κάνεις εδώ; τον ρώτησε με τρεμάμενη φωνή ο Αντώνης.
- Σκότωσες τον Μίλτο; Χριστέ μου! Τι έκανες;
- Δεν ήταν ο Μίλτος αλλά ένας από τους "Άλλους". Ο Μίλτος ήταν ήδη νεκρός…

Ο Χρήστος απλά τον κοιτούσε με έναν τρόμο στα μάτια του.

- Δεν απάντησες στην ερώτησή μου Χρήστο. Τι κάνεις εσύ εδώ; τον ρώτησε με έναν αρκετά σοβαρό τόνο αυτή την φορά.
- Ε… Δεν… Δεν θα μπορούσα να σε αφήσω μόνο σου μετά από όλα αυτά που μου είπες σπίτι μου. Ήθελα να σε βοηθήσω να σταματήσει αυτή η τρέλα… Αντώνη όλα αυτά είναι στο μυαλό σου. Πρέπει να παραδοθείς στην αστυνομία…
- Δεν χρειάζομαι την βοήθεια κανενός, του είπε καθώς τον πλησίαζε. Και αυτό που θα σου πω θέλω να το βάλεις καλά στο μυαλό σου.

Τον κοίταξε και τα μάτια του έβγαζαν φλόγες. Ένιωθε θυμωμένος, η αδρεναλίνη του είχε χτυπήσει κόκκινο. Ο Χρήστος απλά κοκάλωσε βλέποντας τον φίλο του σε αυτή την κατάσταση να είναι απλά σε απόσταση αναπνοής από μπροστά του κρατώντας το μαχαίρι στο χέρι του.

- ΔΕΝ – ΕΙΜΑΙ – ΤΡΕΛΟΣ…, φώναξε τραβώντας το μαύρο μαχαίρι και βάζοντας το στην καρωτίδα του φίλου του.

Ο Χρήστος δεν κουνήθηκε…

- Αν ήμουν, τώρα εσύ θα ήσουν ήδη νεκρός…, του ψιθύρισε στ’ αυτί.

Λέγοντάς του τα λόγια αυτά αποτραβήχτηκε, έβαλε το μαχαίρι στην τσέπη του και άρχισε να τρέχει. Ο Χρήστος δεν κουνήθηκε ούτε σπιθαμή καθώς έβλεπε τον φίλο του να φεύγει από το σπίτι. Ο Αντώνης είδε έξω τους δύο αστυνομικούς πεσμένους στον δρόμο να κείτονται μέσα σε μια λίμνη αίματος με τα στήθη τους ορθάνοιχτα και τα σωθικά τους πεταμένα από δω κι από κει. Και τότε ένιωσε μια περίεργη δύναμη να τον σπρώχνει πάνω στον απέναντι τοίχο με μανία. Πέφτοντας κάτω όλο το σώμα του πονούσε απίστευτα. Γύρισε και είδε δύο φιγούρες να έρχονται προς το μέρος του…

Και μετά… Σκοτάδι…



(Επειδή τελικά μου βγήκε λίγο παραπάνω από ότι περίμενα - *sigh* - το επόμενο μέρος θα είναι και το τελευταίο μαζί με τον μικρό επίλογο).

Μαμά είναι μόνο μια. Έτσι λένε στο χωριό μου, τουλάχιστον. Τώρα, για τον πατέρα είναι άλλο θέμα. Μπορεί να είναι ένας, δύο και γιατί όχι και τρεις υποψήφιοι. Αυτό έμαθε και κόρη πρώην, και αρκετά άτακτης, χίπισσας διαβάζοντας το ημερολόγιό της μητέρας της και της ήρθε ένας ντουβρουτζάς! Κι όλα αυτά λίγο πριν την μεγάλη μέρα του γάμου της. Έτσι, αποφασίζει να στείλει πρόσκληση στους τρεις υποψήφιους πατεράδες της για να έρθουν στον γάμο και να ανακαλύψει ποιός είναι ο sugar daddy της. Φυσικά, όλα αυτά κρυφά από την big mamma. Κάνε παιδιά να δεις καλό, σου λένε μετά. Ευχαριστώ δεν θα πάρω…

Βασισμένο στην άκρως πετυχημένη ομώνυμη θεατρική παράσταση, το Mamma Mia! είναι πλημμυρισμένο από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Σουηδικού συγκροτήματος ABBA. Στημένο σε ένα ειδυλλιακό ελληνικό νησί, με το όνομα Kalokairi, όπου όλοι αρχίζουν να τραγουδούν και να τρέχουν σαν τρελοί από εδώ από εκεί χορεύοντας, λες και βγήκαν από κάποια παλιά ταινία του Δαλιανίδη – πίστευα από στιγμή σε στιγμή, πως θα έβλεπα την Καραγιάννη και τον Βουτσά να πετάγονταν από καμιά γωνία τραγουδώντας το "Gimme! Gimme! Gimme!"…

Ναι, τα τραγούδια είναι πραγματικά υπέροχα και ωραία ερμηνευμένα από τους ηθοποιούς, κυρίως την Meryl Streep (ό, τι και να κάνει αυτή η γυναίκα απλά γίνεται τέλειο, τρομερή πραγματικά - kudos για την αρκετά συναισθηματική ερμηνεία της στο "The Winner Takes It All") και την Amanda Seyfried, αλλά δυστυχώς η ανέμπνευστη σκηνοθεσία και τα όχι και τόσο καλά χορευτικά, πλην – ευτυχώς – εξαιρέσεων, κάνουν την ταινία να μην αναδειχτεί όσο θα έπρεπε και όσο θα μπορούσε. Είναι πραγματικά αστείο βέβαια να βλέπω την χαροκαμένη γιαγιάκα που κουβαλούσε τα ξύλα, να τα πετάει κάτω, να φωνάζει ΥΕΑΗ και να τρέχει πίσω από την Streep τραγουδώντας το "Dancing Queen"!! Παρόλο το αστείο του πράγματος όμως είναι για τα πανηγύρια… Όσο για το φινάλε, αναμενόμενο – το μεγαλύτερο μέρος του έστω.

Η Phyllida Lloyd είναι μια διακεκριμένη σκηνοθέτης θεατρικών παραστάσεων και κυρίως όπερας. Κάπως έτσι προσέγγισε σκηνοθετικά την ταινία και αυτό λειτούργησε μείων της. Δεν ξέρω βέβαια εάν είχε σκοπό να αντιγράψει, και με αυτό τον τρόπο να μείνει πιστή, τα χορευτικά της παράστασης μιας και δεν είχα την τύχη να την δω, αλλά αν αυτό προσπάθησε τότε έκανε την λάθος επιλογή (Update: Τελικά από ότι έμαθα ήθελε να μείνει πιστή στη παράσταση... Bad choice dear). Ήξερε όμως πολύ καλά το target group της ταινίας και δεν παρέλειψε να την γεμίσει με το κατάλληλο eye candy, την ανάλογη θεματολογία και φυσικά τους ABBA! Η Ελλάδα πάντως φαίνεται και δείχνει πραγματικά υπέροχη γεμάτη χρώματα και υπέροχα τοπία. Και πως όχι άλλωστε μιας και ο διευθυντής φωτογραφίας είναι Έλληνας όπου ήξερε τέλεια το πώς να την προβάλει. Κάθε εικόνα και μια πραγματική καρτ ποστάλ.

Παρόλα τα αρνητικά της όμως σίγουρα θα σας κάνει να περάσετε μιάμιση ώρα αρκετά όμορφα σε κάποιο θερινό σινεμαδάκι έχοντας δίπλα σας αυτόν που αγαπάτε. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για την ultimate feel good ταινία του καλοκαιριού, όπου συνδυάζει χορό, τραγούδι και έρωτα. Αλλά αυτός ο συνδυασμός "λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου" δεν καταφέρνει να μας μεθύσει όσο θα περιμέναμε.

Α, και παραλίγο να το ξεχνούσα! Μην φύγετε κατά την διάρκεια των credits... You' ve been warned... :P






Υ.Γ. Το ξέρω σας έχω πρίξει με τις ταινίες. Αλλά καλοκαιράκι είναι και ελπίζω να με συγχωρείτε για όλο αυτό. Θα επανέλθω σύντομα. :) A, και όσο αφορά το template θα το αλλάξω απλά είμαι στο ψάξιμο. Bare with me... :) Καλή βδομάδα παιδάκια...

Σαββατοκύριακο προ των πυλών. Ποτέ κανείς δεν ξέρει που μπορεί να καταλήξει το βράδυ αλλά και με ποιόν. Τι γίνεται όταν ξυπνάς το επόμενο πρωί και βλέπεις ότι το σπίτι σου είχε μετατραπεί σε κέντρο οργίων; Προφυλαχτικά πεταμένα από εδώ κι από κει, "λεκέδες" αγνώστου προελεύσεως παντού. Και το χειρότερο; Μόλις σε πήρε τηλέφωνο η μητέρα σου και είναι καθ' οδών με όλο το σόι για να σου κάνουν surprise επίσκεψη!! Ψυχραιμία. Πριν ετοιμάσεις την δαντελένια σου κόκκινη κουρτίνα να την κάνεις θηλεία για να κρεμαστείς, σκέψου πως δεν είσαι μόνος. Έχεις έναν φίλο και μάλιστα στο ντουλάπι σου (κι όχι, δεν εννοώ το κάποιον από τα χθεσινά που είχε το βίτσιο να τον κλειδώνουν σε ντουλάπες και να τον ξεχνούν εκεί). Το Cillit Bang εξαφανίζει βρωμιά και λεκέδες (και από τους άλλους) στην στιγμή, όπως λέει το παρακάτω βίντεο.

Γι’ αυτό πριν την βραδινή μας εξόρμηση αυτό το Σαββατοκύριακο, στο σουπερμάρκετ μαζί με προφυλαχτικά και λιπαντικό πάρτε και το Cillit Bang, για να έχετε το μυαλό σας μόνο στο Gang Bang…!

Τι τραβάνε κι αυτοί οι δημοσιογράφοι για ένα κομμάτι ψωμί! Τρέχουν πρωί – μεσημέρι – βράδυ για να μας ενημερώσουν για το τι συμβαίνει εκεί έξω ακόμα, πολλές φορές, και με κίνδυνο την ίδια τους την ζωή. Κάπως έτσι έχουν και τα γεγονότα στην νέα ισπανική ταινία τρόμου [•Rec]. Μια δημοσιογράφος ενός τοπικού καναλιού της Βαρκελώνης, κάνει ένα ρεπορτάζ για το πως περνάνε τα βράδια τους οι πυροσβέστες (όχι, λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω αλλά δεν πρόκειται για ταινία gay πορνό). Κι εκεί που ετοιμάζονταν να βαρέσει ενέσεις από την βαρεμάρα, χτυπάει ο συναγερμός για μια αποκλεισμένη γυναίκα στο διαμέρισμά της σε μια πολυκατοικία. Θα ανακαλύψουν κάτι πολύ παραπάνω από αυτό που περίμεναν, ενώ την βαρεμάρα και την ανία σύντομα θα την ακολουθήσουν ο τρόμος και ο αγώνας για επιβίωση.

Επιτέλους μια αξιόλογη ταινία τρόμου μετά τα κάτω του μετρίου The Ruins και Pathology. Η ταινία είναι γυρισμένη εξ ολοκλήρου με hand held camera προσπαθώντας έτσι να κάνει πιο αληθοφανή τα γεγονότα. Οι χαρακτήρες – η γιαγιάκα με την ρόμπα, η μητέρα που προστατεύει το παιδί της, οι Κινέζοι που με το ζόρι προσπαθείς να συνεννοηθείς μαζί τους – τρέχουν πανικόβλητοι πάνω κάτω και από δωμάτιο σε δωμάτιο προσπαθώντας να ξεφύγουν, μη ξέροντας τις περισσότερες φορές τι τους περιμένει στην γωνία (όντως οι ηθοποιοί δεν ήξεραν πολλά πράγματα για το σενάριο και οι αντιδράσεις τους τις περισσότερες φορές είναι πραγματικές!). Ο κάμεραμαν, από την άλλη, είναι αρκετά πιστικός στο λόγο που πρέπει πάση θυσία να μαγνητοσκοπεί τα γεγονότα καθώς πρέπει να τρέχει να σώσει την ζωή του, αν και οι περισσότερες ταινίες τέτοιου τύπου δεν καταφέρνουν να πείσουν τον θεατή.

Η σκηνοθεσία των Jaume Balagueró και Paco Plaza έχει δύναμη και νεύρο, πολύ περισσότερο μάλιστα από κάποιες ανάλογες αμερικάνικες σαβουροταινίες. Παίρνουν όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που λειτουργούν άψογα σε ταινίες τρόμου αλλά και survival horror games και δημιουργούν έτσι πραγματικά κάτι αρκετά τρομαχτικό. Υπάρχουν πολλές έντονες στιγμές στην ταινία που σίγουρα θα σας κάνουν πολλές φορές να κλείσετε τα μάτια σας ή/και να πεταχτείτε από το κάθισμά σας.

Αρνητικό στοιχείο είναι ότι πέφτει σε κάποια κλισέ, τύπου Blair Witch Project, ενώ στο, κατά τα άλλα αρκετά τρομαχτικό και αγχωτικό, φινάλε που προσπαθεί να εξηγήσει κάποια πράγματα, είναι η στιγμή που χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Δυστυχώς όμως, είναι η τρίτη ταινία μέσα σε έξι μήνες όπου γυρίστηκε με αυτό τον τρόπο – πριν είχαμε δει το Diary of the Dead του Romero και το Cloverfield του Reeves – και χάνει έτσι λίγο από την φρεσκάδα της. Παρόλα αυτά όμως καταφέρνει να σταθεί επάξια σαν μια από τις καλύτερες ταινίες τρόμου της χρονιάς που πέρασε.

Υ.Γ. Ελπίζω οι δικοί μας να παραδειγματιστούν λίγο μετά το κάκιστο Κακό, μιας και σύντομα ξεκινούν τα γυρίσματα του Κακό 2 – Το Κακό στην Εποχή των Ηρώων.