Tuesday 29 September 2009

Πες Μου Που Συχνάζεις Να Σου Πω Ποιός Είσαι

Δεν συνηθίζω να πηγαίνω στα Εξάρχεια. Αν και είναι μια από τις περιοχές που μου αρέσουν αρκετά, έχω βρεθεί ελάχιστες φορές εκεί για βόλτα ή και για καφέ τα τελευταία χρόνια. Έτσι όταν μια φίλη μου με πήρε τηλέφωνο ένα Σαββατιάτικο απόγευμα να την συναντήσω για καφεδάκι εκεί, αμέσως άδραξα την ευκαιρία να πάω ξανά σε μια από τις αγαπημένες μου μποέμικες περιοχές της Αθήνας.

Φτάνοντας πρόσεξα πως ο κόσμος έχει αραιώσει αρκετά στην περιοχή. Φαίνεται πως ύστερα από τα γεγονότα της 6ης Δεκεμβρίου ο κόσμος φαίνεται πως ένοιωθε απροστάτευτος και φοβόταν να περάσει από τους δρόμους των Εξαρχείων. Ακόμα και για Σάββατο απόγευμα η περιοχή θύμιζε πόλη φάντασμα με τα κλειστά με σιδερένια ρολά μαγαζιά και τους άδειους δρόμους της.

Στην πλατεία βρήκα την φίλη μου ήδη να με περιμένει σε ένα από τα πολλά όμορφα καφέ που υπάρχουν εκεί. Αφού έκατσε κι αρχίσαμε να λέμε για διάφορα θέματα, πρόσεξα το εαυτό μου να περιεργάζομαι τον χώρο και τον κόσμο γύρω μου: ζευγάρια, αγόρια και κορίτσια, με ένα συγκεκριμένο στυλ να απολαμβάνουν τον καφέ τους στα λιγοστά τραπεζάκια που βρίσκονταν διάσπαρτα στην πλατεία. Όσο και να κοιτούσα γύρω μου, όσο και να ήθελα, δεν μπόρεσα να βρω κάποιον trendy ή emo ή κάποιον με έστω διαφορετικό στυλ να κυκλοφορεί στην περιοχή. Κατάλαβα πως όπως πολλές περιοχές της Αθήνας έτσι κι εδώ, δέχονται συγκεκριμένους θαμώνες και τους υπόλοιπους, που δεν ταιριάζουν με τα στάνταρ της εκάστοτε περιοχής, να τους κοιτάνε με μισό μάτι.

Η Αθήνα έχει χωριστεί σε διάφορα γκέτο, στο Γκάζι το γκέι βίλατζ, στην Γλυφάδα οι trendy και οι πιο πλούσιοι, στο κέντρο και στις γύρω περιοχές οι αλλοδαποί και ο κατάλογος μεγαλώνει. Έχουμε καταντήσει ξενοφοβικοί, να φοβόμαστε οτιδήποτε διαφορετικό από εμάς και να το περιθωριοποιούμε, σκεπτόμενοι πως αφού δεν το βλέπουμε και δεν το τρώμε στην μάπα κάθε μέρα άρα δεν υπάρχει ενώ νοιώθουμε πιο ασφαλείς με τους ομοίους. Η κοινωνία μας έχει απονείμει κι από μια ταμπέλα που μας χαρακτηρίζει και μας τοποθετεί αυτομάτως σε μια φάρα με την οποία θα συναναστρεφόμαστε.

Αυτό που μου αρέσει στην Αθήνα είναι μια πολυσυλλεκτική πόλη με διαφορετικές κουλτούρες να υπάρχουν παντού. Το να τις απομονώνουμε ενώ θα μπορούσαμε να μάθουμε τόσα πράγματα από όλες αυτές είναι απλά στενάχωρο για μια ευρωπαϊκή πόλη του 21ου αιώνα. Θα μπορέσουμε άραγε να βγάλουμε τις παρωπίδες μας που έχουμε βάλει σαν κοινωνία και να καταρρίψουμε τα τείχη που ίδιοι έχουμε καταφέρει να χτίσουμε; Βήματα γίνονται προς την σωστή κατεύθυνση, όπως όταν ένα γκέι φρέντλι μπαρ άνοιξε τις πόρτες του στα Εξάρχεια, αν και πολλοί από τους υπόλοιπους καταστηματάρχες έδειξαν αμέσως την δυσαρέσκειά τους λέγοντας πως απλά δεν υπάρχει χώρος γι’ αυτούς εδώ και να πάνε να κάνουν αλλού τα κουμάντα τους.

Η Αθήνα είναι μια πόλη που αγαπώ αν και μερικές φορές με εκπλήσσει δυσάρεστα. Θέλουμε όλοι μας να κάνουμε την πόλη μας πιο ανθρώπινη για τους κατοίκους της. Πως όμως θα το καταφέρουμε αυτό εάν οι ίδιοι δεν μάθουμε να συμπεριφερόμαστε πιο ανθρώπινα στους γύρω μας;

(Το σκίτσο είναι της κολλητής μου στην οποία αφιερώνω και το συγκεκριμένο ποστ :) )

7 ουρλιαχτά:

  • Hfaistiwnas said...

    Καλησπέρα!
    Έχεις δίκιο, δεν γίνεται να χωρίζεις τους ανθρώπους σε περιοχές.. έχει γίνει έτσι ανάλογα με την ιδέα που έχει επικρατήσει για μια συγκεκριμένη περιοχή..
    Οι άνθρωποι όμως των περιοχών αυτών δεν είναι τόσο κολλημένοι με τον διαχωρισμό αυτό, τουλάχιστον ενα μεγάλο ποσοστό τους..
    Η συμπεριφορά είναι θέμα όλων μας!

    Geo said...

    Με 'γεια και το νέο layout, μια παρατήρηση μόνο: ο σύνδεσμος για "post a comment" είναι αόρατος εκτός αν περάσεις το ποντίκι από πάνω του.

    Όσο για το θέμα της εγραφής.. Χμμ πάντα έτσι δεν ήταν οι πόλεις; Παντού νομίζω υπάρχουν περιοχές και περιοχές που λέγεται πως συχνάζουν οι μεν και οι δεν. Το θέμα του γκέτο απλώς δεν είναι να υπάρχουν αυτές οι περιοχές, αλλά το πόσο αυτές είναι με την σειρά τους κλειστές ή ανοιχτές στους άλλους. Ή αντίστροφα και οι άλλοι...

    Strahd said...

    Βορέα όσο αφορά το layout είμαι στο ψάξιμο ακόμα. Προσπαθώ να κάνω μια ανανέωση στο ξεχασμένο από τον θεό μπλογκ μου. Θα δούμε τι θα κάνω. Ελπίζω αυτή την φορά να μην το παρατήσω...

    :)

    Όσο αφορά για το θέμα ότι έτσι είναι οι πόλεις αλλά δυστυχώς πρόσβαση δεν υπάρχει πάντα σε μερικούς. Προσωπικά όμως δεν μου αρέσει να κυκλοφορώ με μια ταμπέλα ανάλογα με το που συχνάζω. Δεν είμαι της "ταμπελοποίησης" (έβγαλα και λέξη, προσκυνάτε :P)...

    Geo said...

    Ο «αταμπέλοτος» :Ρ Χα! Σε έφασα στις νέες λέξεις! χαχα

    KitsosMitsos said...

    Με εξαίρεση την Γλυφάδα που δεν την μπορώ με τίποτε, σε όλα τα άλλα μέρη τριγυρνάω συχνά.
    Γκετοποίηση υπάρχει μόνο στο μυαλό. Καλή διάθεση να υπάρχει...

    Anonymous said...

    λες μαλακίες για τα εξάρχεια.
    αυτό μόνο, σόρυ αλλά δεν πρόκειται να σου πω τι και πώς και να ασχοληθώ με το κείμενο σου είναι μπάζο.

    Strahd said...

    @Anonymous

    Πολύ ευχαρίστως να το συζητήσουμε αν θες, αλλά από ότι διαβάζω μάλλον δεν έχεις καν την όρεξη. Πίσω από την ανωνυμία μπορώ κι εγώ να σου πω "παππάδες". Το θέμα είναι να έχεις κότσια να τα λες και να κάνεις κουβέντα με τον άλλον. Αυτόν το στυλάκι του "λες βλακείες αλλά δεν πρόκειται να ασχοληθώ μαζί σου" το θεωρώ τουλάχιστον ψυχολογία προνήπιου. Οπότε εγώ δεν θέλω να ασχοληθώ άλλο μαζί σου...