Tuesday 12 February 2008

Ο Καλύτερος Μπαρπέρης Είμ' Εγώ...

Κι ο Τιμ Μπάρτον αποφάσισε να κάνει μιούζικαλ!! Ο Θεός να βάλει το χέρι του. Ο Μπέντζαμιν Μπάρκερ τα είχε όλα: λεφτά, ήταν ένας πολύ καλός μπαρμπέρης ενώ την πανέμορφη γυναίκα του την ζήλευαν όλοι. Ακόμα κι ο Δικαστής Τέρπιν. Έτσι, βρίσκει τρόπο δόλιο για να τον ξαποστείλει και να πάρει την γυναίκα του που τόσο ποθούσε. Όμως, μετά από 15 χρόνια φυλακής, ο Μπάρκερ επιστρέφει στο Λονδίνο για να πάρει την εκδίκηση του με το όνομα Σουΐνι Τοντ. Εκεί γνωρίζει και την κ. Λόβετ, η οποία φτιάχνει της χειρότερες πίτες στο Λονδίνο, και μαζί καταστρώνουν ένα διαβολικά τέλειο σχέδιο για να καταστρέψουν τον Τέρπιν.

Όπως σε κάθε ταινία του Μπάρτον, έτσι κι εδώ, το γκόθικ στοιχείο κυριαρχεί παντού. Ένα τόσο σκοτεινό και απόκοσμο Λονδίνο σίγουρα δεν έχετε ξαναδεί. Πραγματικά τέλειο το production design της ταινίας. Ο Μπάρτον όμως είναι μάστρορας στο να μας λέει ιστορίες τρόμου και παραμύθια που κάνουν παιδιά και μεγάλους να χάνουν τον ύπνο τους. Αλλά, τα μιούζικαλ, από ότι φαίνεται, δεν είναι το φόρτε του. Προσωπικά θα προτιμούσα να δω την ιστορία του Τοντ χωρίς τραγούδια και χορούς. Μέσα από αυτά το σενάριο, δυστυχώς, κάνει περίπατο, ενώ τα περισσότερα από τα τραγούδια δεν μου άρεσαν καν. Και αν σε κάποιο μιούζικαλ δεν σου αρέσουν τα τραγούδια, αυτομάτως χάνει την μαγεία της η μισή ταινία. Σε αυτό συντέλεσαν και το ότι οι περισσότεροι ηθοποιοί δεν ήξεραν να τραγουδούν. Άλλοι φάλτσοι, άλλοι άτονοι τα τραγούδια ήταν γενικά κάτω του μετρίου, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που τα βρήκα διασκεδαστικά (αυτά που λέει η Μπόναμ Κάρτερ κυρίως).


Από ερμηνείες ο Ντεπ για άλλη μια φορά δίνει ρέστα (όταν παίζει κι όχι όταν τραγουδάει), ενώ η Μπόναμ Κάρτερ είναι απλά υπέροχη στον ρόλο της Λόβετ. Φυσικά έχει πολύ, μα ΠΟΛΥ, αίμα και γι’ αυτό καλύτερα όσοι δεν το αντέχουν να κάνουν ένα βήμα πίσω. Καλύτερα να μην γίνονταν μιούζικαλ (η συγκεκριμένη ταινία) είναι η άποψη μου. Η ταινία είναι μέτρια αλλά και πάλι βγάζει αυτό το dark feeling που βλέπουμε στις ταινίες του Τιμ Μπάρτον και τόσο αγαπάμε. Πάντως εγώ από εδώ και στο εξής δεν θα πηγαίνω σε κομμωτές που έχουν το μαγαζί τους σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και γυαλίζει το μάτι τους. Απαπαπα… 666!!


174 και σήμερα...

11 ουρλιαχτά:

  • oni said...

    Προσωπικά θα προτιμούσα να δω την ιστορία του Τοντ χωρίς τραγούδια και χορούς. <- KSANAPES TO!

    Bebaia musical einai pote den htan normal 8eatriko opote... Den tou paei to musical tou Burton. Oute o Charlie mou eixe aresei. To tragoudi ths Tzoana htan TO XEIROTERO!

    Strahd said...

    Συμφωνώ. Καλά το τραγούδι της Τζοάννα ήταν για ντομάτες. Αυτό όντως ήταν το χειρότερο. Κι αυτός που έπαιζε τον ναύτη ήταν για πολλές σφαλιάρες...

    revqueer said...

    "Καλύτερα να μην γίνονταν μιούζικαλ είναι η άποψη μου."

    ΜΗ ΠΑΣ ΝΑ ΤΑ ΔΕΙΣ!!! Hollywood, μην τον ακούς! Εγώ θέλω κι άλλα!

    Hfaistiwnas said...

    Το Λονδίνο, δεν ξέρω γιατί, το έχω συνδυάσει με Μεσαίωνα. Απόκοσμο, σκοτεινό, παγωμένο.. απαπά ανατρίχιασα πάλι... όσο για την ταινία, δεν βλέπω θρίλερ...
    Φιλιά!

    Strahd said...

    @revqueer
    Βρε ποιος σου είπε ότι δεν μου αρέσουν τα μιούζικαλ; Moulin Rouge, Hairspray, Chicago κ.α. ΤΑ ΛΑΤΡΕΥΩ. Αλλά αυτό δεν μου έκανε καμιά αίσθηση. Τα τραγούδια δεν μου άρεσαν γμτ :(

    @hfaistiwnas
    ΧΑΝΕΙΣ!! Να τρομάζεις και να πέφτεις στην αγκαλιά του αγαπημένου σου ή και το αντίθετο είναι όλα τα λεφτά. Μου αρέσουν πάρα πολύ. :) Φιλιά :)

    revqueer said...

    ΑΑΑΑΑ! Τώρα κατάλαβα!!! Νόμιζα πως εννοούσες να μη γυρίζονται γενικά μιούζικαλ!! Τότε οκ!! Αν κι εμένα μου άρεσε και το συγκεκριμένο!

    Leviathan said...

    emena mou arese poli...genika mou aresoun ta musical alla kai auto to vrika poli kalo...

    Strahd said...

    @revqueer
    Το διόρθωσα πάντως για να μην μπερδευτούν κι άλλοι και με αρχίσουν να με βρίζουν που δεν μου αρέσουν τα μιούζικαλ.

    @leviathan
    Τι να πω. Σαν μιούζικαλ το βρήκα ακριβώς αυτό: άτονο. Σίγουρα σαν ταινία κανονική θα ήταν πολύ καλύτερη. ;)

    Nagini said...

    Εγώ πάντως ενθουσιάστηκα, περισσότερο από το κλίμα και τη σκηνοθεσία. Και όχι ρε Χρηστάκο, τι λες τώρα...? Αυτή η ταινία χωρίς τα τραγούδια της? Άπαπαπα...

    Strahd said...

    Nαι χωρίς. :P Τι να σου πω. Δεν με τρέλαναν ούτε στο ελάχιστο. :(

    Κώστας said...

    Κι εγώ το βρήκα αριστούργημα. Αν και αρκετά διεστραμένο :P

    Και είχαμε πάει μάλιστα να το δούμε με τον μικρό και ένα σοκ το έπαθε...